♦ Πλιάτσικο (έξω και μέσα)
Στα Βαλκάνια υπάρχουν 3.500 ανθηρές ελληνικές επιχειρήσεις, που έχουν επενδύσει περισσότερα από 6 δισ. ευρώ και έχουν δημιουργήσει γύρω στις 200.000 θέσεις εργασίας. Οι ελληνικές τράπεζες είναι περισσότερες από 700 και ελέγχουν το 13,12% της τραπεζικής αγοράς. Αυτά δήλωσε καμαρώνοντας ο υφυπουργός Εξωτερικών Ευρ. Στυλιανίδης στο ραδιόφωνο του «Σκάι». Εκείνο που δεν είπε ο υφυπουργός είναι τι επιχορηγήσεις «μάσησαν» από το ελληνικό κράτος όλοι αυτοί οι καπιταλιστές που κάνουν πλιάτσικο στα Βαλκάνια. Επί τη ευκαιρία, να σημειώσουμε πως τα στοιχεία που παρουσίασε ο Στυλιανίδης κονιορτοποιούν αυτά που λέει ο Παναγιωτόπουλος, πως δήθεν προωθεί τα μέτρα για τις υπερωρίες και τη διευθέτηση, για να μη φύγουν οι επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις έχουν ήδη φύγει και κάνουν πλιάτσικο στα Βαλκάνια. Εκείνο που θέλουν είναι να κάνουν πλιάτσικο και εδώ. Και η κυβέρνηση φροντίζει να τους δώσει αυτή τη δυνατότητα, κλείνοντας συνεχώς την ψαλίδα, σε βάρος των εργαζόμενων και του κρατικού προϋπολογισμού (δηλαδή, πάλι των εργαζόμενων).
♦ Αμα δεν ξέρεις μη μιλάς
Αυτή η Διαμαντοπούλου πρέπει να είναι ντιπ αμόρφωτη. Θα μου πείτε, η μόρφωση δεν είναι το πιο απαραίτητο προσόν για να ανέλθεις στην ιεραρχία της αστικής πολιτικής. Αρκούν «άλλα». Ομως, άμα δεν ξέρεις, καλύτερα να φυλάγεσαι και να μην πετάς κοτσάνες. Αποφάσισε λοιπόν η Αννούλα του ΠΑΣΟΚ να σηκώσει τους αντιδεξιούς τόνους στη Βουλή. Και τί βρήκε να πει; Κάλεσε τους Νεοδημοκράτες να θυμηθούν ποιος έκανε τον Αι Στράτη τόπο εξορίας. Εσύ ξέρεις ποιος τον έκανε, κοπέλα μου; Οχι βέβαια. Γιατί αν ήξερες, θα το βούλωνες. Να σου το πούμε, λοιπόν, εμείς για να μην την ξαναπείς αυτή την παπαριά. Τον Αι Στράτη ως τόπο εξορίας τον «άνοιξε» ο εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος το 1929. Τότε που ψήφισε το «ιδιώνυμο» και οι κομμουνιστές πήραν για πρώτη φορά το δρόμο της εξορίας. Για να εξοριστούν δεν απαιτούνταν παραβατική συμπεριφορά. Αρκούσε και μόνο το φρόνημά τους, η δήλωσή τους ότι είναι κομμουνιστές. Ολοι οι υπόλοιποι αστοί πολιτικοί ακολούθησαν. Και δεν ήταν μόνο δεξιοί αλλά και κεντρώοι, δηλαδή πολιτικοί πρόγονοι του ΠΑΣΟΚ.
♦ Αριστεροί μάλαμα
«Η δικιά μας αντίληψη είναι ότι υπάρχει πρόβλημα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αλλά δεν θα το λύσουμε όπως θέλουν οι Ταλιμπάν του ΣΕΒ, κάνοντας το επίπεδο ζωής και εργασίας του έλληνα εργαζόμενου ίδιο με αυτό που υπάρχει σήμερα στη Βουλγαρία ή στη Ρουμανία και μεθαύριο στην Ινδία ή στην Κίνα. Αντίθετα, πρέπει να κινηθούμε σε κατευθύνσεις που έχουν κινηθεί και άλλες χώρες, όπως είναι η τεχνολογία, οι κλαδικές πολιτικές, η ανάπτυξη της παιδείας, μια ημερήσια διάταξη η οποία λείπει εντελώς από τη συζήτηση».
Γιωργάκης; Οσοι απαντήσατε ναι, χάσατε. Αλέκος. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ υποστήριξε στα σοβαρά τα παραπάνω, σε συνέντευξή του στον «Σκάι». Αμα ο ΣΥΝ έχει τέτοιους εχθρούς τί να τους κάνει τους φίλους; Διότι ο ΣΕΒ εκείνο που θέλει να ακούγεται είναι πως υπάρχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες. Φλυαρίες που δεν απουσιάζουν από την ατζέντα -όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Αλαβάνος- αλλά μπορεί να τα βρει κανείς σε ημερίδες που οργανώνει ο ΣΕΒ ή άλλοι φορείς, σε κείμενα του ΙΟΒΕ (Ινστιτούτο του ΣΕΒ), σε κυβερνητικές διακηρύξεις. Εμείς ένα ερώτημα θέλουμε να υποβάλλουμε στον Αλαβάνο: μήπως μπορεί να μας πει ποιες είναι αυτές οι «άλλες χώρες» στις οποίες εφαρμόστηκαν αυτά τα θαυμαστά μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και η ζωή των εργατών βελτιώθηκε; Συγκεκριμένα πράγματα και όχι γενικολογίες.
♦ Πότε το 24ωρο;
Οταν έγινε γνωστό το περιεχόμενο της ρύθμισης για τη διεύρυνση του ωράριου, τέθηκε δημόσια το ερώτημα: μας λένε την ώρα λήξης, δεν μας λένε, όμως, την ώρα έναρξης. Γιατί να μην ανοίγει ένα κατάστημα στις 12 και 1 λεπτό τη νύχτα; Θέλησε, λοιπόν, η κυβέρνηση να «κλείσει» αυτή την «τρύπα» και ο υφυπουργός Ανάπτυξης Ι. Παπαθανασίου κατέθεσε την τελευταία στιγμή τροπολογία. Και πότε έβαλε την ώρα έναρξης; Οχι στις 9 αλλά στις 5 το πρωί. Εχουμε, δηλαδή, ήδη ένα ωράριο 16 ωρών (5 το πρωί με 9 το βράδυ). Ε, στην επόμενη νομοθετική παρέμβαση θα πάνε στην πλήρη απελευθέρωση (24ωρη λειτουργία), για να ικανοποιηθεί και ο Μάνος.
♦ Πανηγυρίζουν για τη «μαϊμουδιά»
Την ώρα που το προηγούμενο φύλλο μας έπαιρνε το δρόμο για το τυπογραφείο, ο Μάκαρος (Γιακουμάτος) έβγαζε διθυραμβική ανακοίνωση για τη μείωση της ανεργίας. Βέβαια, η μείωση δεν ήταν ιδιαίτερη μεγάλη, αλλά ο Μάκαρος ξέρει. Το «μαϊμούδισμα» στις λίστες των εγγεγραμμένων ανέργων χρειάζεται ένα τρίμηνο για να «ωριμάσει» πλήρως. Προς το παρόν, σβήστηκαν από τη λίστα άνεργοι ενός μόνο μηνός.
Για το πώς γίνεται το «μαϊμούδισμα» γράψαμε αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο παρουσιάζοντας τη σχετική εγκύκλιο. Ο υπάλληλος του ΟΑΕΔ λέει με νόημα στον άνεργο ότι αν θέλει μπορεί να ανανεώνει το δελτίο ανεργίας κάθε τρίμηνο και όχι κάθε μήνα. Ετσι, τους δυο ενδιάμεσους μήνες ο συγκεκριμένος άνεργος δεν εμφανίζεται στις λίστες. Θα ξαναεμφανιστεί τον τέταρτο μήνα που θα παρουσιαστεί για να ανανεώσει την κάρτα. Μ’ αυτόν τον τρόπο υπολογίζουν ότι κάθε μήνα θα εξαφανίζουν από τις λίστες γύρω στους 50.000 ανέργους, «ρίχνοντας» την ανεργία γύρω στη μία ποσοστιαία μονάδα.
♦ Κατόπιν εορτής
Αυτός ο Γιωργάκης βάλθηκε να μη μας αφήσει άντερο. Επί μια βδομάδα ο Μεϊμαράκης αλώνιζε προκαλώντας τους Πασόκους με πρόωρες εκλογές, έπαιρναν την πάσα ακόμα και κυβερνητικά στελέχη και έπαιζαν στο ίδιο γήπεδο, και ο Γιωργάκης έλιαζε την κορμάρα του στις παραλίες της Κρήτης, αποφεύγοντας να κάνει την παραμικρή πολιτική παρέμβαση. Ιδρωναν και ξεΐδρωναν οι Πασόκοι στην Αθήνα και μη ξέροντας τί να απαντήσουν το ‘ριξαν στον αυτοσχεδιασμό. Ο αυτοσχεδιασμός, όμως, έχει κανόνες και δομές, που όταν δεν ακολουθούνται προκύπτει κακοφωνία. Οπως και έγινε. Μέχρι που ο Καραμανλής και το επικοινωνιακό του επιτελείο αποφάσισαν ότι αυτή η ιστορία δεν πρέπει να τραβήξει άλλο και έβαλαν τέρμα. Και πάνω που οι Πασόκοι έβγαλαν ένα στεναγμό ανακούφισης, διότι θα έπαυαν να γίνονται ρόμπες μπροστά στον κάθε Μεϊμαράκη, βγήκε ο Γιωργάκης και τους κούφανε, καλώντας την κυβέρνηση να πάει σε εκλογές! Ψευτομαγκιά εκ των υστέρων, όταν οι άλλοι είχαν μόνοι τους ανοίξει και κλείσει το ζήτημα.
♦ Αιφνιδιασμός;
Η πλάκα θα είναι να ακούσει ο Καραμανλής τις εισηγήσεις συνεργατών του και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Με τα βατραχοπέδιλα θα πιαστεί ο Γιωργάκης. Αν ο Καραμανλής προκηρύξει τις εκλογές τέλη Αυγούστου για τέλη Σεπτέμβρη, μέχρι να πάρει χαμπάρι ο Γιωργάκης «τί παίζει» οι εκλογές θα έχουν τελειώσει. Και βέβαια, η ΝΔ θα τις έχει κερδίσει πανηγυρικά, όχι γιατί ο κόσμος αποδέχεται την πολιτική της, αλλά γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τίποτα να αντιπροτείνει. Και επειδή ο δάμαλος εμφανίζεται χίλιες φορές πιο σοβαρός από τον ανεκδιήγητο Γιωργάκη, θα τις κερδίσει ελλείψει αντιπάλου. Οσο για τον Γιωργάκη, ζήτημα είναι αν θα μπορεί να συνεχίσει να παριστάνει τον αρχηγό, ύστερα από μια τρίτη εκλογική ήττα και μάλιστα «με κατεβασμένα χέρια».
♦ Φτηνιάρικη σπέκουλα
«Γινόμαστε θεατές ενός θέατρου του παραλόγου, όπου το σημερινό ΠΑΣΟΚ μας επιτίθεται με ακραίους χαρακτηρισμούς, γιατί επαναφέρουμε στην πράξη όσα ίσχυσαν επί των κυβερνήσεών του, ανελλιπώς, ως το 2000. Δηλαδή και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου έπαιρνε τον πλούτο από τις τσέπες των πολλών και τον πήγαινε στις τσέπες των ολίγων, όπως ακριβώς κατηγορούν εμάς σήμερα, επειδή εφαρμόζουμε πάλι στον συγκεκριμένο τομέα, αυτά που εφήρμοσε και εκείνος». Την έχει λιώσει από το πιπίλισμα την καραμέλα ο Πανάρας (το απόσπασμα είναι ενδεικτικό και πάρθηκε από συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», 24.7.05). Παραείναι φτηνιάρικη, όμως, αυτή η πολιτική σπέκουλα. Γιατί, αν μη τι άλλο, δεν είναι μόνο οι Πασόκοι που αντιδρούν στο νομοσχέδιό του, αλλά και οι δικοί του Δακίτες, χώρια οι ΠΑΜίτες και οι Αυτονομοπαρεμβασίτες. Κι αυτά σε επίπεδο κορυφής, όπου -δυστυχώς- παίζεται το παιχνίδι.
♦ Δυστυχώς…
Τρεις χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για να υποδεχτούν τον ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη που επέστρεψε στον ΠΑΟΚ. Κι αυτός, υποψιασμένος και πανέτοιμος, εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες, εν μέσω των παραληρούντων φιλάθλων, φορώντας ένα μπλουζάκι που έγραφε με μεγάλα γράμματα τη λέξη «REVOLUTION». Aυτή είναι σήμερα η έννοια της επανάστασης. Η επιστροφή ενός διάσημου ποδοσφαιριστή στην ομάδα που τον ανέδειξε και ο ξεσηκωμός του κόσμου να τον υποδεχτεί. Δυστυχώς, σε τέτοια κατάντια έχουμε φτάσει.
Δεν βλέπουμε αφ’ υψηλού τον κόσμο που παθιάζεται με το ποδόσφαιρο. Δεν είμαστε αντίθετοι με τις εκδηλώσεις μαζικού κεφιού, με όλα τα στοιχεία της υπερβολής που αυτές έχουν. Αλλη είναι η αφετηρία του πικρού προβληματισμού μας. Η απουσία αυτού του κόσμου -και πολύ περισσότερων- από εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας, αντίστασης, διεκδίκησης. Οταν βλέπουμε τη νεολαία και ειδικά την εργατική νεολαία να συντηρεί τη συλλογικότητά της μόνο στα ποδοσφαιρικά γήπεδα και να απέχει από τη συλλογική διεκδίκηση της αλλαγής της ζωής της (οι αναγνώστες μας γνωρίζουν ότι δεν αναφερόμαστε στις ψόφιες εκδηλώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των κομμάτων, αλλά σ’ αυτό που έπρεπε να γίνει και δεν γίνεται), πώς να μην κάνουμε πικρά (ενίοτε και πικρόχολα) σχόλια;