♦ Παλιολινάτσες
«Η ΓΣΕΕ εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη της αλλά και την εντονότατη διαμαρτυρία της για τα δυο νέα τραγικά εργατικά δυστυχήματα που έγιναν σήμερα ΠΕΜΠΤΗ 5/2/ 2009, σε χώρους εργασίας». Οι καπιταλιστές, το πολιτικό τους προσωπικό και τα ΜΜΕ τους βαφτίζουν τα εγκλήματα στους χώρους δουλειάς «εργατικά ατυχήματα». Η ΓΣΕΕ τα βαφτίζει «δυστυχήματα» και υπογραμμίζει τη λέξη, μη τυχόν και δεν της δώσουμε τη δέουσα προσοχή. Λες και πρόκειται για τροχαία! Ακόμη και σ’ αυτό το επίπεδο, το καθαρό φραστικό, συμπεριφέρονται σαν παλιολινάτσες, σαν τα τελευταία τσιράκια των καπιταλιστών. Η πλάκα είναι πως στην αμέσως επόμενη παράγραφο της ανακοίνωσής τους γράφουν: «Καταγγέλλουμε την εγκληματική εργοδοτική αυθαιρεσία και την κυβερνητική αδιαφορία για τους Ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης απ’ την παντελή έλλειψη μέτρων ασφάλειας και προστασίας των εργαζομένων». Αν είναι έτσι, πού το είδατε το «δυστύχημα». Κακή τύχη είχαν οι εργαζόμενοι;
♦ Προτεραιότητες
Λόγια του υπουργού Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου (το σωστό θα ήταν να γράφαμε: του υφυπουργού του Γ. Σουφλιά) όταν παρουσίαζε το αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης: « Στο ευρωπαϊκό επίπεδο κυριαρχούν οι εξής προτεραιότητες. Πρώτη προτεραιότητα είναι η αποκατάσταση της ρευστότητας… Δεύτερη προτεραιότητα είναι η ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας… Η τρίτη προτεραιότητα αφορά το θέμα της δημοσιονομικής σταθερότητας». Οι προτεραιότητες αφορούν μόνο τα συμφέροντα των καπιταλιστών (από τους κόλπους των οποίων προέρχεται, άλλωστε, ο Παπαθανασίου). Οι εργαζόμενοι δεν χωρούν ούτε καν ως φαντασιακό μέγεθος, ούτε καν σε δημαγωγικές διατυπώσεις (δεν πρέπει να καλλιεργούνται προσδοκίες πέρα από κάποια φιλοδωρήματα φιλανθρωπικού τύπου).
♦ Στυγνά ταξικός
Δημοσιογράφος: Γιατί επιλέξατε ν’ αυξήσετε κάποιον έμμεσο φόρο για τσιγάρα και ποτά και δεν επιλέξατε ν’ αυξήσετε την φορολογία, ας πούμε για τα υψηλότερα εισοδήματα, ούτως ώστε ν’ αναπληρώσετε….
Γ. Παπαθανασίου: Διότι δεν θα αναπληρώνονταν και διότι κρίνουμε ότι αυτό το σύστημα υπό τις παρούσες συνθήκες είναι πιο δίκαιο. Διότι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικροεπιχειρηματίες και οι επιτηδευματίες αντιμετωπίζουν σε αυτή την κρίση πρόσθετες δυσκολίες.
Ο υφυπουργός του Σουφλιά δεν είναι σε θέση να δώσει μια στοιχειωδώς πειστική απάντηση και λέει αρλούμπες. Γιατί δεν θα αναπληρωνόταν η απώλεια εσόδων από τη μη επιβολή του κεφαλικού χαρατσιού των 1.050 ευρώ, αν π.χ. αυξανόταν ο ανώτατος συντελεστής της άμεσης φορολογίας και –ακόμη καλύτερα– αν αυξανόταν ο συντελεστής φορολόγησης των καπιταλιστικών κερδών, έστω κατά 5%;
Από την άλλη, αυτή ακριβώς είναι η περί φορολογικής δικαιοσύνης αντίληψη του Καραμανλή, του Σουφλιά και του Παπαθανασίου: να αρνούνται να φορολογήσουν τα καπιταλιστικά κέρδη και τα μεγάλα εισοδήματα και να μετακυλίουν το βάρος στα τσιγάρα και τα ποτά, δηλαδή στη λαϊκή πλειοψηφία. Ο Παπαθανασίου είναι τόσο νεοφιλελεύθερος που δεν διανοήθηκε καν να πει τις γνωστές παπάρες που έχουν πει στο παρελθόν προκάτοχοί του, ότι προωθούν τον αντικαπνιστικό και αντιαλκοολικό αγώνα. Αυτός το είπε νέτα-σκέτα: αρνούμαστε να φορολογήσουμε τους λίγους «έχοντες και κατέχοντες» και φορολογούμε τους πολλούς «ακτήμονες», διότι αυτό θεωρούμε ότι είναι δίκαιο!
♦ Η ευκολία στην προβοκάτσια
Σ’ ένα συνηθισμένο τρομοκρατολογικό ρεπορτάζ στο «Ποντίκι», το οποίο υποτίθεται ότι τα χώνει στην Αντιτρομοκρατική για τα όσα διαρρέει, διαβάζουμε και τα εξής, που αναφέρονται στην επίθεση της «Σέχτας Επαναστατών» στο ΑΤ Κορυδαλλού: «Κυρίως… συνορεύει με το ομώνυμο σωφρονιστικό κατάστημα στο οποίο κρατούνται οι καταδικασμένοι για συμμετοχή και συγκρότηση της 17 Νοέμβρη, ενώ, λίγες ώρες μετά την επίθεση, πρωτοκλασάτα ονόματα της οργάνωσης βγήκαν για λίγες ώρες εκτός “νυμφώνος” για να υποβάλουν στον Αρειο Πάγο αιτήματα μετατροπής των ποινών τους».
Τι σχέση έχουν οι πολιτικοί κρατούμενοι του Κορυδαλλού, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έχει αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με τη 17Ν, με την όποια ένοπλη δράση αναπτύσσεται από οργανώσεις που εμφανίστηκαν πολύ μετά τις δικές τους συλλήψεις; Και γιατί αυτή η –εξ ορισμού– προβοκατόρικη σύνδεση συνοδεύεται με δύο καραμπινάτα ψέματα; Γιατί είναι ψέμα ότι «πρωτοκλασάτα ονόματα της οργάνωσης» βγήκαν από τον Κορυδαλλό για να πάνε στον Αρειο Πάγο. Ο μόνος που παρέστη στον Αρειο Πάγο (όπως είχε δικαίωμα) είναι ο Γιωτόπουλος, που έχει διαψεύσει κάθε σχέση του με τη 17Ν, έχει καταγγείλει τη δράση της οργάνωσης και τα τελευταία χρόνια επιδίδεται σ’ έναν αγώνα λάσπης ενάντια στον άνθρωπο που έχει εκπροσωπήσει πολιτικά τη 17Ν, τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Οπως επίσης είναι ψέμα ότι οποιοσδήποτε έχει υποβάλει αίτημα μετατροπής της ποινής. Οκτώ από τους καταδικασθέντες (πλην Κουφοντίνα που έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε περαιτέρω δικαστικές διαδικασίες) έχουν υποβάλει αναίρεση, όπως έχουν δικαίωμα, όπως έχει δικαίωμα κάθε καταδικασθείς. Δεν ξέρει, άραγε, ο συντάκτης του «Π» τι σημαίνει αναίρεση; Ασφαλώς και ξέρει. Αναίρεση σημαίνει ότι ζητάς να ξαναγίνει η δίκη σου, γιατί θεωρείς ότι παραβιάστηκαν δικαιώματά σου. Ο Αρειος Πάγος δεν υπεισέρχεται στην ουσία, ούτε έχει δικαιοδοσία να αποφανθεί επί των ποινών. Δεν είναι δικαστήριο ουσίας, αλλά ακυρωτικό.
Προς τι τα ψέματα; Για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα τρομοϋστερίας, ώστε οι πολιτικοί κρατούμενοι να εξακολουθήσουν να στερούνται στοιχειωδών δικαιωμάτων τους και να εξακολουθήσουν να αντιμετωπίζονται από καθεστώς έκτακτων στρατοδικείων.
♦ Την ουρά στα σκέλια
Εκδήλωση με θέμα «Ο ρόλος της Αστυνομίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα» είχε προγραμματίσει ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας Δ. Παξινός για την περασμένη Δευτέρα. Ομιλητές; Ολος ο καλός ο κόσμος: Ζαγορίτης, Μπεγλίτης, Κουβέλης, Σκυλλάκος και… Βορίδης. Ο έως πρότινος (ή και ακόμη;) εκπρόσωπος του Λεπέν στην Ελλάδα και βουλευτής του ΛΑΟΣ. Και εκπρόσωπος των μπατσοσυνδικαλιστών, βεβαίως-βεβαίως. Οι προοδευτικοί δικηγόροι (και όχι μόνο) αποφάσισαν να… τιμήσουν δεόντως την εκδήλωση-πρόκληση, χωρίς να ανακοινώσουν τίποτα δημόσια. Κάποια «πουλάκια», όμως, κελάιδησαν, σε κάποια αυτιά ευγενών ομιλητών έφτασε η είδηση για την… ενθουσιώδη υποδοχή που ετοιμαζόταν στην εκδήλωση και ο πρόεδρος του ΔΣΑ ανακοίνωσε την επ’ αόριστον αναβολή της εκδήλωσης «για τεχνικούς λόγους» (sic!). Μα τόσο εύκολα βάζουν την ουρά στα σκέλια οι σπουδαίοι άντρες;
♦ Ολοι εμείς οι πικραμένοι
Ακόμα και ο Μάκαρος ο Γιακουμάτος, ο πιο νομοταγής βουλευτής της ΝΔ, αποφάσισε να κάνει την κίνηση και να παραστεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Τατούλη, αγνοώντας το άτυπο απαγορευτικό που είχε εκδώσει η Ρηγίλλης. Ετσι, καταγράφηκε κι αυτός μαζί με τους «αντάρτες» β’ διαλογής, τύπου Γιαννόπουλου, Λαμπρόπουλου, Γιαννέλη και Τζοβάρα, που ουδόλως ανησυχούν το Μαξίμου, που κατανοεί ότι μάχονται για την επανεκλογή τους σε δύσκολες εκλογικές περιφέρειες και έχουν ανάγκη να δείχνουν ότι αποτελούν κάτι το ξεχωριστό.
Ο Τατούλης δεν κατάφερε να μαζέψει πρωτοκλασάτους στην προσωπική του φιέστα κι αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως νίκη του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Γιατί αν μπορέσουν ακόμα και οι Τατούληδες να φτιάξουν κόμματα («“ο καιρός γαρ μακρύς”, όχι εγγύς», απάντησε ο Τατούλης σε ερώτημα αν θα φτιάξει κόμμα), τότε θα ‘χει βαρέσει διάλυση το πολιτικό σύστημα.
♦ Το ΝΑΤΟ ως εσωτερική δύναμη ασφάλειας
Με κοινό άρθρο στη «Μοντ» εμφανίστηκαν Σαρκοζί και Μέρκελ, ενόψει της διάσκεψης κορυφής του ΝΑΤΟ που θα γίνει στις 3 και 4 Απρίλη στις Βρυξέλλες (έχει και επετειακό χαρακτήρα για τα 60 χρόνια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας). Ο Σαρκοζί επαναφέρει τη Γαλλία στο στρατιωτικό σκέλος, η Γερμανία έχει διαμορφώσει μια στενή συνεργασία με τη Ρωσία στο οικονομικό επίπεδο, οι δυο κυβερνήσεις προσπαθούν να επανασυστήσουν τον γαλλογερμανικό άξονα στο επίπεδο του ΝΑΤΟ, για να διαπραγματευτούν από κοινού με τους Αμερικανούς μια αναδιάταξη της εξουσίας στο εσωτερικό της συμμαχίας. Αυτά είναι διαφανή, παρά τη διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποιείται.
Στο κοινό άρθρο των Σαρκοζί-Μέρκελ, όμως, κυριολεκτικά «βγάζει» μάτι η συμπερίληψη στον όρο «ασφάλεια» των προβλημάτων που προκύπτουν από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση, την εξασφάλιση των ενεργειακών προμηθειών και τη μετανάστευση. Ζητούν, λοιπόν, να δοθεί στο ΝΑΤΟ και επίσημα ο ρόλος εσωτερικής δύναμης ασφάλειας, όπως φαίνεται καθαρά στην αναφορά στα προβλήματα της κρίσης. Ποιος άλλος μπορεί να είναι ο ρόλος μιας στρατιωτικής συμμαχίας σ’ αυτό το πεδίο, εκτός από την αντιμετώπιση των εξεγερτικών κινημάτων;