♦ Ο αγώνας της Λευκίμμης είναι αγώνας όλων μας. Να μη γίνει ΧΥΤΑ-χωματερή στη Λευκίμμη. Να αποχωρήσουν άμεσα τα ΜΑΤ και να σταματήσει ο εκφοβισμός και η βία κατά των Λευκιμμιωτών. Να σταματήσουν οι διώξεις και να αθωωθούν οι συλληφθέντες. Να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι για τον θάνατο της Μαρίας Κουλούρη. 26/6 Συλλαλητήριο στη Βουλή
Πέρα από τη μεγάλη σοβαρότητα του αγώνα της Λευκίμμης, που έτσι και αλλιώς πρέπει να μπει πλέον επί τάπητος πώς θα κάνουμε συντονισμένα και οργανωμένα πιο αποφασιστική την αλληλεγγύη μας, την ώρα που η καθεστωτική αριστερά και τα περιβόητα συνδικάτα γυρίζουν την πλάτη ρίχνοντας άλλη μια πισώπλατη μαχαιριά σε ό,τι αντιστέκεται, υπάρχουν και ορισμένα θεματάκια που δε μπορούμε να τα αγνοούμε. Ας πούμε: Εδώ και 23 χρόνια –από τότε δηλαδή που ξεκίνησε η περίφημη λιτότητα– ο ελληνικός λαός παρουσιάζει ορισμένα ανησυχητικά σημάδια, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις σύγχρονες αρετές του. Παράδειγμα: Σύγχρονη αρετή μεγάλου κομματιού του λαού είναι ο καναπές. Είναι η αγωνία για να έρθει πρώτο το Καλομοιράκι. Είναι ο Καραμανλής, ο Γιωργάκης, η Αλέκα, ο Αλέκος, ο Αλέξης, ο Χέρι-Χέρι, ο Πανίκας κ.ο.κ. Και άλλες πολλές αρετές ακόμη που συγγενεύουν με τις προηγούμενες. Τα ανησυχητικά σημάδια είναι π.χ. ότι δεν καταλαβαίνει πιο είναι το καλό του. Αντιδρά στη λιτότητα, δεν είναι ευχαριστημένος με τη μεγάλη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Στη Λευκίμμη δεν καταλαβαίνουν ότι το κράτος, η πολιτεία, η κυβέρνηση με μεγάλη ευαισθησία αντιμετώπισε το θέμα της χωματερής στην Κέρκυρα. Απόδειξη περίτρανη, ότι την ευαισθησία της κυβέρνησης την εκπροσωπούν τα ΜΑΤ. Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι στη Λευκίμμη οι κάτοικοι δεν ακούν τις κινηματικές συμβουλές του ΚΚΕ για κίνημα διαμαρτυρίας παράλληλο και σε απόσταση –όσο πιο μακριά τόσο καλύτερα– από την κατασκευή του ΧΥΤΑ. Οι ανήσυχοι πάντοτε υπάρχουν, λοιπόν. Γι’ αυτό οι ήσυχοι δε μπορούν να απολαύσουν τον ύπνο τους. Το ζήτημα είναι να τους κάνουμε περισσότερους. Και σε αριθμό και σε ανησυχία.
♦ 13ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Για να ακουστούν δυνατά όσοι δεν έχουν φωνή (Συντονιστικό Μεταναστευτικών & Αντιρατσιστικών Οργανώσεων)
Το σύνθημα του φεστιβάλ εκφράζει μια επιθυμία που δε μπορεί παρά να την έχει ο κάθε προοδευτικός άνθρωπος. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Να το θέσουμε πιο απλά. Μέχρι τώρα, όλο αυτό το τεράστιο θέμα με τους μετανάστες, από τις οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο συντονιστικό που οργανώνει τα φεστιβάλ κινείται κυρίως γύρω από τη ΓΣΕΕ και τον υπόλοιπο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Σήμερα, που η ΓΣΕΕ με απροκάλυπτο και αισχρό τρόπο δείχνει τον αντεργατικό της ρόλο –απέναντι στους έλληνες εργάτες που υποτίθεται ότι γι’ αυτούς πρώτα-πρώτα δουλεύει, φανταστείτε τι γίνεται με τους ξένους– σήμερα που μέχρι και η ΚΟΕ έφτασε να τους ρίχνει κουλουράκι – συμβολικά και ειρηνικά πάντα–, είναι ή δεν είναι απερίγραπτη αφέλεια να θεωρεί κανένας ότι με τη στήριξη των γραφειοκρατών θα γίνει πιο δυνατή η φωνή των μεταναστών; Απερίγραπτη αφέλεια ή «αφέλεια»;
♦ Διάλεξε ζωή, όχι επιβίωση (Φεστιβάλ Νεολαίας Συνασπισμού 2008)
Το συνθηματάκι είναι κλεμμένο βεβαίως, βεβαίως. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί να σπάνε το κεφάλι τους και να ψάχνουν για σύγχρονα συνθήματα τα ατίθασα νιάτα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων; Παίρνουν τα παλιά, παίρνουν των άλλων και τα προσαρμόζουν κατά το δοκούν. Ο ρεφορμισμός γι’ αυτό είναι ωραίος. Γιατί πρεσβεύει το εύκολο, το «ρεαλιστικό», το ήσυχο και το απλό. Είναι μεγάλη δουλειά αυτό που κάνουν τα παλικαράκια του ΣΥΝ. Κάνουν την «ουτοπία» ρεαλιστική πραγματικότητα. Και μετά αλλάζουν ήσυχα πλευρό.
Η τεχνική Siemens εγγυάται (παλιά ραδιοφωνική διαφήμιση)
Χωρίς λόγια.
