Ορθιοι! Οχι πια στα τέσσερα.
Οι υψηλότερης διανοητικής και ψυχοσωματικής αντοχής σύντροφοι θα διάβασαν το άρθρο-αφιέρωμα των «Financial Times» στον Alexis (τον γράφουμε τοιουτοτρόπως, στο πλαίσιο των ασταμάτητων διεθνών επαφών στις οποίες έχει επιδοθεί τον τελευταίο καιρό). Το ζήτημα είναι ότι εκείνοι που φοβήθηκαν για την υγεία τους και δεν το διάβασαν, έχασαν μια πολύ ωραία ψυχαγωγία. Από πού ν’ αρχίσει κανείς; Να το πρώτο ωραίο: «Αντίθετα με πολλούς λαϊκιστές πολιτικούς που έχουν εμφανιστεί στην Ευρώπη από το ξέσπασμα της κρίσης, ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι είναι ευρωπαϊστής και θέλει η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ. Ο στόχος του, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι να μετασχηματίσει την Ευρωπαϊκή Ενωση αντί να τη διαλύσει και προσπαθεί να πουλήσει αυτό το μήνυμα στο εξωτερικό». Παρακάτω και με δηκτικό ύφος, ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι το οικονομικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα «σκέφτηκε μία ιδιοφυή πρόταση: σε μία ένδειξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει να παραχωρήσουν ανακούφιση χρέους στην Ελλάδα». Προσθέτοντας ότι στο οικονομικό επιτελείο του εν αναμονή πρωθυπουργού «περιλαμβάνονται ακαδημαϊκοί με σπουδές στις ΗΠΑ και τη Βρετανία». Οι «Financial Times» δεν παρέλειψαν φυσικά να σχολιάσουν και τα παροιμιώδη αγγλικά του Alexis, παρατηρώντας για την πρόσφατη συμμετοχή του στο οικονομικό φόρουμ του Τσερνόμπιο ότι «έχει δουλέψει επιμελώς για να βελτιώσει τα αγγλικά του, τα οποία κάποτε απέφευγε να μιλά δημοσίως». Τέλος, για να μην σας κουράζουμε με τούτη την ιστορία (αηδή αστική και αηδιαστική για κάποιους), το δημοσίευμα των «Financial Times» κλείνει με ένα καυστικό σχόλιο σχετικά με τις εξαγγελίες του Alexis από τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης…
Τι γίνεται βρε Τάσο μου; Συσσίτιο μοιράζουν;
– Συσσίτιο; Τι λες μωρή; Σου μοιάζουν πεινασμένοι
όλοι αυτοί με τ’ ακριβά τα ρούχα, τις τζιπάρες
τις θέσεις τις ακούνητες και τη… «σεμνή» λεζάντα;
– Τάσο τι λόγια είν’ αυτά; Ερχονται κι είν’ χιλιάδες
αύριο θα ρυθμίζουνε τις τύχες του κοσμάκη
κι η Ελλάδα θα ‘ναι αριστερή, μοντέρνα και στιλάτη.
Μα στο δοκιμαστήριο τι κάνουν; Ελα, πες μου.
– Ρούχα προβάρουν Γκόλφω μου. Κι οφίκια. Τι άλλο;
Πρόσεξε πώς την έχουν δει, τράβα στην επαρχία
κάνε μια τσάρκα, μίλα τους, περπάτα ανάμεσά τους
κι ύστερα πες τι φέρνουνε και κατά πού τραβάνε…
Φθίνουν οι οπώρες (παρά την αφθονία των εχόντων δημόσιο λόγο φρούτων) και ο ερχομός του φθινοπώρου είναι μάλλον γεγονός, καθώς τόσες μέρες μετά δεν έχει διαψευστεί από την (συν)κυβέρνηση. Γεγονός είναι και η έξαρση των αυτοκτονιών το τελευταίο διάστημα, κάτι που προβληματίζει πλέμπα και ειδικούς την ώρα που η χώρα ανακάμπτει και βαδίζει στον δρόμο της ανάπτυξης, της προόδου και της εξόδου από την κρίση. Ούτε καν νέο μνημόνιο δεν θα χρειαστεί! Ούτε καν νέα δανεικά! Το θέμα κλείνουν κλίνοντάς το σε όλες τις πτώσεις ο Αντώνης, ο Βαγγέλης, ακόμη και ο… ο… ο… Γκίκας βεβαίως-βεβαίως.
«Οταν κανείς “νίπτει τας χείρας του” σε μια σύγκρουση μεταξύ ισχυρών και αδύνατων, δεν σημαίνει ότι μένει ουδέτερος. Σημαίνει ότι παίρνει το μέρος των ισχυρών» (Paulo Freire).
Μερικά δελτία Τύπου ή ανακοινώσεις της κυνοβουλευτικής (και όχι μόνον και ω χειμώνων) αριστεράς περιέχουν τέτοιες πομπώδεις, «επαναστατικές» ή άλλες αξιοπρόσεκτες εκφράσεις, που αξίζει να τα συλλέξουμε σ’ ένα επίτομο έργο με μεγάλο ιστορικό –και χιουμοριστικό– βάρος. Κάποια στιγμή θα το κάνουμε κι αυτό. Αρκεί να εισακουστεί το αίτημά μας και ο Μ.ΑΠ.Α.Σ. (Μηχανισμός Αποδελτίωσης και Αρχειοθέτησης Στήλης) να μπορέσει να πάρει με μετάταξη (στα πλαίσια της κινητικότητας των συντρόφων) τα δύο στελέχη που ζήτησε από το ιππουργείο Παιδιάς και Θρησκεύματος (ένα είναι το θρήσκευμα. Τι χρειάζονται οι φωτιές που ανάβει αυτός ο άκριτος πληθυντικός;).
«Οπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι, έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο. Στο μεταξύ, όσο δουλεύεις στον τροχό πρόσεχε μην παρασυρθείς, μην ξιπαστείς απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων. Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι» (Αρης Αλεξάνδρου – «Το μαχαίρι»).
