Δυο χιλιάδες και οχτώ: έτος φαύλο και φριχτό.
Ακρως σοβαρή πλακίτσα, στίχοι: Κοκκινοσκουφίτσα.
Ενώπιον των νέων Δεκεμβριανών και καθώς έβηχα εύηχα από τα επαρχιώτικα –για πολλά χρόνια αχρησιμοποίητα– ληγμένα χημικά, πρόσθεσα μια πιθανότητα καρκίνου στον λέοντα ωροσκόπο μου. Ακριβώς τη μέρα που Ελλάδα και Ρωσία κήδευαν από έναν Αλέξανδρο. Ειδοποιός διαφορά (πέρα από τις προφανείς): η Ρωσία δεν είχε κανένα λόγο να οργίζεται ούτε είχε έναν άλλο Αλέξανδρο και μια Αλεξάνδρα να εξακολουθούν να παίζουν σε αριστερά – παιδική χαρά (ευτυχώς οι μισοί αυτής ήταν στους δρόμους, ενώ οι άλλοι μισοί παρέμειναν πιστοί στην επαίσχυντη και προδοτική ανακοίνωσή τους).
Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι πια ολάκερη κόκκινη από οργή, όπως χιλιάδες άλλοι. Από την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μέχρι τη δημοσίευσή τους, θα έχουν μεσολαβήσει πολλά. Τι να πρωτοπείς; Αλλωστε τα ανακεφαλαίωσε όλα ο Χριστόδουλος στη συνέντευξή του στη «Ζούγκλα» (https://www.zougla.gr/news.php?id=16122). Οπως πάντα, θα παρακάμψουμε(;) την οργή και τα συναισθήματά μας, προστρέχοντας –πού χρόνος και διάθεση για σκέψη και γράψιμο– αλλού. Μια συρραφή ιστορικών λεγομένων:
«Τα λόγια είναι ανούσια, η οργή δεν είναι όπλο, απαιτεί δράση. Η επαναστατική δράση –με όποιον τρόπο κι αν διεξάγεται– θα πρέπει να είναι πάντα κατανοητή από τις μάζες. Ολα είναι σε συνεχή κίνηση, το ίδιο κι ο αγώνας. Ο αγώνας είναι κίνηση και είναι κι ο ίδιος εν κινήσει. Εκείνο που μετράει είναι ο σκοπός, λείπουν όμως ακόμα τα πάντα, όχι μόνο όλα τα μέσα. Το μόνο που γίνεται ολοφάνερο στο σημείο αυτό, είναι τι είδους άνθρωπος είναι ο καθένας. Ανακαλύπτεται το μητροπολιτικό άτομο, προϊόν της διαδικασίας αποσύνθεσης ενός θανατηφόρου, ψεύτικου, αλλοτριωμένου περιβάλλοντος της ζωής μέσα στο σύστημα – εργοστάσιο, γραφείο, σχολείο, πανεπιστήμιο, ρεβιζιονιστικές ομάδες, μαθητεία και προσωρινή εργασία. Οι συνέπειες του διαχωρισμού επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, φανερώνουν εκείνες της αχρηστίας στην οποία περιπίπτεις μέσα σε ιεραρχικά οργανωμένες εργασιακές διαδικασίες, της ψυχικής παραμόρφωσης που προκαλεί η καταναλωτική κοινωνία η οποία έχει βυθιστεί στην παρακμή και στη στασιμότητα. Ιδού από πού προερχόμαστε: από την απομόνωση της προαστιακής κατοικίας, του θλιβερού τσιμέντου, των δημόσιων ορφανοτροφείων, των ασύλων που θυμίζουν φυλακές και των ειδικών τμημάτων των φυλακών. Από την πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ, του καταναλωτισμού, της σωματικής τιμωρίας, της ιδεολογίας της μη βίας. Από την κατάθλιψη, την αρρώστια, την υποβάθμιση, την προσβολή και την ταπείνωση του ατόμου, όλων των εκμεταλλευόμενων υπό τον καπιταλισμό. Μέχρις ότου να συνειδητοποιήσουμε ότι η μιζέρια του καθένα από μας καθιστά αναγκαία την απελευθέρωση και ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Ο λαός έχοντας χάσει την αίσθηση του μεγέθους της επαναστατικής ταξικής πάλης, είναι αναγκασμένος να ζει σ’ ένα μη ιστορικό επίπεδο, στερούμενος αυτοσυνείδησης και επομένως αξιοπρέπειας. Τα γουρούνια, μέσω του ψυχολογικού πολέμου προσπαθούν ν’ ανατρέψουν τα δεδομένα. Ο λαός δεν στηρίζεται στις μετοχικές εταιρίες, στις πολυεθνικές και στα εργοστάσιά τους, αλλά τα γουρούνια στηρίζονται στον λαό. Η αστυνομία δημιουργήθηκε όχι για να προστατεύει τον λαό από τους εγκληματίες, αλλά για να προστατεύει το σύστημα εκμετάλλευσης από τον λαό. Οι άνθρωποι δεν εξαρτώνται από το σύστημα δικαιοσύνης, αλλά η δικαιοσύνη από τους ανθρώπους. Η άρχουσα τάξη μας μισεί διότι παρά τα εκατό χρόνια καταστολής, φασισμού, αντικομμουνισμού, ιμπεριαλιστικών πολέμων, γενοκτονίες ολόκληρων εθνών, η επανάσταση ορθώνει ξανά το ανάστημά της.
Οι ρεβιζιονιστικές ομάδες έχουν τον φετιχισμό της νομιμότητας, τον φιλειρηνισμό τους, τον μαζικό οπορτουνισμό τους. Εχουμε εναντίον τους όχι μόνο το γεγονός ότι τα μέλη τους προέρχονται από την μικροαστική τάξη, αλλά κυρίως το ότι η πολιτική και οργανωτική δομή τους αναπαράγει την ιδεολογία της αστικής τάξης, προς την οποία ήταν ανέκαθεν ξένος ο προλεταριακός διεθνισμός. Τάξης η οποία οργανώνεται πάντα –κι αυτό δεν επηρεάζεται διόλου από την ταξική θέση της– συμπληρωματικά προς την εθνική αστική τάξη, την άρχουσα τάξη μέσα στο κράτος. Το επιχείρημα ότι οι μάζες δεν είναι ακόμα έτοιμες, είναι επιχείρημα ανθρώπων που ανησυχούν για τις θέσεις εξουσίας τους, που ενδιαφέρονται να εξουσιάσουν έναν λαό κι όχι για έναν αγώνα χειραφέτησης και απελευθέρωσης. Ο ιμπεριαλισμός είναι από άποψη τακτικής ένα ανθρωποφάγο τέρας, αλλά στρατηγικά είναι μια χάρτινη τίγρη. Εναπόκειται σ’ εμάς το αν θα συνεχιστεί η καταπίεση, καθώς και το αν θα τον συντρίψουμε». Λόγια της αποκηρυγμένης από την Bettina Rel μάνας της, της Ulrike Meinhof.
Κοκκινοσκουφίτσα
kokinoskoufitsa@eksegersi.gr
