Δύο χιλιάδες είκοσι ένα
και δεν αρκεί μόνο η πένα…
Με το ένα χέρι “ανοίγει” το lockdown, με το άλλο απειλές για αυστηρότερα μέτρα. Ο αυτόματος πιλότος έχει άσχημα συμπτώματα (τι κορονοϊού ρε;). Και ακόμα, μόλις μπαίνουμε στον Φλεβάρη.
Στο μεταξύ, δεν μπορούμε να βρούμε εύκολα αντίστοιχη ενημέρωση για την πορεία της… παραδοσιακής γρίπης.
“Κοκκίνισε” η Αττική όταν αλλού “ασπρίζουν”
μοιραία τ’ αντιφατικά σαν δεν ξεκαθαρίζουν.
Μολυσματικές ασθένειες, κλιματική αλλαγή, κοινωνικές ανισότητες και όπλα μαζικής καταστροφής, είναι σήμερα οι μεγαλύτερες προκλήσεις για την ανθρωπότητα, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Ουδέν σχόλιο…
“Οταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει” έλεγε ο Ελύτης. Οταν ακούς “κανονικότητα” τι μυρίζει;
Και δε μας λέτε ως αφανείς εσείς νοικοκυραίοι
πότε θα διαμορφώσετε γνώμη που να ‘ν’ δική σας
κι όχι ό,τι σας χώνουνε κανάλια στο κρανίο;
Πότε θα καταλάβετε ποιος είναι ο εχθρός σας
ποιο είναι το συμφέρον σας, η θέση σας, η τάξη;
Οι πρόσφυγες είν’ αδερφοί, η εργατιά το σόι
φίλοι είναι οι όμοιοι κι εχθροί σας οι δυνάστες
και της καρδιάς το πύρωμα με τα μεγάλα “όχι”
είν’ η τρανή απόδειξη πως ζήσατε δω πάνω
Κι όχι σιωπές, λογαριασμοί, σκυψίματα και φόβος.
Ακρογωνιαίοι ηλίθιοι, ακρογωνιαίοι λίθοι του άθλιου εποικοδομήματος, αμολάνε ασταμάτητα τις παπάρες τους για να καθυποτάξουν την κοινωνία. Με τον αρχιερέα της τραγικής φαιδρότητας, το καρτούν του θερμοκηπίου (ποιας “Disney” ρε;) να έχει το γενικό παρασκηνιακό πρόσταγμα ή απλά την ανοχή στον –έτσι κι αλλιώς- οίκο ανοχής στον οποίο μετατρέπουν την κοινωνία με την ανοχή (και ενοχή) της/μας.
«Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί / από τα λόγια τα παχιά / μην περιμένεις τροφή. / Γι’ αυτό εμπρός μαρς αριστερά / είν’ η θέση σου εκεί / στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς / γιατί εργάτης είσαι κι εσύ. / Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα / σαν σκουλήκι δεν θες να σε πατούν / δεν θέλεις δούλους να ‘χεις εσύ / μα ούτε κι αφεντικά. / Αφού είσαι εργάτης, εργάτη / το δίκιο σου δεν θα βρεις πουθενά / μονάχη της η εργατιά / κερδίζει τη λευτεριά» (Berthold Brecht – «Το τραγούδι της ενότητας»).
Αλλη μια “είδηση” που έρχεται κι επανέρχεται σε διάφορες μορφές με την ίδια επωδό, χωρίς όμως αναφορά στα πραγματικά αίτια και –κυρίως- στους αίτιους: Από το 1994 ως το 2017 η Γη έχασε 28 τρισεκατομμύρια τόνους πάγου, ποσότητα αρκετή για να σκεπάσει ολόκληρη τη Βρετανία σε βάθος εκατό μέτρων. Από το κάλυμμα πάγου της Γροιλανδίας μέχρι την Ανταρκτική και τους παγετώνες των Αλπεων, οι πάγοι της Γης λιώνουν πολύ ταχύτερα σήμερα από ό,τι πριν από τριάντα χρόνια.
“Θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να επαναστατεί εναντίον ιδανικών που πιστεύω πως είναι ψευδή και δεν εξυπηρετούν το σύνολο της ανθρωπότητας, αλλά μονάχα μεμονωμένες ομάδες ανθρώπων” (Naguib Mahfouz).
Στον εικοστό πρώτο αιώνα η πλειονότητα εξακολουθεί να παρακάμπτει τα φώτα της επιστήμης και να πιστεύει σε μεταφυσικά παραμύθια και ιστορίες γι’ αγρίους. Εξακολουθεί να παρακάμπτει τα γεγονότα, την ιστορία και τη λογική και να πιστεύει σε κόμματα-κώματα, σε πατρίδες που περιέχουν αφεντικά και δούλους ομόψυχα και ομοιογενώς. Στον εικοστό πρώτο αιώνα η πλειονότητα βάζει πλάτη, νύχια και δόντια για να μη βγει από την προϊστορία και βρεθεί έξω από τα δήθεν ασφαλή σπήλαιά της. Γιατί ακόμη και πάντα φοβάται ανύπαρκτα ή ανίσχυρα θηρία.
“Θέλεις να έχεις μια εικόνα του μέλλοντος; Φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα” (George Orwell).
Κοκκινοσκουφίτσα