είσαι ο μπάτλερ τους, Αλέξη
Κάτω από ξένα λάβαρα στέκομαι νικημένος
γονατιστός και πάμπτωχος μα ευχαριστημένος.
Πάει κι αυτό το… «σύντομο καλοκαίρι της αριστεράς».
«Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με το ταξίδι» (Miguel de Unamuno). Ταξίδια και διάβασμα αυξάνονται παραδοσιακά το καλοκαίρι, ειδικά τα πιο εύπεπτα εξ αυτών. Μένει να δούμε αν όντως κάνουν καλό, γιατί φασισμός και ρατσισμός εξαπλώνονται σαν μεταστατικός καρκίνος στο πληγωμένο (εσχάτως και από τη συνεχή κατάκλιση) κοινωνικό σώμα. Και η πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης φαντάζει όνειρο θερινής νύχτας… Κάτι που σημειώνει και η εργασιομανής και μη δικαιούχος διακοπών (υπέγραψε γι' αυτό στην ατομική σύμβασή της, τι να έκανε;) λαϊκή μούσα:
γονάτισμα για τον λαό μα ορθός ο απατεώνας.
Χωρίς καμιά συγκρότηση δεν θα υπάρξει μέλλον
ούτε κηδεία χαρωπή των υψηλών καπέλων.
Με καθυστέρηση έντεκα χρόνων έμαθε το καθυστερημένο αγκαθωτό κι αγκυλωτό μπουμπούκι της (ακρο)δεξιάς ότι βρέθηκε το πτώμα του καθηγητή Λιαντίνη! Και αναστέναξε το διαδίκτυο από τα σχόλια, όταν αφελώς ο φελλός κυνοποίησε την ανακάλυψή του.
«Θυμούμαι καλά. Προτού να συμπονέσω τον άνθρωπο, ένιωσα μέσα μου ντροπή. Ντρεπόμουν να βλέπω τον πόνο του ανθρώπου. Ελεγα: “Δεν είναι αλήθεια, μην παρασυρθείς κι εσύ σαν τους απλοϊκούς ανθρώπους και πιστέψεις, πείνα και χορτασμός, χαρά και πόνος, ζωή και θάνατος, όλα φαντάσματα!“. Το ‘λεγα και το ξανάλεγα, μα όσο κοίταζα τα παιδιά που πεινούσαν κι έκλαιγαν και τις γυναίκες με τα βουλιαγμένα μάγουλα και τα μάτια τα γεμάτα μίσος και πόνο, η καρδιά μου σιγά-σιγά έλιωνε. Παρακολουθούσα με συγκίνηση την απροσδόκητη μέσα μου αλλαγή. Στην αρχή χτύπησε στην καρδιά μου η ντροπή, ύστερα η συμπόνια. Αρχιζα να νιώθω τον πόνο των άλλων σαν εδικό μου πόνο. Κι ύστερα ήρθε η αγανάκτηση κι ύστερα η δίψα της δικαιοσύνης. Κι απάνω απ’ όλα η ευθύνη. Εγώ φταίω, έλεγα, για όλη την πείνα του κόσμου, για όλη την αδικία εγώ έχω την ευθύνη» (Νίκος Καζαντζάκης).
Ούτε ο πρόγονος Τσακαλώτος δεν έχει κάνει στην Αριστερά τη ζημιά που έκανε ο επίγονος με την παρέα του. Αυτοί οι καπάτσοι μπάτσοι-Απάτσι (λόγω συγκυριών, μην φανταστείτε ότι έχουν τίποτα ιδιαίτερες ικανότητες), αυτός ο εσμός από τυχοδιώκτες και πολιτικο-ιδεολογικούς ανεμοδείκτες της κακιάς ώρας, κολόβωσε τα κινήματα, δυναμίτισε την πίστη και τα οράματα, ξεκλήρισε ακόμη περισσότερο έναν αποδεκατισμένο, πικραμένο, προδομένο, παραιτημένο κόσμο, υποβάθμισε, γελοιοποίησε, απέσυρε και σφράγισε τους αγώνες του. Τσιπραίοι, παπάδες, δερβισάδες, Καρανίκια, Κατρούγκαλοι, ούγκανοι του πολιτικού και πωλητικού γίγνεσθαι, για να μην αναφέρουμε τους πιο απίθανους, β' διαλογής τυχοδιώκτες, που πλαισιώνουν το θλιβερό μπουλούκι του υπηρετικού προσωπικού.
Αλέξη τι θα πεις στη ΔΕΘ; Βρήκες νέες παπάρες;
Η θέση σας είναι σε ΜΕΘ, σας πνίξαν' οι γαργάρες.
Δήλωση κι ακροβατικό, λέξη και κωλοτούμπα
βρες τον Λεβέντη. Μοιάζετε. Και πάνω του ακούμπα.
Ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς Μπάιρον (τον Manygift ντε, τον λατρεμένο της στήλης), χωρίς Πάγκαλο, χωρίς punk άλλο, χωρίς μπανγκαλόου! Πόσο πια ν' αντέξει η στήλη χωρίς πνευματική τροφοδοσία, χωρίς έστω μια δόση μπροστά σε τόσα σκληρά προαπαιτούμενα…
«Η μικροαστική τάξη είναι εκείνη που τραβιέται προς το μέρος της μεγαλοαστικής τάξης και σε σημαντικό βαθμό υποτάσσεται σ’ αυτήν μέσω του μηχανισμού που προσφέρει στ’ ανώτερα στρώματα της αγροτιάς, των χειροτεχνών, των εμπόρων κ.α. σχετικά βολικές, ήσυχες και τιμητικές θεσούλες, που τοποθετούν τους κατόχους τους πάνω από τον λαό» (Β.Ι. Λένιν – «Κράτος και επανάσταση»).
