Δυο χιλιάδες και εννέα: father τα ‘μαθες τα νέα;
Ακρως σοβαρή πλακίτσα, στίχοι: Κοκκινοσκουφίτσα.
Μιας και είμαστε έτσι μαζεμένοι, απάρτια της αποσταθεροποιητικής αποχής που δεν άκουσε το ευφυές πλην τερατολογικό σύνθημα («χάσε ένα μπάνιο και κάν’ τους να χάσουν τον ύπνο τους»), σκέφτομαι να γράψουμε μια έκθεση με θέμα –ανάθεμα!– «πώς πέρασα τις εκλογές μου». Κι επειδή μου αρέσει να λειτουργώ υποδειγματικά (όπως ο Αλέξανδρος που πέθανε σαν σήμερα, σαν αύριο, σαν όποτε πέφτει Κυριακή μέσα στο φεστιβάλ βιβλίου της συμβασιλεύουσας που μετατοπίστηκε γι’ αυτό το λόγο), κάνω την αρχή. Σ’ αυτή την έκθεση –ίνα μη διασαλευθώσι και τα εκπαιδευτικά προγράμματα του υπουργείου παιδιάς– αφιερώνεται η στήλη σήμερα:
Τι ωραιότερο λοιπόν –αν εξαιρέσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣυΡιζΑ που άνοιξε εσωτερική κουβέντα ακόμα και την ευρωλαγνεία του!– από το να απολαμβάνεις χαλλλαρά ένα «φραπέ Θεσσαλλλλονίκης» (original trade mark, όπως το κουλούρι Θεσσαλονίκης, ο πατσάς και η μπουγάτσα της, άλλωστε η ίδια η πόλη από μπουγάτσα πολιτισμών κοντεύει να γίνει μπουγάτσα με φασίστες). Κι ακόμα καλύτερα όταν είναι προπαραμονή ευρωεκλογών και ετοιμάζεις το «τσουτσούνι στις εφτά Ιούνη», δηλαδή το δόλωμα και το ψάρεμα που λέγαμε στα προηγούμενα Κοντρόφυλλα (τι να κάνουμε σ. κε Πάπια, δεν έχουμε όλοι πρόσβαση στα αμνοερίφια). Ξαφνικά λοιπόν, βλέπω να με πλησιάζει κλυδωνιζόμενη δίκην σεισοπυγίδος (σουσουράδας, σείω + πυγή, κουνώ τον κώλο μου δηλαδή) και απειλητικά μια τσούλα –καλή κοπέλα, αξιέραστος κι ευειδέστατη κατά την αισθητική των σούργελων του χώρου που καταφανώς εκπροσωπούσε– και να τεντώνει το πάλλευκο, αλαβάστρινο ξερό της που δεν γνώρισε τη βαρβαρότητα της χλωρίνης ή του τηγανόλαδου-βαλβολίνης, φέροντας ένα απαστράπτον φυλλάδιο (πόσο να έκανε; Να ρωτήσω στην «Τυποεκδοτική» που βγάζει απ’ όλα για όλους;) κάτω από την κάτω γνάθο μου. Ηταν φανερό ότι πήγαινε γυρεύοντας ένα… λούσιμο, κάτι το οποίο δεν της αρνήθηκα, ευσχήμως βέβαια και καθ’ υπαγόρευση της δασόθεν κεκτημένης ελληνικής παιδείας μου στην οποία δια βίου μετέχω. «Τέλος πάντων, αρκεί να ψηφίσετε», ύψωσε προσβεβλημένη τη φωνή της, τονίζοντας αυστηρά –καταργήθηκε κι η βαρεία– τις λέξεις, δίκην ανιάτως εθισμένης στην τρομοκρατία δημοδιδασκάλισσας-φόβητρου της μαθητιώσας ποίμνης Βυτίνας, Στεμνίτσας, Δημητσάνας και σύμπασας της περί το Μαίναλο ορεινής Αρκαδίας του μεσοπολέμου.
Ε, λοιπόν, οι φόβοι της καλλιπύγου νεάνιδος –που την είδα να χάνεται κινούμενη σαν τον «Σκοπελίτη» με οχτώ μποφόρ έξω από τα Κατάπολα– βγήκαν αληθινοί. Κι όχι εκ μέρους μου, που αποτελώ την τελευταία τρύπα του ζουρνά, αλλά εκ μέρους των διαρκώς μετατοπιζόντων τις τρύπες της ζώνης τους συμπατριωτών. Κι όταν μιλώ για φόβους, δεν αναφέρομαι στους παντοιοτρόπως απωθούμενους φόβους της απέναντι στο σάβανο που θα διαδεχτεί τα Armani, άτινα ντύνουν τη γύμνια του τρυφερού πλην ανίδεου κορμιού της. Μιλώ για την αποχή, φόβο που ένας στους δυο τον έκανε αρχικά εφιάλτη και στη συνέχεια πραγματικότητα. Ξέρω, ξέρω, ανάμεσά μας υπάρχουν και δικοί της παραπονεμένοι, αλλά αυτούς σεμνά και ταπεινά θα τους βολέψουν, θα τους επαναφέρουν στα ποιμνιοστάσια των χειμαδιών. Οι άλλοι όμως, θα μείνουμε να στοιχειώνουμε τα αποτρόπαια οράματά σας, ω δια παντός χαμένη οπτασία –θα μπορούσα να γράψω μια ιπποτική νουβέλα, αλλά έτσι θα πάρω μονάδα στην έκθεση και δεν το επιθυμώ, στο κυνήγι μιας ανώτερης μορφωτικά και κατώτερης εργασιακά θέσης, ας είναι και με stage– και θα μας βρίσκετε μπροστά σας σαν κατσαρίδες. Για να σας τρομάζουμε αλλά και να σας υπενθυμίζουμε ποιος θα επιβιώσει μετά την ατομική καταστροφή (μιλώ για την καταστροφή του ατομισμού που πρεσβεύετε, περιφέροντας τα λαμπρά, ανεπανάληπτα, όλα ίδια μα όλα «μοναδικά», ολίγιστα εγώ σας).
Η απόχη της αποχής απηχεί άρνηση. Κι αυτό το μήνυμα (ποια αναφορά παράδοσης ρε;) δεν είναι sms, δεν είναι mail, αλλά μήνυμα καπνού. Σε λίγο θα ξαναδείτε τις φωτιές απ’ όπου πηγάζει, γιατί δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, άσχετα αν προλάβατε και σβήσατε τους καπνοπαραγωγούς. Μια άλλη γεωργία είναι εφικτή, μια γεωργία που οι σπόροι της έρχονται από το μέλλον για να στοιχειώσουν στοιχειωδώς τα στοιχεία του αστοιχείωτου πολιτισμού σας. Αυτού των κούφιων ιδεών και των κενοτομιών που παρουσιάζει ως δήθεν καινοτομίες. Κενά δαιμόνια εισάγετε, κενές διαθήκες υπογράφετε, αλλά σας πήραν χαμπάρι.
Ενδεικτικό, αν και εκτός εκθέσεως: Είναι δυνατόν την επομένη της εκλογικής πανωλεθρίας να μιλά για μέτρα κατά των κουκουλοφόρων ο μασκαράς; Τόσο άχτι, τόσος πανικός; Εναν ψυχολόγο ρε παιδιά!…
Κοκκινοσκουφίτσα
kokinoskoufitsa@eksegersi.gr
