Αγαπητά μου παιδιά
Ζητώ ταπεινά συγνώμη που ενίοτε σας αναγορεύω σε νύφες για ν’ ακούει η πεθερά. Γνωρίζω όμως ότι πλείστοι όσοι ψαλιδόκωλοι χαρτογιακάδες – εκ των α(χ)ρίστων – αναγιγνώσκουν τα γραφόμενα, αναγραφόμενοι αυτομάτως στα καθ’ ημάς με την τακτικήν των (ή και χωρίς αυτήν).
Μη με αποπαίρνετε και μη μου αποστερείτε αυτή την ικανοποίηση του αφειδώς αφοδεύειν δια της γραφίδος, εις ευήκοα ώτα πεθερών (οι κουμπάροι ξεπεράστηκαν πια) δια μέσου της νύφης. Αλλωστε κοτζάμ Παντελής Βούλγαρης (τα σέβη και τα σκεύη μου) αναγόρευσε σε νύφες – και όχι νύμφες, προνύμφες, σκουλήκια και πεταλουδίτσες ως λέγουσι κάποιοι κακοήθεις κρητικοί κριτικοί – χίλιες κορασίδες και μάλιστα χωρίς να έχει να πει το παραμικρό στην πεθερά. Μια πεθερά ανεκδιήγητη που το μόνο που της πρέπει είναι η επίσπευση του τέλους της (δι’ ανασκολοπισμού θα ήτο το ευκταίον, όραμα το οποίο στηρίζει κι ο Αθανασόπουλος για τους δικούς του λόγους). Ομως, αφήστε με να περιδιαβώ τις ατραπούς τις λεξιπλασίας και να δούμε αν πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης και πριν τα τσίπουρα ο Τσίπρας.
Η Yeah (Γαία κατά το ελληνικότερον), γενέτειρα θεών τε και ανθρώπων, γέννησε αυτό το χάλι των κρατούντων. Τους Τιτάνες (που έγιναν επιχειρηματίες, αλλάζοντας την αρκτικοσύλλαβη ερώτηση «τι» σε «που»), τους Γίγαντες (που έγιναν θεματοφύλακες λίγο πριν γίνουν πλακί στο φούρνο, για το πάρτι του τέλους της προϊστορίας), τους Κύκλωπες (παρατρεχάμενους και βραδύνοες με κυκλοτερείς οπές) και τους Εκατόγχειρες (αστούληδες που έχουν απασχολημένα τα 99 χέρια τους με τηφλεκοντρόλ, κινητά, πληκτρολόγια κλπ και μόνο ένα ελεύθερο χέρι για το πατροπαράδοτο beg pulling της τάξης των).
Πάμε στις Μούσες (πηδάμε από θέμα σε θέμα, αλλά δεν πειράζει όταν άλλοι πηδάνε ολόκληρους λαούς). Το ευ τέρπειν είναι κάτι περισσότερο από το να είσαι αυλητρίς, όπως το θάλλειν δεν πρέπει να ξοδεύεται σε κωμωδίες. Αναφέρομαι στην μούσα Ευτέρπη (και στη Θάλεια, παρεμπιπτόντως), εφευρέτρια και προστάτιδα της αυλητικής τέχνης, ήτις εχρημάτισε και εχρηματίστηκε στις θεϊκές αυλές, πειθήνια στα κελεύσματα του Δία, όστις την αποκαλούσε «η μούσα που γα μούσα» (όπου γα, η γη στην δωρική γλώσσα, αλλά και ο τρίτος φθόγγος της βυζαντινής μουσικής κλίμακας, εις το ηχόχρωμα του οποίου συνήθιζε να ρεύεται και να χαμουρεύεται ο αρχηγός των θεών, αντικατασταθείς αργότερα από τον «κύριο με τα σου» ή με τα προφιτερόλ, δεν θυμάμαι, γιατί αν και χοντρός ήμουν αδύνατος στην ιστορία).
Ξαναπηδάμε θέμα, ωωωωπ. Πάντα μισούσα τις λέξεις που τελείωναν σε -τρία (φιλοπατρία, τριγωνομετρία, φατρία, ερπύστρια, τσίμπα τρία κλπ). Μόνη εξαίρεση η εργάτρια και οι συν αυτής (καθαρίστρια, πλύντρια κλπ). Αντιθέτως, αξιαγάπητες οι λέξεις από τρια- (τριαντάφυλλο, τριαλαρί τριαλαρό, τριάρι – διαμέρισμα – κλπ). Εξαιρούνται Τριανταφυλλόπουλος, τριαρχία, τριακονταπενταετία και μερικά άλλα.
Πριν ολοκληρώσουμε αυτό το μάθημα γραμματικής ιστορίας, για το οποίο έχω υποβάλλει αδικαιολόγητα τα δικαιολογητικά μου κι ελπίζω να επιδοτηθώ από την γάμα γάμα λάμδα εεεεε (γενική γραμματεία λαϊκής επιμόρφωσης), θα αποπειραθώ να σας μυήσω στα κεκρυμμένα των λέξεων.
Τι νομίζετε πως μετατρέπει την μόρφωση σε συμμόρφωση, τον αδελφό σε συνάδελφο, την ακρόαση σε συνακρόαση, την τήρηση σε συντήρηση και την εργασία σε συνεργασία; Ο συν, αγαπητοί μου! Αυτή η χέρσα, απαλλοτριωμένη έκταση της αριστερής όχθης (δεξιάς για τους σολομούς, όπως ανεβαίνουν κόντρα, ψάχνοντας την Κόντρα που μερικοί περιπτεράδες θάβουν). Αυτή η έκταση που με έκσταση εκχωρήθηκε σε μεταμοντέρνους μεταπράτες για να βόσκουν οι κομψευόμενες αγελάδες των φλύαρων κενολογιών του 21ου αιώνα, οι αντιπαθητικώς παθητικές και αντιμαχόμενες ομοιοπαθητικώς την αδράνεια.
Από κοντά κι ο πανταχού παρών αστυνομικός δάκτυλος. Γιατί, τι άλλο είναι αυτό που κάνει την αγόρευση απαγόρευση, το ευκταίο απευκταίο, τον άνθρωπο απάνθρωπο, τον λυτό σε άπλυτο και την οικία αποικία; Αυτό το «απ» είναι τα αρχικά της αστυνομίας πόλεων που μεταμορφώθηκε σε ΕΛΑΣ για να πολεμά στοιχεία αναρχικά με αρχικά που αρχικά συνέγειραν.
Να με συγχωρείτε που σας κούρασα με αυτό το μάθημα, που θα αποφέρει σε μένα χρήματα για τα τσιγάρα μου και στον εργοδότη μου, μέσω του προγράμματος stage (θέατρο στα αγγλικά), χρήματα για τα πούρα, τον υγραντήρα, το κελάρι που θα τα βάζει και το σπίτι που θα είναι από πάνω.
Θα επανέλθω με μάθημα ιστορίας. Ε, εκεί στο sms, πάλι 666 βγήκαν οι λέξεις!
Μπάμπης Γεωργονιώτης