♦ Αέρας κοπανιστός
Η πρώτη μετά την προκήρυξη των εκλογών προεκλογική περιοδεία του Παπανδρέου έγινε στον Πειραιά, όπου συναντήθηκε –σύμφωνα με το δελτίο Τύπου που εξέδωσε το ΠΑΣΟΚ– « με εκπροσώπους επιχειρήσεων, μέλη του Εμπορικού Συλλόγου της πόλης, του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου και με εργαζομένους, κατά την επίσκεψή του σε μικρομεσαία επιχείρηση». Οπως δήλωσε, «είναι πεπεισμένος, μετά τη συνάντησή του με τους παραγωγικούς φορείς του Πειραιά, ότι έχουμε τεράστιες δυνατότητες, ότι μαζί μπορούμε να βγούμε από αυτή την κρίση πιο δυνατοί». Ολοι μαζί, μεγαλοκαπιταλιστές, μικροκαπιταλιστές και εργαζόμενοι, σαν μια ωραία οικογένεια. Και πως «θα βγούμε όλοι μαζί από την κρίση»; «Οχι ρίχνοντας νέα βάρη στη μικρομεσαία επιχείρηση, στον εργαζόμενο και στον πολίτη, αλλά στηρίζοντας την ανάπτυξη μέσα από την τόνωση της αγοράς. Στηρίζοντας την απασχόληση, νοικοκυρεύοντας ένα κράτος, που σήμερα σπαταλά πελατειακά και με αδιαφάνεια. Και δημιουργώντας ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, που θα φέρει καινούργιο πλούτο στη χώρα».
Βλέπετε τίποτα συγκεκριμένο; Οχι, βέβαια, μόνο προεκλογικό αέρα κοπανιστό. Ομως, κέρδη από τη μια, μισθοί και θέσεις εργασίας από την άλλη, είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Για να γεμίσει το ένα, πρέπει να αδειάσει το άλλο.
♦ «Αυλή»
Ο Αλαβάνος ανακοίνωσε πως δεν θα είναι υποψήφιος και ο Τσίπρας, αντί να απαντήσει με δική του δήλωση, απάντησε με δηλώσεις «συνεργατών του», που μίλησαν για «μη θετική εξέλιξη» και προσώπου «από το στενό του περιβάλλον», που κάρφωσε τον τέως πρόεδρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ ως… λιποτάκτη, δηλώνοντας ότι «δεν πρέπει να λείπει κανείς από τη μάχη αυτή». Απέκτησε και ο Τσίπρας «αυλή», που απαντά αντ’ αυτού, τηρώντας την ανωνυμία.
♦ Προειδοποίηση
Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε (μετά). Και προειδοποιούμε. Μη δοκιμάσουν κάποιοι από τους εξωκοινοβουλευτικούς που χρόνια πασχίζουν να γίνουν κοινοβουλευτικοί (αλλά δεν τα καταφέρνουν) να παίξουν το γνωστό συκοφαντικό παιχνίδι κατά της αποχής. Οτι δηλαδή δεν είναι πολιτική στάση, αλλά διευκολύνει τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα να ανεβάσουν τα ποσοστά τους. Αυτή η λογική, βγαλμένη κατευθείαν από το οπλοστάσιο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που θεωρεί την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος ως την μοναδική εκδήλωση πολιτικής στάσης (λες και η άρνηση –από άποψη αρχών ή ως στοιχείο τακτικής– της ψήφου δεν είναι πολιτική στάση), γίνεται μπούμερανγκ για τους ίδιους.
Είναι η πρώτη φορά που έχει γίνει τόσο καθαρό πως εξασφαλίζεται η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, επειδή αυτό αποτελεί το διακυβευόμενο των εκλογών της 4ης Οκτώβρη. Εγινε λοιπόν πλατιά γνωστό, ότι το πλαφόν της αυτοδυναμίας κατεβαίνει όσο ανεβαίνει το συνολικό ποσοστό που παίρνουν τα εκτός Βουλής κόμματα. Δηλαδή, όσες περισσότερες ψήφους πάρουν οι μικροί εκλογικοί σχηματισμοί, που δεν έχουν ελπίδα να πιάσουν το όριο του 3%, τόσο χαμηλότερο ποσοστό χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να πάρει αυτοδυναμία. Αρα, όποιος ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. φέρνει πιο κοντά στην αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ.
Εμείς φυσικά και δεν υιοθετούμε αυτή τη λογική. Κατά την άποψή μας, κάθε στάση στις εκλογές είναι εξίσου πολιτική, κάθε ψήφος ή μη ψήφος μετράει το ίδιο και κρίνεται, βέβαια, ως προς το περιεχόμενό της. Αν, όμως, ορισμένοι υιοθετήσουν –όπως έκαναν και στις ευρωεκλογές– τη θεωρία της χαμένης ψήφου ή της απολίτικης συμπεριφοράς ή της αποχής που στηρίζει το δικομματισμό, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί συμμετέχουν οι ίδιοι, χωρίς ελπίδα εκλογής βουλευτή, διευκολύνοντας έτσι το σύστημα να αποκτήσει μια σταθερή κυβέρνηση και να αποφύγει μια ενδεχόμενη πολιτική κρίση.
♦ Δημοσιογραφική προστυχιά
Οι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου επαίρονται για την αντικειμενικότητά τους. Ομως, ακόμα και στα ρεπορτάζ, στα οποία υποτίθεται ότι δεν γίνεται σχολιασμός αλλά εκτίθενται μόνο γεγονότα, το σχόλιο καμουφλάρεται και είναι παρόν, με την κατάλληλη σύνταξη μερικών λέξεων. Ιδού παράδειγμα δημοσιογραφικής προστυχιάς, από «ρεπορτάζ» της «Ελευθεροτυπίας» (συντάκτης Ντίνα Βαγενά, 4.9.09) για το νέο έγκλημα πολέμου των δυνάμεων κατοχής στο Αφγανιστάν:
«Την τραγωδία, που κόστισε πάνω από 90 νεκρούς, ξεκίνησαν Ταλιμπάν ληστεύοντας τα ξημερώματα της Πέμπτης μία αυτοκινητοπομπή καυσίμων της διεθνούς ΝΑΤΟϊκής δύναμης της ISAF που ερχόταν από την Κιργιζία και ολοκλήρωσαν λίγες ώρες αργότερα ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη. Οι Ταλιμπάν έσφαξαν δύο από τους οδηγούς της αυτοκινητοπομπής…».
Το ρεπορτάζ στη συνέχεια περιγράφει σωστά τα γεγονότα: οι Ταλιμπάν κάλεσαν τους χωρικούς να πάρουν τα καύσιμα, αυτοί μαζεύτηκαν γύρω από τα βυτιοφόρα και τα γερμανικά αεροπλάνα τους θέρισαν. Στην εισαγωγή, όμως, οι Ταλιμπάν παρουσιάζονται ως συνυπεύθυνοι για το νέο έγκλημα πολέμου των κατακτητών. Λες και δεν έχει δικαίωμα ένας αντάρτικος στρατός να χτυπήσει τις εφοδιοπομπές του κατακτητή. Η πράξη αυτή, μάλιστα, συνηθισμένο επεισόδιο σε κάθε πόλεμο, παρουσιάζεται σαν… ληστεία. Λες και ο αντάρτικος εθνικοαπελευθερωτικός στρατός είναι συνυπεύθυνος για τα αντίποινα κατά του άμαχου πληθυσμού που εφαρμόζουν οι κατακτητές.
♦ Ιδιοι κι απαράλλαχτοι
Η γερμανίδα καγκελάριος, αφού πρώτα εξέφρασε υποκριτικά τη «βαθιά λύπη της για τα θύματα των αθώων αμάχων», έσπευσε να υπερασπιστεί την επίθεση των γερμανικών αεροσκαφών που σκόρπισαν το θάνατο σε περισσότερους από 100 αμάχους, απαιτώντας να μη σπεύδουν μερικοί να βγάζουν «πρόωρες καταδικαστικές αποφάσεις». Συχνά κάνουμε το λάθος να μιλάμε μόνο για τους Αμερικάνους, ξεχνώντας ότι στο Αφγανιστάν έχει εισβάλει μια ιμπεριαλιστική συμμαχία, στην οποία συμμετέχει και η χώρα μας. Ολες αυτές οι χώρες είναι συνυπεύθυνες για τα συνεχή εγκλήματα κατά του αφγανικού λαού.
♦ Ασυγκράτητοι
«Την πλήρη απογοήτευσή της απ’ τις δηλώσεις και εξαγγελίες του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ», εξέφρασε με δελτίο Τύπου η ΓΣΕΕ. Ο πρόεδρός της Παναγόπουλος, για να ακριβολογούμε, που ελέγχει τη «γραμματεία Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων». Μετά την έκφραση της… πλήρους απογοήτευσης, έρχεται η διεκδίκηση της «ανατροπής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών» και της «εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής που θα εξασφαλίζει τη βιώσιμη ανάπτυξη, την απασχόληση, την ευημερία, την συνολική αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων και τη δίκαιη διανομή και αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου». Και ποιος την εξασφαλίζει αυτή την «προοπτική»; Το ΠΑΣΟΚ, φυσικά, όπως δήλωσε την προηγούμενη βδομάδα ο Παναγόπουλος, μετά τη συνάντησή του με τον Παπανδρέου. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν πια οι «πράσινοι» εργατοπατέρες.
♦ Λαμόγια
Τις τζούφιες προεκλογικές εξαγγελίες ως πρακτική τις έχουμε συνηθίσει. Είναι αποδεκτές σαν μέρος του παιχνιδιού και αντιμετωπίζονται πολιτικά με την κατηγορία της δημαγωγίας ή της πολιτικής απατεωνιάς. Ομως, η άσκηση προεκλογικού αγώνα με δαπάνες του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή εις υγείαν των φορολογούμενων κορόιδων, δεν είναι πολιτική απατεωνιά, είναι σκέτη λαμογιά. Ετσι δεν είναι, κ. Πετραλιά, που κάλεσες την Πέμπτη τους εργατικούς συντάκτες σε γεύμα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας; Αν ήθελες να κάνεις ανακοινώσεις, έχεις αίθουσα στο υπουργείο, στην οποία άλλωστε έχουν γίνει όλες οι σοβαρές ανακοινώσεις (π.χ. Ασφαλιστικό). Το γεύμα έχει άλλη σημασία και το ξέρουμε όλοι.
♦ Ριζοσπαστική… εθνικιστική ασχετοσύνη
Το να βάζεις τον Κουν και τον Ροντήρη στο ίδιο τσουβάλι είναι ασχετοσύνη (απόλυτη, μάλιστα, όταν αναφέρεσαι στο αρχαίο δράμα). Το να τους χαρακτηρίζεις «μεγάλους θεατρικούς δασκάλους» πάει κι έρχεται, όμως ο χαρακτηρισμός «πνευματικοί ηγέτες» από πού πηγάζει, πού στηρίζεται; Το να μη σου αρέσει το διδακτικό θέατρο (η μπρεχτική παράδοση) είναι δικαίωμά σου, όταν όμως χαρακτηρίζεις έναν εξέχοντα εκπρόσωπο αυτής της παράδοσης (τον Ντίμιτερ Γκότσεφ) «ανθέλληνα», ο οποίος «βεβήλωσε τον ιερό χώρο της Επιδαύρου» και «υποβάθμισε τη χώρα μας», έχεις ήδη ξεπέσει στο επίπεδο του πιο χυδαίου εθνικισμού. Από εκεί και πέρα, το να μιλάς για «γηραιά και σεβάσμια βασιλομήτωρα Ατοσσα» (!!!), επειδή δεν κατάλαβες ότι ο Γκότσεφ δεν την μετέτρεψε σε «νεάζουσα», αλλά σε σύμβολο ενός αδίστακτου, δεσποτικού καθεστώτος, σημαίνει ότι έχεις μείνει στην περί Ιστορίας διδασκαλία του νηπιαγωγείου. Το ίδιο ισχύει και για την κραυγή «Ιεροσυλία! Οι νεκροί είναι ιεροί», επειδή ο Γκότσεφ έδειξε στο πρόσωπο του Δαρείου τη γελοιότητα των ηγητόρων του εκμεταλλευτικού κόσμου. Αν αυτά τα διαβάζαμε οπουδήποτε αλλού, θα γελούσαμε. Δυστυχώς, τα διαβάσαμε στο «Πριν» και ειλικρινά πάθαμε την πλάκα μας.
♦Μεσαίωνας
Μια ακόμη πολύνεκρη έκρηξη σε κινέζικο ανθρακωρυχείο είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν 35 εργάτες και να παγιδευτούν στα συντρίμμια άλλοι 44, η τύχη των οποίων αγνοείται τη στιγμή που γράφεται αυτό το σχόλιο. Οι κινέζικες αρχές ανακοίνωσαν ότι το συγκεκριμένο ορυχείο ήταν παράνομο (!!!) και έσπευσαν να συλλάβουν τους ιδιοκτήτες του και να παγώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Ακόμη, διέταξαν να κλείσουν προσωρινά τα 157 ορυχεία της πόλης Πινγκντινγκσάν, μέχρι να γίνουν έλεγχοι ασφαλείας.
Οποιος παρακολουθεί τη διεθνή ειδησεογραφία, όμως, γνωρίζει πως οι εκρήξεις στα κινέζικα ανθρακωρυχεία είναι συνεχείς. Οι εκατόμβες των θυμάτων δεν σταμάτησαν ποτέ τα τελευταία χρόνια. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για ένα ορυχείο που λειτουργούσε παράνομα, αλλά για έναν εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο είναι αναγκασμένοι να ζουν οι κινέζοι ανθρακωρύχοι. Μεσαίωνα στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Τα ανθρακωρυχεία λειτουργούν με συνθήκες 19ου αιώνα και η ζωή των εργατών μετράει λιγότερο απ’ όσο μετράει ένα καρφί. Ο κινέζικος καπιταλισμός είναι ό,τι πιο απάνθρωπο έχει να επιδείξει σήμερα το παγκόσμιο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.