Δύο χιλιάδες είκοσι δυο
λαοί και όνειρα ρημαδιό
Την Κυριακή 20 Μάρτη έχει τα 68α γενέθλιά της η Γαρυφαλλιά, η κόκκινη Λιάνα ντε. Αλλοτε πρωταγωνίστρια του θρίλερ “Ο ξυλοδαρμός και το άγαλμα“.
Την ίδια μέρα, θα παρακαλούσαμε να είστε ευτυχισμένοι, να απόσχετε από το κρέας, να σβήσετε τα φώτα το βράδυ κάνοντας το… καθήκον σας, να αφηγηθείτε κάτι και να συμβουλευτείτε το ζώδιό σας, αφού είναι οι αντίστοιχες παγκόσμιες ημέρες (δείτε το επετειολόγιο της “Κ”, υπάρχουν πολύ “καλές” παγκόσμιες ημέρες αυτή την εβδομάδα και όχι μόνον και ω χειμώνων).
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι “η παπάρα της εβδομάδας” στη σχετική στήλη της “Κ”. Ο λόγος για τη μνημειώδη δήλωση Χατζηδάκη “δεν καλύπτω απατεώνες“.
Μα είναι δυνατόν να προσβλήθηκε από κορονοϊό ο Κούλης; Ο Κούλης;
Πάντα στους άλλους γκαντεμιά αλλά ποτέ σε σένα
έφερνες. Ωσπου μια στιγμή έγινε μέγα θάμα!
“Αλλάζει η κριτική των όπλων. / Χρόνια πέρασαν, χρόνια θα περάσουν / κι οι ψυχές των συντρόφων εδώ θα γυρνούν / στο μαύρο αίμα / καθώς η απάντηση δεν έρχεται, εκκρεμεί. / Ανατρέπεται το ερώτημα, παραμένει το αίτημα. / Ποιος καρπώνεται την ψυχή και το αίμα των άλλων; / Ανερμήνευτος ο καιρός αυτοαναλώνεται” (Πρόδρομος Μάρκογλου).
Πού είναι οι “ζεσουίδες”; Ισως παντού, ίσως και πουθενά. Πώς είναι το je suis στα ουκρανικά;
Και στο βάθος πάλι ο στίχος “όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα“…
Το ξαναζήσαμε κι αυτό, ο αμερικανός πρόεδρος να κατηγορεί άλλον πρόεδρο για εγκλήματα πολέμου. Με τη γενική έννοια.
Κυρίαρχο συστατικό ή γνώρισμα των μεγάλων νούμερων είναι τα πολλά μηδενικά που -συνήθως- τα πλαισιώνουν. Οσο μεγαλύτερο το νούμερο τόσο περισσότερα τα μηδενικά. Και αντίστροφα. Και φυσικά δεν μιλάμε μόνο μαθηματικά. Ούτε μόνο για την πολιτική…
Προσπαθώντας να σαρκάσουμε και ν’ ανεβάσουμε το πρεστίζ (press tease, δια τύπου πείραγμα), μήνυμα χωρίς χρέωση: Καθώς ανεβαίνει σταδιακά η θερμοκρασία και παρ’ ότι διανύουμε τα ψυχοσάββατα (ψύχος – Σάββατα), επιζητούμε να εορτάσουμε την παγκόσμια ημέρα κατά των παγκόσμιων ημερών και να τιμήσουμε τη γιορτή μνήμης της λήθης. Ζούμε σ’ ένα χαλάκι (διε)φθαρμένο στην εξώπορτα του δυτικού πολιτισμού, στην μεσοτοιχία τριών ηπείρων. Ανήκουμε στη δύση παραμένοντας ανατολή. Ωστόσο, «κάτι σάπιο υπάρχει στο απαθές βασίλειο της Δανιμαρκίας» (εκ των λέξεων «δανείζομαι» και «μάρκα»). Σχεδόν παντού ο βορράς είναι ο ανεπτυγμένος κι ο νότος ο φτωχός, όμως εδώ ο βορράς δόθηκε βορά στα θηρία των υποσχέσεων. Σ’ αυτή τη χώρα που δεν έχουμε Πούτιν και φαλλοί κλίναι (νέα γραφή του «πού την κεφαλή κλίναι»), οι λαγοί με τις γκαργκάνες αφού φάνε αστακούς με δαγκάνες, βγαίνουν και προτρέπουν -χωρίς να προντρέπονται- να κόψουμε τη σαρδέλα γιατί δεν αντέχει τέτοιες δυσβάσταχτες πολυτέλειες η ανοικονόμητη οικονομία. Και οι ανασφαλείς ανασφάλιστοι παρακολουθούν, δεμένοι στο μαγκανοπήγαδο, καθηλωμένοι στο αναπηρικό τραπεζάκι του διαλόγου. Πάντως είναι άσχημο να αναγκάζεσαι να συνθέτεις ενώ είσαι αναλυτής, αγγίζει τα όρια της αναλητείας. Αναλυτικά, άλλη φορά. Ηθικόν δίδαγμα: Τα νέα απέτυχαν, χρειαζόμαστε κάτι παλιό. Τα μορφώματα που διαμορφώνει η μόρφωση είναι όμορφα μα επικίνδυνα. Θα το ξαναπούμε: Το πέρασμα στην εποχή του υδροχόου δεν συντελέσθηκε ελλείψει νερού. Ζούμε πια στον εγώκαιρο, εγώ παντού, με ωροσκόπο μεταστατικό καρκίνο και τη σελήνη για ένα σελίνι μαζί με το σέλινο, selling στις τοξικές λαϊκές. Εδώ βέβαια εγείρεται ένα μεγάλο ζήτημα: Ψωμί, παιδεία ή ελευθερία; Μην τα θέλουμε όλα δικά μας… ΥΓ: Ευτυχώς, κάποιοι έχουμε AIDS (Anti Idiots Defense System).
“Εγώ δεν ημπορώ εν συνειδήσει να ναναρίσω την κοινωνία μας με το ναρκωτικό νανάρισμα των λαοπλάνων. Ούτε μήτε να σιωπήσω τα ολέθρια αποτελέσματα μιας τέτοιας σατανικής κερδοσκοπίας. Εγώ εξεναντίας ξεσκεπάζω τα ελαττώματά της με θάρρος και με εξουσίαν. Με όλην εκείνην την εξουσίαν οπού μου δίνει η Αλήθεια” (Ανδρέας Λασκαράτος).
Κοκκινοσκουφίτσα
