♦ Εγκλημα
Κάποτε, ήταν υποχρεωτικοί οι έλεγχοι στα αεροπλάνα από εξειδικευμένο επιστημονικό-τεχνικό προσωπικό (πτυχιούχοι μηχανικοί). Αυτοί είχαν πιστοποίηση εξειδίκευσης για συγκεκριμένους τύπους αεροσκαφών. Αυτό το σύστημα θεωρήθηκε… δαπανηρό, διότι απαιτούσε μια πληθώρα εξειδικευμένων μηχανικών, οι οποίοι δεν πληρώνονται βέβαια με τον… βασικό μισθό. Από την ΕΕ υιοθετήθηκε η πολιτική των… «ελεύθερων ουρανών» και στο πλαίσιό της καταργήθηκαν αυτοί οι ιδιαίτερα απαιτητικοί έλεγχοι. Οι έλεγχοι πλέον μπορούν να διενεργούνται από απλούς μηχανικούς ή και από τεχνικό προσωπικό που εκπαιδεύουν οι ίδιες οι εταιρίες. Στη χώρα μας, οι σχετικές αλλαγές έγιναν με δύο ρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ (νόμος 2912/2002 και ΠΔ 57/2002). Η ΝΔ ολοκλήρωσε την εγκληματική αυτή πολιτική, με το ΠΔ 147, το οποίο έστειλε για υπογραφή στον πρόεδρο της Δημοκρατίας δυο μόλις μέρες μετά την πτώση του Μπόινγκ της ΗELIOS στο Γραμματικό. Βιάζονταν μάλιστα τόσο πολύ, που έστειλαν το ΠΔ στον Παπούλια να το υπογράψει στα Γιάννινα, όπου βρισκόταν για κάποιες εκδηλώσεις! Γιατί βιάζονταν; Γιατί με το συγκεκριμένο ΠΔ έρχονταν να καλύψουν εκ των υστέρων την αλλαγή του καθεστώτος των ελέγχων, που ήδη είχε ξεκινήσει. Κατάργησαν τους ελέγχους από εξειδικευμένους και πιστοποιημένους αεροναυπηγούς και επέτρεψαν τη διενέργειά τους από «συμβούλους» των εταιριών.
♦ Ζυγαριά
Αυτό το μικρό «επεισόδιο» μπορεί να μας δώσει έναν ασφαλή μπούσουλα για τα πραγματικά, τα βαθύτερα αίτια του πολύνεκρου αεροπορικού «ατυχήματος». Η εν λόγω εταιρία αποτελεί απλά ακραίο δείγμα μιας γενικότερης κατάστασης. Η ασφάλεια των πτήσεων και οι ανθρώπινες ζωές μπαίνουν στη ζυγαριά της λογιστικής σχέσης κόστους/οφέλους. Φυσικά, ούτε οι εταιρίες ούτε τα κράτη θέλουν να πέφτουν τα αεροπλάνα. Ομως, η προσπάθειά τους είναι η συνεχής μείωση του κόστους, που οδηγεί στην απόκτηση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων και στην αύξηση της κερδοφορίας. Αρα, εκ των πραγμάτων χάνεται η ισορροπία στον τομέα της ασφάλειας. Κάτι να στραβώσει, κάτι να τους ξεφύγει… έγινε το «ατύχημα». Ευνόητο είναι ότι η τάση θα έπρεπε να είναι η ακριβώς αντίθετη. Ενίσχυση των μέτρων ασφάλειας, έλεγχοι και επανέλεγχοι, με αγνόηση των όποιων επιπτώσεων στο κόστος. Αυτό, όμως, δεν είναι καπιταλιστικώς… υγιές και απορρίπτεται. Υστερα από κάθε πολύνεκρη τραγωδία παίρνονται κάποια μέτρα, χωρίς όμως να αναιρείται η βασική κατεύθυνση, η βασική τάση. Μέτρα που κι αυτά σύντομα χαλαρώνουν, μέχρι την επόμενη τραγωδία. Είπαμε, στη ζυγαριά του καπιταλισμού οι ανθρώπινες ζωές μετρούν λιγότερο από τα κέρδη.
♦ Λούθηρος
Τον είπαν δάμαλο, τον είπαν, μπουχέσα, κάποιοι τον αποκαλούν μπούλη, αυτός όμως προτιμά να τον φωνάζουν Λούθηρο. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή του Καραμανλή στη λέξη «μεταρρύθμιση». Πάρτε όλες τις τελευταίες παρεμβάσεις του, προσθέστε σ’ αυτές τις δηλώσεις του Ρουσόπουλου και μετρήστε πόσες φορές υπάρχει η λέξη «μεταρρύθμιση». Θα εκπλαγείτε. Ολα τα παλιά ιδεολογήματα («νέα διακυβέρνηση», «αλλαγή», «διαρθρωτικές τομές» κ.λπ.) έχουν εξαφανιστεί και έχουν αντικατασταθεί από τη λέξη «μεταρρύθμιση», που κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, στον ενικό και τον πληθυντικό. Πλην όμως, ατύχησαν οι επικοινωνιολόγοι της Ρηγίλλης. Ο εκλεκτός τους δεν μπορεί να μείνει στη νεοελληνική πολιτική ιστορία ως μέγας μεταρρυθμιστής, διότι απλούστατα δεν μεταρρυθμίζει τίποτα. Διαχειρίζεται τον ελληνικό καπιταλισμό και μάλιστα σε μια φάση κρίσης, που δεν αφήνει περιθώρια για ωραιοποιήσεις.
♦ Θηλιά
Το ποσό των 700 εκατομμυρίων ευρώ έφτασαν τα «διακοποδάνεια» του φετινού καλοκαιριού και τους 140.000 οι δανειολήπτες, σύμφωνα με στοιχεία που έγιναν γνωστά από τις τράπεζες. Φυσικά, οι τράπεζες γνωρίζουν πολύ καλά ότι μεγάλο μέρος απ’ αυτά τα «διακοποδάνεια» χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων. Αυτό, όμως, δεν τις απασχολεί. Μηχανεύονται διάφορα διαφημιστικά τερτίπια ώστε μέσω της ανακύκλωσης του δανεισμού να εισπράττουν τα υπόλοιπα των προηγούμενων δανείων τους (με τους τεράστιους τόκους, φυσικά) και να διευρύνουν συνέχεια τη βάση του δανεισμού. Δείγμα μιας κοινωνίας στην οποία οι εργαζόμενοι έχουν παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση, από κάθε προσπάθεια να πληρωθεί η δουλειά τους τουλάχιστον έτσι που να τους επιτρέπει να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο, και τη βγάζουν με δανεικά, υπονομεύοντας το ίδιο τους το μέλλον. Μέχρι πότε;
♦ Προκαλούν κιόλας
Μαζί με το μπουγιουρντί των νέων αυξήσεων, η ΔΕΗ εξέδωσε και μια ανακοίνωση στην οποία εμμέσως πλην σαφώς έλεγε ότι κριτήριο της τιμολογιακής της πολιτικής είναι η κερδοφορία της, για να μπορεί η διοίκησή της να εμφανίσει ικανοποιητικό οικονομικό αποτέλεσμα στη συνέλευση των μετόχων. Δεν έχουν πλέον δισταγμό κανένα. Μια επιχείρηση που την έχει χρυσοπληρώσει ο ελληνικός λαός, που έχει χτιστεί με το αίμα του επί μισό αιώνα, την έχουν μετατρέψει σε καθαρά κερδοσκοπική (βάζοντάς τη στο χρηματιστήριο) και καμαρώνουν που βγάζουν υπερκέρδη επιβάλλοντας υπέρογκες αυξήσεις.
♦ Αμερικανάκια
Σάλος ξέσπασε στην Αμερική, επειδή ο ευαγγελιστής ιεροκήρυκας Π. Ρόμπερτσον ζήτησε από την εκπομπή του να δολοφονηθεί ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, γιατί μια δολοφονία θα κοστίσει στην Αμερική λιγότερο απ’ όσο ένας πόλεμος για την ανατροπή του. Ετσι, που παρουσιάστηκαν τα πράγματα είναι σαν ο Ρόμπερτσον να είναι κάποιος φανατικός ακροδεξιός θρησκόληπτος στον οποίο δεν πρέπει κανείς να δίνει ιδιαίτερη σημασία. Ομως, ο Ρόμπερτσον δεν είναι κανένας τυχαίος. Είναι εξέχον στέλεχος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, υπήρξε αντίπαλος του Μπους στη διεκδίκηση του χρίσματος και η εκπομπή του έχει μεγάλη θεαματικότητα. Κάτι τέτοιοι τύποι διαμορφώνουν τη λεγόμενη κοινή γνώμη στην Αμερική. Μπορεί σε μας αυτά που λέει ν’ ακούγονται γραφικά, όμως κάπως έτσι διαμορφώνουν τη συνείδησή τους τα «αμερικανάκια».
♦ Φοβική κοινωνία
Στην Αγγλία, πάλι. λανσάρονται σακίδια πλάτης διαφανή, ώστε το περιεχόμενό τους να είναι ορατό τοις πάσι. Ετσι, όποιος ταξιδεύει με το μετρό ή το λεωφορείο ή απλώς περπατά στο δρόμο θα μπορεί να ξέρει αν δίπλα του κάθεται ή βαδίζει κάποιος βομβιστής. Η υπόθεση είναι, βέβαια, γελοία, γιατί κάλλιστα μια βόμβα μπορεί να καμουφλαριστεί σε συσκευασία σερβιέτας ή κουτιού προφυλακτικών για να μην προκαλεί υποψίες. Με τη γελοιότητά της, όμως, μας δείχνει πού μπορεί να φτάσει μια φοβική κοινωνία η οποία δεν έχει τη δύναμη να τα βάλει με την ιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησής της.
♦ Σκλαβοπάζαρα
Ιαπωνική εταιρία πληροφορικής υποχρέωσε όσους/ες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να προσληφθούν σε κάποιες θέσεις εργασίας που προκήρυξε να ανέβουν με τα πόδια στην κορυφή του βουνού Φούτζι. Εκεί, περίμεναν τα στελέχη της εταιρίας (που είχαν ανέβει με ελικόπτερο, φυσικά), για να πάρουν συνέντευξη από τους εξουθενωμένους υποψήφιους εργαζόμενους που είχαν καταφέρει να σκαρφαλώσουν σ’ ένα βουνό ψηλότερο από τον Ολυμπο. Στις τηλεοπτικές κάμερες τα στελέχη της εταιρίας εξήγησαν με το γνωστό γιαπωνέζικο χαμόγελο, ότι έκριναν απαραίτητη τη δοκιμασία, γιατί όποιος υπέβαλε τον εαυτό του σ’ αυτή παναπεί πως θέλει πάρα πολύ τη δουλειά και είναι έτοιμος να υποβληθεί σε θυσίες για να την κατακτήσει. Προφανώς, από εκεί είχε δανειστεί τις ιδέες ένας έλληνας καπιταλιστής που υποχρέωνε τις εργαζόμενες να κάνουν ομαδική γυμναστική (εκτός ωραρίου, βέβαια) και να τραγουδούν τον ύμνο της εταιρίας. Αποθρασυμένοι από το περίσσευμα εργατικών χεριών οι καπιταλιστές μετατρέπουν τις επιχειρήσεις σε κάτεργα και τις αγορές εργασίας σε σκλαβοπάζαρα. Σε λίγο, θα στήνουν αγώνες κικ μπόξινγκ και εκείνος που θα καταφέρνει να ρίξει νόκ άουτ όλους τους άλλους θα κερδίζει τη θέση εργασίας, πείθοντας έτσι το αφεντικό ότι είναι έτοιμος να υποστεί τα πάντα για να προσληφθεί.
♦ Χωρίς αέρα
Οταν μετά το σφύριγμα της έναρξης του μεγάλου ντέρμπι της πρεμιέρας παίκτες και θεατές κλήθηκαν να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή, πιστέψαμε προς στιγμήν ότι ήταν για τον 16χρονο που σκοτώθηκε την προηγούμενη μέρα σε μια σχολική αυλή πανηγυρίζοντας ένα γκολ. Φευ, ο σπίκερ μας έβγαλε αμέσως από την αυταπάτη. Η τιμή ήταν για τον θάνατο του συνθέτη που είχε γράψει τον ύμνο του Παναθηναϊκού. Ο 16χρονος Βούλγαρος δεν είχε θέση στο λαμπερό πρωτάθλημα των καπιταλιστών της σόου μπιζ. Αυτός ήταν βγαλμένος από άλλες εποχές, παραφωνία στην εποχή της εμπορευματοποίησης των πάντων. Ηταν βγαλμένος από τις εποχές της αλάνας, όπου παίζαμε μπάλα όλοι, σχετικοί και άσχετοι, μπαλαδόροι και άμπαλοι. Τώρα δεν υπάρχουν αλάνες. Ακόμα και το παιχνίδι εμπορευματοποιήθηκε. Για να παίξει μπάλα το παιδί πρέπει ο γονιός να πληρώσει σε κάποια «Ακαδημία», σε κάποιο γήπεδο 5Χ5, σε κάποια «ερασιτεχνική» ομάδα. Ακόμα και οι αυλές των σχολείων είναι εγκαταλειμένες στην τύχη τους. Εκεί κατέφυγε η παρέα των παιδιών, που προφανώς δεν είχε να πληρώσει σε κάποιο 5Χ5. Χρησιμοποιώντας ένα τέρμα του χάντμπολ, που δεν είχε καμιά στήριξη στο έδαφος. Κρεμάστηκε για να πανηγυρίσει το γκολ ο πιτσιρικάς και το δοκάρι τον πλάκωσε! Για τα παιδιά της φτωχολογιάς δεν υπάρχει ούτε αέρας…