♦ Γλάστρες
Οι συνταξιουχικές οργανώσεις οργάνωσαν κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας. Ο Βρούτσης άνοιξε το γραφείο του και δέχτηκε τους εκπροσώπους τους. Πόζαραν μάλιστα όλοι μαζί στο φωτογραφικό φακό. Ο Βρούτσης καταλαβαίνουμε γιατί ποζάρισε καμαρωτός μαζί τους, σε ρόλο στοργικού πατέρα. Για να εκδώσει στη συνέχεια ένα δελτίο Τύπου, το οποίο έστειλε μαζί με τη φωτογραφία, διακηρύσσοντας ότι «έγινε μια ειλικρινής συζήτηση για ζητήματα αρμοδιότητας του υπουργείου και ο υπουργός διαβεβαίωσε τους εκπροσώπους των συνταξιούχων για την απρόσκοπτη καταβολή των συντάξεων και τη συνεχή στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό ενώ τους ενημέρωσε για μια σειρά από θέματα που επιλύθηκαν»!!!
Οι πρόεδροι των συνταξιουχικών οργανώσεων, όμως, γιατί ποζάρισαν σαν γλάστρες του Βρούτση και καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια; Ρητορικό είναι, βέβαια, το ερώτημα.
ΥΓ: Ο καμαρωτός γκριζομάλης στα δεξιά του Βρούτση είναι ο Δήμος Κουμπούρης, παλιό συνδικαλιστικό στέλεχος του Περισσού, βουλευτής του για ένα φεγγάρι και νυν πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ ΕΤΑΜ. Τυχαία νομίζετε τον έβαλε ο Βρούτσης στο πλευρό του κατά το ποζάρισμα; Ηθελε να δείξει ότι αυτός δεν έχει κανένα πρόβλημα με το ΠΑΜΕ.
♦ Αμυνα μετά το φιάσκο
Ο Αλεξέι Μίλερ, ο μπος της Gazprom, έμπαινε στο Μαξίμου πιο εύκολα από κάθε υπουργό της συγκυβέρνησης. Εκτιμώντας ότι έρχεται το μεγάλο deal, το προπαγανδιστικό επιτελείο του Μαξίμου συμβούλευσε τον Σαμαρά να πάρει πάνω του την πώληση της ΔΕΠΑ στον ρωσικό μονοπωλιακό κολοσσό, για να δείξει πως αυτός είναι πρωθυπουργός της πράξης, που μπαίνει μπροστά και βγάζει δουλειά, και όχι ένας φαφλατάς που λέει μόνο λόγια. Γι’ αυτό και συναντούσε ο ίδιος τον Μίλερ, δημοσιοποιώντας τις συναντήσεις.
Μετά την απόσυρση της Gazprom από το διαγωνισμό για την πώληση της ΔΕΠΑ, την οποία ο Σαμαράς και το επιτελείο του έμαθαν στο παραπέντε, υπέστησαν σοκ. Γιατί το φιάσκο το χρεώνεται ο ίδιος ο Σαμαράς και όχι κάποιος υπουργός του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε εύθετο χρόνο κάποια κεφάλια θα πέσουν (Χατζηδάκης;). Προς το παρόν, προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, βάζοντας στην κυκλοφορία σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο Σαμαράς «είναι γενναίος πολιτικός», ο οποίος «παίρνει ρίσκα» και «αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος». Γι’ αυτό και πήρε πάνω του τη διαπραγμάτευση με τη Gazprom, θέλοντας να πείσει τον Μίλερ ότι εγγυάται ο ίδιος για την ιδιωτικοποίηση.
♦ Περί ευελιξίας
Ο Σαμαράς ο ίδιος διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει ζήτημα λήψης νέων μέτρων μετά το ναυάγιο της πώλησης της ΔΕΠΑ. Δεδομένου ότι στο περιβόητο «πρόγραμμα» η πώληση της ΔΕΠΑ λογαριαζόταν γύρω στο 1 δισ. ευρώ, δημιουργείται ισόποση μαύρη τρύπα, η οποία σύμφωνα με το Μνημόνιο θα πρέπει να καλυφθεί από άλλες πηγές. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει τελικά, αν όμως αληθεύει αυτό που ο ίδιος ο Σαμαράς δήλωσε, βλέπουμε τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών δανειστών να δείχνουν μια εξαιρετική ευελιξία. Επειδή είναι αυτοί που οδήγησαν σε ναυάγιο την πώληση της ΔΕΠΑ στους Ρώσους (για λόγους ευρύτερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού), μπορεί να μην απαιτήσουν την άμεση κάλυψη της μαύ-ρης τρύπας με τη λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων. Αντίθετα, όταν πρόκειται για την απόδοση συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων, ακόμα και απόδοση σημαντικά χαμηλότερη από την πώληση της ΔΕΠΑ, δείχνουν απόλυτη ακαμψία.
♦ Ο φόβος τους
«Χωρίς προοπτικές για το μέλλον, μετατρέπεται σε προοπτική μόνον η εξέγερση. Το αύριο είναι κενό ελπίδας και το σήμερα γεμάτο αγωνία». Θα μπορούσαν να είναι λόγια του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου. Ομως τα είπε ο πρόεδρος της Ενωσης Νέων Ιταλών Βιομηχάνων, Γιάκοπο Μορέλι, μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο του καπιταλιστικού συνδικάτου της γείτονος. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωποι καπιταλιστικών συνδικάτων εκφράζουν τους φόβους τους για μια εργατική εξέγερση. Περίπου τα ίδια είπε πρόσφατα ο Γιούνκερ: «Δεν αποκλείω να διατρέξουμε τον κίνδυνο να δούμε μια κοινωνική επανάσταση, μια κοινωνική εξέγερση (…) Νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε μια τομή μεταξύ των αναπτυξιακών πολιτικών και της δημοσιονομικής εξυγίανσης». Οι αστοί, όμως, δεν μένουν μόνο στους φόβους. Επιστρατεύουν τους μηχανισμούς τους. Οχι μόνο τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και τους μηχανισμούς της ενσωμάτωσης. Κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ, διανοούμενους, ΜΚΟ, έναν τεράστιο στρατό, φανερό και αφανή. Και μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν.
Σημασία, λοιπόν, έχει τι κάνει το δικό μας στρατόπεδο. Αλλοι περιορίζονται σε μια εσχατολογική αναμονή για την εξέγερση που κάποια στιγμή θα έρθει. Αλλοι στήνουν καρικατούρες εξεγέρσεων. Αλλοι ορκίζονται στην εξέγερση την ώρα που τσαλαβουτούν στα λασπόνερα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αλλοι ξορκίζουν την επαναστατική βία όταν εκδηλώνεται. Κι άλλοι ακολουθούν τον αυθορμητισμό των εργαζόμενων και νεολαιίστικων μαζών, θεωρώντας ότι μπορεί να υπάρξει νικηφόρα εξέγερση χωρίς πολιτική οργάνωση, χωρίς προγραμματική συγκρότηση, χωρίς άνοδο της ταξικής-επαναστατικής συνειδητότητας.
♦ Στο δρόμο του Κωστάκη
Ο Λαλιώτης ζει, τον Αλέξη οδηγεί! Οχι, δεν αναφερόμαστε στα σενάρια που κάποια στιγμή είχαν δει το φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με τα οποία ο άλλοτε αρχιπροπαγανδιστής του ΠΑΣΟΚ γουστάρει τον Τσίπρα και αποτελεί άτυπο σύμβουλό του (δεν έχουμε κάποια τέτοια πληροφορία), αλλά στο πολιτικό στιλ που είχε καθιερώσει ο Λαλιώτης. Οταν δε θέλεις να δεσμευτείς για τίποτα, όταν δεν έχεις να πεις τίποτα, τότε χρησιμοποιείς ένα συνδυασμό ηχηρών λέξεων, που παράγουν ένα εντυπωσιακό, πλην όμως ακατανόητο αποτέλεσμα. Κάπως έτσι παρήχθησαν τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 οι περιβόητοι νεολογισμοί του ΠΑΣΟΚ.
Θυμηθήκαμε το δόγμα προπαγάνδας του Λαλιώτη διαβάζοντας τα εξής αποσπάσματα από την ομιλία του Τσίπρα στο Ναύπλιο, στα οποία υποτίθεται ότι περικλείεται το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για τους Δήμους: «Σκοπεύουμε να καταργήσουμε τον "Καλλικράτη" και να εγκαθιδρύσουμε μια νέα αρχιτεκτονική και ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που θα προσδιορίζει με σαφήνεια τις αρμοδιότητες κάθε επιπέδου και θα προβλέπει με ακρίβεια την κατανομή των απαιτούμενων πόρων και των αντίστοιχων επενδυτικών μέσων. Η Κυβέρνηση της Αριστεράς θα φέρει μπροστά στον ελληνικό λαό προς έγκριση μια νέα λεπτομερή μελέτη της εθνικής Επικράτειας, με στόχο οι νέοι Δήμοι που θα προτείνονται να δομούνται στη βάση οργανικών κοινωνικο-οικονομικών και πολιτιστικών ενοτήτων και να έχουν υψηλό βαθμό εσωτερικής χωρικής συνοχής. Οι νέοι Δήμοι θα έχουν διακριτή ταυτότητα και θα είναι εύληπτες ενότητες, αναγνωρίσιμες, άμεσα προσβάσιμες και ελέγξιμες από την τοπική τους κοινωνία». Καταλάβατε κάτι συγκεκριμένο; Οχι. Αυτό ακριβώς θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
♦ Κακό σπυρί
Σε κακό σπυρί εξελίσσεται για τον Τσίπρα και την παρέα του ο Μανώλης Γλέζος. Μπορεί να φιλήθηκαν σταυρωτά στη φιέστα του Σκοπευτήριου της Καισαριανής, όμως ο Γλέζος το ξέκοψε, ότι θα είναι μέχρι το τέλος αντίθετος στη διάλυση των συνιστωσών, διασαλπίζοντας για μια ακόμη φορά από ραδιοφωνική του συνέντευξη: «Είναι δικαίωμα του Συνασπισμού να κάνει ό,τι θέλει. Οι Ενεργοί Πολίτες έχουμε πει ότι δεν δεχόμαστε να αποφασίζει άλλος για εμάς. Τη μεγάλη νίκη του 27% την πετύχαμε χάρη σ’ αυτό το σχήμα, με το σχήμα αυτό που πετύχαμε πρέπει να συνεχίσουμε, όπως ακριβώς το χαράξαμε». Αρα, για ν’ απαλλαγεί απ’ αυτό το κακό σπυρί η ομάδα Τσίπρα, θα πρέπει να δώσει στον Γλέζο υψηλό κομματικό αξίωμα. Να ρίξουμε μια ιδέα, μήπως βοηθήσει; Γιατί δεν τον κάνετε επίτιμο πρόεδρο του κόμματος;
♦ Ερωτας για τον Καμμένο!
«Καταρχάς, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το πολιτικό θάρρος του Πάνου Καμμένου να εμμείνει στην αντιμνημονιακή γραμμή και να ιδρύσει τους ΑΝΕΛ συνιστά ουσιώδη προσφορά προς τον ελληνικό λαό…
Απαιτούσε όχι μόνο πολιτική ευφυΐα, αλλά πρωτίστως πολιτικό θάρρος πολύ άνω του μετρίου για να τολμήσει στέλεχος της ΝΔ να φτιάξει αντιμνημονιακό κόμμα και δικαίως οι ΑΝΕΛ ανταμείφθηκαν γενναιόδωρα από τον ελληνικό λαό…
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά ο ρόλος του Πάνου Καμμένου στην πολιτική παγίωση του ανειρήνευτου χάσματος αντιμνημονιακών – μνημονιακών δυνάμεων υπήρξε καθοριστικός και ανεκτίμητος…
Ο Πάνος Καμμένος έκανε μια εντυπωσιακή υπέρβαση για πολιτικό ηγέτη με τόσο δεξιές πεποιθήσεις: συνειδητοποίησε ότι μόνο αν το κόμμα του συμμετάσχει σε ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον ΣΥΡΙΖΑ (…) έχει ελπίδες…
Χωρίς να διστάσει και παρά τις αντιδράσεις στους κόλπους των ΑΝΕΛ, ο Πάνος Καμμένος προσανατόλισε το κόμμα του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κίνησή του είναι εξαιρετικά ευφυής…
Σε αναζήτηση συμμάχων, οι ΑΝΕΛ είναι το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που είναι πρόθυμο να συγκροτήσει κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Οι ΑΝΕΛ, όπως και η εκρηκτική άνοδος του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, είναι τέκνο της οργής του λαού μας κατά του Μνημονίου. Αν ο κόσμος βγει πάλι στους δρόμους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σίγουρα πρώτο κόμμα και οι ΑΝΕΛ θα συμμετάσχουν στην κυβέρνησή του, με όλες τις εξελίξεις ανοιχτές. Αν όμως επικρατήσει κλίμα απελπισίας και μοιρολατρικής αποδοχής της κατάστασης, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει ποτέ ούτε οι ΑΝΕΛ θα μακροημερεύσουν».
Ποιος είναι ο δημοσιογράφος (μοστράρεται ως ριζοσπάστης αριστερός και μέγας πολιτικός αναλυτής, τρομάρα του!) που, πέραν όλων των άλλων, ανακάλυψε ότι ο Καμμένος αποτελεί… πολιτική ιδιοφυΐα (μόνο το «ψέκασμα» ξέχασε να αναφέρει); Για να μην κουράζεστε, σας ενημερώνουμε ότι είναι ο Γιώργος Δελαστίκ, στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (εκτός των άλλων ιδιοτήτων του)! Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα συμπληρώσετε μόνοι σας.
Εμείς, πάντως, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει πολλές πολιτικές ταυτότητες. Ειδικά ένα ηγετικό στέλεχος πολιτικής οργάνωσης που δημοσιογραφεί στον αστικό Τύπο. Στο κάτω-κάτω, ο Δελαστίκ δεν κάνει ρεπορτάζ, αλλά κάνει μια ορισμένη πολιτική ανάλυση που δεν μπορεί παρά να τον εκφράζει. Ας κρατήασουμε, λοιπόν, το ότι το ηγετικό στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μάς λέει πως η ελπίδα μπορεί ν’ ανθίσει μόνο με μια συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.
ΥΓ: Η αγιογραφία του Καμμένου από τον κ. Δελαστίκ έγινε στο περιοδικό «Εικόνες» (6.6.13).