♦ Εργατική Πρωτομαγιά 2007 – Αγώνας με τους εργαζόμενους, για τους εργαζόμενους – Ανάπτυξη-Ασφάλεια εργασίας-Κοινωνική συνοχή-Θωράκιση Ταμείων (ΔΑΚΕ)
Υποσχεθήκαμε στο προηγούμενο φύλλο ότι θα κάνουμε αυτοψία στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής μετά από την κατάθεση στεφανιών σ’ αυτό την πρωτομαγιά από τη ΔΑΚΕ. Εδειξε η τηλεόραση σχετικά πλάνα. Για το θεαθήναι έγινε, άλλωστε. Τρεις κι ο Πουπάκης ήτανε. Κατέθεσαν γρήγορα-γρήγορα τα στεφάνια, βγάλαν την υποχρέωση και την κάνανε για να πιάσουνε το Μάη. Φοβόντουσαν κιόλας μη φύγει κανένα ντουβάρι και τους έρθει κατακέφαλα. Με το δίκιο τους. Γιατί δεν είναι σίγουροι ότι όλοι είναι στη γραμμή της Εθνικής Συμφιλίωσης, όπως είναι η κοινοβουλευτική αριστερά. Δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι όλοι είναι στη γραμμή της κοινωνικής συνοχής, όπως λέει ανερυθρίαστα (γαλάζιο χρώμα η αφίσα της γαλάζιας παράταξης) η αφίσα της ΔΑΚΕ για την Πρωτομαγιά. Δεύτερη σε δύναμη στη ΓΣΕΕ η παράταξη που μιλάει για κοινωνική συνοχή την επέτειο της Πρωτομαγιάς. Που καταθέτει στεφάνι στο Σκοπευτήριο στη μνήμη αυτών που αν δεν τους είχαν εκτελέσει οι Γερμανοί θα τους είχε σφάξει η παράταξη που ανήκουν ή υπηρετούν. Με τη βοήθεια (την καθοριστική βοήθεια) των Αγγλων και των Αμερικάνων. Πήγαμε στο Σκοπευτήριο. Περιδιαβαίναμε τους χώρους και αισθανόμασταν μια έντονη ειρωνία να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Καλό μας φάνηκε, πολύ καλό. Γιατί όταν υπάρχει ειρωνία, για την κατάκτηση, για τη συμφιλίωση, για τους ΔΑΚίτες, για όλον αυτόν τον κοινοβουλευτικό- γραφειοκρατικό κρετινισμό, τότε υπάρχει ελπίδα. Μεγάλη ελπίδα. Γιατί εκεί η γη είναι ποτισμένη με αίμα. Και το αίμα καμιά κοπριά δε μπορεί να το σβήσει.
♦ Μας κλέβουν τα ταμεία, τα δικαιώματα, τη ζωή… Να τα πάρουμε όλα πίσω! (Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ)
Δεν πλανιόταν όμως η ειρωνία μόνο πάνω από το Σκοπευτήριο. Πλανιόταν και στο Πεδίο του Αρεως, στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ. Οχι σε έντονο βαθμό, όπως στο Σκοπευτήριο, αλλά πλανιόταν. Παρά το ότι είχαν αποχωρήσει διακριτικά τα ΜΑΤ που φυλάνε το πιο θεσμικό, το πιο επίσημο, το πιο αναγνωρισμένο από το κράτος (από το αστικό κράτος θα έλεγαν κάποτε ορισμένοι του Φόρουμ. Οι άλλοι, κάτι ΔΕΑ, ΣΥΝ, κ.λπ., μάλλον αγνοούν την έννοια αστικό κράτος) τμήμα του Φόρουμ. Την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Τσιτατολόγοι εμείς, διαβάζοντας και την αφίσα του Φόρουμ, θυμηθήκαμε λίγο τον Ενγκελς που έλεγε: «Οι άνθρωποι που καυχιόντουσαν ότι έκαναν επανάσταση, πείθονταν πάντα ότι δεν ήξεραν τι έκαναν – ότι η επανάσταση που έγινε δε μοιάζει καθόλου με εκείνη που αυτοί θέλησαν να κάνουν. Είναι αυτό που ο Χέγκελ το ονομάζει ειρωνία της ιστορίας, εκείνη την ειρωνία που την απέφυγαν λίγες μόνο ιστορικές προσωπικότητες». Τα μέλη του Φόρουμ δεν απέφυγαν βέβαια αυτό που απέφυγαν λίγες ιστορικές προσωπικότητες. Κέρδισαν όμως μια καλή και αριστερή ζωή στον καπιταλισμό με αναγνώριση από το κράτος. Γι’ αυτό το σύνθημά τους είναι λάθος. Μια χαρά κι αριστερά περνάνε. Τι ζωή να διεκδικήσουν;
