Στον καφενέ ολημερίς / κι η ώρα δε λέει να περάσει / εδώ μέσα μαραίνεται η οργή / -ίσως κάποιος φίλος να κεράσει (από τη «μπαλάντα της ανεργίας»).
Σκουριές: κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
Δίκη Τ. Θεοφίλου: το κράτος δείχνει τα δόντια του
Πήδα στη γκιόστρα νιόγαμπρος μ’ αριστερή παντιέρα, / για νάχει αξία, σα «μετανοιώσεις», γιόκα, παραπέρα. / Μάβρο να στάζει αίμα και δακρ’ η κόκκινή σου πένα / για τη σκλαβιά της εργατιάς, που αφεντικό σε εγέννα. / «Το σήμερα είναι κόλαση. Ολη / του Κάτω Κόσμου η πλατωσιά θα γίνει περιβόλι. / Κοινά τα πάντα: κοπελιές, γη κι ουρανός· και λίγη / δουλειά χωρίς αφεντικό, που να σε σκυλοπνίγει». / Αμα σαρώνει ο πόλεμος τη στάχτην ανθρωπότη / πατριώτης θάσαι στην αρχή, και μάβρη οχιά κατόπι. / Κι όταν στο δρόμο άρχος λαός σκοτώνεται απ’ τον ξένο, / του ξένου στάσου τσόγλανος, ντουφέκι αγορασμένο. / Σκότωνε τους αντέλληνες! / Σοφά παράτα εκείνα / τα ψευτοφιλελέφτερα. Τον τύραννο προσκύνα. / Κι όλο τ’ ανάποδα να λες μ’ αφτά πούλεγες πρώτα / γιατί σε καταλάμψανε, Σαούλ, τα ουράνια φώτα. (Κ. Βάρναλης: «Σταδιοδρομία», από τον «Ελεύθερο Κόσμο»). Αφιερωμένο στη σημερινή, λεγόμενη «αριστερή διανόηση».
♦ Αυγο-ταραχοποιά στοιχεία.
♦ Ε, όχι και θ’ αυτοκτονήσει ο Σύριζα παίρνοντας μέρος σε μεγάλο (κυβερνητικό) συνασπισμό, κυρ-Τάσο Παππά (ΕφΣυν, 27-1-14). Δοκιμασμένη είναι η συνταγή.
♦ Αειντε πάλι η Επιτροπή Ελέγχου του χρέους ο κ. Λ. Βατικιώτης (ΝΑΡ;). Και, βέβαια, έλεγχος του χρέους με «θεσμικό τρόπο» – μη χάσουμε, δηλαδή. (ΕφΣυν, 27-1-14).
♦ Δεν μας τα λέει όλα για τον Δημήτρη Γιωτόπουλο (την τελική ξεφτίλα του) ο Ν.Γ. στην ΕφΣυν (Παρασκήνια, 27-1-14).
♦ Να εγκαταλείψει ή όχι η Ελλάδα την Ευρώπη; Ερώτημα στον «πολύ» Α. Μπαντιού. Και η απάντηση: «Και οι δύο δρόμοι είναι πολύ δύσκολοι». Πάρτον και στο γάμο σου…
♦ «Ανιστόρητη» η συντάκτις της ΕφΣυν (27-1-14): «Κίνα: Μάνα Κουράγιο». Τι διάολο, δεν γνωρίζει τι πραγματεύεται ο Μπρεχτ στο ομώνυμο έργο του;
♦ Θα μου πείτε, παίζεις με τις λέξεις. Οχι. Μέτρηση λέξεων κάνουμε. Ριζοσπάστης, 29-1-14: 129 λέξεις για Τ. Θεοφίλου («ουδετερότητα»), 126 λέξεις για το «έγκλημα στην Πάρο»…
♦ Την έκανε τσίου κι ο Pete Seeger.
♦ Πώς ν’ αντέξει κανείς Τατσόπουλο να πηδάει τη μισή Αθήνα, πολλώ δε μάλλον να διαβάζει το ίδιο του το βιβλίο («Η καλοσύνη των ξένων») σε mp3 διαρκείας 7 ωρών και 10 λεπτών.
♦ Δώσε και σώσε (κι ας επιχορηγείται ως συνιστώσα). Η «Επανάσταση», (άλα τις) εφημερίδα της «Κομμουνιστικής τάσης του Σύριζα» (γουστάρω…) κάνει λαχειοφόρο αγορά. «Οι νικητές θα κερδίσουν από ένα τριήμερο για δυο άτομα με πληρωμένη διαμονή σε ξενοδοχείο της Σαντορίνης. … Μάιο, Ιούνιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο του 2014». (Σπεύδετε… βραδέως). Προφανώς ΔΕΝ αφορά κοντά 2 εκατομ. ανέργους, ημιαπασχολούμενους (που δεν τους απασχολεί η γουάου προσφορά της «Επανάστας»), χαρατσωμένους και άλλα τέτοια είδη, αλλά κάποιους μεσαίους που έχουν ακόμα πολύ «λίπος»…
♦ «Σήμερα αυτοί που κυβερ- νούν κάνουν κοινωνική πολιτική σε βάρος της ΔΕΗ…» – «ΝΑ ΘΥΜΙΣΟΥΜΕ: ένα έθνος είναι ισχυρό όταν έχει ισχυρό κράτος». Ανακοίνωση «συλλόγων εργαζομένων στον όμιλο ΔΕΗ» (ούτε τη στοιχειώδη ευθιξία δεν έχουν να βάλουν τ’ όνομά τους). Κατά τ’ άλλα, αφού η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί, ο Σύριζα θα μπορέσει να συστήσει ισχυρό κράτος…
♦ Ο (τέως «ανανεωτής», τέως συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και λοιπά) Π. Λινάρδος-Ρυλμόν είναι υπέρ της «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας» (ΕφΣυν, 27-1-14) ή κοινώς μας δουλεύει ψιλό γαζί.
♦ «Το εργατικό κίνημα κατέρρευσε γιατί δεν είχε καταλάβει το ηλικίας χιλίων χρόνων πρόβλημα, που έφερε στο φως το φασιστικό κίνημα. Ηταν ένα βασικό πρόβλημα της ανθρώπινης, κι απ’ αυτή –αλλά μόνο απ’ αυτή– την άποψη ο γερμανικός φασισμός ήταν προοδευτικός. Πεποίθησή μου είναι ότι το πρόβλημα που ανέκυψε δε θα το λύσει ο φασισμός, αλλά το θαρραλέο προχώρημα της επιστήμης». (Β. Ράιχ: «Ο ρόλος των ανθρώπων», στο «Ανθρωποι σε μπελάδες», Καστανιώτης 1979). Μόνο ένα σχόλιο: η πολλή οργόνη βλάπτει…
♦ «Ταμείο τρομοκρατών με 10 εκατ. ευρώ», τσιρίζει η «Καθημερινή» (26-1-14). «Σύμφωνα με πληροφορίες» – λέει η εφημερίδα. Πληροφορίες του ανθυπαστυνόμου Γ. Σουλιώτη.
♦ «…Στοιχεία του Γραφείου Απογραφής (Census Bureau), που δεν υπολογίζουν φόρους και επιδόματα σε είδος (π.χ. κρατική ιατροφαρμακευτική ασφάλιση), δείχνουν ότι το εισόδημα του 20% των φτωχότερων Αμερικανών μειώθηκε σε πραγματικούς όρους τα τελευταία χρόνια» (Οικονομική Καθημερινή, 26-1-14). Αυτά, για να μη μας περνάει για μαλάκες ο Τσίπρας, που στέκεται έκθαμβος μπροστά στο θάμα Ομπάμα.
♦ Ε, τι άλλο θα έγραφε ο Ριζοσπάστης (26-1-14): «Συστράτευση για ενίσχυση του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και παντού» – Διακήρυξη της ΚΕ του Περισσού. «Ευρωεκλογές και παντού»: ψηφίστε τώρα που καίγεται το μινί μας και βλέπουμε. (Αυτό το παντού αναρχίζει και λίγο, θυμίζοντας το σύνθημα «παντού και πάντα Ιντιφάντα»…).
♦ «Τα δύο σενάρια του Σαμαρά για ανασχηματισμό, εκλογές» (Καθημερινή, πρωτοσέλιδο, 19-1-14). Καλά, τα σενάρια ποιος τα γράφει. Ποιος σκηνοθετεί είναι το ζήτημα, και ποιος έχει το πάνω χέρι, κοινώς ο παραγωγός (προαγωγός)…
♦ ΔΕΗ: 4 εκατ. ημερησίως οι απλήρωτοι λογαριασμοί. (Λεφτά υπάρχουν).
♦ «Οι Ελληνες συνεχίζουν να επενδύουν σε καφετέριες, σουβλατζίδικα και κομμωτήρια, παρά στην καινοτομία και στις εξαγωγές» (Οικονομική Καθημερινή, 19-1-14). Πώς λέμε, τουρισμός, το βαρύ πυροβολικό της ελληνικής οικονομίας…
♦ Το ισραηλινό χασισάκι είναι καλό: βλ. «Liberation», 21-1-14, «Grand Angle», – «Israel aux petits joints pour ses malades». Κάπως πρέπει να διαφημίσει το σιωνισμό η φυλλάδα με τον τρανταχτό τίτλο της.
♦ «Και δω μπαίνει, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, το αστυνομικό πρόβλημα του σύγχρονου θεάτρου: Ο σκηνοθέτης είναι ή δεν είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να δολοφονηθεί; Η σκηνοθεσία είναι ή δεν είναι ένα επικίνδυνο όπλο;» – «Ο σκηνοθέτης δεν είναι πλάσμα ελεύθερο. Το έργο που πρόκειται να παίξει ή να βάλει να παίξουν είναι δημι-ούργημα άλλου. Φέρνει στον κόσμο τα παιδιά άλλων. Είναι πρωτο-μαμμή. Επιτελεί μία λειτουργία αιώνια και ταυτόχρονα δευτερεύουσα. Είναι αλυσσοδεμένος μ’ ένα κείμενο που απέναντί του νιώθει νάχει κάθε ελευθερία. Αλλά οι ιδέες του και οι εμπνεύσεις του χρωστιούνται στις ιδέες ενός άλλου. Συλλογιέται, ενθουσιάζεται, φωνάζει «εύρηκα», αλλά ο εσωτερικός μονόλογος του υπαγορεύει: Οτι παίρνει σίγουρα πολλές ελευθερίες απέναντι στο έργο· ότι ο άλλος –θέλω να πω ο συγγραφέας- σίγουρα θα σκέφτηκε αυτό το εφφέ· ότι η τάδε εξαιρετική ιδέα είναι βέβαια του "καθαρότερου θεάτρου", αλλά ότι ο άλλος –θέλω να πω ο συγγραφέας– δεν έχει προϊδεί σ’ αυτή τη θέση μια σκηνική προέκταση, ότι τροποποιεί έτσι την οικονομία του έργου·… Είτε το θέλουμε είτε όχι, από το ίδιο το γεγονός πως ο δραματικός συγγραφέας έχει ανάγκη τον άλλον για ν’ ανέβει το έργο του, η ύπαρξη δύο θελήσεων είναι γεγονός. Υπάρχει δυσαρμονία από το ίδιο το γεγονός πως το έργο που παρασταίνεται είναι προϊόν δύο φαντασιών. Με το δίκιο του μένει κανείς κατάπληκτος πως ορισμένοι σχολιαστές με τόση ευκολία χτύπησαν τον σκηνοθέτη. Τι να κάνει αυτός ο εργάτης ενάντια σε μια τόσο φανερή κατάσταση πραγμάτων; Πρέπει ή να αναλάβει, υπεύθυνα, από την πρώτη ως την τελευταία λέξη, το κείμενο που του προτείνεται και να δημιουργήσει σύμφωνα με τη δική του φαντασία ή να παραιτηθεί». (Ζαν Βιλάρ: «Γύρω από τη θεατρική παράδοση», Κάλβος, 1969).
Βασίλης
