Δύο χιλιάδες είκοσι τρία
πάντα στο σβέρκο η ίδια φατρία
Απατο το καρτεσιανό φρέαρ του «καταναλώνω άρα υπάρχω». Μέρες λαμπρές με τσακισμένους εργαζόμενους μέσα στα μαγαζιά και τσακισμένους ημιεργαζόμενους και άνεργους έξω από αυτά. Μια κυνωνία που βουλιάζει στη φτώχεια εν μέσω χορών εκατομμυρίων γύρω της, στην κατάθλιψη τριγυρισμένη από αστραποβόλα «χαρούμενα» φώτα, στην απόλυτη άγνοια βομβαρδισμένη από καταιγισμό πληροφοριών, στην απελπισία καταπλακωμένη πανταχόθεν από υποσχέσεις ελπίδας.
«Τα πουλιά που γεννιούνται σε κλουβιά περνάνε το πέταγμα για αρρώστια» (Alejandro Jodorowsky).
Ας παραβλέψουμε αν, τι και γιατί «γιορτάζουμε». Και ας μας πουν οι «νοικοκυραίοι» πώς γίνεται να μιλάνε και να τραγουδάνε για «ταπεινή φάτνη» και να μετατρέπουν σε φαντασμαγορικά υπερθεάματα τα σπίτια τους! Ας μας πουν πώς γίνεται να μιλάνε για πνευματικότητα και να αποθεώνουν την ύλη στη χυδαιότερη μορφή της! Πώς γίνεται να λένε για ταπεινότητα και να στολίζονται σαν λατέρνες και να τρώνε σαν να μην υπάρχει αύριο! Πώς γίνεται να μιλάνε για «βαθύ νόημα» και να καταναλώνουν αφιονισμένα! Ας μας πουν για το άθλιο, υποκριτικό οικοδόμημα. Και μετά βλέπουμε και τα υπόλοιπα…
Μες στης βουλής τους πλάτανους γινόταν πανηγύρι
μα η γιορτή ήταν πολλή κι ο τόπος ήταν λίγος
δώδεκα δίπλες ο χορός κι εξηνταδυό τραπέζια
χίλια ψηνότανε σφαχτά σ’ ούλες τις εταιρίες
κι η λματ τρώει και ρεύεται, μιζάρει και χορεύει.
Το κίνημα ακίνητο, μόνος του ο μαέστρος
που ροβολάει προς το βουνό, λέει κατά τα πλατάνια:
– Σώπασε λματ, ούλοι σιωπή, είν’ ανοιχτοί οι δρόμοι
με ούριο τον άνεμο όλα πρίμα μας πάνε
οι αντιστάσεις κάμφθηκαν, όλα δικά μας θα ‘ναι.
Δεν σχολιάζουμε αυτά που είπε η συμμαθήτρια του Κασσελάκη στο Κολλέγιο Αθηνών, περί περπατήματος και παιδιών, γιατί θα πούμε καμιά πολύ βαριά κουβέντα, σαν κι αυτές που καταγράφηκαν παντού άμα τω ακούσματι της δήλωσης. «Δεν είπα ότι πρέπει να συγχωνεύσουμε τα σχολεία για να περπατάνε τα παιδιά παραπάνω», απολογήθηκε μετά από το πάνδημο κράξιμο. Εντάξει, είπες ότι «πρέπει να περπατάνε τα παιδιά παραπάνω για να συγχωνεύσουμε τα σχολεία». Για να μην πεις ότι συγχωνεύετε τα παιδιά…
Πάλι στο ζεϊμπέκικο το έριξε η επιρρεπής Γεροβασίλη, αυτή τη φορά εις τον ναό τέχνης («πολιτιστικό κέντρο» κατά Γιαννόπουλο) του Γιώργου Μαργαρίτη.
Ενας στους τέσσερις αγόρασε κάτι στην «Black Friday» λένε οι έρευνες για την αγορά. Σε συνδυασμό με το ότι ένας στους τέσσερις ρέπει προς την (ακρο)δεξιά όπως λένε έρευνες μιας άλλης αγοράς, καταλαβαίνουμε πού ζούμε και τι έχουμε να περιμένουμε…
Είπαμε, άλλο είδη πρώτης ανάγκης και άλλο είδη προ της ανάγκης…
Oχι ατέλειες. Κι εν τέλει μην ξεχάσουμε τα τέλη, επιτέλους. Για να μπορούμε να κυκλοφορούμε και να πληρώνουμε διόδια κι άλλα τέλη. Τέλεια. «Τέλη, τέλη, τέλη, κάλπικε ντουνιά / μ’ έκανες κουρέλι, δεν σ’ αντέχω πια / τούτη η γη σου θέλει σπίρτο και φωτιά» που έλεγε κι η θεία Χάρις.
«Να αντιμετωπίσουμε τις αγέλες των χούλιγκανς» το πρόταγμα της αγέλης που επιδράμει στην κοινωνία. Η οπαδική βία μπορεί να έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά οι γενεσιουργές αιτίες της δεν παύουν να βρίσκονται στη μήτρα αυτού του βρώμικου και σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να καταπολεμηθεί αν δεν εκλείψει το ίδιο. Και βέβαια είναι αστεία η αναστολή της για δύο μήνες και μόνο στα γήπεδα.
Είναι δίκαιο και γίνεται πράξη: Ο Στέφανος Κασσελάκης θα κάνει Χριστούγεννα στις ΗΠΑ. Και μετά θα πεταχτεί σε Αυστραλία και Νότια Αφρική. Για περιοδείες, φυσικά. Πού πήγε το μυαλό σας;
Α, ναι, πριν βιαστείτε να κακολογήσετε: Εβγαλε κι αυτός έρπη, όπως κάποτε κι ο Αλέξης! Από τα πολλά ζόρια βέβαια.
Την Κυριακή ψηφίζεται άλλος ένας προϋπολογισμός, για να έχουμε ακόμα μια καλή χρονιά και του χρόνου. Και του χρόνου.
Κοκκινοσκουφίτσα
