Ορθιοι! Οχι πια στα τέσσερα.
Σα να μην έφτανε η εσωτερική μελαγχολία μετά από τα απανωτά χτυπήματα, τις συντριπτικές ήττες και την ανημπόρια, έρχεται και η εμμονή του καιρού στη συννεφιά και στις βροχές να μας αποτελειώσει.
Δεν έχει φέτος άνοιξη, δεν βλέπω καλοκαίρι
μόν’ σύννεφα στον ουρανό, βροχές έξω και μέσα…
«Θέλω να σου αφηγηθώ μία ιστορία. Ηταν αρχές της δεκαετίας του ‘80. Τότε η Ελλάδα δεν ζούσε την κρίση των θεσμών και των αγορών, αλλά οι περισσότεροι ζούσαν τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης. Κάπου στα Βόρεια προάστια των Αθηνών υπήρχε μία μεγάλη υφαντουργία, που τα αφεντικά της θεωρούντο μέλη της οικονομικής ελίτ. Απασχολούσαν περισσότερες από 700 εργαζόμενες. Και μία νύχτα αποφάσισαν να μεταφέρουν αιφνιδιαστικά τα κεφάλαιά τους στην Ελβετία και να εξαφανιστούν. Είχαν προηγηθεί τρεις μήνες καθυστέρησης πληρωμών του προσωπικού. Η "Μπαρκό" –έτσι λεγόταν η υφαντουργία τους– έμεινε ακέφαλη, με 700 οικογένειες μέσα σ’ έναν άγριο χειμώνα να περιμένουν τα χρήματα που είχαν ήδη δουλέψει. Το Κράτος άρχισε να .. σφυρίζει αδιάφορα κι όταν το συνδικάτο των εργαζομένων (τότε τα συνδικάτα ήταν ακόμη ισχυρά) κήρυξε την πρώτη λευκή απεργία εν Ελλάδι, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως έβαλε τα ΜΑΤ απέναντι στις υφάντριες. Σε μία τέτοια διαδήλωση μία από τις απεργούς βρέθηκε απέναντι από μία αγέλη καλοκουρδισμένων αστυνομικών. Κάποιος την μέτρησε με το βλέμμα και την βρήκε του χεριού του. Κατάφερε να την απομονώσει και να την χτυπήσει αλύπητα. Εκείνη απεγνωσμένα του φώναζε πως πάλευε για το ψωμί των παιδιών της. Του ενός που είχε και εκείνου που περίμενε. Την έστειλε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διέγνωσαν πέρα από τα εξωτερικά τραύματα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά της. Τα επόμενα χρόνια τα νοσοκομεία την έβλεπαν συχνά. Το παιδί που κουβαλούσε τότε στην κοιλιά της δεν γεννήθηκε ποτέ. Ποτέ επίσης δεν βρήκε κανείς και δεν τιμώρησε τον αστυνομικό που την σακάτεψε. Σήμερα όμως στο δικό σου πρόσωπο, απεχθέστατο όργανο της υποτιθέμενης τάξης, τον αναγνώρισα. Είδα την ίδια λυσσαλέα κι αναίτια κακία. Και κατάλαβα πως όσο υπάρχουν αστυνομικοί του αισχρού σου είδους θα κινδυνεύουν οι μάνες όλων μας. Η γυναίκα που χτύπησες πάλευε για το δίκιο της. Εσύ για τι παλεύεις; Θα περιμένω να μάθω την τιμωρία σου. Εγώ κι η κόρη κάθε καθαρίστριας που θα βρεθεί ανυπεράσπιστη στο δρόμο σου. Η κόρη εκείνης της υφάντριας».
«Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και η αδικία των κακών, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών» (Martin Luther King).
Οσοι έχουν χρόνο και αντοχές για μια βουτιά στα δυσώδη λύματα της αστικής πολιτικής, αλλά και όσοι γουστάρουν ίντριγκες, πάθη, χρήμα, έρωτες με ξενέρωτες Σταχτοπούτες και άλλα τέτοια που έχουν γεμίσει χιλιάδες σελίδες ανάρπαστων αναγνωσμάτων («αυτά θέλει ο κόσμος»), σίγουρα θα βρουν γαργαλιστικά ενδιαφέρον το βιβλίο του Νίκου Ζήγρα, άλλοτε στενού συνεργάτη του Ακη Τσοχατζόπουλου. Με επίκεντρο την… «Αντουανέτα»-Βίκυ και με αναφορές στη δραστηριότητα του πάλαι ποτέ κραταιού πράσινου άντρα, το βιβλίο αποκαλύπτει πολλά και διάφορα και κερδίζει τη θέση του στο πάνθεον των αναγνωσμάτων που προτείνει η στήλη. Να σημειωθεί ότι αυτό ίσως να μην συνέβαινε αν η βιβλιοπαραγωγή των εθνοπατέρων –την οποία έχουμε πάρει εργολαβία και παρακολουθούμε ασκαρδαμυκτί– δεν παρουσίαζε άλλη μια αδικαιολόγητη κάμψη το τελευταίο διάστημα.
Φτάσαμε και στη μεγαλύτερη μέρα του φετινού χρόνου, καταμεσής της μακριάς, αξημέρωτης, μεγαλύτερης νύχτας των τελευταίων χρόνων…
Κοκκινοσκουφίτσα
