Περασμένα, ξεχασμένα
Παπαδημούλης, Αλαβάνος, Γλέζος, Ζαχαρέας, Κωνσταντόπουλος, Λυκούδης, Κουβέλης, Κουναλάκης, Αλφιέρη. Πιασμένοι αλα μπρατσέτα στην πρώτη γραμμή του μπλοκ του τότε Συνασπισμού, διαδηλώνουν για την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα. Από τότε έχουν περάσει 17 χρόνια (19 Νοέμβρη του 1999 έγινε η διαδήλωση). Τα περισσότερα από τα τότε πρωτοκλασάτα στελέχη του Συνασπισμού έχουν μετακινηθεί ακόμα πιο δεξιά. Ο τότε γραμματέας της νεολαίας ΣΥΝ, όμως, σήμερα είναι πρωθυπουργός. Και επί της ουσίας έχει μετακινηθεί πιο δεξιά απ' όλους τους υπόλοιπους. Είναι αυτός που μιλά στο ανασχηματισμένο υπουργικό συμβούλιο και λέει: «Θεωρώ πράγματι ένα ξεχωριστό και ιστορικό θα έλεγα από κάθε άποψη γεγονός, η Ελλάδα να αποτελεί έναν από τους τελευταίους σταθμούς του Προέδρου Ομπάμα, λίγο πριν από την ολοκλήρωση της 8ετούς θητείας του».
Γαϊδούρια
Λίγη ώρα μετά τα όσα είπε ο Φίλης για το λόγο που βρέθηκε εκτός κυβέρνησης (σε ελεύθερη απόδοση: ο Ιερώνυμος και ο Καμμένος εκτέλεσαν συμβόλαιο πολιτικού θανάτου μου και ο Τσίπρας πάτησε τη σκανδάλη), ο νεοϋφυπουργοποιηθείς Ν. Σαντορινιός, άνθρωπος που ως βουλευτής περνούσε πειθήνια τη γραμμή του Μαξίμου στα ΜΜΕ, εμφανίστηκε σε ραδιοφωνικό σταθμό για να υποστηρίξει ότι ο Φίλης έκανε ένα εξαιρετικό έργο ως υπουργός Παιδείας, αυτό όμως αφορούσε κυρίως την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τώρα που ήρθε η ώρα να επικεντρωθεί η κυβέρνηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έγινε υπουργός ο Γαβρόγλου που ως πανεπιστημιακός τα ξέρει αυτά τα θέματα!
Οχι, δεν υποστήριξε προσωπική άποψη. Γραμμή είχε να τα πει αυτά. Αν δεν είχε γραμμή, μπορούσε εύκολα ν' αποφύγει να απαντήσει, με την καθιερωμένη σ' αυτές τις περιπτώσεις δήλωση: «ο σχηματισμός του υπουργικού συμβουλίου είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του πρωθυπουργού και δε θα ήθελα εγώ να σχολιάσω τις αποφάσεις του».
Πολιτικό ζήτημα
Ο Αντώνης Κοτσακάς ορίστηκε επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ κι αμέσως φούντωσαν τα δημοσιεύματα για τη σχέση του με τον φυλακισμένο Τσοχατζόπουλο. Ετσι, διά του κιτρινισμού, επιδιώκεται να παρακαμφθεί το ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα που εγείρεται. Που δεν είναι οι σχέσεις του Κοτσακά με τον Τσοχατζόπουλο (δεν είναι ο μόνος άλλωστε), αλλά το γεγονός ότι ο Κοτσακάς υπήρξε επί πολλά χρόνια μέλος των πολιτικών γραφείων του ΠΑΣΟΚ. Από τη θέση αυτή, λοιπόν, χάραζε πολιτική, ασκούσε πολιτική και φυσικά γνώριζε για τα πάντα. Και για το πώς παίρνονταν οι αποφάσεις, ποιων καπιταλιστών τα συμφέροντα εξυπηρετούνταν στη μια ή την άλλη περίπτωση, αλλά και για τις κομπίνες και τις λαμογιές. Ηταν -για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται- πρόσωπο της διαπλοκής και όχι κάτι έξω και πέρα απ' αυτή. Αυτά τα προσόντα του εκτιμήθηκαν, προφανώς, και τοποθετήθηκε υπεύθυνος για τον πολιτικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτός ο πολιτικός σχεδιασμός δεν έχει ως στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του λαού, αλλά την παραμονή της κλίκας στην εξουσία όσο γίνεται περισσότερο και τη διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο παιχνίδι της εξουσίας όταν χάσει τις εκλογές. Οπως και να το κάνουμε, σ' αυτά έχει πείρα ο Κοτσακάς.
Κακό σπειρί
Για μια ακόμα φορά ο Βενιζέλος απέδειξε ότι είναι και θα παραμείνει κακό σπειρί στον ποπό της Φώφης (το ότι τα έχει ξανασπάσει με τον άλλοτε κολλητό του Λοβέρδο δεν αποτελεί είδηση). Εκεί που το ΠΑΣΟΚ, με τον Λοβέρδο μάλιστα σαν πρώτο βιολί στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσπάθησε να διαχωριστεί από τη ΝΔ και να δείξει ότι δεν είναι συμπλήρωμα του Κούλη (όπως είχε φανεί στην περίπτωση του εκλογικού νόμου), βγήκε ο Βενιζέλος και διαφώνησε ανοιχτά με την υπερψήφιση των τροπολογιών που ουσιαστικά κατήργησαν το νόμο Παππά. Και βέβαια, δεν έκρυψε τις αγάπες του. Οπως είπε, στις εκλογές προτιμά να κερδίσει «ο δικός μας χώρος, η δημοκρατική προοδευτική παράταξη» (πράγμα αδύνατο, φυσικά), αλλά αν είναι να κερδίσει μια παράταξη που δημιουργεί καθεστώς και επιτίθεται στη Δικαιοσύνη (ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή), προτιμά να κερδίσει μια «άλλη παράταξη που έχει ευρωπαϊκή κατεύθυνση» (η ΝΔ).
Στη στρατηγική του διμέτωπου που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ, χτυπώντας ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά και κρατώντας ανοιχτή την πόρτα για συνεργασία μ' όποιο κόμμα κερδίσει την επόμενη φορά, ο Βενιζέλος αντιπαραθέτει τη στρατηγική της συμπόρευσης με τη ΝΔ, που θα μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε αξεσουάρ του Κούλη και θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκλωβίσει ψηφοφόρους που ενδεχομένως ξαναγύριζαν στο ΠΑΣΟΚ. Και δε θα διστάσει ακόμα και να φύγει από το ΠΑΣΟΚ και να συνεργαστεί με τη ΝΔ, σαν «ανεξάρτητος», αν πάρει υπόσχεση για αξιοποίησή του από την κυβέρνηση Κούλη.
Ναρκισσισμός
Οι γάλλοι πολιτικοί ειδικεύονται στη συγγραφή βιβλίων. Τα οποία κυκλοφορούν συνήθως όταν θέλουν να στηρίξουν κάποια πολιτική πρωτοβουλία τους. Δεν ξέρουμε αν ο πρώην υπουργός του Ολάντ και νυν επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ Πιερ Μοσκοβισί έχει σκοπό να θέσει υποψηφιότητα στις προκριματικές των σοσιαλδημοκρατών για το προεδρικό χρίσμα, όμως αυτά που γράφει για τον Μπαρουφάκη δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Δε διστάζει, μάλιστα, να υποστηρίξει ότι ο Τσίπρας σκόπιμα έβαλε τον Μπαρουφάκη υπουργό Οικονομικών, για να μπαχαλέψει τις διαδικασίες στην ευρωζώνη.
Αυτές οι απόψεις στην Ευρώπη δε λειτουργούν θετικά ούτε για τον Τσίπρα ούτε για τον Μπαρουφάκη. Στην Ελλάδα, όμως, ο Μπαρουφάκης δεν άφησε να πάει χαμένη η ευκαιρία για μια ακόμα δήλωση αυτοδικαίωσης. Ο Τσίπρας μόνο κατάπιε αμάσητη την προσβολή του Μοσκοβισί. Αναγκαστικά, αφού αυτός υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο.
Εργαλείο
Η «Επιτροπή αλήθειας για το δημόσιο χρέος» επανασυστήθηκε με τη μορφή σωματείου και το περασμένο Σάββατο πραγματοποίησε την πρώτη πανηγυρική της συνεδρίαση. Με κεντρικά πρόσωπα τη Ζ. Κωνσταντοπούλου και τη Σ. Σακοράφα, φιλοδοξεί ν' αποτελέσει εργαλείο της «Πλεύσης Ελευθερίας» για την είσοδό της στη Βουλή. Οπως είπε η Σακοράφα στην ομιλία της «ο φυσικός χώρος της Επιτροπής είναι η Βουλή των Ελλήνων», «ως αντίπαλον δέος θα συνεχίσει στη σημερινή της μορφή, αλλά ως δικαίωση θα ξαναβρεθεί στη Βουλή». Το κόμμα της Κωνσταντοπούλου, βέβαια, βρίσκεται δημοσκοπικά στο «μπαίνει – δεν μπαίνει» στη Βουλή και θα χρειαστεί γερές ενέσεις δημοσιότητας από τα αστικά ΜΜΕ για να τα καταφέρει να μπει. Κι άμα μπει, δε θα είναι πλειοψηφία για να επανασυστήσει την εν λόγω Επιτροπή ως επιτροπή της Βουλής. Οταν έχεις ένα εργαλείο, όμως, αναγκαστικά θα το παινέψεις, έστω κι αν πλέον είναι ελάχιστα χρήσιμο.
Φελλός
Ο περιβόητος Σλάβοϊ Ζίζεκ δεν άντεξε την έλλειψη δημοσιότητας και σκέφτηκε πως αν ταχθεί υπέρ του Τραμπ θα κερδίσει το «πεντάλεπτο» που δικαιούται. Δήλωσε, λοιπόν, ότι «τρέμει» μεν τον Τραμπ, αλλά «η Χίλαρι είναι ο πραγματικός κίνδυνος». Ελπίζει να νικήσει ο Τραμπ, γιατί θα ταράξει το «μεγάλο δίκτυο άγραφων κανόνων για το πώς λειτουργεί η πολιτική και η συναίνεση» και επειδή «οι ΗΠΑ δεν είναι δικτατορικό κράτος και δεν θα εγκαταστήσει το φασισμό», αν νικήσει ο Τραμπ «Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί θα πρέπει να επιστρέψουν στα βασικά, να επανεξετάσουν τους εαυτούς τους και ίσως κάποια πράγματα να συμβούν».
Το ζήτημα δεν είναι τι παπάρα είπε πάλι αυτός ο φελλός. Το ζήτημα είναι πως πριν από μερικά χρόνια μας τον παρουσίαζαν σαν την αφρόκρεμα της σύγχρονης μαρξιστικής σκέψης και τον έφερναν να δώσει διαλέξεις στην Αθήνα, στις οποίες συνωστίζονταν σε βαθμό ασφυξίας. Και δεν ήταν οι συριζαίοι (αυτοί τον ανακάλυψαν αργότερα), αλλά κάποιοι που παριστάνουν τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Η φτώχεια φέρνει γκρίνια
Ο Μπαλτάς έφαγε κλοτσιά από τον μαθητή του Τσίπρα (στράφι πήγε η… μαρξιστική ανάλυση στη Βουλή για το πώς το ξεπούλημα του Ελληνικού αποτελεί αναγκαίο σταθμό στο δρόμο για το… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό) και φεύγοντας τα έχωσε στον Δούρο (αδερφό της περιφερειάρχη και δεξί χέρι του Λούκου, τον οποίο κάποια στιγμή φιλοδόξησε να αντικαταστήσει), αλλά και στον προκάτοχό του Ξυδάκη, που υπήρξε επί σειρά ετών επικεφαλής του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ στο Συγκρότημα Αλαφούζου. Η νέα υπουργός Κονιόρδου, η οποία δεν έχει δοκιμαστεί διοικητικά ούτε ως θιασάρχισσα, μπορεί να είναι εξπέρ στο «pranic healing», έναν μεταφυσικού τύπου τσαρλατανισμό, όμως με το «καλημέρα» βρέθηκε αντιμέτωπη με την απειλή παραίτησης του διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Β. Θεοδωρόπουλου, ο οποίος επιστρατεύτηκε μετά την αποπομπή Λούκου και το φιάσκο Φαμπρ, ενώ στο παρελθόν έχει συνεργαστεί στο θέατρο με την Κονιόρδου. Ο Θεοδωρόπουλος απειλεί να παραιτηθεί γιατί το ΔΣ του Φεστιβάλ δεν είναι συνεργάσιμο και, όπως λέει, τον υπονομεύει.
Η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Και οι συριζαίοι του καλλιτεχνικού στερεώματος έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν στη διάθεσή τους λίγα λεφτά και όχι απεριόριστο χρόνο. Μαθημένοι στα ξεκατινιάσματα, θα χτυπηθούν μέχρις εσχάτων για το μοίρασμα της μικρής (ελέω Μνημονίου) πίτας.
Ασήμαντος
Ποιανού η αποπομπή από το κυβερνητικό σχήμα δε σχολιάστηκε καθόλου, από εχθρούς και φίλους; Του πολύπλαγκτου Τρύφωνα Αλεξιάδη. Οπως ήρθε, έτσι έφυγε. Ενας δευτεροκλασάτος συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο των εφοριακών βρέθηκε ξαφνικά αναπληρωτής υπουργός και νόμισε πως έπιασε τον πάπα απ' τα… βαρίδια. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στον τομέα της αυτοδιάψευσης. Εβγαινε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, πέταγε μια παπάρα, έκανε μια εξαγγελία, και μετά από μερικές ώρες (αφού του είχαν τραβήξει το αυτί ο Τσακαλώτος ή ο Χουλιαράκης), έκανε διορθωτική δήλωση! Μονίμως… διαστρεβλώνονταν τα λεγόμενά του. Η πλάκα είναι πως είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Οπως διέρρευσε, δεν περίμενε ότι θα βρεθεί εκτός κυβέρνησης, διότι είχε πιάσει και είχε υπερβεί το στόχο στα έσοδα (σπουδαίο κατόρθωμα να μαζεύεις τα χαράτσια από τον κοσμάκη). Δεν αντελήφθη ο δυστυχής, ότι ο παλαιάς κοπής λαϊκισμός και ο φτηνιάρικος συνδικαλιστικός λόγος δεν αποτελούν εισιτήριο παραμονής σ' ένα πόστο όπως το υπουργείο Οικονομικών. Ο Τσακαλώτος ποτέ δεν τον χώνεψε, σπουδαίες κομματικές πλάτες δεν είχε, πολιτικό «μπριγιάν» δεν αποτελούσε με τίποτα (με το ζόρι θα μπορούσε να σταθεί πρωί Κυριακής σε καφενείο του Παγκρατίου), οπότε ο Τσίπρας δεν είχε κανένα δίλημμα. Τον έδιω-ξε και διόρισε στη θέση του την Παπανάτσιου (ως υφυπουργό, για να λογοδοτεί απευθείας στον υπουργό), που προέρχεται από τον ίδιο κλάδο, αλλά είναι βουλευτίνα και φίλη του Τσακαλώτου.