Το γκλομπ έχει δυο άκρες. Κι όταν ο διαδηλωτής αρπάξει τη μια άκρη, αντί να γυρίσει την πλάτη, τότε το αποτέλεσμα είναι σαν αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία.
♦ Εύλογη απορία
Υποτίθεται ότι οι «αγορές» (δηλαδή το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, που εμείς δεν θα σταματήσουμε να το αποκαλούμε με το όνομά του) περίμεναν να δουν τα μέτρα που θα πάρει η ελληνική κυβέρνηση, για να αποκλιμακώσουν τα επιτόκια με τα οποία δανείζουν το ελληνικό κράτος. Υποτίθεται, επίσης, ότι οι «αγορές» στέκονται εξαιρετικά επιφυλακτικές, περιμένοντας να δουν αν η κυβέρνηση θα καταφέρει να υλοποιήσει τα μέτρα ή αν η προσπάθειά της θα ανακοπεί από μια κοινωνική έκρηξη.
Παρά ταύτα, πριν περάσουν 24 ώρες από την ανακοίνωση των μέτρων, οι «αγορές» προσφέρθηκαν να δανείσουν στο ελληνικό κράτος 16 δισ. ευρώ, για 10 χρόνια, έναντι των 5 που ζητούσε η κυβέρνηση! Πώς εξηγείται τόση… αποκοτιά;
♦ Μόνιμη κατάσταση
Επρεπε να ψεκαστεί εξ επαφής με χημικά ο Μανώλης Γλέζος για να γίνει κάποιος ντόρος. Κι όμως, αυτή η συμπεριφορά είναι μόνιμη κατάσταση, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι συμμετέχουμε σε διαδηλώσεις. Οι ΜΑΤάδες είναι γουρούνια, υπάνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Γι’ αυτούς ένας υπερήλικας διαδηλωτής είναι απλά διαδηλωτής. Οταν είναι ο Γλέζος, τον οποίο σίγουρα γνώρισαν, τότε για τον ΜΑΤά είναι μια ευκαιρία. Θα ψεκάσει ή θα χτυπήσει κάποιον επώνυμο και θα ‘χει να κομπορρημονεί στην παρέα του, ενώ ταυτόχρονα θα στείλει πιο δυνατά το μήνυμα που η υπηρεσία του θέλει να στείλει: όταν δεν διστάζουμε να ψεκάσουμε τον 88χρονο Γλέζο, σύμβολο όχι της Αριστεράς πλέον, αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος, φανταστείτε τι έχετε να πάθετε οι υπόλοιποι. Αυτό το σώμα είναι φτιαγμένο μόνο για να χτυπάει και εκπαιδευμένο να μην σκέφτεται. Είναι σαν τους βασανιστές της Μακρονήσου και τους ΕΣΑτζήδες της χούντας. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ότι αυτή τη φορά χτύπησαν τον Γλέζο, αλλά ότι υπάρχουν. Και επειδή τα συνθήματα του τύπου «Να καταργηθούν τα ΜΑΤ» δεν πρόκειται να τους καταργήσουν (σιγά μην αφοπλιστεί η αστική εξουσία, σε μια περίοδο που η κοινωνία μυρίζει μπαρούτι), ας μάθουμε τρόπους να τους αντιμετωπίζουμε στο δρόμο.
♦ Πάντα προβοκάτορες
Ακόμα και σε πείσμα της τηλεοπτικής εικόνας οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ επιμένουν να λένε ψέματα, πέφτοντας στο επίπεδο του γελοίου προβοκάτορα (γιατί υπάρχει και ο έξυπνος, που χτυπάει εκεί που τον παίρνει και όχι εκεί που δεν τον παίρνει). Επιμένουν, λοιπόν, να μιλούν για «προσχεδιασμένη και προβοκατόρικη δολοφονική επίθεση κατά του Οργανωμένου Συνδικαλιστικού Κινήματος», για τις ψιλές που έφαγε ο Παναγόπουλος στο Σύνταγμα. Ιδού και η περιγραφή τους: «Με το ξεκίνημα της ομιλίας του Προέδρου της ΓΣΕΕ, οργανωμένες ομάδες μεταξύ αυτών ορισμένοι που κρατούσαν κοντάρια και σημαίες της ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος), ξεπήδησαν από διαφορετικές κατευθύνσεις και επιτέθηκαν κατά του Προέδρου και των άλλων στελεχών χτυπώντας τους δολοφονικά και αδιακρίτως. Στη συνέχεια ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου διαπιστώθηκε ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο η ζωή του».
Τι ακριβώς έγινε, το είδαμε όλοι. Εκεί που μιλούσε ο Παναγόπουλος και ενώ ο κόσμος τον γιουχάριζε, τρώει ένα γιαούρτι. Σαν χαμένος γύρισε προς τα δεξιά και έβριζε. Τότε τρώει από μακριά ένα φραπέ και νερό από ένα μπουκάλι. Γυρίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ οι Πασόκοι προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται. Ενας άλλος διαδηλωτής του πετάει ένα φραπέ ακόμη. Ο Παναγόπουλος ορμάει και του ρίχνει μια μπουνιά. Πέφτουν πάνω του και οι υπόλοιποι Πασόκοι. Στη συνέχεια τις έφαγε, γιατί… το ζητούσε ο οργανισμός του. Και βέβαια, δεν έπαθε τίποτα σπουδαίο. Το πιο πιθανό είναι πως ξύλο δεν θα έτρωγε αν δεν έριχνε πρώτος τη μπουνιά και δεν ορμούσαν όλοι μαζί να χτυπήσουν τον τελευταίο που πέταξε τον καφέ.
♦ Δούλευαν ψιλό γαζί το λαό
Ρωτήθηκε ο Παπακωνσταντίνου (Mega, κεντρικό δελτίο ειδήσεων, 4.3.10) γιατί δεν έπαιρναν τα τωρινά μέτρα πριν από τρεις μήνες και απάντησε κυνικότατα, ότι «κάθε κοινωνία χρειάζεται χρόνο, για να δει πού βρίσκεται και τι μέτρα χρειάζονται». Οταν ο Πρετεντέρης παρατήρησε ότι με βάση αυτά που λέει «δεν ήταν οικονομικό το ζήτημα, ήταν πολιτικό», δεν είχε πρόβλημα να παραδεχτεί ότι «η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη». Επομένως, όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, δούλευε ψιλό γαζί τον ελληνικό λαό, για να τον φέρει προ τετελεσμένων και να μην αντιδράσει στα μέτρα που από τα πριν ήταν αποφασισμένη να πάρει. Δυστυχώς για τους γκεμπελίσκους, όμως, οι εργαζόμενοι αντέδρασαν, ανεξάρτητα από το πόσο είχαν φάει προηγουμένως το παραμύθι. Βλέπετε, όπως σε κάθε παραμύθι, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας.
♦ Γκουρμέ
Οσοι παρακολούθησαν προσεκτικά την ομιλία του πρωθυπουργού στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, στην οποία με δακρύβρεχτο τόνο και πόνο ψυχής μας ενημέρωσε ότι θα μας πηδήξει κι άλλο, θα πρόσεξαν σίγουρα και το ατράνταχτο επιχείρημα: «Αλλά αυτή η αναξιοπιστία έγινε και αφορμή να είναι αναξιόπιστη ακόμα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απολογείται σήμερα για το τι δεν έκανε, για να σταματήσει τον κατήφορο της ελληνικής οικονομίας. Και έτσι, δανειζόμαστε σε διεθνείς αγορές, που απλώς δεν μας πιστεύουν. Είναι δυστυχώς τόσο απλό».
Αν δηλαδή με τα έως τώρα μέτρα πληρώνουμε τα λεφτά που έφαγαν αυτοί και οι ημέτεροί τους, από δω και πέρα θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα για τα όσα έφαγαν και οι ευρωπαίοι επίτροποι προκειμένου να λένε ή να μη λένε όσα ήταν προς όφελός τους. Γιατί δεν είναι μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις που έβαζαν το χέρι βαθιά σε όλα τα ταμεία, είναι και οι ευρωπαίοι παρατρεχάμενοι που δεν είχαν κανένα λόγο να τους το κοντύνουν. Αφού λοιπόν έχουν καλέσει τον ελληνικό λαό να πληρώσει για το ντόπιο φαγοπότι, ε… να βάλουμε κάτι ακόμα στον λογαριασμό και για το ευρωπαϊκό, το οποίο ως γνωστόν είναι και γκουρμέ. Τόσο απλά.
♦ Πατρίδα τους η τσέπη τους
Αντιγράφουμε από το «Ποντίκι» της περασμένης εβδομάδας: «Επιχειρηματικός πατριωτισμός: Σε 10 δισ. ευρώ φθάνουν οι καταθέσεις που πέταξαν τελευταία από τις ελληνικές τράπεζες προς το εξωτερικό. Πρόκειται για μεταφορές καταθέσεων από τα private banking τραπεζών προς θυγατρικές τους στο εξωτερικό. Οι εκτιμήσεις είναι ότι πρόκειται για ένα μεγάλο μέρος των κεφαλαίων εφοπλιστών και άλλων μεγαλοκαταθετών που είχαν φέρει τα λεφτά τους στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της Lehman Bro-thers».
Χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα εμείς για τον… πατριωτισμό της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας; Απλά, να θυμίσουμε το άρθρο της «Κ» πριν μερικές εβδομάδες, που αποκάλυπτε τα προκλητικότατα προνόμια (φορολογικές απαλλαγές, επιχορηγήσεις κ.λπ.) που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές (και όχι μόνο). Κατασκευάζουν ένα βαπόρι σε κορεάτικα ή γιαπωνέζικα ναυπηγεία, του κρεμάνε την ελληνική σημαία και γίνονται… πασάδες στα Γιάννενα.
♦ Ποια Κεντροαριστερά;
Προς εκδότη-διευθυντή εφημερίδας «Κόσμος του Επενδυτή», ενταύθα. Η προσωπική σας σχέση με την οικογένεια Παπανδρέου δεν σας δίνει το δικαίωμα να διαστρεβλώνετε και την Ιστορία. Εμείς να σας προστατέψουμε από τη γελοιοποίηση θέλουμε. Γράψατε στο πόνημά σας του περασμένου Σαββάτου: «Η Δεξιά εμφανίζεται υπέρμαχος του έθνους και της πατρίδος μόνον σε περιόδους ευημερίας ή ως εθνικιστικό σάρκωμα σε σκοτεινούς καιρούς και περιόδους ανωμαλίας. Στα δύσκολα είναι η Κεντροαριστερά που συμπεριφέρεται με πατριωτική συνείδηση. Οπως έγινε και στον πόλεμο».
Αφήστε τα παιχνιδάκια περί «κεντροαριστεράς», διότι στον πόλεμο τουλάχιστον δεν υπήρχε τέτοια έννοια στην πολιτική γεωγραφία. Υπήρχε η Δεξιά, το Κέντρο και η Αριστερά, με ψυχή της το επαναστατικό ΚΚΕ. Η Δεξιά και το Κέντρο εγκατέλειψαν τον ελληνικό λαό και την έκαναν για τη Μέση Ανατολή, στην αυλή των βρετανών ιμπεριαλιστών. Οσοι έμειναν στην Ελλάδα έγιναν δωσίλογοι, συνεργάτες των κατακτητών, μαυραγορίτες. Το ΚΚΕ σήκωσε τη σημαία της αντίστασης, συσπείρωσε όλες τις προοδευτικές προσωπικότητες, ξεσήκωσε τον ελληνικό λαό που έφτιαξε την εποποιία της αντίστασης. Η Δεξιά και το Κέντρο επέστρεψαν μετά την απελευθέρωση και με πρωθυπουργό τον κεντρώο παππού του σημερινού πρωθυπουργού άρχισαν τον μονόπλευρο εμφύλιο ενάντια στην Αντίσταση.
♦ Δούλοι του χρηματιστικού κεφάλαιου
Γιατί πρέπει οι έλληνες εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός να υποστεί τα σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα που κατά κύματα επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Ακόμα και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ μιλούν για «κερδοσκόπους» που δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε διαφορετικά, γιατί δεν υπάρχει κοινοτική αλληλεγγύη. Ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, όμως, έχει διαφορετική γνώμη. Ιδού η αιτιολογία του, όπως την παρουσίασε στην ομιλία του στη Βουλή, κατά την ψήφιση του αντεργατικού-αντιλαϊκού νομοσχέδιου:
«Γιατί οι Κυβερνήσεις των άλλων χωρών θέλουν να διασφαλίσουν ότι όσοι δανείζουν στην Ελλάδα, δεν θα χάσουν τα χρήματά τους. Γιατί πίσω από αυτές τις Κυβερνήσεις είναι λαοί, οι οποίοι βρίσκονται και οι ίδιοι σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση και οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται, γιατί πρέπει να συνεχίσουν να δανείζουν σε μια χώρα, η οποία δεν κάνει τα αυτονόητα πράγματα». Αφού παρουσίασε αυτούς τους δύο βασικούς λόγους, προσέθεσε και μερικούς δευτερεύοντες: «Προφανώς, υπάρχει και μια μεγάλη υπερβολή. Προφανώς, υπάρχει και κερδοσκοπία γύρω από τα ελληνικά ομόλογα. Προφανώς, υπάρχουν αντιδράσεις που μας εξοργίζουν όλους». Και αυτά, όμως, τα θεώρησε δικαιολογημένα: «Πίσω, όμως, από αυτές (σ.σ. τις υπερβολές και την κερδοσκοπία) είναι κάποια βασικά οικονομικά δεδομένα, μίας χώρας, που δεν θέλει μέχρι τώρα να βάλει τάξη στα του οίκου της».
Συμπέρασμα: εμείς φταίμε και κανένας άλλος! Πώς, λοιπόν, να μη θεωρήσει κανείς τη σημερινή κυβέρνηση δούλο του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, στα hedge funds του οποίου έχει εναποθέσει τις «οικονομίες» της και η ελληνική κεφαλαιοκρατία, η οποία παρασιτεί «γδύνοντας» το ελληνικό κράτος, το οποίο με τη σειρά του «γδύνει» τον ελληνικό λαό;