► Mediteranean western
O αριστερός, ο δεξιός και ο φασίστας, σε πόζα του τύπου «η ισχύς εν τη ενώσει». Μόνο ο Νετανιάχου λείπει για να συμπληρωθεί το κουαρτέτο της αμερικανοδουλείας στη Μεσόγειο (θα ταίριαζε και ο Ερντογάν, όμως αυτός παίζει διαφορετικά αυτή την περίοδο). Οταν κάνεις μια τυπική διπλωματική κίνηση, τότε αποφεύγεις τέτοιες φωτογραφικές πόζες, οι οποίες δεν επιβάλλονται από κανένα πρωτόκολλο. Ο ματωβαμμένος δικτάτορας της Αιγύπτου Αμπντελαφατάχ αλ Σίσι έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τέτοιες πόζες. Ο Τσίπρας τι λόγο έχει να αγκαλιάζεται μ’ αυτόν τον σφαγέα, πέραν του να δείξει στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι θα κάνει τα πάντα για να στηρίξει την πολιτική τους στη Μεσόγειο;
♦ Εργάτες δουλοπάροικοι;
Ενας αμερικανός ονόματι Μπεν Φλάνερ κάνει μπίζνες με τη λεγόμενη αστική καλλιέργεια, οργανώνοντας φύτευση κήπων σε ταράτσες. Τον φέρνουν, λοιπόν, στην Αθήνα για να διδάξει το «δόγμα» του, σύμφωνα με το οποίο οι κάτοικοι των πόλεων πρέπει να παράγουν μόνοι τους ένα μέρος της τροφής που καταναλώνουν.
Μια χαρά βολεύεται ο καπιταλισμός με κάτι τέτοιες θεωρίες, που τείνουν να μας γυρίσουν στην περίοδο της φυσικής οικονομίας, δηλαδή της δουλοπαροικίας. Ο εργάτης δε θα πρέπει πλέον να ανταλλάσσει την εργατική του δύναμη με μέσα συντήρησης, αλλά θα πρέπει να κατασκευάζει μόνος του ένα τμήμα των μέσων συντήρησης, βοηθώντας έτσι τον καπιταλιστή να αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσής του, ρίχνοντας το μισθό εργασίας ακόμη πιο κάτω από την αξία της.
Αυτό που φαντάζει ως μικροαστικός ρομαντισμός δεν είναι παρά ένα κομμάτι του νεοφιλελεύθερου δόγματος, επενδυμένο με οικολογικές και αισθητικές παρλαπίπες. Το όραμά μας είναι να ζήσουμε σε μια κοινωνία που η δουλειά δε θα είναι σκλαβιά. Σε μια κοινωνία της αφθονίας, η οποία θα επιτρέπει στα μέλη της να αποδεσμευτούν και από την πρόσθετη δουλεία του νοικοκυριού. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, ας ανοίξουμε πόλεμο στους οπαδούς και προπαγανδιστές της μοντέρνας δουλοπαροικίας, που φορούν διάφορες λαμπερές στολές και επικαλούνται ευαισθησίες. Τα μέσα συντήρησης του εργάτη πρέπει να καλύπτονται από μισθό του, όχι να τα παράγει εν μέρει μόνος του. Τελεία και παύλα.
♦ Ζητείται αντίσταση
«Σήμερα, μαζί με τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση δίνει έναν αγώνα αποφασιστικό για να επανέλθει ο κατώτατος μισθός, για να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, για να δώσουμε ξανά φωνή στους εργαζόμενους». Τάδε έφη Σκουρλέτης στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Κι εμείς νομίζαμε ότι οι εργαζόμενοι αγωνίζονται, ενώ οι κυβερνήσεις νομοθετούν, διά της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που διαθέτουν. Οτι οι κυβερνήσεις δεν χρειάζονται να δώσουν αγώνα σαν κι αυτόν των εργαζόμενων, διότι κυβερνούν και έχουν στα χέρια τους και το μαχαίρι και το πεπόνι.
Ενα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων, πάλι, έχαψε τις προεκλογικές υποσχέσεις του κόμματος που κυβερνά σήμερα και πίστεψε ότι αρκεί να ψηφίσει αυτό το κόμμα για να βρουν δικαίωση οι (όποιες) διεκδικήσεις του για τα στοιχειώδη. Και τώρα ακούει τον «καθ’ ύλην αρμόδιο» υπουργό να του λέει πως πρέπει να «αγωνιστούν από κοινού», λες και το συγκεκριμένο κόμμα βρίσκεται ακόμη στην αντιπολίτευση!
Συμπέρασμα: ζητείται καταγγελία της κοροϊδίας και αντίσταση στο πεδίο της ταξικής πάλης, το μόνο που μπορεί ν’ αλλάξει τα πράγματα.
♦ Πολύ ξύλο
«Οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν και γράφτηκαν για μένα στο τελευταίο Eurogroup δεν ισχύουν και είναι απολύτως ψευδείς», λέει ο Μπαρουφάκης σε συνέντευξή του στην ΕφΣυν. Ο δημοσιογράφος, όμως, είτε γιατί δε γουστάρει τον Μπαρουφάκη, είτε γιατί θέλει να σώσει στοιχειωδώς την επαγγελματική του υπόσταση, είτε γιατί συμμετέχει στο «σύστημα Μαξίμου» που μεθοδικά αποδομεί τον Μπαρουφάκη, του έχει φυλαγμένη τη follow up ερώτηση: «Ο Ντάισελμπλουμ δεν τους διάψευσε…». Εμφανώς αιφνιδιασμένος ο Μπαρουφάκης αρχίζει το ρετάρισμα: «Μου έκανε πολύ κακή εντύπωση ότι ο κ. Ντάισελμπλουμ δεν αρνήθηκε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, μετά από σχετική ερώτηση που δέχτηκε. Δεν τους διέψευσε, δηλαδή, κάνοντας μάλιστα λόγο για κρίσιμη συζήτηση (critical discussion). Θεωρώ ότι αυτό δεν συνάδει με αυτό που συνέβη μέσα στην αίθουσα της συνεδρίασης και αυτή η αναντιστοιχία με προβληματίζει όσον αφορά τον πολιτικό πολιτισμό αυτής της διαδικασίας».
Πρέπει να έφαγε πολύ «ξύλο» εκείνη τη μέρα στη Ρίγα ο Μπαρουφάκης. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν πήγε στο δείπνο, φοβούμενος μην του την πέσουν και εκεί και την πάθει σαν τον Γιωργάκη που άκουγε αμίλητος τα μπινελίκια του Σαρκοζί στις Κάννες, ο οποίος κόντευε να σκαρφαλώσει στο τραπέζι.
♦ Ρόμπες
Μια συγνώμη νααααα (με το συμπάθειο) ζήτησε εντύπως η «Αυγή» από τον Παπαχρήστο των «Νέων», προκειμένου αυτός να αποσύρει αγωγή που είχε καταθέσει κατά της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ για δημοσίευμά της τον Αύγουστο του 2012. Το κείμενο της συγνώμης έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς μεταξύ άλλων αναφέρει: «Μια σειρά ατυχών δημοσιευμάτων, τα οποία βασίστηκαν σε προδήλως ψευδείς πληροφορίες, έδωσαν την εντύπωση ότι ο συνάδελφος κ. Παπαχρήστος είναι ένας αργόμισθος του δημοσίου, διαπλεκόμενος δημοσιογράφος (…) Η “Αυγή’’ είχε πέσει θύμα ψευδών και γι’ αυτό αβασίμων πληροφοριών. Υπό την έννοια αυτή αισθάνεται ότι έχει την υποχρέωση να ανασκευάσει πλήρως τα όσα δημοσίευσε κατά καιρούς».
Διευθυντής της «Αυγής» ήταν εκείνη την περίοδο ο σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης, που κορδώνεται καθημερινά στα κανάλια με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αφού οι πληροφορίες ήταν «προδήλως ψευδείς» (ολοφάνερα ψεύτικες, δηλαδή) πώς γίνεται η εφημερίδα να έπεσε ταυτόχρονα «θύμα ψευδών πληροφοριών». Δε γίνεται και «προδήλως ψευδείς» και «θύμα». Οι άθλιοι αυτοί τύποι παραδέχονται ότι έκαναν κιτρινισμό. Το ότι τον έκαναν σε βάρος του γνωστού Παπαχρήστου, του ανθρώπου ειδικών αποστολών του Ψυχάρη, δεν αλλάζει τίποτα. Ο Παπαχρήστος τους έκανε ρόμπες κι αυτοί κάνουν σα να μην έτρεξε τίποτα.
♦ Διαψεύσεις
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που οι ίδιοι οι συριζαίοι διέρρευσαν, μετά την τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο Τσακαλώτος στην ομιλία του επεσήμανε πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα σκληρό επικοινωνιακό τοπίο και υπολείπεται στη δυνατότητα να επηρεάζει τη διεθνή συζήτηση. Γι’ αυτό και ο ίδιος αναλαμβάνει και την αρμοδιότητα να έρθει σε επαφές και με πολιτικές δυνάμεις του εξωτερικού.
Για μπάστα, ρε ροζ παλικαράκια. Εσείς δε λέγατε προεκλογικά πως υπάρχουν οι καλύτεροι όροι για διεθνείς συμμαχίες, σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και πως η πανηγυρική εκλογή του θα λειτουργήσει σαν καταλύτης, ώστε να κινηθούν πολλοί (ακόμη και ο Ντράγκι) σε μια κατεύθυνση αντίθετη προς τη λιτότητα, απομονώνοντας την Μέρκελ; Τώρα ξαφνικά μας λέτε ότι ισχύει το αντίθετο απ’ αυτό που λέγατε προεκλογικά. Παραμύθι τότε, διάψευση και νέο παραμύθι τώρα.
♦ Ξέσκισμα
Ξέσκισμα (στην κυριολεξία) του αναπληρωτή υπουργού Μάρδα και των όσων είπε στην εκδήλωση του διδύμου Ζωής-Σοφίας για το ύψος των γερμανικών επανορθώσεων, από τον καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ Γιώργο Μαργαρίτη (ΕφΣυν, 2-3.5.15). Με κάτι παραπάνω από εμφανή ειρωνεία ο καθηγητής Μαργαρίτης αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι της κυβέρνησης αερολογούν, χωρίς να έχουν την παραμικρή επαφή με το αντικείμενο. Ετσι και ο Μάρδας, ανέλαβε να υπολογίσει το ύψος των επανορθώσεων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να παρουσιάσει τα εξής, όπως καυστικά τα περιγράφει ο Γ. Μαργαρίτης: «Στην -αναμφίβολη- περίπτωση που οι αριθμοί του αναπληρωτή υπουργού είναι οι ορθοί, τότε η Ελλάδα διεκδικεί επτά ολόκληρα ΑΕΠ της προπολεμικής Γερμανίας – πριν την καταστρέψει ο πόλεμος. Διεκδικεί 26 και κάτι φορές τα συνολικά κονδύλια του Σχεδίου Μάρσαλ ή τέσσερις φορές το ΑΕΠ των ΗΠΑ εκείνου του καιρού!!! Η ευγένεια, αν όχι και η διπλωματία, θα συνιστούσαν να αφήσουμε κάτι και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ετσι, για να μη μας ζηλεύουν οι υπόλοιποι». Και καταλήγει ο ιστορικός: «Η πολύ σοβαρή, δίκαιη και πολλαπλώς πολιτικά σημαντική υπόθεση της διεκδίκησης του κατοχικού δανείου και των οφειλόμενων πολεμικών αποζημιώσεων στη χώρα μας και στον λαό μας πνίγηκε μέσα στη γελοιότητα που αποπνέει η σημερινή κυβέρνηση».
Μετά από τέτοιο ξέσκισμα, και μάλιστα από τις στήλες μιας εφημερίδας που αποτελεί το ανεπίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οικονομολόγος Μάρδας θα έπρεπε να έχει ζητήσει συγνώμη και να παραιτηθεί από υπουργός. Δεν το έκανε, φυσικά, επιβεβαιώνοντας τι σημαίνει για έναν πανεπιστημιακό της αράδας να καταφέρει να βγει ξαφνικά από τα αζήτητα και να «τρουπώσει» σε μια αστική κυβέρνηση.
♦ Πέρα από την παπάρα
Την είπε την παπάρα (ολκής μάλιστα) η Βαλαβάνη και την πλήρωσε (πολιτικά). Εγώ είμαι μακρο-οικονομολόγος, είπε, και δεν έφτιαχνα μόνη μου ούτε τη φορολογική μου δήλωση. Τώρα τα μαθαίνω αυτά. Λογικό ήταν, αφού τους έδωσε την πάσα, ν’ αρχίσουν τα σχόλια για την «άσχετη υπουργό».
Ο υπουργός είναι πολιτικό πρόσωπο, όχι τεχνοκράτης. Δεν χρειάζεται να ξέρει πώς γίνεται η φορολογική δήλωση, για να διοικήσει ένα υπουργείο. Υπάρχουν τα στελέχη της δημοσιοϋπαλληλίας γι’ αυτή τη δουλειά. Αν ο υπουργός εμπιστεύεται τα στελέχη και δε νομίζει ότι είναι (ή μπορεί να γίνει) παντογνώστης.
♦ Συμβουλάτορας
«Ο Τσίπρας φαίνεται να έχει ξεχάσει την έμφαση της μαρξιστικής παράδοσης στη διαλεκτική ενότητα θεωρίας και πράξης. Αν θέλεις να διαπραγματευτείς μια αλλαγή πορείας με τους πιστωτές σου, είναι απίθανο να επιτύχεις αν καταστρέψεις την αξιοπιστία σου και καταφέρεσαι συνεχώς εναντίον εκείνων που σε δανείζουν». Ο Γιόσκα Φίσερ σε ρόλο συμβουλάτορα (ή εκβιαστή, ανάλογα με τη σκοπιά από την οποία βλέπει κανείς το άρθρο του για το Project Syndicate με τίτλο «Ο Τσίπρας στη χώρα των ονείρων». Ο παλιός είν’ αλλιώς. Ο μαοϊκός στα νιάτα του και «εναλλακτικός» στη συνέχεια Φίσερ έγινε οικολόγος και ως τέτοιος έγινε υπουργός Εξωτερικών της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας. Γι’ αυτό και συμβουλεύει τον Τσίπρα (ή τον εκβιάζει) να κάνει γρήγορα την προσαρμογή που χρειάζεται. Πάνω απ’ όλα, βέβαια, ο Φίσερ δεν είναι ένας τέως οπορτουνιστής, αλλά ένας εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλιστικού κατεστημένου.
♦ Με τις ευλογίες τους
«Το δημοψήφισμα είναι για το Μαξίμου και όπλο προς εαυτόν. Το εκλογικό σώμα θα κληθεί να θεραπεύσει το έλλειμμα αξιοπιστίας που προκάλεσε η συνάντηση της κυβέρνησης με την πραγματικότητα. Και να τη λυτρώσει από τις δογματικές αναστολές της». Ο Ψυχάρης (μέσω αρθρογράφου των «Νέων») δίνει την ευχή του να γίνει το δημοψήφισμα, φτάνει αυτό να ενισχύσει την υποταγή της κυβέρνησης στους ιμπεριαλιστές δανειστές.