♦ Μια δήλωση Ραγκούση σχολιάστηκε σαν μπηχτή ενάντια στους Κατσέλη και Λοβέρδο. Είπε ο μπιφτεκάς της Πάρου: «Ας κάνουν κι άλλοι μειώσεις, υπάρχουν 55 δισ. στην Υγεία, την Πρόνοια και την κοινωνική ασφάλιση κι αυτό το νούμερο είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας». Ομως, οι όποιες μπηχτές προς τους συναδέλφους του Ραγκούση, αποτελούν την παραπολιτική (και γι’ αυτό δευτερεύουσα) πλευρά της δήλωσής του. Η πολιτική πλευρά είναι πως το δεξί χέρι του Παπανδρέου θεωρεί πως το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι οι κοινωνικές δαπάνες. Μέχρι τώρα, μόνο ο Μητσοτάκης έχει τολμήσει να μιλήσει μ’ αυτόν τον τρόπο.
♦ Το άγχος του Κινέζου για την υστεροφημία του και η λύσσα που ακόμη και οι πρώην υμνητές του τον θεωρούν πια εντελώς αποτυχημένο. «Οσοι υπήρξαν αντίθετοι στο εγχείρημα της περιόδου 1996-2004 θέλουν να αρνηθούν με κάθε τρόπο αυτά τα θετικά στοιχεία και γι’ αυτό και καταβάλλουν συστηματική προσπάθεια να παρουσιαστεί αυτή η περίοδος ως μια εποχή χωρίς σημασία για την Ελλάδα», δήλωσε ο Σημίτης. Πλάκα θα ‘χει σε καναδυό χρόνια να κάνει ανάλογες δηλώσεις και ο Καραμανλής, αν και αυτός με καναδυό σούβλες κοκορέτσι ξεχνάει τα σεκλέτια της πολιτικής, δεν είναι σαν τον Κινέζο.
♦ «Θα είμαι εκεί». Ολα τα λεφτά το διαφημιστικό σποτ της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για τις φοιτητικές εκλογές. Δυο τύπισσες και δυο τύποι, όλοι trendy συναντιούνται σε μια στάση και κάνουν σοβαρότατες σκέψεις: «Το στυλ είναι η ζωή μου». «Κάθε μου επιλογή προϋποθέτει σκέψη». «Η ομορφιά είναι το διαβατήριο για όλα». «Η κρίση δεν με εμποδίζει να ονειρεύομαι». Μετά ακολουθεί το κεντρικό σλόγκαν: «Στην εποχή της εικόνας, διαμορφώνουμε τις ιδέες». Και η κορύφωση, τη συνοδεία του Χατζηγιάννη (πάντα πιστοί στην παράδοση οι δεξιοί, από την εποχή του Ρόμπερτ Γουΐλιαμς και των «τραγουδιών της γαλάζιας γενιάς»): «Θα είμαι εκεί, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ». Δείτε το στο https://www.youtube. com/watch?v=0qyga8byIzs&feature=player_embedded.
♦ Η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ «είναι επιχείρηση που δρα μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και επομένως έχει όλες τις αντίστοιχες δυσκολίες», λέει η Παπαρήγα. Οταν η καπιταλιστική επιχείρηση του Περισσού είχε δουλειές με φούντες και ρούφαγε τα εκατομμύρια των κρατικών επιχορηγήσεων (χωρίς, μάλιστα, να δημιουργεί θέσεις εργασίας), αυξάνοντας το επενδυμένο σταθερό κεφάλαιο και διευρύνοντας τον κύκλο των εργασιών της, πλήρωνε μήπως παραπάνω μεροκάματα ή είχε μικρότερο ωράριο για το προσωπικό της; Οχι βέβαια. Εφάρμοζε ό,τι προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις, όχι ό,τι προωθεί ο Περισσός με τη μορφή εργατικών αιτημάτων. Τώρα που η κρίση χτυπάει και τον κλάδο των εκτυπώσεων, όχι μόνο δεν δίνει τίποτα παραπάνω, αλλά πετάει και κόσμο στην ανεργία.
♦ Αυτόκλητος συνήγορος υπεράσπισης των μπάτσων ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης, που συνηθίζει να επισείει δημοκρατικές περγαμηνές (τις οποίες είναι άγνωστο πότε και πού απέκτησε): «Σκεφτείτε ότι πολλοί από τους αστυνομικούς που εκτρέπονται κάποιοι από αυ- τούς σε φαινόμενα βίας, είναι επί ώρες ατέλειωτες στους δρόμους. Στην Κερατέα ήταν επί τέσσερις μήνες σε συγκρού-σεις, δεχόμενοι μολότοφ ενισχυμένες μάλιστα.(…) είναι άνθρωποι και αυτοί που έχουν αντοχές. Την ίδια ώρα έχουν αντοχές κι αυτοί» (συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, 12.5.11). Αντε, και υπουργός Προ Πο.