Γνωστή για τις ευαισθησίες της και συναισθηματικά δεμένη (the many) με τον χρυσό αιώνα της Τράπεζας Πειραιώς, η στήλη δεν μπορεί παρά να θρηνεί (three N) για την παραίτηση του Μιχάλη Σάλλα από την προεδρία της. Και η Σάλλα με υγεία…
Αυτό όμως που μας συντάραξε την προηγούμενη εβδομάδα, είναι η αποκάλυψη Κούλη (ένας είναι ο Κούλης) ότι υπήρξε πολιτικός κρατούμενος και μάλιστα στην τρυφερή ηλικία των έξι μηνών! Μπορεί η βουλή της βουλής να αποτυπώθηκε σ’ ένα δυνατό γέλιο και πάμπολλα σχόλια που έκαναν τον cool Κούλη να διαμαρτυρηθεί, όμως εμείς συγκλονιστήκαμε. Το παρήγορο είναι ότι μας πρόλαβαν πολλοί (Αλέκα Ζορμπαλά, Βαθύ Κόκκινο κ.α.) και είπαν μεγάλο μέρος όσων θα λέγαμε επί του θέματος.
Με απώθηση, χημικά και σύγκρουση υποδέχτηκαν οι δυνάμεις καταστολής της «αριστερής» κυβέρνησης τους διαδηλωτές στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ξάνθης, το ίδιο στρατόπεδο που πριν λίγους μήνες κάποια θλιβερά επαρχιώτικα πολιτικά ρετάλια χαρακτήριζαν «ντροπή» και διεμήνυαν με στόμφο και ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι θα κλείσει. Επιλέγοντας διαφορετικές πρακτικές από αυτές του ειρηνικού παρελθόντος σε παρόμοιες δράσεις, οι δυνάμεις καταστολής συγκρούστηκαν με την περιφρούρηση της πορείας κάνοντας χρήση χημικών, ενώ πάνω από τον χώρο πετούσε ελικόπτερο της αστυνομίας… Φυσικά δεν περιμένουμε κάποιο πειστικό σχόλιο από την πολιτική ηγεσία, πολλώ δε περισσότερο από καταγέλαστους τοπικούς πολιτικούς σαλτιμπάγκους (από ρεπορτάζ του indexanthi.gr).
Αέρινη και μακάρια λικνίζεται καρφώνοντας τα μυτερά τακούνια της στους κυβόλιθους των βουλεβάρτων. Βγαλμένη από τα ιπποτικά μυθιστορήματα του σήμερα, που δεν είναι πια ιπποτικά αλλά ούτε μυθιστορήματα, ωστόσο εξακολουθούν να οδηγούν στην «αυτοκτονία» όσες δεσποσύνες δεν πληρούν τους όρους της εποχής. Στις ιλουστρασιόν σελίδες τους προβάλλεται το πρότυπο της σημερινής νέας (ή νεάζουσας) ανορεξικής εθελόντριας, που ζει ασκητικά ώστε να μην υπερβεί τα πενήντα χιλιόγραμμα, χωρίς βέβαια καμιά διάθεση αλληλεγγύης στα παιδιά του τρίτου κόσμου. Περνά μπροστά από αμαρτωλά οβελιστήρια της απωλείας και κολασμένα ζαχαροπλαστεία, χωρίς να καταδεχτεί να ρίξει μια ματιά, με τα ρουθούνια σακατεμένα από τις μυρωδιές. «Νηστεία και προσευχή» προστάζει ο θεός της γραμμής της κι εκείνη στρέφει το βλέμμα στις άγιες βιτρίνες της υπεραγίας αγοράς. Οχι μόνο λόγω του δαιμονίου της κατανάλωσης που κατατρύχει τα αγγελικά τάγματα στα οποία εντάσσεται, αλλά –κυρίως- γιατί ποθεί διακαώς να βλέπει διαρκώς τη μορφή της, έτσι καθώς καθρεφτίζεται σε τζάμια και καθρέφτες… Μασάει άξεστα την τσίχλα της, παίρνοντας την έκφραση μιας έκδηλης αηδίας χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Τραβάει πίσω τα χείλη για να πει σφυριχτά το σίγμα (ειδικά στο τηλέφωνο) και βαδίζει ολόισια, μην αλλάζοντας κατεύθυνση ακόμη και μπρος στον κίνδυνο σφοδρής μετωπικής σύγκρουσης. Οι άλλοι θ’ αλλάζουν πάντα πορεία, όχι εκείνη. Εκείνη είναι ό,τι οι Δελφοί για την αρχαία Ελλάδα, είναι το κέντρο του γνωστού κόσμου. Εκείνη –ω! εκείνη- πιστεύει πως είναι μετενσάρκωση της θεάς Αφροδίτης (αν και δεν φαίνεται διόλου σίγουρη, έχοντας διαρκώς ανάγκη από βλέμματα), τα νύχια της μαρτυρούν πως δεν καθάρισε ποτέ κρεμμύδια κι άλλα βρωμερά απάρτια της κουζίνας και τα μαλλιά της είναι ό,τι περιποιείται περισσότερο σ’ αυτό τον κόσμο κι ένα από τα πρώτα στοιχεία που θα χαθούν απ’ αυτόν. Το (όποιο) μυαλό της είναι προσκολλημένο στο κινητό της. Εκεί βρίσκονται οι περισσότερες αποδείξεις πως υπάρχει. Εκεί και στα πελατολόγια κέντρων αισθητικής, γυμναστηρίων και κοσμηματοπωλείων (και ζαχαροπλαστείων, αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς…). Η Κλοτίλδη που έγινε Κλοντέτ, η εύθραυστη οπτασία που προέκυψε από την αστικοποίηση του homo sapiens, απότοκο των αλλεπάλληλων βιασμών που υπέστησαν από τον καπιταλισμό οι θηλυκοί πληθυσμοί. Εκείνη που γαλούχησε τον αγνώστου πατρός homo consumens που κυβερνά τον αγνώστου μητρός κόσμο. Περπατά στους δρόμους νομίζοντας πως οι παρατεταγμένοι άντρες την εκθειάζουν, μα θα πάγωνε το αίμα της αν άκουγε τι λένε γι’ αυτή… Ω εκείνη! Κάθε που τη θυμόμαστε, τα λόγια της «Αποστροφής» του Καρυωτάκη έρχονται αυθόρμητα στο νου: «Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές…». Αναζητείστε τη συνέχεια όσοι δεν τη γνωρίζετε ή δεν τη θυμάστε πια, αξίζει…