Αγαπητά μου παιδιά
Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε, πέτρα να μην κρατήσει, κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, προλαβαίνει δεν προλαβαίνει να την κοπανήσει… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ξεκινήσει η νέα χρονιά, αν όχι με ευχές, κάλαντα και άλλα ειωθότα; Ενα, δύο, τρία και:
Των Ζωνιανών οι όμηροι κι όλοι οι μετανάστες
η σταυρωμένη εργατιά, οι βαφτισμένοι «δράστες»,
οι στριμωγμένοι, οι δειλοί και οι εξεγερμένοι,
όμηροι, αλληλέγγυοι, ξύπνιοι και κοιμισμένοι
εύχονται τούτη τη χρονιά στην ξώθυρα του κράτους
να περισσέψει η ζωή ενάντια στους θανάτους.
Εύχονται τούτη η μηχανή του τρόμου και της βίας
υπό τους μελαγχολικούς ήχους μίας ρομβίας
να γίνει φύλλο και φτερό, βίδες και παξιμάδια
και μες στα προϊστορικά να ενταφιαστεί σκοτάδια.
Ολοι εμείς σ’ όλους εσάς ευχόμαστε ολοψύχως
να σας τυλίξει το δριμύ, εσώτερό σας ψύχος
κι οι των δακρύων θάλασσες που ‘χετε συνοδεία
των χαμερπών και ιταμών να κάνουν την κηδεία.
Τώρα που στην ανατολή βρισκόμαστε του χρόνου
είθε να ‘ναι ταυτόχρονα λαμπρή δύση του πόνου
και όσα μας ταλαιπωρούν δεινά της εξουσίας
να εγγραφούν σε dvd υψίστης σημασίας
και μαζικά να ποντιστούν στα βάθη της αβύσσου
μαζί με την μυριόστομη ευχή: άει και γ…
Ευχόμαστε και στέλνουμε μηνύματα αγάπης
όπως και το ακόλουθο: να σας πηδήξει αράπης
γιατί έτσι θα νοιώσετε τι φρίκη προκαλείτε
οι βιαστές κι οι άρπαγες, ρουφιάνοι και αλήται.
Ποιοι είμαστε μεις, ποιοι είσαστε σεις, τι σημασία έχει;
Στον μπουρδελοσκατόκοσμο, για κάποιους πέρα βρέχει.
Ομως μία μετατροπή τα πάντα διορθώνει
και στη γωνιά ξαναγυρνά το κάθε ένα κοθώνι
που βρήκε πρόσφορο έδαφος για σηκωμένες μύτες.
Μασάει η κατσίκα ταραμά; Αϊντε από κει, λεχρίτες!
Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε τα κάλαντα να πούμε
θα στείλουμε κι άλλες ευχές μπας και εισακουστούμε.
Στο κάτω-κάτω της γραφής είν’ το δικό μας σπίτι
κι όχι αμπέλι ξέφραγο του καθενός σταυλίτη
και των πιστών υπηρετών του στέμματος του θείου
που διαρκώς επεξηγούν με φάτσα ηλιθίου
τι είναι κείνο, τι ‘ναι αυτό, ετούτο και το άλλο
χωρίς κανένας να τους πει «βρε, άντε πα’ στο διά’λο»!
Ευχών, λοιπόν, συνέχεια. Ανοίξατε τ’ αφτιά σας
δεν χρειαζόταν dvd, γνωστή η αφεντιά σας.
Να, λόγου χάρη όλοι εμείς της γης οι κολασμένοι
του πλούτου οι παραγωγοί στο δόκανο πιασμένοι
ευχόμαστε η επήρεια της πρέζας που πουλάτε
να φύγει, να ξυπνήσουμε, να δούμε πού θα πάτε.
Τώρα γελάτε λέγοντας «αφήστε τους μαλάκες»,
όμως σας περιμένουνε πολύ μεγάλες πλάκες
Και δεν το λέω γω αυτό, το λένε οι «στρατιώτες»:
αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.
Μάγκες, το πράμα έφτασε σ’ οριακό σημείο
άλλο να τρως κάτι ψιλά κι άλλο όλο το ταμείο
άλλο να είσαι μια κοντή που έβαλε τακούνια
κι άλλο δήθεν αδιάφθορος, μα στα σκατά ως τα μπούνια.
Τε’ς πάντων, ότι και να πούμε κάτι περισσεύει
και η αποκατάσταση το δίκιο της γυρεύει.
Τα πήλινα στηρίγματα του γίγαντα θα πέσουν!
Δεν θα ‘ναι τώρα; Αύριο. Πάντως θα σας πονέσουν
όσα γενούν. Όπως κι εμείς πονάμε χρόνια τώρα
μία του κλέφτη, δύο, τρεις και η κακιά σας ώρα.
Το νέο έτος έφτασε. Του εθίμου τηρουμένου
σας απεστάλησαν οι ευχές του κάθε πικραμένου.
Τι θα γενεί από δω και μπρος και αν θα πιάσουν τόπο
θα δούμε. Μην κουράζεστε, μην μπαίνετε στον κόπο.
Ετσι κι αλλιώς το ξέρουμε και μεις και σεις κι οι άλλοι
όσο και αν το απωθεί το κούφιο σας κεφάλι
πως θε να έρθει μια λαμπρή ημέρα πολύ high
που θα μας πείτε το καλό και ύστατο good bye.
(Τ)σάντα Κλάουσ(τ)
η σταυρωμένη εργατιά, οι βαφτισμένοι «δράστες»,
οι στριμωγμένοι, οι δειλοί και οι εξεγερμένοι,
όμηροι, αλληλέγγυοι, ξύπνιοι και κοιμισμένοι
εύχονται τούτη τη χρονιά στην ξώθυρα του κράτους
να περισσέψει η ζωή ενάντια στους θανάτους.
Εύχονται τούτη η μηχανή του τρόμου και της βίας
υπό τους μελαγχολικούς ήχους μίας ρομβίας
να γίνει φύλλο και φτερό, βίδες και παξιμάδια
και μες στα προϊστορικά να ενταφιαστεί σκοτάδια.
Ολοι εμείς σ’ όλους εσάς ευχόμαστε ολοψύχως
να σας τυλίξει το δριμύ, εσώτερό σας ψύχος
κι οι των δακρύων θάλασσες που ‘χετε συνοδεία
των χαμερπών και ιταμών να κάνουν την κηδεία.
Τώρα που στην ανατολή βρισκόμαστε του χρόνου
είθε να ‘ναι ταυτόχρονα λαμπρή δύση του πόνου
και όσα μας ταλαιπωρούν δεινά της εξουσίας
να εγγραφούν σε dvd υψίστης σημασίας
και μαζικά να ποντιστούν στα βάθη της αβύσσου
μαζί με την μυριόστομη ευχή: άει και γ…
Ευχόμαστε και στέλνουμε μηνύματα αγάπης
όπως και το ακόλουθο: να σας πηδήξει αράπης
γιατί έτσι θα νοιώσετε τι φρίκη προκαλείτε
οι βιαστές κι οι άρπαγες, ρουφιάνοι και αλήται.
Ποιοι είμαστε μεις, ποιοι είσαστε σεις, τι σημασία έχει;
Στον μπουρδελοσκατόκοσμο, για κάποιους πέρα βρέχει.
Ομως μία μετατροπή τα πάντα διορθώνει
και στη γωνιά ξαναγυρνά το κάθε ένα κοθώνι
που βρήκε πρόσφορο έδαφος για σηκωμένες μύτες.
Μασάει η κατσίκα ταραμά; Αϊντε από κει, λεχρίτες!
Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε τα κάλαντα να πούμε
θα στείλουμε κι άλλες ευχές μπας και εισακουστούμε.
Στο κάτω-κάτω της γραφής είν’ το δικό μας σπίτι
κι όχι αμπέλι ξέφραγο του καθενός σταυλίτη
και των πιστών υπηρετών του στέμματος του θείου
που διαρκώς επεξηγούν με φάτσα ηλιθίου
τι είναι κείνο, τι ‘ναι αυτό, ετούτο και το άλλο
χωρίς κανένας να τους πει «βρε, άντε πα’ στο διά’λο»!
Ευχών, λοιπόν, συνέχεια. Ανοίξατε τ’ αφτιά σας
δεν χρειαζόταν dvd, γνωστή η αφεντιά σας.
Να, λόγου χάρη όλοι εμείς της γης οι κολασμένοι
του πλούτου οι παραγωγοί στο δόκανο πιασμένοι
ευχόμαστε η επήρεια της πρέζας που πουλάτε
να φύγει, να ξυπνήσουμε, να δούμε πού θα πάτε.
Τώρα γελάτε λέγοντας «αφήστε τους μαλάκες»,
όμως σας περιμένουνε πολύ μεγάλες πλάκες
Και δεν το λέω γω αυτό, το λένε οι «στρατιώτες»:
αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.
Μάγκες, το πράμα έφτασε σ’ οριακό σημείο
άλλο να τρως κάτι ψιλά κι άλλο όλο το ταμείο
άλλο να είσαι μια κοντή που έβαλε τακούνια
κι άλλο δήθεν αδιάφθορος, μα στα σκατά ως τα μπούνια.
Τε’ς πάντων, ότι και να πούμε κάτι περισσεύει
και η αποκατάσταση το δίκιο της γυρεύει.
Τα πήλινα στηρίγματα του γίγαντα θα πέσουν!
Δεν θα ‘ναι τώρα; Αύριο. Πάντως θα σας πονέσουν
όσα γενούν. Όπως κι εμείς πονάμε χρόνια τώρα
μία του κλέφτη, δύο, τρεις και η κακιά σας ώρα.
Το νέο έτος έφτασε. Του εθίμου τηρουμένου
σας απεστάλησαν οι ευχές του κάθε πικραμένου.
Τι θα γενεί από δω και μπρος και αν θα πιάσουν τόπο
θα δούμε. Μην κουράζεστε, μην μπαίνετε στον κόπο.
Ετσι κι αλλιώς το ξέρουμε και μεις και σεις κι οι άλλοι
όσο και αν το απωθεί το κούφιο σας κεφάλι
πως θε να έρθει μια λαμπρή ημέρα πολύ high
που θα μας πείτε το καλό και ύστατο good bye.
(Τ)σάντα Κλάουσ(τ)