♦Τα μεγάλα πνεύματα… ταυτίζονται
Δ. Δασκαλόπουλος (πρόεδρος ΣΕΒ): Είναι αναγκαίο και είναι προϋπόθεση οι προτάσεις των κοινωνικών εταίρων να γίνονται αποδεκτές από την πολιτεία και όχι να μπαίνουν στο συρτάρι, όπως έχουμε συνηθίσει πάγια μέχρι τώρα.
Χ. Πολυζωγόπουλος (πρόεδρος ΟΚΕ): Η κοινωνία θα εκφραστεί και θα επιδιώξει την υποστήριξη των κομμάτων με βάση τη συναντίληψη ή και τις κοινές θέσεις αν θα υπάρξουν γύρω απ’ αυτά τα θέματα να γίνουν δεκτές, διότι παρουσιάζεται πολλές φορές το φαινόμενο να υπάρχουν ομόφωνες αποφάσεις της ΟΚΕ, οι οποίες πηγαίνουν στο καλάθι των αχρήστων.
Ο πρόεδρος του συνδικάτου των καπιταλιστών (όλων των κλάδων πλέον) και ο έως προχθές πρόεδρος της (υποτιθέμενης) συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζόμενων συμφωνούν πως βάση για τις πολιτικές εξελίξεις πρέπει να είναι η «συναντίληψη» ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, όπως εκφράζεται στις ομόφωνες αποφάσεις της ΟΚΕ (και όχι μόνο). Δασκαλόπουλος και Πολυζωγόπουλος παρουσιάζονται ως οι εγγυητές της ταξικής συνεργασίας. Η οποία, βέβαια, (περιττεύει να πούμε ότι) συνεπάγεται την υποταγή των εργαζόμενων στις αδηφάγες ορέξεις του κεφάλαιου. (Σ.Σ. Οι δηλώσεις έγιναν στις 31 Μάη, κατά τη συνάντηση των δύο στα γραφεία του ΣΕΒ).
♦ Υπάρχει μνήμη
«Εχουμε μπει για τα καλά στη γνωστή προεκλογική περίοδο αποπροσανατολισμού, χειραγώγησης, εξαγοράς και ενσωμάτωσης συνειδήσεων με ένα στόχο: οι εργαζόμενοι να φτάσουν στην κάλπη έχοντας ξεχάσει τι έχει γίνει την τελευταία τριετία, 8ετία, την τελευταία 15ετία για να μην πω 20ετία» (Δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα στη Θεσσαλονίκη, 31.5.07).
Μάλλον την παρατράβηξε την αναφορά της στο παρελθόν η γενική γραμματέας του Περισσού. Με τη 15ετία σωνόταν η κατάσταση, αλλά η 20ετία δεν βολεύει καθόλου, διότι εμπεριέχει την 18ετία. Ας πάμε, λοιπόν, όπως μας προτρέπει η κ. Παπαρήγα, 18 χρόνια πίσω.
1989, τέτοια εποχή. Το πολιτικό σύστημα μαστίζεται από μια βαθιά πολιτική κρίση. Ο Μητσοτάκης, αρχηγός τότε της ΝΔ, προβάλλεται ως ο αρχάγγελος της κάθαρσης, κραδαίνοντας τη ρομφαία της. Οι εκλογές δεν δίνουν αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα. Ο Χ. Φλωράκης, ως πρόεδρος του ενιαίου τότε «Συνασπισμού» συναντιέται (παρέα με τον Λ. Κύρκο, πρόεδρο του άλλου πόλου του ΣΥΝ, της ΕΑΡ) με τον Μητσοτάκη στη βίλα του τελευταίου στη Γλυφάδα και συμφωνούν να φτιάξουν από κοινού κυβέρνηση. Λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβρη του 1989, ξαναγίνονται εκλογές. Και πάλι δεν προκύπτει αυτοδυναμία για κανένα κόμμα. Μητσοτάκης-Παπανδρέου-Φλωράκης συζητούν στο προεδρικό μέγαρο υπό την προεδρία του προέδρου της Δημοκρατίας Χ. Σαρτζετάκη (οι διάλογοι δόθηκαν στη δημοσιότητα και είχαμε όλοι την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο οικεία αισθάνονταν μεταξύ τους οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, αφού τα «Κώστα», «Ανδρέα μου», «Χαρίλαε» έδιναν και έπαιρναν) και καταλήγουν στη δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης, με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Ξενοφώντα Ζολώτα.
Επί της θητείας αυτής της κυβέρνησης ακούστηκε η παροιμιώδης φράση «άγριες και αντικοινωνικές απεργίες», ενώ ο υπουργός Εσωτερικών Θ. Κατριβάνος, στέλεχος του ενιαίου τότε «Συνασπισμού» εφαρμόζει σχέδιο μαζικών απολύσεων των συμβασιούχων των ΟΤΑ. Η ίδια κυβέρνηση αποφασίζει την απόλυση δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, ενώ η ΓΣΕΕ (με πρόεδρο τον Πασόκο Λάμπρο Κανελλόπουλο και γενικό γραμματέα τον… κομμουνιστή Μήτσο Κωστόπουλο) αποδέχεται τις μαζικές απολύσεις εργατών στις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις που τις διαχειρίζονταν το κράτος. Η κυβέρνηση αυτή προλαβαίνει να κάνει πολλά (τίποτα σε όφελος των εργαζόμενων) μέσα σε λίγους μήνες, αλλά ο Μητσοτάκης βιάζεται να πάρει μόνος του την εξουσία. Πιέζει για νέες εκλογές, τις κερδίζει τον Απρίλη του 1990, παίρνει και μεταγραφή τον Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ του Κ. Στεφανόπουλου και με 151 βουλευτές σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις, μέχρι το Σεπτέμβρη του 1993, που τον ρίχνει ο Κόκκαλης για τους δικούς του λόγους.
Καταλάβατε τώρα ότι δεν είσαστε καλή στην αριθμητική κ. Παπαρήγα; Επρεπε να αρκεστείτε σε αναμόχλευση μνημών 15ετίας, γιατί η 20ετία περιλαμβάνει και τις βρομιές του κόμματός σας.
♦ Για λίγη εξουσία
Απορρίπτει η πλειοψηφία του ΣΥΝ τα κεντροαριστερά σενάρια; Περί αυτού προσπαθούν να μας πείσουν άπαντες και ιδιαίτερα οι «κόκκινοι» σύμμαχοι της «κοκκινοπρασινορόζ» συμμαχίας. Κοιτάξτε, όμως, πώς θέτει το θέμα ο Χρ. Παπαδόπουλος («Αυγή», 3.6.07), στέλεχος που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο… αριστερό άκρο του ΣΥΝ: «Με άλλα λόγια, στα πονηρά ερωτήματα για τη στάση μας, στο ακραίο στατιστικό ενδεχόμενο που η κάλπη δε βγάζει κυβερνητική πλειοψηφία, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το “πρόγραμμα, πρόγραμμα, πρόγραμμα”, συγκεκριμένο και κατανοητό από τον κόσμο της εργασίας». Τι σημαίνει αυτό; Οτι δεν απορρίπτεται από θέσεις αρχής η κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτή θεωρείται πιθανή στη βάση ενός προγράμματος που θα είναι «συγκεκριμένο και κατανοητό από τον κόσμο της εργασίας». Ούτε καν αδιαπραγμάτευτους άξονες δεν έχει αυτό το πρόγραμμα. Τι μένει στην πράξη; Η πρόθεση κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, το έργο το έχουμε ξαναδεί το 1989, μόνο που τότε στη θέση του κυβερνητικού συνεταίρου ήταν η ΝΔ.
♦ Μίζες παντού
Μια παλιά υπόθεση αναβίωσε την περασμένη βδομάδα στη Βουλή, στη διάρκεια της κατάθεσης του διοικητή της ΑΤΕ (και πρωθυπουργικού κουμπάρου) Δ. Μηλάκου. Πρόκειται για την προμήθεια ύψους 1% που κατέβαλε η ΑΤΕ στην παντελώς άγνωστη εταιρία Ealy, που εδρεύει σε κάποιο από τα νησιά-φορολογικούς παραδείσους. Μέχρι πριν λίγο καιρό, η ΑΤΕ αρνιόταν ότι κατέβαλε τέτοια προμήθεια. Βγήκαν, όμως, στο φως τα σχετικά έγγραφα και πλέον ο Μηλάκος άλλαξε ρότα. Η προμήθεια πληρώθηκε –είπε- επειδή η Ealy σύστησε την ΑΤΕ στον επενδυτικό όμιλο Carlyle. Δηλαδή, εμείς τώρα πρέπει να πιστέψουμε ότι η ΑΤΕ είχε την ανάγκη μιας παντελώς άγνωστης off shore εταιρίας για να της συστήσει έναν πασίγνωστο επενδυτικό όμιλο, που και γνώριζαν και μπορούσαν να προσεγγίσουν τα επιφορτισμένα με τις επενδύσεις στελέχη της τράπεζας. Σε απλά ελληνικά, τέτοιες προμήθειες αποκαλούνται μίζες. Εκείνο που δεν μπορεί να βρεθεί είναι ποιοι και πώς τις μοιράστηκαν. Γι’ αυτό, άλλωστε, αυτές οι εταιρίες-φάντασμα εδρεύουν σε κάτι κράτη-φαντάσματα.
♦ Εθνικισταράδες
Ιερό μένος κατέλαβε και πάλι τους «πατριώτες» του Περισσού και καταγγέλλουν από το «Ριζοσπάστη» (31.5.07): «Να υποβαθμίσει το επικίνδυνο παιχνίδι που κάνει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και η CIA με τις ανύπαρκτες εθνικές μειονότητες στη χώρα μας, επιχειρεί η κυβέρνηση της ΝΔ στο όνομα της μη διατάραξης των σχέσεων με την Ουάσιγκτον». Επειδή, λοιπόν, οι Αμερικανοί, για τους δικούς τους λόγους, κάνουν παιχνίδι με τη μειονότητα, οι Τούρκοι και οι Σλαβομακεδόνες θα πρέπει να δηλώνουν Ελληνες. Γιατί; Γιατί δεν επιτρέπεται καμιά «αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης που αναγνωρίζει μία μειονότητα στην Ελλάδα, τη μουσουλμανική»! Ωστε έτσι, λοιπόν, αριστερή υποστήριξη της συνθήκης της Λοζάνης, μιας ιμπεριαλιστικής συνθήκης με την οποία οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής διαμοίρασαν τα ιμάτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα βαλκανικά εθνικά κράτη, διαιωνίζοντας και οξύνοντας τα εθνικά προβλήματα. Αρκεί να αναφέρουμε μόνο ένα στοιχείο. Τη συνθήκη της Λοζάνης επικαλείται σταθερά και το τουρκικό κράτος, για να αρνηθεί την ύπαρξη κουρδικού έθνους. Γιατί αυτή η συνθήκη αναφέρεται σε «Τούρκους, κουρδικής καταγωγής». Περιττεύει, βέβαια, να πούμε ότι η ηγεσία του Περισσού ταυτίζεται απόλυτα με τον ελληνικό κρατικό εθνικισμό και μάλιστα με τις πιο μαύρες πλευρές του. Οσο για την αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, μόνο με μια καθαρή επαναστατική πολιτική, που θα αναγνωρίζει όλα τα δικαιώματα στις εθνικές μειονότητες, μπορεί να αναπτυχθεί. Με τον εθνικισμό σπρώχνεις τις μειονότητες στην αγκαλιά των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
► Η Αυγή ανέλαβε εργολαβικά την υπεράσπιση του καναλιού της CIA στη Βενεζουέλα, που το ‘κλεισε ο Τσάβες!
♦ Προστάτες των δολοφόνων
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας το κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, ΟΗΕ) καταδίκασε την εκτόξευση ρουκετών από την Παλαιστινιακή Αντίσταση και ταυτόχρονα, για να κρατήσει υποτίθεται ίσες αποστάσεις, κάλεσε το Ισραήλ «να επιδείξει αυτοσυγκράτηση για να διασφαλίσει ότι οι επιχειρήσεις δεν έχουν θύματα μεταξύ των αμάχων και δεν προκαλούν ζημιές στην πολιτική υποδομή». Προσέξτε τις φράσεις: καταδίκη της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης, αναγνώριση στο Ισραήλ του δικαιώματος να επεμβαίνει ένοπλα στα παλαιστινιακά εδάφη. Με την υποκριτική αναφορά στην προστασία των αμάχων και των υποδομών, η οποία δεν είχε καμιά σημασία στην πράξη, αφού τη στιγμή που εκδόθηκε η ανακοίνωση του κουαρτέτου, το Ισραήλ μόνο κατά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις («στοχευμένες επιθέσεις») των τελευταίων ημερών είχε δολοφονήσει τουλάχιστον 13 αμάχους, ενώ είχε γκρεμίσει δεκάδες σπίτια. Δεν νοιάζεται και πολύ το κουαρτέτο των ιμπεριαλιστών να αποσείσει από πάνω του την κατηγορία του προστάτη των σιωνιστών δολοφόνων.
♦ Εθνική βαρβατίλα
Ορθώς μπούκαραν οι μπάτσοι της Ασφάλειας Βορειοανατολικής Αττικής και κατάσχεσαν το βέβηλο έργο από την εμπορική (αυτό να μην το ξεχνάμε, έτσι;) έκθεση Art Athina. Θέλεις, κυρία απαυτή μου, να φτιάξεις video art που να μην προσβάλλει το εθνικό μας φρόνημα; Δε θα βάλεις ένα αιδοίο υπό τη μουσική υπόκρουση του εθνικού μας ύμνου. Μπορείς να βάλεις μια σειρά φωτογραφίες που να αποπνέουν ανδρισμό και εθνική βαρβατίλα. Εκείνου του ΜΑΤά, αίφνης, που είχε αρπάξει τους μικροσκοπικούς του όρχεις και τους επεδείκνυε στους διαδηλωτές εκπαιδευτικούς. ‘Η εκείνων των γαλανόλευκων σούργελων (ξέρεις τώρα, με αποκριάτικη περικεφαλαία στο κεφάλι, επίσης αποκριάτικη φουστανέλα και παπούτσια Τίμπερλαντ πάνω από ριγέ κάλτσα, που επίσης επεδείκνυαν τους μικροσκοπικούς τους όρχεις προς τον ποδοσφαιρικό αντίπαλο, την ώρα που η μπάντα της Αστυνομίας Πόλεων παιάνιζε τον εθνικό μας ύμνο. Αυτά είναι εθνικώς ωφέλιμα έργα, που θα άξιζε να απαθανατίσει η μοντέρνα τέχνη. Διότι ο εθνικισμός μας είναι βαρβάτη υπόθεση, δε μπορεί να έχει σχέση με αιδοία. Οσο για τους κουλτουριαραίους που διαμαρτύρονται για λογοκρισία, άσ’ τους να μιξοκλαίνε. Εδώ υπάρχουν νόμοι και οι νόμοι δίνουν στο μπάτσο το δικαίωμα να αποφαίνεται τι είναι εθνικώς, θρησκευτικώς και ηθικώς επιτρεπτόν. Οσο υπάρχουν νόμοι, ο μπάτσος θα κάνει το καθήκον του.
Δεν είδαμε το έργο, δεν έχουμε άποψη για την καλλιτεχνική του αξία. Αλλωστε, η λεγόμενη contemporary art δεν είναι παρά μια αυτιστική τέχνη, που δεν έχει καμιά διάθεση να επικοινωνήσει με τους πολλούς. Περιορίζεται σ’ ένα στενό κύκλο, σε μια αστική ελίτ, από την οποία τρέφεται, άλλωστε (ελάχιστες οι εξαιρέσεις, δεν φτάνουν σε αριθμό τα δάχτυλα ενός χεριού). Οπως καταλαβαίνετε, δε μιλάμε για την ελευθερία της τέχνης, γιατί δεν μας ενδιαφέρει η αστική τέχνη. Τους λογαριασμούς τους μ’ αυτή την τέχνη θα τους ξεκαθαρίσουν οι καταπιεζόμενες τάξεις όταν γίνουν κυρίαρχες. Για τη γελοιότητα του σύγχρονου φασισμού μιλάμε, που επιβιώνει παράλληλα με τον αστικό φιλελευθερισμό.
ΥΓ1: «Το συγκεκριμένο έργο δεν είναι σύμφωνο ούτε με την αισθητική μου ούτε με τις αρχές μου», δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού Γ. Βουλγαράκης. «Χαρακτηρίζεται από κακό γούστο», έσπευσε να υπερθεματίσει ο αρμόδιος τομεάρχης του ΠΑΣΟΚ Τ. Χυτήρης (ο ποιητής, ντε, τα γελοιογραφικά πονήματα του οποίου μας έχουν προσφέρει μερικές στιγμές απίστευτης ιλαρότητας). Σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, η προσέλκυση της ψήφου των «Ελληναράδων» είναι εκ των ων ουκ άνευ…
ΥΓ2: Οταν είχε αποκαθηλωθεί από την έκθεση Outlook το έργο του Κορντιέ, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, ο Γιωργάκης, υπουργός Εξωτερικών τότε, διαφώνησε ανοιχτά με την απόφαση, που έφερε την υπογραφή του τότε υπουργού Πολιτισμού Ε. Βενιζέλου. Αλλες εποχές, άλλες συμπεριφορές. Τότε ο Γιωργάκης έχτιζε το προσωπικό του προοδευτικό προφίλ και «τσουρούφλιζε» τον Βενιζέλο, βασικό εσωκομματικό του αντίπαλο. Τώρα είναι αρχηγός και πρέπει να κοιτάξει το ψηφοθηρικό συμφέρον του κόμματος.
♦Αμα τριτώσει…
Το εργοστάσιο μηχανικής ανακύκλωσης απορριμμάτων στα Ανω Λιόσια εγκαινίασε την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος. Βέβαια, το εργοστάσιο λειτουργεί εδώ και μερικά χρόνια και είχε εγκαινιαστεί και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επί υπουργίας Λαλιώτη! Ετσι, οι δυο εταίροι του δικομματισμού είναι πάτσι. Το ίδιο εργοστάσιο (που υπολειτουργεί και ουδόλως έχει ανακουφίσει την περιοχή από το πρόβλημα της υπερκορεσμένης χωματερής) το έχουν εγκαινιάσει και οι ίδιοι. Οπότε οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι της περιοχής μπορούν να ελπίζουν ότι το κακό δεν θα τριτώσει.
♦Σφίγγα ο Κεδίκογλου
Πίσω από τα προσωπικά δεδομένα οχυρώνεται ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ρ. Κεδίκογλου, ο οποίος στα τέλη του μήνα συνταξιοδοτείται και ευελπιστεί ότι θα τον ξεχάσουν όλοι και θα μπορεί απερίσπαστος να βοηθήσει τον αγαπημένο του γιο στις τόσο επιτυχημένες μπίζνες του. Απαντώντας στις ερωτήσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ο Κεδίκογλου παρέδωσε υπόμνημα στον υπουργό Δικαιοσύνης Π. Παπαληγούρα, στο οποίο επαναλαμβάνει τα γνωστά (ότι ο γιος του είχε επενδύσει στο χρηματιστήριο, αλλά όχι σε «φούσκες»), ενώ για όσα έχουν αποκαλυφθεί για τις μπίζνες του γιου του αναφέρει: «Τα αιτήματα αυτά αφορούν την επαγγελματική δραστηριότητα του ενηλίκου Φαίδωνα Κεδίκογλου, ο οποίος αρνείται να δώσει περαιτέρω λεπτομερείς απαντήσεις για τα τιθέμενα ερωτήματα»!
Σωστός ο πρόεδρος και εν γνώσει του ότι ουσιαστικά επιβεβαιώνει όλα όσα έχουν καταγγελθεί. Τι θα έπρεπε να γίνει μετά απ’ αυτή την απάντηση, δεδομένου μάλιστα ότι ο Ρ. Κεδίκογλου έχει δώσει αντιφατικές απαντήσεις (τουλάχιστον δυο φορές έχει συλληφθεί ψευδόμενος και αναγκάστηκε ν’ αλλάξει τροπάρι) έως τώρα; Θα έπρεπε η κυβέρνηση, την οποία την παίρνουν τα σκάγια, διότι ο Κεδίκογλου ήταν αποκλειστικά δική της επιλογή για το πόστο του αρχιδικαστή, να διατάξει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του υπουργείου Οικονομικών (την Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων, πρώην ΣΔΟΕ) να κάνουν φύλλο και φτερό την επιχειρηματική δραστηριότητα του υιού Κεδίκογλου. Κι αν βρουν κάτι (που δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρουν), να επέμβει μετά ο Ζορμπάς, που ελέγχει υποτίθεται το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Τι θα γίνει; Τίποτα απολύτως. Ο Κεδίκογλου θα συνταξιοδοτηθεί και σε κάνα τρίμηνο θα τον έχουν ξεχάσει όλοι. Αντε ν’ ασχοληθούν λίγο οι Πασόκοι μέχρι τις εκλογές, αν και το θέμα δεν πουλάει πια.
♦ Κώδικας ξεψειρίσματος εποχούμενων
Ποιο είναι το σύμβολο του ελληνικού εθνικού οδικού δικτύου; Το εικονοστάσι. Γιατί στα μικρά τμήματα των αυτοκινητόδρομων με τις σύγχρονες προδιαγραφές δεν υπάρχουν εικονοστάσια; Γιατί τα ατυχήματα σ’ αυτούς είναι πολύ λίγα και κατά κανόνα όχι θανατηφόρα. Οι μετωπικές αποκλείονται, η ορατότητα είναι καλή, ο οδηγός έχει χώρο να αποφύγει το ατύχημα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει ότι τα εξοντωτικά πρόστιμα του νέου ΚΟΚ δεν είναι παρά ένα ακόμα βήμα στη λογική του ξεψειρίσματος των εποχούμενων. Αρκούν μερικές λογικές σκέψεις, σαν αυτή που κάναμε παραπάνω, η οποία αποδεικνύει ότι η ασφάλεια στις μεταφορές είναι πρωτίστως ζήτημα οδηγικού περιβάλλοντος και μετά ζήτημα συμπεριφοράς των οδηγών.
Και μόνο το γεγονός ότι οι πάντες αντελήφθησαν το νέο ΚΟΚ ως ένα σκληρό μηχανισμό χαρατσώματος προεξοφλεί την αποτυχία του στον τομέα της ασφάλειας, που υποτίθεται ότι αποτελεί το μοναδικό του στόχο. Ο κάθε οδηγός σκέφτεται όπως σκεπτόταν πάντοτε: Πώς θα αποφύγω τον τροχόμπατσο; Πώς θα πληροφορηθώ που έχουν στήσει τα μπλόκα; Ας παίξω τα φώτα στον απέναντι να προσέχει το μπλόκο παρακάτω. Δε βαριέσαι, για λίγο καιρό θα είναι στους δρόμους οι μπάτσοι και θα γράφουν αβέρτα, μετά θα ‘χουμε μόνο τα μπλόκα σε προκαθορισμένα σημεία. Σ’ αυτά οι μπάτσοι γεμίζουν το μπλοκάκι, πιάνουν το ημερήσιο πλάνο τους και μετά αράζουν για φραπέ αδιαφορώντας γις όλες τις επόμενες παραβάσεις.
Η οδηγική κουλτούρα δεν είναι κάτι που αποκτάται με την απειλή των προστίμων. Αυτό, άλλωστε, δείχνει η εμπειρία. Πόσες φορές μέχρι τώρα δεν αυξήθηκαν τα πρόστιμα, όμως η οδηγική κουλτούρα παρέμεινε στα ίδια επίπεδα βαρβαρότητας. Η οδηγική κουλτούρα είναι πρωτίστως ζήτημα περιβάλλοντος. Ζήτημα αγωγής από μικρή ηλικία. Αυτά τα δύο στην Ελλάδα απέχουν παρασάγγας από τα ισχύοντα στον πιο πολιτισμένο καπιταλιστικό κόσμο. Ουδείς όμως ενδιαφέρεται. Το κράτος προκρίνει μια κατασταλτική-φορομπηχτική πολιτική και μεταφέρει την ευθύνη στις πλάτες των πολιτών-οδηγών, κρύβοντας τις δικές του ευθύνες.
♦ Εθνικιστική συμμαχία
Ψηφοφορία για μια «έκθεση προόδου» έγινε την περασμένη Τρίτη στην Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβούλιου. Η «έκθεση προόδου» αφορούσε τις σχέσεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και έθετε διάφορα ζητήματα, μεταξύ των οποίων και την αναγνώριση των διαβατηρίων που εκδίδει για τους πολίτες της η γειτονική χώρα, στα οποία η χώρα αναφέρεται με το συνταγματικό της όνομα.
Η «έκθεση προόδου» υπερψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία: 58 υπέρ έναντι 4 κατά. Οι μειοψηφίσαντες ευρωβουλευτές έχουν μια κοινή ιδιότητα. Οχι πολιτική ιδιότητα, όπως θα φανταζόταν κάποιος, αλλά εθνική. Είναι όλοι Ελληνες και προέρχονται απ’ όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα: Γ. Δημητρακόπουλος (ΝΔ), Π. Μπεγλίτης (ΠΑΣΟΚ), Θ. Παφίλης (ΚΚΕ), Γ. Καρατζαφέρης (ΛΑΟΣ). Η «εθνική ενότητα» θριάμβευσε για μια ακόμη φορά. Καμιά ρωγμή δεν παρουσιάστηκε στο μέτωπο ενάντια σε εκείνους που «επιβουλεύονται το όνομα της Μακεδονίας μας».
«Στην πραγματικότητα το Ευρωκοινοβούλιο ζητά την αναγνώριση της γειτονικής χώρας με το όνομα “Μακεδονία”», έγραψε ο «Ριζοσπάστης» την επομένη, έμπλεος εθνικής αγανάκτησης. Αυτή ήταν η ουσία της κοινής στάσης του Περισσού με τις δυνάμεις του δικομματισμού και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ. Μάλιστα, το επίσημο κομματικό όργανο ασκεί κριτική στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, διότι «αν και οι ευρωβουλευτές τους καταψήφισαν, αναγνωρίζουν ότι η ένταξη της γειτονικής χώρας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς συνιστά νομοτελειακή εξέλιξη». Καταλάβατε τώρα γιατί ο Χριστόδουλος δεν τα βάζει με τον Περισσό;