Δύο χιλιάδες δεκατέσσερα.
Ορθιοι! Οχι πια στα τέσσερα.
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον όρο «pauvre».
Και κάτι ακόμη: «Οταν κανείς "νίπτει τας χείρας του" σε μια σύγκρουση μεταξύ ισχυρών και αδύνατων, δεν σημαίνει ότι μένει ουδέτερος. Σημαίνει ότι παίρνει το μέρος των ισχυρών» (Paulo Freire).
Μέσα στην αγωνία για την προδιαγεγραμμένη τύχη της Ραχήλ και τις εξελίξεις στους ΑΝΕΛ (ποια Αναπτυξιακή Εταιρία Λήμνου ρε;) κύλησαν οι προηγούμενες μέρες. Χάθηκε κι η Χιώτισσα με τα ντεκολτέ και τα λοιπά, που ίσως εξισορροπούσαν λίγο τη συναισθηματική μας –και όχι μ’ όνο– κατάσταση.
Και μιας και ασχολούμαστε με το ωραίο φύλο (τι γελάτε ρε;), η στήλη καταθέτει τη συμβουλή της εβδομάδας: Θέλετε να κάνετε τη Σοφία Βούλτεψη ν’ ανησυχήσει ή έστω να συμμαζευτεί για λίγο; Οχι, μην της δείξετε δημοσκοπήσεις, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Πείτε της μόνο ότι τα μαλλιά της είναι χάλια.
Πάνω στο λόφο του Καστά
αιώνων λιάζονται σκ@τ@.
Μέσα στο λόφο ποιο το πτώμα;
Πόσο ν’ αντέξουμε ακόμα;
έγραψε απελπισμένη η απολεπισμένη λαϊκή μούσα στη σελίδα της στο βιβλίο της μούρης και στη συνέχεια το τιτίβισε και το άφησε να πλανιέται ακυβέρνητο στον κυβερνοχώρο ή πιασμένο στα δίχτυα του διαδικτύου. Μακριά από τον αγαπημένο της δεκαπεντασύλλαβο, κάτι σαν έμμετρο χαϊκού, σαν τροχαϊκό έμμετρο οκτασύλλαβο, μια ποιητική μαλακή, α και μισή. Σαν κι αυτή που περιγράφει. Προσθέτοντας:
Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον
καμιά φορά κρύβεται και σε τάφους.
Χρέος όπου τον βρεις να τον τσακίζεις
να μην εισπνέεις απατηλούς μπάφους.
«Μετά τον βίαιο εκχριστιανισμό των "αλιτήριων και μιαρών Ελλήνων", ακολούθησε ένας χωρίς προηγούμενο διωγμός προς κάθε τι το ελληνικό. Το όνομα "Ελλην" απαγορεύτηκε. Η δίωξη "επί ελληνισμώ" επέσυρε την εσχάτη των ποινών (Ιουστινιάνειος Κώδικας). Ολες οι φιλοσοφικές σχολές έκλεισαν, οι ναοί και τα θέατρα των αρχαίων Ελλήνων γκρεμίστηκαν και στη θέση τους κτίστηκαν εκκλησίες. Σήμερα που δεν υπάρχουν αρχαίοι ναοί για να γκρεμίσουν, περιορίζονται σε αναθεματισμούς. Δεκάδες είναι οι αναθεματισμοί που ψέλνονται κάθε χρόνο μέσα στις εκκλησίες, σε βάρος των Ελλήνων. Σταχυολογώ μερικούς από αυτούς: "Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα κλπ. ανάθεμα τρις". «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, ανάθεμα τρις». "Τοις δεχομένοις, και παραδιδούσι τα μάταια ελληνικά ρήματα, ανάθεμα τρις". "Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα, ανάθεμα τρις". "Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, ανάθεμα τρις". "Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, ανάθεμα τρις". Αυτοί οι αναθεματισμοί και άλλοι πολλοί, ψέλνονται κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών, παρουσία όλης της ηγεσίας της χώρας. Και κανείς, μα κανείς δεν έχει τολμήσει να διαμαρτυρηθεί. Και δεν είναι μόνον αυτό. Υποχρεώνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να απαγγείλει το Σύμβολο της Πίστεως, σε ανάμνηση του γεγονότος ότι νίκησαν οι Εικονολάτρες τους Εικονομάχους πριν από 1.300 χρόνια και έτσι τελείωσε ο μεταξύ αυτών των δυο καλογερίστικων φατριών εμφύλιος πόλεμος. Με τη λογική τους, γιατί να μην γιορτάζουν σήμερα οι Σπαρτιάτες τη νίκη τους επί των Αθηναίων κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο; Και γιατί καταργήθηκαν οι "γιορτές του μίσους" του τελευταίου ελληνικού εμφυλίου πολέμου; Είναι, λοιπόν, άδικος ο χαρακτηρισμός ότι είμαστε το τελευταίο θεοκρατικό κράτος της Ευρώπης;» (Θεόδωρος Παναγόπουλος).
Για τα 47 χρόνια από τον θάνατο του Τσε: «Επιτρέψτε μου να σας πω, με κίνδυνο να φανώ γελοίος, ότι ο πραγματικός επαναστάτης οδηγείται από το σπουδαίο συναίσθημα της αγάπης. Ισως αυτό να είναι ένα από τα μεγάλα δράματα του πολιτικού καθοδηγητή. Πρέπει να συνδυάζει την ψυχρή ευφυΐα με το παθιασμένο πνεύμα. Πρέπει να διαθέτει κανείς μεγάλη δόση ανθρωπισμού, έντονη αίσθηση δικαιοσύνης κι αλήθειας» (Che Guevara).
Και για να μην ξεχνιόμαστε: 102 χρόνια Παττακός (ζητώ συγνώμη από τον Αλέξη για την αναφορά σε συγγενείς του) σε λίγο καιρό σύντροφοι! Ασθμαίνοντας συναγωνίζεται ο ερίτιμος επίτιμος…
«Ακόμη οι πόλεις τρώνε ήσυχα τα θύματά τους. Ακόμη τίποτα δεν πήρε φωτιά. Ακόμη βρίσκεις λέξεις και κρύβεσαι» (Βασίλης Καραβίτης – «Ακόμη»).
Κοκκινοσκουφίτσα
