Αγαπητά μου παιδιά
Θα σας μιλήσω σήμερα για τις συμφορές που βρήκαν το σόι και όλο το γενεαλογικό και γενεαπαράλογο δέντρο της οικογένειάς μου, ώστε να αναδειχθούν οι κίνδυνοι της εποχής μας. Μην αυταπατάστε ότι οι περισσότεροι κίνδυνοι κρύβονται στο Κ.Κ.Ε. (Καρδιά – Καρκίνος – Εγκεφαλικό). Διαβάστε το άθλιο ιστορικό μας και θα καταλάβετε.
Η καημένη η γιαγιά μας χάθηκε από σκλήρυνση κατά βλάκας ομού μετά της δεκαετίας του ‘60, γι’ αυτό και οι Νοστράδαμος τραγούδησαν τότε το «εα εα εα ε, η γιαγιά μας πέθανε», περιχαρείς που τους συμπεριέλαβε στην παλιά διαθήκη της. Προηγουμένως είχε πεθάνει ο αδερφός της από μια σπάνια μορφή Πάρκινσον που δεν εξιχνιάστηκε ποτέ. Ο άντρας της προσεβλήθη από μια κοινή σουφλιοειδή κώφωση που ωστόσο μετεξελίχθηκε σε ντορίωση. Ετσι, ακολούθησε τη γιαγιά, σπάζοντας την παράδοση που θέλει τους άντρες να φεύγουν πρώτοι και τις γυναίκες να στελεχώνουν την μαυροντυμένη ελληνική επαρχία, αναχωρώντας καθυστερημένα όπως άλλωστε κάνουν σε κάθε προκείμενη αναχώρηση.
Η αδερφή της γιαγιάς, θρυλικό μέλος της Ναρόντναγια Βόλια με δική της βόλια (θέληση) και δικά της βόλια θαμμένα στα περιβόλια για να κυνηγά διαβόλια και τριβόλια, έπαιρνε αντιλαλιωτικά σκευάσματα για να νικήσει την γρίπη των φτηνών που την πολιορκούσε. Ο άντρας της υποθετικά την έβγαζε βάζοντας υπόθετα όπως υποθέταμε όλοι. Αργότερα όμως ανακαλύψαμε πως οι αιμορροΐδες του προέρχονταν από ανάγνωση έργων του Ροΐδη στον Αίμο και αλόγιστη χρήση αντιδιωτικών και βενιζελίνης. Η θεία είχε εθιστεί στα μαριετούχα – φωφιούχα ναρκωτικά και ο άντρας της ήταν συστηματικός χρήστης ενδοφλεβίων αντισημιτικών. Ο γιος τους σνίφαρε Pepsi για βοήθεια της πέψης και για να κάνει αντίπραξη στην κυριαρχία της κόκας. Η κόρη τους χάθηκε από επιπλοκές στο γλαστρεντερικό (έλεγε τ’ άντερά της ως τηλεοπτική γλάστρα) μετά από ταυτόχρονη χρήση αντιπολυδωρικών και αλογοσκουφίνης σε νεροβράζοντα δισκία. Ο εραστής της, ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (τέτοια ήταν η κόρη, για την οποία οι Tsopana rave έγραψαν την «Κορνηλία») πέθανε από overdose εβερτίνης και ο αδερφός του κλείστηκε σε κέντρο αποξετίναξης από τα βουλγαροκυανούχα.
Ενας ξάδερφός μου έκανε ενέσεις παπαρηγίνης και παπαρηγίλης και ο μπατζανάκης του υποβαλλόταν σε συστηματική αλαβανοκάθαρση. Η τσιπραλοιφή έγινε αιτία των καθολικών εγκαυμάτων του παππού του. Η αλλαγή της αγωγής και η χορήγηση μπενακούχων ψαρουδαλοιφών επιδείνωσε τα εγκαύματα που έγιναν πια τέταρτου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης και τον έστειλαν στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου (ήταν κόκκινος και ο ίδιος από μέσα, αλλά και – εσχάτως λόγω εγκαυμάτων – και απ’ έξω). Με συμπτώματα γιακουματίωσης πήγαμε τη γυναίκα του στο Τζάνειο τζανετάκειο αλλά εκεί κατέληξε από κολοζοφάση, παρά την άμεση χορήγηση παπαληγουρικών.
Μια άλλη θεία μου από τη Θεσσαλονίκη έπαθε κουβελικό σύνδρομο και ο αδερφός της πέθανε από ψωμιαδικό επεισό2. Η μεϊμαροκονίαση σκότωσε τον εργάτη νονό της Μαρίας (έχω και αδερφή, εγώ όμως δεν είμαι) και η τσιτουρίαση κατέφαγε τα σωθικά της νονάς, κάνοντας μετάσταση με πλαστά δικαιολογητικά στο παχύ έντερο όπου συχνάζουν τα κόπρανα, εξελισσόμενη σε οξύ απόφραγμα του βουγιοκαρδίου.
Ο κουμπαράς της κουμπάρας δεν έφτασε για νοσήλια όταν διεγνώσθη μητσοτακίαση σε προχωρημένο στάδιο, μια αρρώστια ύπουλη που εκφυλίζει το θυμικό και μπορεί να σε κάνει φυτό για δεκαετίες. Η αδερφή της έπαθε σιούφωση με αποτέλεσμα να μιλά στη θεία και να κοιτά την συμπεθέρα και ο άντρας της λιαπικό σύνδρομο που τον έκανε «φυτό» και κοσμούσε για χρόνια την ανατολική γωνία του σαλονιού.
Ενας άλλος θείος που ζούσε στο Sissy Garden του Λονδίνου, προσεβλήθη από το σύνδρομο μπούσμπλερ, «σύνδρομο της πειθήνιας γκόμενας» όπως καθιερώθηκε να λέγεται εκτός γηραιάς Αλβιόνας, αλλά τελικά πέθανε από ουγκοτσάβεση, μια υποτροπιάζουσα υποτροπική ασθένεια, αφού πρώτα τον κατέστησε ανίκανο. Από πούτινση χάσαμε τη γυναίκα του, ενώ η κόρη τους μετά από σοδομισμό προσεβλήθη από σανταμισμό που εξελίχθηκε σε βαριάς μορφής ως άμα μπινλαντενίωση και εξέπνευσε.
Η σαρκοζίωση έστειλε στο μεγάλο – με γάλλο – ταξίδι έναν γαλλοτραφή θείο. Το δε ρουαγυάλισμα του ματιού της κόρης του έκρυβε μερκελική αλμουνίωση και πανάδες (αλμουνοπανίωση) κι έτσι τη χάσαμε κι αυτή, δίχως να την έχουμε βρει προηγουμένως, αφού ήταν αγνώστου διευθύνσεως όταν έπαθε την πρώτη παπαθεμελίωση.
Σας έκανα μαύρη την καρδιά, το ξέρω και ζητώ σεμνά και ταπεινά συγνώμη, αλλά έπρεπε κάπου να πω τον πόνο μου. Δεν αρκεί η καλωσύνη ούτε η παγκαλοσύνη, χρειάζεται μεγάλη προσοχή στα δύσκολα χρόνια που ζούμε – ή νομίζουμε ότι ζούμε.
Ερρίκος Πεινάν – Γεια, τρως;
