ως πότε, σύντροφοι, με τα σκατά;
Ηταν 17 Νοέμβρη του 1975, δυο χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και τα γεγονότα στην Αθήνα, όταν τα δύο μεγαλύτερα «κομμουνιστικά» κόμματα της Ευρώπης –το ιταλικό και το γαλλικό- εξέδωσαν ανακοίνωση αποκήρυξης της βίας… Το ελληνικό, βέβαια, είχε φροντίσει ήδη να βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του διά χειρός καπετάν Γιώτη (ποιος Πέτρος ρε;) ότι θα είναι φρόνιμο και δεν θα του περάσει καν από το μυαλό η ανατροπή του καθεστώτος με βίαια μέσα. Εξ ου και η μετέπειτα δεδηλωμένη απέχθεια προς τη θραύση υαλοπινάκων και η προσήλωση στην ως διά μαγείας ανατροπή, μέσω μιας μεγάλης, ονειρικής (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) επανάστασης. Για την οποία βεβαίως-βεβαίως θα πρέπει πρώτα να ωριμάσουν οι συνθήκες…
Μία μεγάλη περιπέτεια πέρασε αναπάντεχα η λαϊκή μούσα, η οποία επίσης καταδικάζει (κατ' άδικα ζει) τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα. Σε ανάρτησή της σε μέσο κυνωνικής δικτύωσης, περιγράφει τον πόνο της:
Με το μυαλό μου πάλευα για να βρω καμιά άκρη
ώσπου το βλέμμα έπεσε στο ντεκολτέ της Τζάκρη.
«Μάνα μου!» αναφώνησα, «χωρίς σουτιέν η Δώρα!».
«Α, να χαθείς ρε σεξιστή» μου είπαν… Τρέχω τώρα.
Ταγμένη στο ιερό λειτούργημα της καταγραφής των Γ.Α.Μ.Ε.Ι.Σ. (Γεγονότων Αστικών Μέσων Εξέχουσας Ιστορικής Σημασίας) ώστε να αξιοποιηθούν από τους ιστορικούς του ιστορικού μέλλοντος, συμπληρώνει:
Αδωνι πούθε χάθηκες; Μου λείπει η φωνή σου
μου λείπουν οι ιδέες σου, η πάγια τακτική σου
να τρέχεις σαν πιστό σκυλί σάλια πλημμυρισμένο
πίσω απ' όπου δεις «φαΐ». Γύρνα, σε περιμένω.
Πέρα από την (όποια) πλάκα, τόσο πολλές και τόσο συχνές συναντήσεις με εκπροσώπους του ιερατείου δεν είχε κανένας πρωθυπουργός στην ιστορία της μακάριας Μπανανίας. Κάτι δείχνει κι αυτό για την προέλευση, το ποιόν και τις προθέσεις του, αν και για τα βαθύτερα αίτια θα πρέπει να μιλήσουν επιτέλους και ψυχολόγοι.
Αθλιε βουτυρομπεμπέ με τι να σε στολίσω
φέρτε το υβρεολόγιο με χρώμα πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής πήγαινες μύγα μισώ
μα ήσουν κι εσύ κοπρόσκυλο, ένα απ' το σωρό.
Του σιναφιού σου μοναχά του πρέπουνε μπουνίδια
να μην τολμήσει να σταθεί στον κόσμο πουθενά
ξεκουμπιστείτε, φύγετε, τραβάτε στα τσακίδια
προδοτικά αποβράσματα, άει πάρ'τε τα βουνά.
«Οι ανάγκες κατασκευάζονται από τα ΜΜΕ για να δημιουργήσουν μια ζήτηση για ολότελα άχρηστα εμπορεύματα, που το καθένα έχει σχεδιαστεί προσεκτικά για να φθαρεί μετά από μια προκαθορισμένη χρονική περίοδο. Η λεηλασία του ανθρώπινου πνεύματος από την αγορά, μπορεί να παραλληλιστεί με τη λεηλασία του πλανήτη από το κεφάλαιο» (Murray Bookchin).
τα τέσσερα τα ζύγιασαν, μα δεν έβγαλαν άκρη.
Και ήρθε νιός απ' τα ζερβά, με νέα κουστωδία
απ' τα δεξιά ήρθ' άλλος «νιός» με τον παλιό στρατό του
κι αντάμα αποφάσισαν πως «όλα βλογημένα».
– Πάνο μου όλα χρειάζονται, είπε ο ζερβός γελώντας
– Ετσι ακριβώς Αλέξη μου, απάντησε ο άλλος
κι έστρωσαν πρίμα τη δουλειά και μια χαρά την πάνε.
– Ομορφα και τα τέσσερα. Δεν ξεκουνάμε ρούπι
τραγούδησαν με μια φωνή και ρίζωσαν ωραία.
Ντυμένη τον μανδύα ενός μεταμοντέρνου και διαρκώς αναβαθμισμένου επιστημονισμού της σοβαροφάνειας, η συλλογική πολιτικοκοινωνική μ@λ@κί@ έχει ξεφύγει τόσο που η στήλη ομολογεί ότι δυσχεραίνεται στην άσκηση του θλιβερού καθήκοντος παρακολούθησης και καταγραφής της. Κι αν οι (κατακερματισμένες) πολιτικές δυνάμεις που είναι υπεύθυνες για την ανάσχεσή της δεν ψαχτούν για το πώς θα φτιάξουμε κανένα φράγμα, μας βλέπω παρασυρμένους στο πέλαγος…
Κοκκινοσκουφίτσα
