Δύο χιλιάδες δώδεκα. Μεγάλη κατηφόρα…
Χρέος μας η ανατροπή. Φωτιά-τσεκούρι, τώρα!
Μπορεί κάποιοι να κατάφεραν διακοπές, πάντως από δω και μπρος φαίνεται ότι μόνο τα κινητά τηλέφωνα θα έχουν αυτή την πολυτέλεια…
Να ‘μαστε πάλι εδώ λοιπόν, προσπαθώντας πρώτα να βρούμε και μετά να ταξινομήσουμε τις θερινές ανακοινώσεις εκείνων που «θα τους τάραζαν στην αντιπολίτευση». Πάντως ένα επαναστατικό χαμόγελο έσκασε στα ξεραμένα από την αλμύρα (ποιας θάλασσας ρε; Γι’ αυτή των δακρύων λέω) χείλη μας, όταν πληροφορηθήκαμε ότι «στο πλαίσιο της καλοκαιρινής περιοδείας του στα νησιά του νοτίου Αιγαίου, ο Νίκος Χρυσόγελος των Οικολόγων-Πράσινων επισκέφθηκε συνολικά έντεκα νησιά (Σίφνο, Πάρο, Νάξο, Σαντορίνη, Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο, Λέρο, Πάτμο, Κάλυμνο και Κω)», αναβαθμίζοντας παράλληλα και τις γεωγραφικές γνώσεις μας.
«Κάποιος να μαζέψει τις αγάμητες οικολόγριες που νομίζουνε ότι άμα σταματήσει η παραγωγή μουσταλευριάς θα καταστραφεί ο πλανήτης! Οι οικολόγοι είναι σαν τα μυρμήγκια που πιστεύουνε ότι όλος ο κόσμος είναι μυρμηγκότρυπά τους και όταν περνάει ένα σκυλί και την κατουράει, είναι σίγουρα ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Για συμμαζέψτε λίγο τον εγωισμό σας, πράσινα μικρά ανθρωπάκια» (Τζίμης Πανούσης – «Ο Στάλιν σκέφτεται για σένα στο Κρεμλίνο»).
Πάντως, θα ήταν παράλειψη να μην σημειώσουμε τη διασκέδαση που προσέφερε η «να ‘χαμε να λέγαμε» πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για συμμετοχή της Εκκλησίας στις δύσκολες στιγμές που διέρχεται η χώρα. Γεγονός που εξαγρίωσε τους υπηρέτες του κυρίου (όνομα μη με ρωτάτε, η Κοκκινοσκουφίτσα ως κύριο τον ξέρει από τα κηρύγματα που παρακολουθεί ανελλιπώς στο youtube και σε σελίδες ορθοδόξων φιλενάδων της στο facebook, καθώς και από τους εκκλησιασμούς με την οργάνωση φιλοπτώχων κυριών στην οποία μετέχει) και που μας προετοιμάζει για τα χειρότερα…
Γεγονός είναι ότι το κλεινόν και τα υπόλοιπα αστεία και μη άστεα γέμισαν και πάλι, οσονούπω γεμίζουν και οι σχολικές αυλές και άντε ξανά να ψάχνουμε για πετρέλαιο, για σχολικά, για δόσεις, χαράτσια, λογαριασμούς, ενοίκια, φαγητό, παρόν και μέλλον…
«Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει» (Che Guevara).
Και βέβαια, μην ξεχνάμε τις εθιμοτυπικές εκδηλώσεις του Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη που θα εξελίσσονται όταν θα διαβάζουμε αυτές τις γραμμές και που θα κλείσουν –ως συνήθως– με αθλοπαιδιές (κρυφτό, κυνηγητό, πετροπόλεμο, κουτσό κ.α.) και αναφορές στην αναγκαιότητα της πράσινης ανάπτυξης (ψεκασμοί, φυτέματα διαδηλωτών κ.α.).
«…έτρεφαν μάλιστα βαθιά απέχθεια για όλα αυτά τα ευλαβικά γένια που ολημερίς αγόρευαν στα τεϊοπωλεία και ποτέ δεν άπλωναν ούτε ένα δάχτυλο σ’ ένα φτωχό συνάνθρωπο» (Geert Mak – «Στη γέφυρα του Γαλατά»).
Κατά τα λοιπά, «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν» όπως λέει και το γνωστό άσμα. Ο ακήρυχτος (ή μήπως κηρυγμένος;) ταξικός πόλεμος μαίνεται, με την παρασιτική τάξη να σπιντάρει (εκ του ελληνικότατου «speed», έτσι δεν είναι φίλοι Ελληνες;) και να θέλει να τα σκουπίσει όλα (και δεν θα σταματήσει αν δεν το πετύχει) και τους εργαζόμενους στριμωγμένους στο καναβάτσο να μην (θέλουν να) ξέρουν από πού τους έρχονται τα απανωτά γρονθοκοπήματα…
«Ο εργάτης είναι πτωχός και ουδένα λόγον έχει να είναι ευχαριστημένος εκ της καταστάσεώς του. Συναισθάνεται ότι είναι αδικημένος από την κοινωνίαν και αν δεν το συναισθάνεται, η αναισθησία αύτη είναι κακόν έτι χειρότερον από την πτωχείαν. Ο εργάτης οφείλει να γνωρίζει ότι μόνη η εργασία του είναι οπού παράγει όλα τα αγαθά του βίου και οφείλει προσέτι να γνωρίζει ότι άλλος χαίρεται και απολαμβάνει τα αγαθά ταύτα. Ας το είπωμεν καθαρά. Η τάξις των κεφαλαιούχων εξουσιάζει τα μέσα της παραγωγής του πλούτου της χώρας –δηλαδή τα εργοστάσια, τα ατμόπλοια, τους σιδηροδρόμους, τας τραπέζας και το έδαφος. Δια να προμηθευθείς ενδύματα, τροφάς και στέγην πρέπει να γίνει χρήσις και του εδάφους και των μηχανών. Εάν λοιπόν μία τάξις εξουσιάζει αυτά τα απαραίτητα μέσα της παραγωγής, είναι προφανές ότι η τάξις αύτη ημπορεί ν’ απαιτήση παρά σού του εργάτου (παρά της τάξεως δηλαδή η οποία δεν τα εξουσιάζει) οσονδήποτε ενοίκιον ευαρεστείται δια την χρήσιν αυτών. Και τι ευαρεστείται να απαιτει; Παν ό,τι παράγεις, εκτός μόνον του ολίγου εκείνου το οποίον καλείται “μισθός” και το οποίον σου επιτρέπει να κρατείς, τόσον μόνον όσον αρκεί να συντηρείς την απλήν ύπαρξίν σου» (Πλάτων Δρακούλης – «Ανάγκη Εργατικού Κόμματος» – 1910).
Κοκκινοσκουφίτσα
