Τσίπρα λαλούν οι πέρδικες. Και τ’ όνομα στα δέντρα
χαράζει με το ράμφος του ένας κοκκινολαίμης.
Ξημέρωσε λοιπόν η λαμπρή μέρα για όλους τους Ελληνες. Πολλώ δε περισσότερο για την κυβέρνηση της αριστεράς, για τον Καμμένο, τον Γρήγορο (Quick), την Κουντουρά, τον Σγουρίδη, την Κόλλια, για όλους τους πατριώτες συμπατριώτες. Για τους εννιά συντρόφους υπουργούς του θρησκευτικού και τους υπόλοιπους του πολιτικού όρκου. Για τη συντρόφισσα Ραχήλ που περιμένει υπομονετικά, για όλους εκείνους και όλα εκείνα που μέλλονται -και θα έρθουν- για να μη ξεμείνουν ποτέ από ύλη οι παραπολιτικές στήλες, για να μην στερηθεί ποτέ τη διασκέδαση η μακάρια Μπανανία.
κοιτάζω, ακούω, σκέφτομαι, δεν ξέρω τι να κάνω.
Από τη μια το αίτημα που λέει «πίστωση χρόνου»
κι από την άλλη χρονικό προαναγγελθέντος φόνου.
Τι να πρωτογράψεις σε μια στήλη; Και γιατί να το κάνεις τώρα και όχι όταν θα έρθουν τα γεγονότα να σου δώσουν άφθονο υλικό; Γιατί να ρωτήσεις τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση και αν θα στείλει τα ΜΑΤ στην πρώτη «ζόρικη» απεργία; Γιατί να ρωτήσεις πώς θα ρυθμίσει εκείνο το ζητηματάκι στις Σκουριές; Γιατί να ρωτάς για τόσα και τόσα, μικρά και μεγάλα, και να μην περιμένεις;
«Οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές μπορούν να έχουν μεγάλη επίδραση μόνο εάν -χρησιμοποιώντας μια πολύ μπερδεμένη γλώσσα- μπορέσουν να επιβληθούν σε πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ομάδες: πρέπει να έχουν ψηφοφόρους από την εργατική τάξη που να είναι αρκετά αδαείς ώστε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να εξαπατηθούν από στομφώδεις εκφράσεις για τον μελλοντικό κολεκτιβισμό. Είναι αναγκασμένοι να αναπαραστήσουν τον εαυτό τους ως εμβριθή φιλόσοφο σε ηλίθια τμήματα της μπουρζουαζίας που θέλουν να φαίνονται καλά πληροφορημένα για τα κοινωνικά ζητήματα. Είναι απόλυτα απαραίτητο γι’ αυτούς να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους πλούσιους που νομίζουν ότι κερδίζουν την ευγνωμοσύνη της ανθρωπότητας συμμετέχοντας στο εγχείρημα του πολιτικού σοσιαλισμού. Η επιρροή αυτή βασίζεται στη μπουρδολογία και οι μεγάλοι μας άνδρες προσπαθούν -ορισμένες φορές με υπερβολική επιτυχία- να δημιουργήσουν σύγχυση στις ιδέες των αναγνωστών τους. Απεχθάνονται τη γενική απεργία γιατί όλη η προπαγάνδα που την περιτριγυρίζει είναι υπερβολικά σοσιαλιστική για να ικανοποιεί φιλάνθρωπους. Στα στόματα αυτών των υποτιθέμενων εκπροσώπων του προλεταριάτου, κάθε σοσιαλιστική διατύπωση χάνει το πραγματικό νόημά της. Ο ταξικός αγώνας παραμένει η μεγάλη αρχή, αλλά πρέπει να υποταχθεί στην εθνική ενότητα. Ο διεθνισμός είναι ζήτημα πίστης σχετικά με το οποίο και οι πιο μετριοπαθείς δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να δώσουν τους πιο βαρείς όρκους αλλά, να, ο πατριωτισμός επίσης επιβάλλει ιερά καθήκοντα. Η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο των ίδιων, όπως μάς λένε κάθε μέρα οι εφημερίδες τους (των κοινοβουλευτικών σοσιαλιστών), αλλά η πραγματική χειραφέτηση συνίσταται στο να ψηφίζεις έναν επαγγελματία πολιτικό, να του εξασφαλίζεις τα μέσα για μια βολική ζωή και να υποτάσσεσαι σε έναν αρχηγό. Στο τέλος, το κράτος πρέπει να εξαφανιστεί και οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές είναι πολύ προσεκτικοί να μην αμφισβητήσουν αυτό που έγραψε ο Ενγκελς για το ζήτημα. Αλλά αυτή η εξαφάνιση θα λάβει χώρα μόνο σε ένα μέλλον τόσο μακρινό ώστε κάποιος να πρέπει να προετοιμαστεί για αυτό χρησιμοποιώντας στο μεταξύ το κράτος ως μέσο που επιτρέπει στους πολιτικούς να φάνε με τη σέσουλα. Κι έτσι, το καλύτερο μέσο για την επίσπευση της εξαφάνισης του κράτους συνίσταται στην προσωρινή ενίσχυση της κυβερνητικής μηχανής» (Georges Sorel).
Αυτό που η στήλη περιμένει από τη νέα κυβέρνηση (ναι, ρουσφέτι, για να τηρούνται οι παραδόσεις. Εχουμε κι εμείς κάποιες απαιτήσεις) είναι να υποχρεωθούν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους οι Αδωνις Γεωργιάδης, Θεόδωρος Πάγκαλος και Αφροδίτη αλ Σάλεχ. Και να φύγουν από την Ελλάδα…
Κοκκινοσκουφίτσα
