♦ Εκτόνωση
Από το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, το μέγαρο Μαξίμου έβαλε μπροστά το καινούργιο επικοινωνιακό του σχέδιο, που μπορεί να συμπυκνωθεί στο σλόγκαν «να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται, να πάει κάποιος φυλακή». Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ανέλαβαν να το εκλαϊκεύσουν: «Τα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους είναι αναπόφευκτα, εδώ που έχουμε φτάσει, όμως πρέπει να πληρώσουν και αυτοί που ευθύνονται». Ο Παπακωνσταντίνου, στη συνέντευξη Τύπου στην οποία παρουσίασε το εφιαλτικό «πακέτο» των ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ-κυβέρνησης, έδειξε πανέτοιμος να ανταποκριθεί στο σχέδιο.
Δεν ξέρουμε αν η ερώτηση («Αναλάβατε το πολιτικό κόστος. Θα αναλάβετε και την ευθύνη να κλείσετε φυλακή αυτούς που πήραν τα χρήματα για να μας τα επιστρέψουν πίσω;») ήταν στημένη, ο Παπακωνσταντίνου, όμως, την περίμενε και είχε έτοιμη την απάντηση: «Βάζετε ένα ζήτημα το οποίο είναι κυρίαρχο και είναι ανάγκη του έλληνα πολίτη για το αίσθημα δικαίου. Νομίζω πως έχουμε αποδείξει σ’ αυτούς τους μήνες ότι δεν έχουμε φοβηθεί να κινηθούμε σε μια διαδικασία, η οποία πολλές φορές, δυστυχώς, παίρνει χρόνο, για να τιμωρήσουμε αυτούς, οι οποίοι ευθύνονται σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν αυτοί που ευθύνονται για την κατάσταση της οικονομίας. Θα υπάρξει μια Εξεταστική Επιτροπή στη Βουλή, για να συζητήσουμε αυτές τις ευθύνες. Και υπάρχουν όλοι αυτοί, οι οποίοι ευθύνονται για το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, σήμερα, δεν εισπράττει τα έσοδα που θα έπρεπε και ότι δυστυχώς δαπανώνται χρήματα χωρίς να έχει απόδοση ο έλληνας πολίτης. Για όλα αυτά έχουμε κινηθεί και θα κινηθούμε».
Τι υπάρχει από άποψη ουσίας σ’ αυτή την απάντηση; Οτι θα γίνει μια ακόμη εξεταστική επιτροπή, την οποία η κυβέρνηση την έχει ανακοινώσει από τις αρχές της χρονιάς, αλλά την κρατούσε καβάτζα για τώρα. Τι θα βγάλει αυτή η εξεταστική; Πολιτικές ευθύνες για τον Καραμανλή και τους υπουργούς του. Τίποτ’ άλλο, γιατί τα τυχόν αδικήματα έχουν παραγραφεί. Και βέβαια, τους καπιταλιστές ουδείς πρόκειται να αγγίξει. Το σύστημα θα μείνει στο απυρόβλητο. Ολα θα παρουσιαστούν σαν δήθεν αποτέλεσμα «κακών χειρισμών» και «κακών πολιτικών αποφάσεων». Ποιος είναι ο στόχος; Μέσα από έναν γενικό αποπροσανατολισμό, να εκτονωθεί η οργή των εργαζόμενων και να μην εκδηλωθεί με εκρηκτικό τρόπο στους δρόμους.
♦ Επιμελέστατος
Σ’ αυτή την εκστρατεία έσπευσε να στρατευθεί από τους πρώτους και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Αμέσως μετά την ανακοίνωση των μέτρων-σοκ, ο Παναγόπουλος φώναξε τις κάμερες και έκανε μια ψοφοδεή δήλωση, στην οποία καταγγελία της κυβέρνησης δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και κάλεσμα για ανατροπή των μέτρων. Κατά τον Παναγόπουλο, οι εργαζόμενοι απλώς «θα εκφράσουν την αντίθεσή τους» (κι ύστερα θα σκύψουν το κεφάλι και θα γυρίσουν α-πηυδισμένοι στα σπίτια τους).
Ολο το ζουμί, όμως, ήταν στο τέλος της δήλωσης, που ο Παναγόπουλος έστειλε «ένα μήνυμα και μια απαίτηση προς κάθε κατεύθυνση». Το μήνυμα και η απαίτηση δεν ήταν ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν (ή κάτι ανάλογο), αλλά τα εξής: «Είναι αδιανόητο αυτοί που έκλεψαν, που λεηλάτησαν αυτή τη χώρα να πίνουν στην “υγειά των κοροΐδων”. Επιτέλους να κινηθούν οι διαδικασίες, να αλλάξουν οι νόμοι περί ευθύνης Υπουργών και οι υπεύθυνοι να βρεθούν στη φυλακή». Δηλαδή, οι εργαζόμενοι να δεχτούν τη «μοίρα» τους και απλά να ζητήσουν να πάει κάποιος φυλακή. Που δεν θα πάει κανένας, φυσικά.
♦ «Αίσθημα δικαίου»
Η φράση «αίσθημα δικαίου» είναι κομβική στη νέα προπαγανδιστική εκστρατεία της κυβέρνησης. Ο Παπανδρέου, με τα… υπέροχα Ελληνικά του μίλησε για «αίσθηση δικαίου» και επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά το «γλώττα λανθάνουσα». Το πιθανότερο είναι να στήσουν μια εξεταστική επιτροπή στη Βουλή, ν’ αρχίσουν να φορτώνουν «πολιτικές ευθύνες» στη ΝΔ και μ’ αυτό να προσπαθήσουν να καλλιεργήσουν μια ψευδαίσθηση απόδοσης δικαιοσύνης. Ποιον θα πείσουν; Κανέναν. Οταν δίπλα στους φτωχούς εργαζόμενους «χορεύει» ο πλού-τος, κανένα πολιτικό καραγκιοζιλίκι δε μπορεί να πλασαριστεί σαν «απόδοση δικαιοσύνης». Γιατί το αίσθημα δικαίου θεμελιώνεται πρωτίστως σε κοινωνικό επίπεδο. Εκεί που άλλοι ιδρώνουν και παράγουν και άλλοι τους κλέβουν το προϊόν του ιδρώτα τους.
♦ Οταν ο υπουργός μιλάει αλλιώς
Απέναντι στον ελληνικό λαό έχουν επιλέξει την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα «να πληρώσουν οι ένοχοι». Οταν, όμως, βρίσκονται σε φόρουμ καπιταλιστών, ούτε που διανοούνται να επαναλάβουν τα ίδια. Ιδού πως περιέγραφε ο Γ. Παπακωνσταντίνου τις αιτίες για τη σημερινή κατάσταση, στο συνέδριο του Economist, στις 30 Απρίλη:
«Προφανώς, το θέμα του ελλείμματος και του χρέους δεν είναι χθεσινό. Εχει να κάνει με πολιτικές πολλών ετών. Εχει να κάνει με το γεγονός ότι, όταν η χώρα μας είχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δεν φρόντισε να πάρει τα κατάλληλα μέτρα. Εχει να κάνει με το γεγονός ότι, για πολύ καιρό, ζούσαμε στην κόψη του ξυραφιού, με ένα χρέος που υποχωρούσε ως ποσοστό του ΑΕΠ πολύ σταδιακά, εξαιτίας των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, αλλά με λίγη βοήθεια από την πραγματική μείωση των δαπανών στο δημόσιο τομέα και από πραγματικές αυξήσεις στα έσοδα από μία διεύρυνση φορολογικής βάσης».
Αλλά και την κυβέρνηση Καραμανλή την κατηγόρησε μόνο γιατί δεν πήρε έγκαιρα μέτρα, όχι για τίποτε άλλο που να έχει ποινική διάσταση:
«Αυτή η λεπτή ισορροπία για τη χώρα, κάποια στιγμή, διαταράχθηκε. Διαταράχθηκε, εν μέρει εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης και κυρίως θα έλεγα, εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. Περάσαμε μία διετία, όπου αυτός ο οριακός δρόμος τον οποίο ακολουθούσαμε, σταμάτησε να είναι πλέον βιώσιμος. Μία διετία στην οποία τα ελλείμματα εκτοξεύθηκαν πέρα από κάθε προσδοκία και σε όλους τους αναλυτές φάνηκε ότι η πορεία του χρέους, όπως πηγαίνει πια, δεν είναι βιώσιμη. Φάνηκε ότι, αν δεν γίνουν γρήγορες σοβαρές διορθώσεις, ο όρος τους χρέους ως προς το ΑΕΠ θα εκτιναχθεί και θα ξεφύγει πέρα από κάθε δυνατότητα ελέγχου».
Για να καταλήξει στην υπεράσπιση των μέτρων όχι ως «αναγκαίου κακού», αλλά ως ανάγκη της ελληνικής οικονομίας:
«Η λύση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας περνάει από σημαντικές αποφάσεις που έχουν να κάνουν με το τι είδους δημόσιο τομέα θέλουμε, πώς αντιλαμβανόμαστε το μέγεθός του, τις αποδοχές, τον τρόπο με τον οποίο ενισχύει το κράτος τα ασφαλιστικά ταμεία, τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος, πώς επιδοτούμε διάφορες δημόσιες επιχειρήσεις. Περνά, επίσης, από την αντίληψη που έχουμε για ένα φορολογικό σύστημα, το οποίο δεν μένει στενά μέσα στα όρια των γνωστών υπόπτων».
♦ Προπαγάνδα και πραγματικότητα
Παίρνοντας το γνωστό κακομοίρικο ύφος του, ο Παπανδρέου προσπαθεί να περάσει στους εργαζόμενους το μήνυμα ότι αυτός και οι υπουργοί του δεν ήθελαν τα μέτρα, αλλά τους τα επέβαλε η «τρόικα» ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Οταν όμως μιλούσε στο εκλεκτό ακροατήριο των golden boys ο αρμόδιος υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου (συνέδριο Economist, 30.4.10), δεν είπε τέτοιες παπαριές. Υποστήριξε ότι τα μέτρα δεν επιβάλλονται από κάποιους τρίτους, αλλά αποτελούν αδήριτη ανάγκη του ελληνικού καπιταλισμού. Ιδού ένα απόσπασμα από την ομιλία του:
«Αυτή η προσαρμογή έχει να κάνει με πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα. Εχει να κάνει μ’ ένα θεσμικό πλαίσιο, με τη γραφειοκρατία, με τη λειτουργία του κράτους. Εχει να κάνει με το πώς προσελκύουμε ή διώχνουμε τις ξένες επενδύσεις, με το πώς χωροθετούμε, με τις αδειοδοτήσεις. Εχει να κάνει με τη σταθερότητα του φορολογικού συστήματος, με τις εργασιακές σχέσεις, με το κόστος εργασίας. Ολα αυτά τα ζητήματα, τα οποία κα- λούμαστε σήμερα να αντιμετωπίσουμε, με ένα πολύ καθαρό τρόπο. Και να τα αντιμετωπίσουμε τώρα».
♦ Τι πίνει;
Ακόμα και την παραμονή της Πρωτομαγιάς, ενώ η «διαπραγμάτευση» με την «τρόικα» των επιτηρητών είχε ολοκληρωθεί και το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό ήταν έτοιμο, ο Α. Λοβέρδος προσπαθούσε να σπείρει σύγχυση. Αντί ή να αποκαλύψει τα βασικά σημεία του νομοσχέδιου ή να δηλώσει ότι δεσμεύεται και δε μπορεί να πει τίποτα, αυτός έδινε απαντήσεις δήθεν σιβυλλικές, αλλά στην πραγματικότητα γελοίες. Θαυμάστε λόγο-παραλήρημα υπουργού, που είναι και πανεπιστημιακός (τρομάρα του!):
«Το πρόγραμμά μας, όπως έχει καταρτιστεί εδώ και εβδομάδες, παραμένει ακριβώς το ίδιο. Διότι αλλαγές στο Ασφαλιστικό Σύστημα που δεν προβλέπει ειδικά σχεδιασμένος νόμος, δεν υφίστανται. Ολα τα υπόλοιπα περί επιταχύνσεων, είναι του συρμού. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αλλαγή στο Ασφαλιστικό που να μην νομοθετηθεί, άρα όλες οι διαδικασίες είναι νομοθετημένες και προβλέπονται».
♦ Πειραματόζωα
Τι ομοφωνία χαράς είν’ αυτή; Στρος-Καν, Τρισέ, Γιούνκερ, Ρεν, Μπαρόζο, Βαν Ρομπόι, όλος ο καλός ο κόσμος εκφράζει τη χαρά του για τη συμφωνία της κυβέρνησης Παπανδρέου με την «τρόικα» ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Ακόμα και ο Λευκός Οίκος εξέδωσε ανακοίνωση για να πει ότι ο πρόεδρος Ομπάμα εξέφρασε στον πρωθυπουργό Παπανδρέου την ικανοποίησή του για το φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση, ενώ εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη σημαντική στήριξη προς την Ελλάδα που αποφάσισαν το ΔΝΤ και οι χώρες της ευρωζώνης.
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Γιατί το πείραμα μέχρι στιγμής στέφεται με επιτυχία. Η εφημερίδα μας εδώ και πολύ καιρό έχει σημειώσει ότι η Ελλάδα επιλέχτηκε σαν πειραματόζωο για μοντέλα διαχείρισης μιας καπιταλιστικής κρίσης που είναι παγκόσμια και δεν θα τελειώσει με ένα «κύμα». Για την ακρίβεια, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας επιλέχτηκαν σαν πειραματόζωα για να τεσταριστεί αν και πώς μπορεί να προχωρήσει ένα πρόγραμμα «κινεζοποίησης» του προλεταριάτου όχι στον «τρίτο κόσμο» αλλά στην καρδιά της Ευρωζώνης.