Ποιος αποθρασύνει τα αφεντικά;
Τις δικαιολογίες που θ' ακουστούν τις ξέρουμε πριν τις ακούσουμε: επειδή βρέθηκε ένας αλήτης και ξυλοκόπησε άγρια τον ντελιβερά του, δε σημαίνει ότι όλοι οι μαγαζάτορες είναι έτσι. Να μην κάνουμε γενικεύσεις.
Πράγματι, δε φτάνουν όλα τ' αφεντικά στο σημείο να λύνουν τις διαφορές τους με τους εργαζόμενους με μπουνιές και σιδερογροθιές, που σακατεύουν το θύμα και θέτουν σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή (για άγρια χτυπήματα στο κεφάλι μιλάμε). Δεν είναι, όμως, και πολλοί οι εργαζόμενοι που δε δέχονται αδιαμαρτύρητα τη «συμβολική» βία των αφεντικών, αλλά «χαλάνε την πιάτσα» διεκδικώντας αυτά που δικαιούνται.
Δεν ξέρουμε, άραγε τι εργασιακό καθεστώς επικρατεί στα διάφορα ταχυφαγεία και καφενεία που κάνουν και παραδόσεις παραγγελιών κατ' οίκον; Δεν ξέρουμε ότι η πλειοψηφία των ντελιβεράδων εργάζεται όχι μόνο χωρίς ασφάλιση, χωρίς δώρα και επιδόματα, αλλά και χωρίς κανονικό μισθό; Δεν ξέρουμε ότι το σύνηθες είναι ένα ωρομίσθιο, το οποίο δεν καταβάλλεται πάντοτε στο ακέραιο; Δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις ντελιβεράδων που τα αφεντικά τους λένε να αρκεστούν μόνο στα «τιπς» που αφήνουν οι πελάτες;
Ο τραμπούκος που τσάκισε το πρόσωπο του εργάτη στους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Είναι ο κανόνας που έδρασε ως εξαίρεση. Ο κανόνας των εργασιακών σχέσεων δουλοπαροικίας, στις οποίες εξαναγκάζεται ένας μεγάλος αριθμός εργατών, καθώς η ανεργία κάνει θραύση, ιδιαίτερα στις γραμμές των νέων.
Τα Μνημόνια παγίωσαν και επεξέτειναν αυτού του τύπου τις εργασιακές σχέσεις. Και το αστικό κράτος τις ευλογεί, αφού οι ελεγκτικοί του μηχανισμοί είναι υποστελεχωμένοι, διαβρωμένοι και με προορισμό μόνο την παραγωγή κάποιου έργου που θα το επικαλούνται οι κυβερνώντες στις ομιλίες τους.
Δεν ξεχάσαμε
«Εγώ δεν έχω κανένα πλεόνασμα να σας μοιράσω σήμερα, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, όπως κάνει ο κύριος Σαμαράς. Δεν έχω κανένα πλεόνασμα σε ψεύτικες υποσχέσεις, σε Ζάππεια, σε πολιτικές ανοίξεις, όπως ο κύριος Σαμαράς. Και δεν έχω βέβαια κανένα πλεόνασμα σε υποκλίσεις μπροστά στην κυρία Μέρκελ και στους δανειστές, όπως ο κύριος Σαμαράς. (…)
Και θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας: Από τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων. Και από την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να τον εξαγοράσουν. (…)
Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός τότε νομίζω ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ταπεινωτική, ανήθικη, που δεν μαρτυρά τίποτα άλλο, παρά μονάχα φόβο, μπροστά στην κάλπη που έρχεται. (…)
Πώς πετάει αυτό το ξεροκόμματο της άγνοιας και της περιφρόνησης στα μούτρα των Ελλήνων, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να τους αφαιρέσει το τελευταίο που τους έχει απομείνει -την αξιοπρέπειά τους;».
Ο Τσίπρας τα έλεγε αυτά, παραμονές εκλογών του 2014. Ο ίδιος Τσίπρας που πετά στους καταληστευμένους και εξαθλιωμένους εργαζόμενους και συνταξιούχους το ίδιο «ξεροκόμματο της άγνοιας και της περιφρόνησης», που πετούσε ο Σαμαράς το 2014 και ηγείται ο ίδιος μιας εκκωφαντικής προπαγανδιστικής καμπάνιας, προσβάλλοντας βάναυσα την αξιοπρέπειά μας (και όχι μόνο).
Γαϊδουριά…
Σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως η φράση του Τσίπρα σε μια γυναίκα στο Μάτι, που του είπε ότι ως πυρόπληκτη δεν έχει πάρει ακόμα τα δυο χιλιάρικα της αποζημίωσης: τι να τα κάνεις τα δυο χιλιάρικα, σε λίγο θα τα έχεις ξοδέψει. Σημασία έχει να κάνουμε έργα υποδομής.
Πρόκειται, βέβαια, για γαϊδουριά, από κάποιον που μάλλον αγνοεί και τι αξία έχουν τα δυο χιλιάρικα. Ο Τσίπρας δεν πρέπει να έχει δουλέψει ποτέ. Γόνος εύπορης οικογένειας εργολάβων, ζούσε με το πλούσιο οικογενειακό χαρτζιλίκι. Οταν ήρθε η ώρα να μπει στις οικογενειακές μπίζνες, ως μηχανικός, είχε περάσει στην αστική πολιτική και ανέβαινε τα σκαλιά της ως επαγγελματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και μιλά με τόση αναλγησία σε μια πυρόπληκτη. Γι' αυτό μιλά με τόση περιφρόνηση για τα δυο χιλιάρικα που για πολλούς συνομηλίκους του ισοδυναμούν με τρία μηνιάτικα.
…και κάτι παραπάνω
Πέρα από τη γαϊδουριά του Τσίπρα, όμως, που συνίσταται στο ότι το είπε -μ' αυτόν τον τρόπο- κατάμουτρα σε μια γυναίκα που διαμαρτυρόταν, εν γνώσει του ότι δεν υπάρχουν κάμερες για να καταγράψουν τη «χαλαρή» συζήτηση, δεν είχαμε παρά μια επανάληψη του γνωστού νεοφιλελεύθερου δόγματος, που το συνόδευαν παλαιότερα με μια παροιμία: «αντί να σου δώσω ένα ψάρι να φας, έλα να σε μάθω να ψαρεύεις».
Εκοβαν τα επιδόματα ανεργίας, τα μετέτρεπαν σε επιχορηγήσεις προς τους καπιταλιστές κι αυτό το αποκολούσαν «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης» (τάχα επιδοτούσαν την εργασία και όχι την ανεργία). Εκοβαν τις συντάξεις και έλεγαν ότι αντί οι συνταξιούχοι να συντηρούν τα άνεργα εγγόνια τους, τα λεφτά θα τα κρατάει το κράτος και θα κάνει ανάπτυξη. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν τίποτ' άλλο από το να αναπαράγουν αυτό το παλιό δόγμα, που το πρωτολανσάρισε ο «αγρίως νεοφιλελεύθερος» Μάνος, το συνέχισε ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης και έκτοτε καθιερώθηκε.
Φτιάχνουν μια κάλπικη αντιπαράθεση ανάμεσα σε εργασιακά επιδόματα των εργαζόμενων και κοινωνικά επιδόματα που πρέπει να δίνει το κράτος (όπως για παράδειγμα στους πυρόπληκτους), από τη μια, και στην κοινωνική πολιτική που επίσης πρέπει να κάνει το αστικό κράτος, από την πάλη. Αυτό ακριβώς είναι που είπε στην πυρόπληκτη ο Τσίπρας: Τι να τα κάνεις τα δυο χιλιάρικα; Θα τα χαλάσεις. Ενώ αν φτιάξουμε ένα νοσοκομείο, θα μας μείνει!
Επιστήμονας
«Για μένα η λέξη Θεός δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση και το προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας, η Βίβλος μια συλλογή σεβαστών αλλά ακόμα πρωτόγονων μύθων. Καμιά ερμηνεία, ανεξαρτήτως του πόσο διακριτική είναι, δεν μπορεί (για μένα) ν' αλλάξει τίποτα σχετικά μ' αυτό».
Αυτά έγραφε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν το 1954, σε μια επιστολή προς τον γερμανό φιλόσοφο Ερικ Γκούτκιντ, την οποία βγάζουν σε δημοπρασία γνωστοί μεγαλοατζέντηδες, κοστολογώντας την μεταξύ 1 και 1,5 εκατ. δολαρίων. Οι έμποροι θα κονομήσουν, κάποιοι θα πάρουν την πρωτότυπη επιστολή του Αϊνστάιν, σε μας όμως μένουν τα κρυστάλλινα λόγια ενός επιστήμονα που ένα χρόνο πριν από το θάνατό του επιμένει να μην κάνει τα χατίρια της θεολογίας που περίμενε απ' αυτόν έστω μια αμφίσημη δήλωση. Ο μόνος «Θεός» που αναγνώριζε ο σπουδαίος φυσικός ήταν οι νόμοι της φύσης, στη γνώση των οποίων βρίσκονται όλες οι απαντήσεις, τις οποίες οι θρησκείες προσπάθησαν να κλείσουν στο αντιδραστικό τους σύμπαν, υπηρετώντας την άγνοια και την υποταγή του εργαζόμενου ανθρώπου στην εξουσία αυτών που ιδιοποιούνται το προϊόν της εργασίας του.
Γελοίος εθνικισμός
Διαβάζεις τους τίτλους και ανατριχιάζεις: «Χαστούκι στον Ερντογάν από την Exxon Mobil». Διαβάζεις τη δήλωση του αντιπρόεδρου της Exxon Mobil Τρίσταν Ασπρεϊ και ψάχνεις να βρεις το χαστούκι ή έστω κάτι που να θυμίζει χαστούκι. «Είμαστε γνώστες των γεωπολιτικών εντάσεων σε αυτό το μέρος του κόσμου», λέει ο Αμερικανός. Και συμπληρώνει: «Δεν είναι καινούργιες και συνεχίζονται εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αυτές μπορούν να επιλυθούν μόνο από τις κυβερνήσεις». Για να σημειώσει με νόημα ότι το οικόπεδο 10, στο οποίο η εταιρία του κάνει έρευνα, «βρίσκεται εκτός της αμφισβητούμενης περιοχής».
Φασισταράδες
Αυτοί που διοικούν το διεθνές ποδόσφαιρο (ή μάλλον τις ποδοσφαιρικές μπίζνες) διακηρύσσουν ότι η πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο. Ο Λούκα Μόντριτς έχει άλλη γνώμη. Αυτός, όπως και άλλοι κροάτες διεθνείς ποδοσφαιριστές, χαιρετούν τους (ίδιου φυράματος) φανατικούς κροάτες οπαδούς με το ναζιστικό χαιρετισμό των Ουστάσι, των κροατών δωσίλογων της Κατοχής που συνεργάζονταν με τους χιτλερικούς ναζί. Αυτό δεν εμπόδισε τους μπίζνεσμαν του ποδοσφαίρου να απονείμουν στον Μόντριτς το βραβείο της Χρυσής Μπάλας. Αυτό επέβαλε το μάρκετινγκ (να σπάσει η κυριαρχία Μέσι και Ρονάλντο), αυτό έκαναν αδιαφορώντας για τις φασιστικές διακηρύξεις του λεγάμενου.
Εμέσματα
Η εφημερίδα ονομάζεται «Νέα Σελίδα» και ο εκδότης της (ο πρώην πασόκος Ηλίας Λιβάνης) θα την είχε κλείσει προ πολλού, αν δεν τύχαινε να είναι μία από τις ελάχιστες καθαρόαιμες συριζοφυλλάδες που πρέπει να κρεμιούνται στα μανταλάκια για να σπάει η καταθλιπτική κυριαρχία του αντιπολιτευόμενου Τύπου.
Η δημοσιογράφος ονομάζεται Κατερίνα Ακριβοπούλου. Αλλοτε διευθυντικό στέλεχος στον ΣΚΑΙ του Αλαφούζου, στον οποίο διακρίθηκε για την απεργοσπαστική της δράση. Ομως, περασμένα-ξεχασμένα. Η Ακριβοπούλου είναι πλέον γκεσέμι της προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο συνεντευξιαζόμενος ονομάζεται Νίκος Παππάς. Αφεντικό της Ακριβοπούλου, που φρόντισε να διοριστεί στην ΕΡΤ. Αλλοτε ήταν ο ισχυρός άντρας στο Μαξίμου, ο «αντ' αυτού» του Τσίπρα, από τότε όμως που την πάτησε με τις τηλεοπτικές άδειες βλέπει την πλάτη του Τζανακόπουλου. Καταλαβαίνετε τι «περιβόλι» ήταν αυτή η συνέντευξη. Μέχρι που η δημοσιογράφος-υπάλληλος έκανε στον υπουργό-αφεντικό τη… θανατηφόρα ερώτηση: «Λίγοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δεχτεί τόσες πολλές και τόσο σφοδρές επικρίσεις όσο εσείς. Από τις τηλεοπτικές άδειες μέχρι την ΕΡΤ, για την οποία κατηγορείστε ακόμη και από συντρόφους σας. Κάτι δεν κάνετε καλά, είστε μόνιμος στόχος επειδή είστε κοντά στον πρωθυπουργό ή συμβαίνει κάτι άλλο;»! Δε χρειάζεται να παραθέσουμε την απάντηση (που ήταν ένα ακόμα δείγμα του… μεγαλείου του ανδρός), αρκεί η ερώτηση.
Βάνδαλοι;
Θρηνεί ο αστικός Τύπος για τους «βανδαλισμούς» που προκάλεσαν στην Αψίδα του Θριάμβου οι διαδηλωτές των «κίτρινων γιλέκων», που συγκρούστηκαν άγρια με τα γαλλικά ΜΑΤ την περασμένη Κυριακή. «Ο μον Ντιέ, αποκεφάλισαν ακόμα κι ένα άγαλμα του Ναπολέοντα». Κάπως έτσι φρικιούσε η παγκόσμια μπουρζουαζία όταν οι εξεγερμένοι εργάτες της Πετρούπολης γκρέμιζαν τα αγάλματα του τσάρου. Πανηγύριζαν, όμως, όταν στη Ρωσία και όλη την ανατολική Ευρώπη γκρέμιζαν τα αγάλματα των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού. Η φρίκη τους είναι απολύτως επιλεκτική και πάντοτε υποκριτική.
Δεν είμαστε εμείς που θα υποστηρίξουμε την καταστροφή πολιτιστικών μνημείων, ακόμα κι όταν αναπαριστούν μορφές των εκμεταλλευτικών καθεστώτων του παρελθόντος. Ακόμα κι έτσι έχουν τη σημασία τους για την παιδεία των επερχόμενων γενεών. Αλλωστε, οι μπολσεβίκοι ήταν αυτοί που έβαλαν τάξη στο χάος της ρωσικής επανάστασης και απαγόρευσαν τις καταστροφές έργων τέχνης που κοσμούσαν τα τσαρικά παλάτια, στις οποίες επιδίδονταν οι εξεγερμένοι εργάτες, αγρότες και στρατιώτες, βγάζοντας το μίσος τους ενάντια στο τσαρικό καθεστώς. Μπορούμε, όμως, να καταλάβουμε τις εκδηλώσεις μίσους ενάντια στην εξουσία, που εκδηλώνονται σε έναν αυθόρμητο ξεσηκωμό των μαζών. Είναι αυτή η εξουσία που έθρεψε το μίσος και μετά διαμαρτύρεται όταν πλήττει τα σύμβολά της.