Πόσο πάει η μίζα;
Ο αντιπολιτευόμενος αστικός Τύπος δε δυσκολεύτηκε να ανασύρει από το αρχείο τι έλεγε ο Τσίπρας στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ, στις 15 Σεπτέμβρη του 2013, όταν ρωτήθηκε για το ζήτημα της ενοικίασης γαλλικών φρεγατών, που είχε ανακοινωθεί κατά την επίσκεψη Ολάντ:
«Στην επίσκεψη του κ. Ολάντ στη χώρα μας -ειρήσθω εν παρόδω μου θυμίζετε ότι είχα κατηγορηθεί πολύ για μια πρόβλεψη που είχα κάνει και μάλλον δικαιώνομαι όταν είχα βρεθεί στη Γαλλία (σ.σ. αναφερόταν στο “Ολαντρέου“)- του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας στη χώρα μας, στο περιθώριο αυτής της επίσκεψης ανακοινώθηκε μια συμφωνία για την ενοικίαση από την πλευρά της χώρας μας γαλλικών φρεγατών. Είναι οξύμωρο και αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν σε μια περίοδο κρίσης, σε μια περίοδο που ζητάμε βοήθεια από τους εταίρους αυτοί να απαιτούν, να τους δίνουμε χρήματα για να νοικιάζουμε οπλικά συστήματα. Οι γνώστες μάλιστα, οι βαθύτεροι γνώστες των τεχνικών ζητημάτων με ενημερώνουν ότι αυτά τα πλοία, είναι πλοία ακατάλληλα για τη χώρα μας, διότι είναι πλοία ανθυποβρυχιακού αγώνα και μάλιστα σε ανοικτές θάλασσες, όχι σε κλειστές θάλασσες όπως το Αιγαίο. Και προβλέπεται μάλιστα να τα νοικιάσουμε 200.000.000 το χρόνο για μια 5ετία, δηλαδή 1 δισ. στην 5ετία. Με δυο λόγια από τη μια τσέπη βγαίνει η βοήθεια από την άλλη μπαίνει. Το είχε πει αυτό και ο Κον Μπεντίτ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είχε απόλυτο δίκιο. Εμείς έχουμε μια τελείως διαφορετική αντίληψη. Αναγνωρίζουμε ότι η Ελλάδα δεν συνορεύει με την Ελβετία και την Αυστρία, άρα έχει πραγματικά ανάγκη να έχει ένα στράτευμα αξιόμαχο. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προσανατολιστούμε όχι σε τέτοιου είδους εξοπλισμούς που συνήθως κρύβουν από πίσω τους πολιτικές σκοπιμότητες και μίζες αλλά να προσανατολιστούμε σε μια αξιόπιστη ελληνική αμυντική βιομηχανία».
Ακολουθώντας, λοιπόν, τη λογική που ο Τσίπρας είχε αναπτύξει, δικαιούμαστε να ρωτήσουμε: πόσο πάει η μίζα για την ενοικίαση των επιχειρησιακά αχρείαστων γαλλικών φρεγατών;
Λαμογιές
«Ενα ισχυρό nation brand αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων καθώς λειτουργεί ως άυλο κεφάλαιο που επηρεάζει άμεσα τον τουρισμό, τις επενδύσεις, τις εξαγωγές καθώς και κάθε άλλη πτυχή της οικονομικής και πολιτικής ζωής της ίδιας της χώρας και των κατοίκων της». Του το έγραψαν και ο Τσίπρας το απήγγειλε με το γνωστό του ύφος στη δεύτερη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής. Ο Κρέτσος, το δεξί χέρι του Παππά, παρουσίασε «το τριετές στρατηγικό σχέδιο για την Εθνική Επικοινωνιακή Πολιτική, το οποίο αποτελεί τον οδικό χάρτη για την οικοδόμηση της νέας εικόνας της Ελλάδας στη μεταμνημονιακή εποχή».
Να το κάνουμε… λιανά. Το ΣΕΕΠ αποφάσισε να οργανωθούν «ειδικά προγράμματα ενημέρωσης για την προβολή της οικονομικής ανάκαμψης και τη βελτίωση της εικόνας της χώρας». Θα υπάρξουν «προγράμματα προβολής της χώρας και του τουριστικού της προϊόντος στο εξωτερικό αλλά και αντίστοιχα προγράμματα στοχευμένα στον εγχώριο έντυπο και διαδικτυακό Τύπο». Μ' άλλα λόγια, θα μοιράσουν κρατικό παραδάκι στους «ανιδιοτελείς εργάτες της ενημέρωσης», το οποίο θα μεταφραστεί σε καμπάνιες στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ από τα Μέσα των «ανιδιοτελών εργατών». Ετσι χρηματοδοτούνται οι μοντέρνες προεκλογικές καμπάνιες, που αναπτύσσονται σε βάθος χρόνου και όχι μόνο κατά τις επίσημες προεκλογικές περιόδου.
Θρασύτητα
«Εύχομαι κι ελπίζω ότι ο τρόπος που ρυθμίζονται τα εργασιακά θέματα, θα ικανοποιεί τουλάχιστον αυτό το σκέλος από την πλευρά των εργαζομένων», έλεγε ο Σταθάκης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στις 4 Απρίλη. Το νομοσχέδιο που κατέθεσε μετά από μερικές μέρες, προβλέπει κατάργηση του Κανονισμού Προσωπικού της ΔΕΗ και καθορισμό νέου Κανονισμού από τους ιδιώτες καπιταλιστές που θα πάρουν μπιρ παρά τις τέσσερις λιγνιτικές μονάδες. Δηλαδή, για τους εργάτες αυτών των μονάδων δε θα ισχύσουν οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις που έχουν κατοχυρωθεί μετά από αγώνες δεκαετιών στην επιχείρηση.
Κόπι-πάστε
Πρέπει να τον έχει μελετήσει πολύ τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο σοσιαλδημοκράτης Ολαφ Σολτς που τον διαδέχτηκε στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο κάνει τις δημόσιες δηλώσεις θυμίζει Σόιμπλε. «Δε θα αποφασίσει η Γερμανία για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά ο ίδιος ο ελληνικός λαός» δήλωσε τις προάλλες, εκφράζοντας ταυτόχρονα τη γερμανική προθυμία να πάρουν όλα τα απαραίτητα μέτρα και αποφάσεις «για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα». Πόσες φορές δεν έχει πει το ίδιο ο Σόιμπλε; «Δική σας είναι η απόφαση. Θέλετε να φύγετε από το ευρώ; Θα σας βοηθήσουμε με δανεικά να το κάνετε. Θέλετε να μείνετε; Τότε θα πρέπει να εφαρμόσετε αυστηρά το πρόγραμμα που θα σας φτιάξουν οι τεχνοκράτες μας».
Το όνειρό τους
Φώναξαν τον κυρ-Φλαμπουράρη στη Νομαρχιακή Ανατολικής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ, να τους βγάλει λόγο υπό τον ποιητικό τίτλο «Ενα οδοιπορικό μνήμης για την κλεμμένη άνοιξη του ‘67». Αφού αναφέρθηκε στα «κατορθώματά» του επί χούντας, έφτασε στο σήμερα, που… τα όνειρα πήραν εκδίκηση: «Τα χρόνια περνούν κι ήρθε η ώρα, εκείνη η μικρή παρέα ο Μπάμπης, ο Νίκος, ο Μίμης, ο Γιάννης, η Ελένη, ο Κώστας ,ο Μάκης, ο Αριστείδης, που πάλευε μοναχικά την αξιακή μνήμη, που αγκάλιασε τους αντιήρωες κάθε είδους, που πάλευε να μπει στη Βουλή, να δώσει φως στην ελπίδα, επιτέλους να αγκαλιαστεί από τον κόσμο. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν γεγονός». Αυτό ήταν το όνειρο των χυδαίων αναθεωρητών, στους οποίους ανήκε ο Φλαμπουράρης. Να γίνουν κυβέρνηση. Να κυβερνήσουν την αστική Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων. Να ξεσκίσουν τον ελληνικό λαό. Αυτό ονειρεύονταν τόσα χρόνια στα μπαρ, στα πολυτελή εστιατόρια και στα εξοχικά τους. Γιατί αυτοί δεν κακοπέρασαν στη μεταπολίτευση. Ως άτομα, στην αστική τάξη ανήκαν, αστική ζωή έκαναν.
Σταυρουδάκια
«Υπό αυτή την έννοια, το πλεόνασμα είναι ματωμένο», απεφάνθη -θορυβωδώς ως συνήθως- ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Νίκος Ξυδάκης, λίγο πριν μπει στην αίθουσα της Γερουσίας για να χειροκροτήσει ένα ακόμα λογύδριο του Τσίπρα προς τους βουλευτές του. Παλιά καραβάνα της αστικής δημοσιογραφίας ο Ξυδάκης, ξέρει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Το μόνο που τον ενδιαφέρει σ' αυτή τη φάση είναι να σώσει την προσωπική βουλευτική έδρα, σ' έναν αγώνα που θα είναι περισσότερο εναντίον των συνυποψηφίων και λιγότερο εναντίον των αντίπαλων κομμάτων. Ο αγώνας για τα «σταυρουδάκια» απαιτεί και κορόνες για ματωμένα πλεονάσματα και κριτική στην κυβερνητική πολιτική ακόμα. Φυσικά, ό,τι κατατίθεται στη Βουλή θα το ψηφίζει ο κάθε Ξυδάκης, με την ελπίδα ότι η «κριτική» λογοδιάρροια δε θα εκληφθεί ως κοροϊδία, αλλά ως… πόνος ψυχής ενός… γνήσιου αριστερού.
Ασπίδα
Μάχη δίνει εδώ και μήνες η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ως πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, για να μη συζητηθεί το θέμα της (ακυρωθείσας) πώλησης βλημάτων στη Σαουδική Αραβία. Της έλαχε το καθήκον να είναι αυτή η ασπίδα γύρω από τον Π. Καμμένο και επιστρατεύει θεσμικό αυταρχισμό και νομικίστικα τερτίπια για να φέρει σε πέρας το καθήκον. Στην αρχή έλεγε ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση, γιατί δεν υπάρχει προμήθεια αλλά πώληση. Οταν έφυγε αυτό από τη μέση, έλεγε πως δεν πρέπει να κληθεί ο Καμμένος. Οταν λύθηκε κι αυτό με γνωμοδότηση του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, δέχτηκε να κληθεί ο Καμμένος, όχι όμως και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι (ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Βίτσας και κυρίως ο μεσάζων Παπαδόπουλος και ο ταξίαρχος Παπαδάκης).
Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται. Αν δεν υπήρχε τίποτα το «πονηρό» σ' αυτή την ιστορία, η Χριστοδουλοπούλου δε θα αρνούνταν να ικανοποιήσει το αίτημα της αντιπολίτευσης. Αναγκάστηκε να δεχτεί την κλήση του Καμμένου, όμως μόνο με τον Καμμένο θα επαναληφθούν τα ίδια και τα ίδια. Αλλιώς θα ήταν αν καλούνταν ο Παπαδόπουλος, που μπορεί να του «ξέφευγε» κάτι. Κι αλλιώς αν καλούνταν ο (απόστρατος πλέον) ταξίαρχος, που έχει κάθε λόγο να βγάλει άπλυτα στη φόρα. Κατά τα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ορκίζεται στο όνομα της δημοκρατικής λειτουργίας, της διαφάνειας και της λογοδοσίας.
Διαβάζουν με εθνικιστικά γυαλιά
«Ποιος είναι ο λόγος να τοποθετείς λουλούδια σε ένα βράχο, σε μια μικρή νησίδα στο Αιγαίο; Γιατί το χρειαζόμαστε αυτό; Ποιος είναι ο λόγος να τοποθετήσετε μια ελληνική σημαία σε ένα νησί όπου δεν υπάρχει κανένας; Και ποιος είναι ο λόγος να πετάς πάνω από αυτά τα μικρά νησάκια και βράχια, τα οποία δεν είναι καν κατοικημένα; Αυτές οι ενέργειες δε θα ικανοποιήσουν οποιαδήποτε αξίωση κυριαρχίας αλλά απλώς προκαλούν». Αυτή η δήλωση του πρέσβη της Τουρκίας στην ΕΕ Φαρούκ Καϊμακτσί παρουσιάστηκε στον ελληνικό λαό σαν πολεμική πρόκληση! Κι όμως, αν διαβάσουμε σωστά τη δήλωση του τούρκου διπλωμάτη, θα δούμε πως πρόκειται για πρόταση εκεχειρίας, σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος απ' όσα ακούγονται εντός τουρκικής επικράτειας. Ο Καϊμακτσί απευθύνεται στο ευρωπαϊκό κοινό και γι' αυτό ο λόγος του είναι διαφορετικός. Προσπαθεί να χρεώσει στους διάφορους «καμένους» την ευθύνη για την ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο. Η εθνικιστική ανάγνωση κάποιων μη πολεμοχαρών δηλώσεων δείχνει ότι η ένταση είναι βολική και για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, για λόγους εγκλωβισμού του ελληνικού λαού στη γραμμή της «εθνικής ενότητας».
Αγχος
«Λέω στα διάφορα παπαγαλάκια που “κελαηδούν“ ψεματάκια, ότι παραμένω στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να γίνει η Αθήνα, Πρωτεύουσα_Ξανά. Το άγχος είναι κακός σύμβουλος». Ζορίζεται ο Πατούλης, καθώς βλέπει το μηχανισμό της Ντόρας να έχει αναλάβει δράση προετοιμάζοντας την κάθοδο του Κώστα Μπακογιάννη στην Αθήνα. Οσες γυροβολιές και να φέρει η Πατούλαινα με το μίνι, δεν μπορεί να νικήσει έναν τέτοιο μηχανισμό, που σ' αυτή τη φάση δουλεύει με διαδόσεις, αφήνοντας τον Πατούλη να «καίγεται» διαψεύδοντάς τες. Μέχρι και κάθοδο της Ντόρας στα Χανιά, για να μην είναι βουλευτίνα στην περιφέρεια που θα έχει δήμαρχο το γιο της, έριξε στην πιάτσα το «σύστημα», αμέσως μετά τις «φήμες» ότι ο Πατούλης σκέφτεται να αποσυρθεί άμα είναι να κατέβει για δήμαρχος Αθηναίων ο Μπακογιάννης.