Δυο μέτρα και δυο σταθμά
Μέμφεται ο «Ριζοσπάστης» τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, επειδή ζητά λεφτά από την ΕΕ. Αναφέρεται συγκεκριμένα σε επιστολή που έστειλε η ΓΣΕΕ στους έλληνες ευρωβουλευτές, ζητώντας τους να στηρίξουν τροπολογίες που προβλέπουν χρηματοδότηση των συνδικάτων, με το επιχείρημα ότι αυτές «ενισχύουν τον κοινωνικό διάλογο στην Ευρώπη»!
«Ενισχύουν δηλαδή την επιχείρηση χειραγώγησης της εργατικής τάξης και υποταγής της στο μεγάλο κεφάλαιο», σχολιάζει η εφημερίδα του Περισσού. Συμφωνού-με και επαυξάνουμε. Εχουμε, όμως, και μια… ερωτησούλα. Αν δεν κάνουμε λάθος, ο Περισσός εισπράττει κάθε χρόνο μια παχυλότατη επιχορήγηση από τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό. Οσο περισσότερους βουλευτές εκλέγει, μάλιστα, τόσο πιο παχιά γίνεται αυτή η επιχορήγηση, την οποία όχι μόνο δεν αρνούνται αλλά θεωρούν και απαραίτητη. Ρωτάμε, λοιπόν, εμείς για ποιο ακριβώς λόγο ζητούν και παίρνουν αυτή την επιχορήγηση και για ποιο λόγο τους τη δίνει το αστικό κράτος; Εκτός αν μας πουν ότι είναι άλλο να τα παίρνεις από το εθνικό αστικό κράτος και άλλο να τα παίρνεις από το διεθνικό αστικό μόρφωμα, οπότε πάμε πάσο.
Ζόρια
Φώναξαν τους εκλογολόγους-γκαλοπολόγους οι Συνασπισμένοι (για την ακρίβεια η επιτροπή προγράμματος και η επιτροπή πολιτικής τεκμηρίωσης) για να συζητήσουν μαζί τους σε δημόσια εκδήλωση. Και πού συμφώνησαν όλες οι φίρμες της γκαλοπολογίας; Οτι το πραγματικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα στο 7% με 8%, όμως το πρόβλημα είναι πως και αυτό το ποσοστό δεν αντανακλά την πολιτικοποίηση της ανάγκης της κοινωνίας για αλλαγή. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να επιλέξει αν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ ή αν η εμβέλειά του θα περιοριστεί και τα πραγματικά εκλογικά του ποσοστά θα συρρικνωθούν σε σχέση με τα σημερινά εκτιμώμενα επίπεδα. Κοντολογίς, οι γκαλοπολόγοι τούς έκαναν την καρδιά περιβόλι.
Αυτός πέθανε νωρίς
Ο Γ. Βαρθολομαίος πέθανε νωρίς! Μη ρωτήσετε «πού τον θυμηθήκατε τώρα;». Δεν τον θυμηθήκαμε ως εραστή, αλλά ως επί σειρά πολλών ετών διαχειριστή του κομματικού ταμείου της ΝΔ, δηλαδή του χώρου όπου συρρέουν τα διάφορα «δωράκια» από τους καπιταλιστές. Και γιατί θυμηθήκαμε τα μυστικά κομματικά ταμεία; Γιατί πρώτο δε χάψαμε (όπως κανένας στην Ελλάδα) τον προκλητικό ισχυρισμό Σανιδά, ότι οι υπουργοί και υφυπουργοί παραπλανήθηκαν και υπέγραψαν τις σκανδαλώδεις ρυθμίσεις υπέρ των καλογέρων-μπίζνεσμαν του Βατοπεδίου. Γιατί δεύτερο δε χάβουμε (όπως δυστυχώς χάβουν αρκετοί) αυτά που κατά κόρον γράφονται στον Τύπο, πασοκικό και εν μέρει δεξιό, ότι όλο αυτό το σκάνδαλο έγινε επειδή ο Ρουσόπουλος είναι πνευματικό τέκνο του δαιμόνιου Εφραίμ. Αυτά είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Ολες οι «πνευματικές σχέσεις» στον καπιταλισμό έχουν πίσω τους «αγοραίο» συμφέρον. Ολα έχουν την τιμή τους. Ο Εφραίμ και οι συνεταίροι του κονόμησαν –και χοντρά μάλιστα– κατέβαλαν όμως και την… «νόμιμον μοίραν» εκεί που έπρεπε να την καταβάλουν. Αποδείξεις, φυσικά, δεν υπάρχουν, αλλά εμείς δε δεχόμαστε να παραστήσουμε τους ηλίθιους, επειδή αυτές οι δουλειές καλύπτονται καλά. Θυμόμαστε τη ρήση του περιβόητου θείου του σημερινού πρωθυπουργού: «στην πολιτική λέγονται πράγματα που δεν γίνονται και γίνονται πράγματα που δεν λέγονται».
Παπαγαλάκια
Ο Ρουσόπουλος αναχώρησε για Πάρο, προκειμένου να ξεκουραστεί σε μία από τις βίλες του, δεν παρέλειψε όμως να δώσει γραμμή στα παπαγαλάκια που τόσο καιρό καλοτάιζε να τον αποχαιρετίσουν μ’ ένα μπαράζ θετικών γι’ αυτόν δημοσιευμάτων. Οχι, δεν είναι βλάκας ο Θεόδωρος να τους βάλει να του γράψουν ύμνους και να καρφωθούν έτσι όλοι μαζί. Χρόνια στην προπαγάνδα, έχει μάθει ν’ αναζητά την ουσία. Ποια είναι η ουσία γι’ αυτόν σήμερα; Πρώτο, να αποσυνδεθεί από το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και να παρουσιαστεί σαν θύμα της συγκυρίας. Δεύτερο, να μην ανοίξει εσωκομματικά μέτωπα, γιατί ξέρει ότι μακριά από το Μαξίμου πλέον δε θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα. Σύμφωνα με τα παπαγαλάκια, λοιπόν, δεν είναι αυτός που τηλεφωνούσε από το Μαξίμου και έδινε γραμμή στους υπουρ- γούς για το πως θα ρυθμίζουν τις απαιτήσεις του Εφραίμ και των άλλων καλόγερων-μπίζνεσμαν. Είναι άλλο άτομο και το ξέρει ο Καραμανλής, γράφουν. Ποιος είναι; Από το Μαξίμου μένει μόνο ο Αγγέλου. Από τη Ρηγίλλης ουδείς θα τολμούσε να τηλεφωνήσει για τέτοια ζητήματα σε υπουργούς, χωρίς να έχει την έγκριση του Καραμανλή. Ετσι, δημιουργείται μια ομίχλη, ένα σύννεφο από υποψίες που φτάνουν και στον ίδιο τον Καραμανλή, οπότε ο Ρουσόπουλος παρουσιάζεται απλά ως ο εντολοδόχος που θυσιάστηκε για να προστατευτεί ο ίδιος ο Καραμανλής.
Διαλέγετε και παίρνετε
«Στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων αυτών (σ.σ. της Μπολόνια) βρίσκεται η αντίληψη περί ελεύθερου ανταγωνισμού δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Εμείς εκτιμούμε ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν δημόσια και ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα».
Αλέξης Τσίπρας, ομιλία στη Νομική, 22.10.08
«Δεν είμαστε εχθρικοί προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου δε θίγεται από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια».
Αλέξης Τσίπρας, συνέντευξη στην κυπριακή «Σημερινή», 16.6.08
Διαλέγετε και παίρνετε. Ανάλογα με το μάγουλο και το μπάτσο, λένε στο χωριό μου. Μόνο που εδώ έχουμε πότε μπάτσο και πότε χάδι…
Ξεδιάντροποι γραφειοκράτες
Δεν έκρυβε τη χαρά του ο «Ριζοσπάστης» την περασμένη Τρίτη: «Γύρισε την πλάτη στον καιροσκοπισμό της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ η βάση των εκπαιδευτικών, καταψηφίζοντας μέσα από τις γενικές συνελεύσεις την πρότασή της για απεργία διαρκείας από 1η Δεκέμβρη»!!! Να χαίρεσαι επειδή απορρίφθηκε μια πρόταση για απεργία και να παριστάνεις ταυτόχρονα τον ταξικό και τον κομμουνιστή, αυτό είναι από τ’ ανήκουστα, αλλά οι γραφειοκράτες του Περισσού έχουν καταντήσει ντιπ ξεδιάντροποι. Εμείς την άποψή μας για την τακτική των πασοκοσυνασπισμένων τη γράψαμε, όπως γράψαμε και ότι η απεργία διάρκειας είναι απαραίτητη. Εκείνο που δε γράφει η φυλλάδα του Περισσού είναι ότι η πρόταση για απεργία διάρκειας συγκέντρωσε στις συνελεύσεις των καθηγητών ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων, μολονότι ήταν υπονομευμένη από τις πολιτικές σκοπιμότητες των πασοκοσυνασπισμένων. Οπως δε γράφει επίσης, ποια ήταν η δική τους πρόταση και τι ποσοστό συγκέντρωσε στις συνελεύσεις. Η πρότασή τους ήταν για δυο 48ωρες μέσα στο Νοέμβρη και την ψήφιζαν δυο-τρεις άνθρωποι σε κάθε συνέλευση (πλην Πειραιά που πήρε ένα καλό ποσοστό, λόγω σημαντικών κομματικών δυνάμεων). Αν ακολουθήσουμε τη λογική τους, τότε σ’ αυτούς έχει γυρίσει δυο φορές την πλάτη ο κλάδος.
ΥΓ: Στο ίδιο μήκος κύματος η ΔΗΠΑΚ, η συνδικαλιστική έκφραση του Περισσού στο χώρο των πανεπιστημιακών, κατηγορεί τη «Συσπείρωση», τη μεγαλύτερη παράταξη στην ΠΟΣΔΕΠ, ότι «δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα όρια των συνιστωσών της και να καταδικάσει εκφυλιστικές, τυχοδιωκτικές ενέργειες, που έδωσαν επιχειρήματα στην κυβέρνηση να σπιλώσει το φοιτητικό κίνημα» (Ριζοσπάστης, 28.10.08). Για όσους δεν κατάλαβαν, απαιτούσαν από τη «Συσπείρωση» να καταδικάσει τις μαχητικές ενέργειες των φοιτητών που ακύρωναν τις πρυτανικές, κοσμητορικές και προεδρικές εκλογές που γίνονταν με βάση το νόμο πλαίσιο. Προς τιμήν της η «Συσπείρωση» αρνήθηκε να προχωρήσει σε τέτοια καταδίκη, σεβόμενη την ομόφωνη απόφαση-δέσμευση φοιτητών και διδασκόντων, ότι θα καταργήσουν το νόμο-πλαίσιο στην πράξη. Ο Περισσός, όμως, ξεπληρώνει γραμμάτια στο σύστημα (και την κυβέρνηση).
Ξεφούσκωμα
«Οπως και η Ιαπωνίδα καθηγήτρια, ο Αμερικανός ιστορικός βλέπει τον κίνδυνο που μπορεί να προκύψει από την αυξημένη αστάθεια και το επερχόμενο χάος: είτε ένας παγκόσμιος ολοκληρωτισμός (Νορίκο Χάμα) με αυξημένη βία και καταστολή (Βαλερστάιν) είτε ένα άλλο σύστημα δικαιότερο και περισσότερο αναδιανεμητικό. Φυσικά, το τι τελικά θα προκύψει παραμένει ζήτημα συσχετισμού των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων». Αυτά έγραψε μεταξύ άλλων ο Κ. Βεργόπουλος, σε άρθρο του σχετικό με την καπιταλιστική κρίση (Ελευθεροτυπία, 24.10.08).
Οσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί η «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία δεν τα καταφέρνει. Είναι τέτοια η κατάσταση που είσαι αναγκασμένος να πάρεις θέση: υπέρ ή κατά του καπιταλισμού. Η «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία, φυσικά, είναι υπέρ του καπιταλισμού. Μπορεί κάποιοι σαν τον Βεργόπουλο να ντρέπονται να το πουν ευθέως και να κάνουν υποκριτικά λόγο για «ένα άλλο σύστημα», όταν όμως χρειάζεται να το προσδιορίσουν, έστω και σε γενικές γραμμές, περιγράφουν έναν… σχετικά εξανθρωπισμένο καπιταλισμό. Οχι ένα δίκαιο σύστημα (που σημαίνει «τελείωμα» του καπιταλισμού), αλλά ένα σύστημα… δικαιότερο από το σημερινό. Εκμεταλλευτικό και κοινωνικά άδικο, δηλαδή.
Προσέξτε το Μητσοτάκη
Εκεί που οι εν ενεργεία αστοί πολιτικοί μοιράζουν «πολιτικές κατά της ανεργίας» και τάζουν φιλανθρωπικά βοηθήματα, ο βετεράνος Μητσοτάκης «τρέχει» και πάλι μπροστά και θέτει τους εργαζόμενους «προ των ευθυνών τους». Δήλωσε σε ραδιοφωνική του εμφάνιση στις αρχές της εβδομάδας: «Οταν δεν έχεις χρήματα, όταν η Ελλάς φθάνει σε μια δύσκολη καμπή, οι πάντες πρέπει να προετοιμαστούνε. Δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Επειδή έχουμε κεκτημένα δικαιώματα και μαχόμαστε, δεν σημαίνει ότι είναι ιερά και απαραβίαστα».
Φυσικά και πρέπει να δώσουμε σημασία στα λεγόμενα του Μητσοτάκη. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ επιδίδονται σε μια απατηλή προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία το κράτος θα μεριμνήσει για τους εργαζόμενους που θα υποστούν τις συνέπειες της κρίσης. Ο Μητσοτάκης προλέγει αυτό που πραγματικά θα γίνει: μια νέα βίαιη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα.
Ζητείται τσίπα
Αν υπήρχε τσίπα, ορισμένοι που ωρύονται τώρα κατά της «ελευθερίας της αγοράς» και του «καπιταλισμού-καζίνο» θα το βούλωναν ή θα έκαναν την αυτοκριτική τους δημόσια και παστρικά. Για την ηγεσία του ΣΥΝ λέμε, που το 1992 τάχθηκε υπέρ της συνθήκης του Μάαστριχτ (οι επιφυλάξεις σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι παρά το αποσμητικό που καλύπτει τη βρομιά του βόθρου).Ηταν ή όχι θεμέλιο του Μάαστριχτ η πλήρης απελευθέρωση των αγορών και η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων; Τι θέλουν τώρα και φωνάζουν για τη φυσική συνέπεια αυτού που στήριξαν με τη θετική τους ψήφο;