Δυο χιλιάδες και οχτώ: έτος φαύλο και φριχτό.
Ακρως σοβαρή πλακίτσα, στίχοι: Κοκκινοσκουφίτσα.
Κόκκινη φωτιά κρυμμένη μες στο κράτος περιμένει. Ρίξε κλότσο να σπιθίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει.
Η Κοκκινοσκουφίτσα –παρά τις αναπαλαιώσεις και τις επιδοτήσεις από την εφορία νεότερων μνημείων– γερνούσε επιτυχώς, αλλά ένα θαύμα την έκανε είκοσι χρόνια νεότερη! Miracolo! Πάνω που η Χιονάτη και οι άλλες φαντασμένες ιέρειες του shopping therapy διαμαρτύρονταν που δεν μπορούσαν να κατέβουν στο κέντρο για να ψωνίσουν, κάποιοι ανάσαιναν από τις ωραίες μέρες και νύχτες. Στην Αθήνα μες στο κέντρο, πάει κάηκε το δέντρο, ενώ η ανάπτυξη στην επαρχία είναι εμφανής κι αυτή είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους δεν πίστευαν στις εξαγγελίες για αποκέντρωση. Ζούμε τον μύθο μας στην Ελλάδα, με συνέπεια, με όραμα, με προοπτική. Και θα το ξαναπούμε γιατί κάποιοι χλεύαζαν μπροστά στην πρωτοφανή ανάπτυξη που γνωρίζει ο τόπος μετά το 2004: η επαρχία αναπτύσσεται αγαπητοί και η χώρα βαδίζει στο δρόμο της ισομερούς ανάπτυξης. Πρώτη φορά σύμπασες οι πόλεις ήταν τόσο φωτεινές, πρώτη φορά των εορτών προηγήθηκε… μακρά εορταστική περίοδος. Γιορτές κρότου-λάμψης, γιορτές δακρυγόνες όπου κλάψαμε όλοι. Τι δημιουργικός καπνός (να επιδοτήσεις καπνού, ποιος είπε ότι κόπηκαν;), τι ζωοοποιός λάμψη, τι μεταλαμπάδευση της ελληνικής πρωτοπορίας στην Ευρώπη! Επαναστατική τεχνογνωσία, να εξαγώγιμο προϊόν και εγγύηση ανάπτυξης για τον τόπο και τον κόσμο. Η μήτρα των καιρών γεννοβολάει ουρλιάζοντας, ζούμε ιστορικές στιγμές στη δύση της προϊστορίας κι ας είναι ακόμη εδώ οι δεινές σαύρες, οι δεινόσαυροι. Πρώτη φορά υπάρχει τόση επάρκεια χοιρινού στην αγορά εν όψει Χριστουγέννων, η παραδοσιακή «γουρουνοχαρά» των παλιών εποχών με τα σφάγια, τα λουκάνικα, τις τηγανιές και το κάπνισμα των κρεάτων, μαρτυρά ότι οι ελληνικές παραδόσεις είναι ολοζώντανες. Το ίδιο και η παρουσία καλικάντζαρων που διευρύνουν την εορταστική περίοδο και προκαλούν πονοκέφαλο στις νοικοκυρές, χαλώντας τους τη φτιάξη… Τι νομίζατε, ότι αιώνια θα πριονίζουν το δέντρο που δεν πέφτει ποτέ;
Τόσες χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι τον τραβάνε φωνάζοντας «πέσε», αλλά εκείνος μένει καρφωμένος στα κιλά του. Εδώ χρειάζονται εργαλεία, σφυριά που θα σπάσουν τα ντουβάρια και τα βάθρα και δρεπάνια που θα κόψουν τις ρίζες των ζιζανίων. Είπα σφυριά και δρεπάνια και θυμήθηκα τον Ρυζοσπάστη (είμαι πια γνωστή για τους άσχετους συνειρμούς μου). Παιδιά, μου έκαναν πλάκα τις προάλλες, κόλλησαν άρθρα της Α2 και του Ρυζοσπάστη σε συνθέσεις και μου τα έδειξαν: δεν αντιλήφθηκα το παραμικρό η απατημένη! Να ‘ναι καλά η Αλέξις της «Δυναστείας» των συνεχιζόμενων επί 70ετία ιστορικών λαθών. Που άρχισαν να πρωτοφυτρώνουν στις πλαγιές της Ακροναυπλίας και σήμερα είναι πια τροπικό δάσος προστατευόμενο από τη συνθήκη Ramsar, ο πνεύμονας του κόμματος όπου ο καρκίνος θεωρείται ευλογία και η ευλογία καρκίνος, όταν είναι έξω απ’ αυτόν…
Το «πάρτι-πάρτι στις εφτά του Μάρτη» έγινε «επαναστατικό έμβρυο μέσα στο Δεκέμβριο». Μέσα στη γενική μετριότητα, ζούμε τη χειρότερη κυβέρνηση της καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ. Αυτό που της χρειάζεται (τι θα πει «ξέρουμε, ξέρουμε» ρε;) είναι ένα αποχωρητήριο, δηλαδή ένα συμβόλαιο αποχώρησης (κατά το πωλητήριο, πλείστα όσα εκ των οποίων έχει υπογράψει). Είναι εμφανές ότι δεν μπορεί πια να μας ψυχαγωγήσει, αντιμετωπίζει μεγάλη δυσχέρεια με αποτέλεσμα να στερεύει το υλικό μας στον τομέα αυτό. Και τα άλλοτε λαλίστατα στελέχη έχουν λουφάξει άφωνα στις ποντικότρυπές τους ενόσω απ’ έξω βολτάρουν λυσσασμένες γάτες. Μας αναγκάζουν έτσι να στραφούμε σε εκσφενδονισμένα υποδήματα του εξωτερικού που –φευ– είναι άστοχα. Ο πλανητάρχης πήρε παπούτσι, καιρός να πάρουν παπούτσια και οι τοποτηρητές.
Το περίπου συνομήλικο με τον Δρακουμέλ κόμμα –συμπολέμησαν άλλωστε για την κάθαρση το βρώμικο ‘89 της ακαθαρσίας– το ιστορικό αυτό μόρφωμα των συντεταγμένα λιτανευομένων αριστερών νοικοκυραίων, περιφρουρεί τον κλήρο που του κλήρωσε η μεταπολίτευση. Και μας υπόσχεται ακόμα πιο σπαρταριστά επεισόδια στο μέλλον, μέσα από το Οσκαρ β΄ γυναικείου ρόλου που φιλοδοξεί να πάρει στην ταινία «όλοι οι άνθρωποι του προέδρου, μέρος β’: η στήριξη». «Αξιο» φωνάζουν τα λοβοτομημένα ΑμΕΑ (Ατομα με Επαμφοτερίζουσες Αντιλήψεις), πιασμένα χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη στη θεωρία και με συντρόφους μεροκαματιάρηδες δολοφόνους στους δρόμους. «Αξιο» φωνάζουμε κι εμείς…
Να ανατραπεί ο καπιταλισμός για να πάψει πια το πετροβόλημα «ανθρώπου» από άνθρωπο. Αλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλα τραγούδια. «Το δάμαλο, το δάμαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο»…
Κοκκινοσκουφίτσα
kokinoskoufitsa@eksegersi.gr