![](/wp-content/uploads/2020/08/1684/content_us-president-donald-trump-touches-the-western-wall-judaisms-holiest-prayer-site-in-jerusalems.jpeg)
Σιωνισμός
O Tραμπ έγινε, λέει, ο πρώτος εν ενεργεία πρόεδρος των ΗΠΑ που προσκύνησε στο «τείχος των δακρύων» (κανένας άλλος πρόεδρος δεν το έκανε, γιατί το τείχος βρίσκεται στην Ανατολική Ιερουσαλήμ). Σιγά τ' αυγά. Ο Τσίπρας όχι μόνο έχει κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Τελ Αβίβ, Κολιάτσου-Παγκράτι, όχι μόνο έχει φορέσει το καπελάκι των εβραίων, αλλά είναι και ο μοναδικός μέχρι στιγμής πρωθυπουργός ή πρόεδρος που έχει χαρακτηρίσει την Ιερουσαλήμ «ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ». Το έγραψε με το ίδιο του το χέρι, στ' αγγλικά μάλιστα,στο βιβλίο επισκεπτών του σιωνιστή προέδρου: «With great honor to be in your historical capital and to meet your excellencies». Ούτε ο Τραμπ δεν το τόλμησε αυτό, αλλά έφτασε απλώς (χωρίς τη συνοδεία του Νετανιάχου, για να μη φανεί τόσο προκλητική η κίνησή του) μέχρι το «τείχος των δακρύων».
Αδειάσματα
Μεγαλοπρεπέστατο ήταν το άδειασμα του Τσίπρα από τη Μέρκελ, η οποία έβαλε τον εκπρόσωπό της να διαψεύσει τις «άτυπες» δηλώσεις του έλληνα πρωθυπουργού, ότι στη μεταξύ τους τηλεφωνική επικοινωνία συμφώνησαν πως μια λύση του ζητήματος του ελληνικού χρέους στο Eurogroup είναι «αναγκαία και εφικτή». Μετά το άδειασμα, υπήρξε και συνέχεια. Το «περιβάλλον» της Μέρκελ δήλωσε σε δημοσιογράφους ότι η καγκελάριος δε θέτει τελεσίγραφα στους υπουργούς Οικονομικών, όπως π.χ. να βρουν υποχρεωτικά λύση στο Eurogroup στις 22 Μάη.
Φυσικά, αν η Μέρκελ θέλει να στείλει τελεσίγραφο σε οποιονδήποτε εντός ΕΕ, το κάνει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Δεν την έπιασε, λοιπόν, κάποια… κρίση διπλωματικής ευγένειας. Απλά, θέλησε να στείλει στον Τσίπρα και την παρέα του το μήνυμα ότι δε θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν το παιχνίδι του «κακού» Σόιμπλε και της «διαλλακτικής» Μέρκελ. Αυτό το παιχνίδι μπορεί να θολώσει την εικόνα μιας χριστιανοδημοκρατίας με σιδερένια ενότητα, που τόσο χρήσιμη είναι κατά την προεκλογική περίοδο στη Γερμανία, αλλά θα είναι χρήσιμη και μετά τις εκλογές, όταν η γερμανική χριστιανοδημοκρατία θα χρειαστεί να σχηματίσει συμμαχική κυβέρνηση. Φαντάζεστε να βγει οποιοδήποτε κόμμα και να βάλει στη Μέρκελ όρο ποιον πρέπει να κάνει υπουργό των Οικονομικών; Ετσι, η Μέρκελ άδειασε στεγνά τον Τσίπρα και άφησε στον Σόιμπλε την αποκλειστική αρμοδιότητα για την εφαρμογή της γερμανικής γραμμής στο Eurogroup και στις συζητήσεις με το ΔΝΤ.
Στην ίδια ρότα
Με τη Μέρκελ να τον αδειάζει τόσο απροκάλυπτα, ο Τσίπρας αναζήτησε παρηγοριά στην αγκαλιά του Μακρόν, με τον οποίο είχε τηλεφωνική επικοινωνία. Οπως ανακοίνωσε το Ελιζέ (σε ανακοίνωση του Μαξίμου δε θα δίναμε καμιά βάση), ο Μακρόν επανέλαβε στον Τσίπρα ότι θέλει μια συμφωνία για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Πήρε και μια πρόσκληση να επισκεφτεί την Ελλάδα, επίσκεψη που αναμένεται να πραγματοποιηθεί τις προσεχείς εβδομάδες. Εχει κανένα βάρος η τοποθέτηση του Μακρόν; Οχι παραπάνω απ' όσο είχαν οι ανάλογες τοποθετήσεις του Ολάντ. Στο ταξίδι στην Αθήνα, όμως, όλο και κάποια συμφωνία θα κλείσουν οι εκπρόσωποι των γαλλικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων που θα συνοδεύουν τον Μακρόν.
ΥΓ. Λίγο πριν αρχίσει η συνεδρίαση του Eurogroup, την περασμένη Δευτέρα, ο Σόιμπλε είχε την πρώτη συνάντησή του με το νέο γάλλο υπουργό Οικονομικών Μπρινό Λεμέρ και αφού εξήγησε στους δημοσιογράφους τη θέση της γερμανικής κυβέρνησης («Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους πριν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα – Ο,τι είχαμε συμφωνήσει να δώσουμε το δώσαμε»), εξέφρασε την εκτίμηση ότι υπάρχει συμφωνία με τη γαλλική πλευρά για το τι πρέπει να γίνει! Αναμενόμενο, αφού κάθε φορά έτσι γίνεται.
«Πρώτη κυρία»
Ποιος διέρρευσε στη RealNews τον διάλογο Κριστίν Λαγκάρντ – Περιστέρας Μπαζιάνα; Το επιτελείο του Μαξίμου, προφανώς. Κανείς άλλος δεν ήταν εκεί για να μπορεί να τον καταγράψει. Συμπέρασμα πρώτο: Αυτά που έλεγε πρόσφατα, σε άλλη φυλλάδα, η σύζυγος του Τσίπρα («ο τίτλος της πρώτης κυρίας είναι αμερικανιά, δεν τον υιοθετώ») φαίνεται πως έχουν αναθεωρηθεί από το νέο σχεδιασμό της προπαγάνδας του Μαξίμου. Συμπέρασμα δεύτερο δεν υπάρχει. Εκείνο που θέλησαν να περάσουν οι προπαγανδιστές είναι πως δίνεται… μάχη σε όλα τα επίπεδα.
Φτηνιάρικα
Μπορεί να μοστράρει με την ακαδημαϊκή τήβεννο (την οποία φορούσε σε κάποιο αμερικάνικο κολλέγιο άμεσα συνδεδεμένο με τους σπεκουλάντες της Wall Street), όμως ο υπουργός Ανάπτυξης Δ. Παπαδημητρίου δε διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους συνδέλφους του στη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων. Γι' αυτό και δε διστάζει να κάνει την πιο φτηνιάρικη προπαγάνδα, συναγωνιζόμενος επάξια κάτι Σπίρτζηδες και Καμμένους. Βγήκε, λοιπόν, στο κομματικό ραδιόφωνο και είπε ότι επιδίωξη της ελληνικής πλευράς είναι η απομείωση, ελάφρυνση, μία διαγραφή χρέους σε ονομαστικές τιμές, κάτι το οποίο «δεν ξέρω αν μπορούμε να το επιτύχουμε, αλλά το θέλουμε»!
Μπορεί οι συριζαίοι να (θέλουν να) είναι Χαχόλοι, οι υπόλοιποι όμως στοιχειώδη γνώση και μνήμη την έχουμε, μίστερ Παπαδημητρίου. Το ζήτημα του «κουρέματος» του χρέους έχει λήξει πριν ακόμα υπογραφεί το τρίτο Μνημόνιο. Επί Μπαρουφάκη ήδη. Στη συνέχεια, στο περιβόητο Eurosummit της 12ης προς 13η Ιούλη του 2015 ο ίδιος ο Τσίπρας υπέγραψε ότι «κούρεμα» του χρέους αποκλείεται, αυτό μπήκε φαρδιά-πλατιά ως όρος στο τρίτο Μνημόνιο και στη συνέχεια επαναλαμβάνεται σε κάθε κοινοτικό κείμενο που αναφέρεται στο ελληνικό χρέος (π.χ. στις αποφάσεις του Eurogroup στις 24 Απρίλη και στις 6 Δεκέμβρη του 2016). Για ποια επιδίωξη της ελληνικής πλευράς μιλάς; Αλλά γιατί να μην πετάξει και ο Παπαδημητρίου την ψεματάρα του, όταν ο ίδιος ο Τσίπρας μιλά συνεχώς για «απομείωση του χρέους» και δε βγαίνει ένας να του πει «τι λες, ρε ψευταρά»;
Κουτοπόνηρες γενικεύσεις
Για τον Τζήμερο και τη Χρυσή Αυγή υποτίθεται πως έγραψε η Δούρου στην «Αυγή», όμως οι γενικεύσεις περί «ύβρεων, προπηλακισμών και σωματικής βίας», που αναπτύσσονται «εις βάρος του εγελιανού σχήματος θέση – αντίθεση – σύνθεση», διατρέχουν όλο το κείμενό της, επιδιώκοντας μια κουτοπόνηρη εξίσωση των φασιστών με εκείνους που αμφισβητούν την πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και δεν έχουν καμιά σχέση με το φασισμό. Ξέρουν καλά ότι η δίκαιη οργή της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας και της νεολαίας θα ξεσπάσει και πάνω τους (ήδη έχουμε τα πρώτα φαινόμενα αποδοκιμασιών), όπως ξέσπασε και πάνω στους προηγούμενους (με οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ παρόντες σε πολλές περιπτώσεις) και προσπαθούν να εξισώσουν τη λαϊκή αντιβία με τη βία του φασισμού. Είναι γελασμένοι, όμως, αν νομίζουν ότι μπορούν να πετύχουν τίποτα μ' αυτές τις γενικεύσεις. Τις επιδίωξαν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και έσπασαν τα μούτρα τους (μεταφορικά και ενίοτε και κυριολεκτικά).
Σε γραμμή Παττακού
Ο Σημίτης έστηνε σόου πότε στο τηλεφωνικό κέντρο του ΙΚΑ και πότε με αγρότες στην Αργολίδα. Ο Καραμανλής έστηνε το δικό του σόου σ' ένα ψιλικατζίδικο στην Ηλιούπολη. Οι Τσιπραίοι αποφάσισαν να δίνουν ένα διαδικτυακό σόου σε καθημερινή βάση, με την ιστοσελίδα kathimerinotita.gov.gr του Φλαμπουράρη, που λύνει προβλήματα όπως: «επανένταξη σε ρύθμιση δόσεων και καταβολή εφάπαξ» μιας ανασφάλιστης μητέρας που «κινδύνευσε να χάσει την ευνοϊκή ρύθμιση», καταβολή σε πολίτη του εφάπαξ του θανόντος συζύγου της («το σχετικό χαρτί είχε παραπέσει» και το βρήκαν τα σαΐνια του κυρ-Αλέκου), άρση των εμποδίων ώστε «να προχωρήσει επένδυση στην Πελοπόννησο, διασφαλίζοντας τις θέσεις εργασίας» κτλ. Στους παλιότερους αυτά θα θυμίζουν σίγουρα τον Παττακό που γύριζε με το μπλοκάκι στο χέρι και κατέγραφε τα αιτήματα των πολιτών. Οι νεότεροι φέρνουν στη μνήμη τους φιγούρες όπως ο βουλευτής Καλοχαιρέτας, καθώς οι ταινίες του κινηματογράφου του '60 εξακολουθούν να γεμίζουν τα προγράμματα των καναλιών.
Σαν παιδί που πείσμωσε
Την περασμένη Τρίτη, ο Παππάς, μιλώντας ως «κύκλοι του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι το ΕΣΡ πρέπει «να προχωρήσει άμεσα στη διεξαγωγή του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες», διότι «το πλαίσιο της συζήτησης για τις τηλεοπτικές άδειες είναι σαφές και προσδιορισμένο από δύο πολύ συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις» (του ΣτΕ). Στο τέλος πέταξε και την κορόνα: «οι ανεξάρτητες αρχές δεν νομοθετούν ούτε ελέγχουν τη συνταγματικότητα των νόμων που ψηφίστηκαν στη Βουλή των Ελλήνων. Αυτό που κάνουν είναι να εφαρμόσουν τους νόμους και να επιτελέσουν το έργο που τους ανατίθεται στο πλαίσιο των θεσμικών τους αρμοδιοτήτων».
Φυσικά, τα ξεσκολισμένα στελέχη του ΣτΕ τον έχουν «γραμμένο» κανονικά, όπως αποδείχτηκε και από την ακρόασή τους στη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, όταν ο Βούτσης αναγκάστηκε να παραδεχτεί δημόσια ότι υπάρχουν εκκρεμότητες που πρέπει να λυθούν. Ο Παππάς, όμως, επιμένει να βγάζει ανακοινώσεις, θυμίζοντας παιδάκι που θύμωσε επειδή του πήραν το γλυκό.
Αστική υποκρισία
Ο Κούλης εξέφρασε «τη θλίψη του για την απώλεια του Αριστείδη Αλαφούζου», που υπήρξε «παράδειγμα ανθρώπου που βάζει υψηλούς στόχους και τους πετυχαίνει». Είμαστε σίγουροι ότι την ίδια στιγμή ο Δρακουμέλ της οικογένειας Μητσοτάκη θα έλεγε με το… γνωστό χαμόγελό του «τον έστειλα κι αυτόν», τρίβοντας τα χέρια του από ικανοποίηση. Πώς να ξεχάσει το χουνέρι που του έκανε στις αρχές της δεκαετίας του '90 ο Αλαφούζος, όταν κατήγγειλε ότι του ζητούσε συνέχεια χοντρά ποσά τάχα για τη ΝΔ, τα οποία όμως ο Μητσοτάκης έβαζε στην τσέπη του;
Γκεμπελίσκος
Κρίνοντας πως οι πληγές από το στραπάτσο των τηλεοπτικών αδειών γιατρεύτηκαν, ο Παππάς ξαναβγαίνει στο προσκήνιο, σε ρόλο βασικού προπαγανδιστή των Τσιπραίων. Το πρώτο του πόνημα στο twitter, όμως, τον κατατάσσει στη θέση του γκεμπελίσκου, που προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει το μαύρο άσπρο. Σύμφωνα μ' αυτό το πόνημα, επί Τσίπρα αυξήθηκε ο «αριθμός των απασχολουμένων ανά πρωθυπουργό» (καινούργιος στατιστικός δείκτης!). Επί Παπανδρέου ήταν -543.000, επί Παπαδήμου -93.000, επί Σαμαρά -259.000, ενώ επί Τσίπρα +221.000.
Αν ακολουθήσουμε τη μπακάλικη λογική του Παππά και κάνουμε μια διαίρεση με τους μήνες που κυβέρνησε καθένας απ' αυτούς τους πρωθυπουργούς, θα δούμε ότι το ισοζύγιο επί Γιωργάκη ήταν -22.625 ανά μήνα, επί Παπαδήμου -15.500 ανά μήνα, επί Σαμαρά -8.633 ανά μήνα και επί Τσίπρα +8.840. Επομένως, από την άποψη της μείωσης της ανεργίας, ο Σαμαράς κατάφερε ό,τι ακριβώς και ο Τσίπρας!
Φυσικά, όλη αυτή η συλλογιστική είναι σκέτη απάτη. Η ανεργία βρίσκεται σταθερά πάνω από το 20% και οι λεγόμενες νέες θέσεις εργασίας είναι στην πλειοψηφία τους θέσεις μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης. Η κρίση κάνει τον κύκλο της και είναι λογικό, από την κορύφωσή της, που συνέβη επί Γιωργάκη, να έχουμε μια βαθμιαία αποκλιμάκωση της ανεργίας, που όμως δεν αλλάζει τις εφιαλτικές διαστάσεις της.