♦ Καρφωθήκατε
Ποιοι ψήνουν-πιέζουν για παράταση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου; Τα δυο μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, Λαμπράκη και Αλαφούζου. Οι Αλαφούζοι ανέσυραν από τον πολιτικό τάφο ακόμα και τον τέως πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο και τον έβαλαν να αρθρογραφήσει υπέρ του Παπαδήμου και της παράτασης της συγκυβέρνησης. Και το Λαμπρακιστάν επιστράτευσε τον επί χρόνια υπάλληλό του και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Πέτρο Ευθυμίου, άνθρωπο που ξέρει να ελίσσεται και να μένει πάντοτε στον αφρό, να υποστηρίξει το ίδιο. Ούτε το ξεκάρφωμα δεν τους ενδιαφέρει πια.
♦ Ψευταράκος
Στα… ψεματάκια δεν πάει πίσω ο Σταϊκούρας, ο οικονομικός «εγκέφαλος» της ΝΔ. «Η 5η Επικαιροποίηση του “Μνημονίου”, η οποία και πραγματοποιήθηκε ΠΡΙΝ τη δημιουργία της Κυβέρνησης Παπαδήμου, αποτυπώνει τα αδιέξοδα της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής», ανακοίνωσε την περασμένη Δευτέρα. Το διάβασε ο Βενιζέλος και του έδωσε πληρωμένη απάντηση, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την ίδια μέρα: «Η πέμπτη αναθεώρηση λοιπόν ολοκληρώθηκε τυπικά με μία επιστολή που στείλαμε ο Υπουργός Οικονομικών και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Eurogroup στις 31 Οκτωβρίου, αλλά η διαπραγμάτευση αυτή τυπικά με το ΔΝΤ ολοκληρώθηκε στις 30 Νοεμβρίου, οπότε και υπήρχε από τις 11 Νοεμβρίου η νέα Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση Παπαδήμου. Αρα η πέμπτη αναθεώρηση έχει συμφωνηθεί και έχει υπογραφεί από την Κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, από την υπάρχουσα Κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός». Αρα, ο Σταϊκούρας, για να ‘ναι εντάξει, θα έπρεπε να είχε δηλώσει: «Η 5η επικαιροποίηση του Μνημονίου ετοιμάστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την αποδέχτηκε η συγκυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία και θα την εφαρμόσει». Νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν τον ελληνικό λαό με λογοπαίγνια, όταν είναι ολοφάνερο ότι συγκυβερνούν εφαρμόζοντας το πρόγραμμα του Μνημόνιου.
♦ Τραβάτε με κι ας κλαίω
Οταν ο «ατελείωτος» Βύρων Πολύδωρας είχε πει το –κλασικό πλέον– «ποινήν εκτίω, αγγαρεία κάνω», διαμαρτυρόμενος για την τοποθέτησή του από τον Καραμανλή στο φθοροποιό υπουργείο Μπάτσων και Καταστολής, ο αστικός Τύπος το ‘κανε θέμα μέγα. Τώρα που ο Βενιζέλος δηλώνει «εγώ νιώθω εξουθενωμένος, δε νιώθω απλώς καταβεβλημένος», όχι μόνο δεν τον παίρνουν στο ψιλό, αλλά σπεύδουν να του εκφράσουν τη συμπάθειά τους. Αλλο Πολύδωρας, βλέπετε, άλλο Βενιζέλος. Αλλο ένας γραφικός ακροδεξιός παλαιάς κοπής και άλλο ένας υποψήφιος αρχηγός κόμματος και –γιατί όχι – εν δυνάμει πρωθυπουργός. Τον Πολύδωρα τον παρέδιδαν στη λαϊκή χλεύη, ενώ τον Βενιζέλο τον προστατεύουν με διπλό τείχος. Ο ελληνικός λαός, πάντως, έχει μια παροιμία που ταιριάζει γάντι στους αστούς πολιτικούς που τάχα σκοτώνονται για το καλό του έθνους: «τραβάτε με κι ας κλαίω».
♦ Αμετανόητος
Υποτίθεται ότι ο Φ. Κουβέλης προσπάθησε να «μαζέψει» προηγούμενη δήλωσή του περί μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, η οποία απετέλεσε βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα και των λοιπών Συριζαίων. Ρωτήθηκε, λοιπόν, αν θα συμμετείχε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και απάντησε (συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»): «Οι “κυβερνήσεις συνεργασίας”, για να είναι βιώσιμες και να πείθουν τους πολίτες, προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες, πολιτικές συγκλίσεις και συμπτώσεις. Οι προϋποθέσεις αυτές απουσιάζουν. Κυβέρνηση συνεργασίας είναι δυνατόν να υπάρξει μόνον όταν η ακυβερνησία θα δοκιμάζει και θα απειλεί τον τόπο. Και τότε δυναμικά θα τεθεί το ζήτημα ποιες δυνάμεις θα συμπράξουν και κυρίως με ποιο περιεχόμενο πολιτικού προγράμματος. Η τυχόν κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει με δεσμευτικό πολιτικό προγραμματικό περιεχόμενο και με φερέγγυα πολιτικά πρόσωπα να επιλέγει, να θέλει και να μπορεί να μετατοπίσει την πολιτική από τη βαθιά συντηρητική θέση όπου σήμερα βρίσκεται προς ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση, προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας. Χωρίς τις προϋποθέσεις αυτές, η οποιαδήποτε συζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελεί “άσκηση επί χάρτου”».
Τι μένει απ’ όλη αυτή τη φλυαρία; Οτι είναι έτοιμος να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Τα υπόλοιπα αποτελούν απλώς τη σάλτσα που συνοδεύει πάντα αυτές τις τοποθετήσεις, η οποία εξατμίζεται όταν φτάσει η ώρα της συνεργασίας. Αλλωστε, ο Ψαριανός το αποκάλυψε: η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου γιατί δεν της το πρότεινε ο Παπανδρέου. Δεν μας πρότειναν ένα υπουργείο, είπε ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ και όλοι καταλάβαμε.
♦ Κορόιδα είναι;
«Μήπως θεωρηθεί πολυτέλεια να κάνουμε εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου;». Σε συνεννόηση ή όχι με τον Καρατζαφέρη ο Ροντούλης βγαίνει πρώτος από το ΛΑΟΣ και ζητά παράταση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Το επιχείρημα που βρήκε είναι αντάξιο ενός Ροντούλη και ενός ΛΑΟΣ: το Φλεβάρη στη Φλώρινα έχει τόσο πάγο που είναι ανέφικτο να γίνουν εκλογές! Το ΛΑΟΣ μπήκε στην κυβέρνηση, ο Ροντούλης έγινε υφυπουργός (ούτε στα πιο τρελά όνειρά του δεν έβλεπε τέτοια εξέλιξη: μέσα σε μια τετραετία, από δημοτικός σύμβουλος Τυρνάβου και… πρόεδρος των τριτέκνων υφυπουργός!), κορόιδα είναι να μη θέλουν παράταση της συγκυβέρνησης;
♦ Ποιος φοβάται μια έκρηξη;
Στην –από κάθε άποψη– παραληρηματική ομιλία της, την τελευταία μέρα συζήτησης του προϋπολογισμού στη Βουλή, η Παπαρήγα είπε και τα εξής: «Τι είπε όμως ο κ. Σαμαράς; Είπε ότι θα γίνει κοινωνική έκρηξη. Εμ, αυτό φοβάστε. Αυτός είναι ο πραγματικός φόβος. Εμείς το λέμε με τη δική μας επιστημονική ορολογία. Λέμε “η όξυνση της ταξικής πάλης”, γιατί το “κοινωνική έκρηξη” δεν είναι τίποτα. Είναι ένα τυφλό ξέσπασμα που μπορεί μάλιστα και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να σας βολεύει, άμα είναι να του κόψετε το κεφάλι μια ώρα αρχίτερα»!
Θα συμβουλεύαμε την κ. Παπαρήγα να μιλάει για κατινίστικη και όχι επιστημονική ορολογία. Οξυνση της ταξικής πάλης μπορεί να σηματοδοτηθεί από ένα κύμα απεργιών, από μια εξέγερση, από μια επανάσταση. Ολ’ αυτά αποτελούν όξυνση της ταξικής πάλης, η οποία όμως φτάνει σε διαφορετικό κάθε φορά επίπεδο. Εκείνο, όμως, που ενδιέφερε την Παπαρήγα ήταν να στραφεί ενάντια στις κοινωνικές εκρήξεις, που… «δεν είναι τίποτα». Με απόλυτη περιφρόνηση μιλά για «τυφλά ξεσπάσματα» και στο τέλος προσθέτει και την προβοκάτσια, ότι μπορεί να βολεύει και τους αστούς για να αποκεφαλίσουν το κίνημα.
Κάπως έτσι βαφτίστηκε «έργο προβοκατόρων» η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, κάπως έτσι χτυπήθηκε απεγνωσμένα το κίνημα των καταλήψεων στα πανεπιστήμια το 1979, που οδήγησε τελικά στην κατάργηση του νόμου 815, κάπως έτσι χαρακτηρίστηκαν έργο «χουντικών σταγονιδίων» οι συγκρούσεις οικοδόμων και άλλων εργατών με την αστυνομία το 1975 και το 1976, κάπως έτσι κατασυκοφαντήθηκε η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Κάπως έτσι διακηρύχτηκε το… επαναστατικό δόγμα του Περισσού, από το βήμα της Βουλής, διά στόματος Παπαρήγα: «Στη λαϊκή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι».
♦ Ta καταραμένα τα Levi’s
Από την ίδια κοινοβουλευτική συζήτηση παραθέτουμε, χωρίς κανένα σχόλιο, μια ακόμη άκρως… επιστημονική ανάλυση της Αλ. Παπαρήγα:
«Βέβαια, θα μου πείτε: Μα, ο σοσιαλισμός απέτυχε. Γιατί; Ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από καμία λαϊκή επανάσταση; Είδατε πουθενά τους λαούς να πάρουν τα όπλα; Γιατί έτσι ανατρέπεται ένα αυταρχικό κρατικό σύστημα που χρησιμοποιεί τη βία. Επρεπε ο λαός να πάρει τα όπλα. Είδατε καμία τέτοια επανάσταση; Ή μήπως γιατί οι είκοσι και τριάντα χιλιάδες ήθελαν τα Levi’s των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι τα εργατικά τζιν που είχαν σε αυτές τις χώρες ή άλλα καταναλωτικά αγαθά που δεν είχαν τόσο μεγάλη ποικιλία; Είκοσι ή τριάντα χιλιάδες νέοι που ζήταγαν διάφορα πράγματα, αυτό ήταν επανάσταση;».
♦ Από ψέμα σε ψέμα
Να υποβαθμίσει εντελώς τα πακέτα των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων προσπάθησε ο Βενιζέλος, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Δευτέρα. «Εχουμε πει –δήλωσε– ότι για το 2013 και το 2014 η εξειδίκευση των μέτρων θα γίνει τον Ιούνιο του 2012. Επίσης έχουμε πει ότι για το 2013 και το 2014 τα μέτρα που είναι αναγκαία είναι σχετικώς λίγα, είναι της τάξεως του 1% του ΑΕΠ το χρόνο και για το 2015».
Διαβάζοντας, όμως, την έκθεση του ΔΝΤ (αρκεί και μόνο το Παράρτημα ΙΙ που έχει τον τίτλο «Μνημόνιο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Πολιτικών») βλέπουμε ότι οι συζητήσεις για το 2013-14 όχι μόνο έχουν προχωρήσει, αλλά έχουν ολοκληρωθεί. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να μειώσει κι άλλο τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές, τις δαπάνες για φάρμακα και τις λειτουργικές δαπάνες των νοσοκομείων, να αναστείλει εντελώς τη νομοθεσία για τις συλλογικές συμβάσεις μέχρι το 2015, να απολύσει 150.000 δημόσιους υπάλληλους, να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές των καπιταλιστών κ.λπ. κ.λπ.
♦ Ο ένας στον άλλο κι όλοι μαζί πάνω μας
Τροϊκανοί και φιλόδοξοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ τα ρίχνουν ο ένας στον άλλο για το ναυάγιο των προβλέψεών τους. Ο Βενιζέλος, τσουρουφλισμένος από την προϊούσα πολιτική φθορά του και φοβούμενος ότι θα χάσει το τραίνο της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζεται δημόσια ότι είχε κάνει συγκεκριμένες προτάσεις την προ Μνημόνιου περίοδο (και προφανώς δεν τον άκουσαν ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου) και ότι μέχρι την περίοδο που έγινε υπουργός Οικονομικών τόνιζε επίσης ότι δεν είναι σωστές οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές προβλέψεις του Μνημόνιου. Τα φορτώνει, δηλαδή, σε τρόικα-Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Ο τροϊκανός Τόμσεν, από την άλλη, τα ρίχνει στην κυβέρνηση και η μόνη αυτοκριτική που κάνει για την τρόικα είναι ότι υπερεκτίμησε την ικανότητα των ελληνικών αρχών (δεν αντιλήφθηκε, δηλαδή, πόσο άχρηστοι είναι κυβέρνηση και κρατικός μηχανισμός).
Αυτό το παιχνίδι θα παίζεται για καιρό ακόμη, γιατί δημιουργεί ένα ωραιότατο αποπροσανατολιστικό κλίμα, προετοιμάζοντας τα νέα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων («δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί τα σκάτωσαν οι προηγούμενοι»). Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι κάθε άλλο παρά αποτυχημένη είναι η πολιτική που εφαρμόζουν. Ηξεραν πολύ καλά πού θα οδηγήσει η πολιτική του Μνημόνιου και οι «προβλέψεις» τους γίνονταν καθαρά για δημαγωγικούς λόγους. Οι διεθνείς τοκογλύφοι εξακολουθούν να εισπράττουν στο ακέραιο τα τοκοχρεολύσιά τους και η «κινεζοποίηση» προχωρά με γοργά βήματα. Μόνο η παγίωσή της μένει κι αυτή εξυπηρετείται και από τη φιλολογία περί ευθυνών, αφού στρέφει αλλού την προσοχή των εργαζόμενων.