Δύο χιλιάδες δώδεκα. Μεγάλη κατηφόρα…
Χρέος μας η ανατροπή. Φωτιά-τσεκούρι, τώρα!
Λευτεριά στη Βίκυ (ποια Λέανδρος ρε;). Με μόνη προϋπόθεση να κελαηδήσει, για να προσθέσει λίγη διασκέδαση στις γκρίζες και κούφιες μέρες.
Πέρασε και η «ημέρα της εργατικής τάξης» (πόσο τραγελαφικό και γκροτέσκο να τιμάς στις μέρες μας τους αγώνες για το οκτάωρο!) και την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εκατομμύρια ψηφοφόροι θα βρίσκονται ενώπιον της κάλπης ελπίζοντας σ’ ένα θαύ-μα. Που βέβαια δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει ρίχνοντας χαρτάκια σε κουτιά (αμφότερα επινόησης των κρατούντων για να ανανεώνουν και να διαιωνίζουν την εξουσία τους). Χωρίς ούτε καν την ελπίδα της αποχής αυτή τη φορά, η εργατική τάξη θα συρθεί στον κορυφαίο χορό της αυταπάτης, με τρόπο που στ’ αλήθεια χρήζει επιστημονικής διερεύνησης. Παντελώς ανοργάνωτη, δίχως πολιτική συνειδητοποίηση και εμφανή συναίσθηση του ιστορικού ρόλου της, προδομένη και ανεκπλήρωτη μέσα στις κρετίνικες διαδικασίες ανάθεσης, η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει απολύτως τίποτε από μια διαδικασία που γίνεται –συμβολικά; σαρκαστικά;- την ημέρα που το εορτολόγιο γράφει «του παραλύτου»!
«Η κοινή γνώμη –που δεν έχει χρόνο να εμβαθύνει- κρίνει πάντα σύμφωνα με τα φαινόμενα» (Monacien Alfonse Francois de Sade).
Η είδηση δεν αφήνει περιθώρια και ίσως αποτελεί κατακεφαλιά για πολλούς: «Σε μια κίνηση με ιδιαίτερο συμβολισμό προχώρησε η Νέα Δημοκρατία, ανακοινώνοντας στην όγδοη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον οικονομολόγο Θεόδωρο Λαμπράκη, γιο του αείμνηστου Γρηγόρη Λαμπράκη που δολοφονήθηκε το 1963 από το παρακράτος. Αν και με αριστερές καταβολές, ο Θεόδωρος Λαμπράκης ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις δημοτικός εκλογές του 2010 με τον συνδυασμό του δημάρχου Χαλανδρίου Γιώργου Κουράση, που είχε το χρίσμα της Ν.Δ., ενώ επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη είχε διατελέσει σύμβουλος του τότε υπουργού Επικρατείας Μίκη Θεοδωράκη». Περιθώρια δεν αφήνει και η δήλωση του Θεόδωρου Λαμπράκη: «Είμαι ανεξάρτητος, δεν ανήκα ποτέ σε κάποιο κόμμα, είμαι ένας ελεύθερος πολίτης. Αφήστε που σιχαίνομαι τον ρατσισμό των χαρακτηρισμών, δεξιός…». Εκείνοι που πιστεύουν στην μετέπειτα ζωή, ας μάθουν κανένα νεότερο απ’ τον πατέρα Λαμπράκη –έχει υγρασία εκεί; Πονάνε τα κόκαλα; Τρίζουν;- και ας ενημερώσουν κι εμάς…
«Δεν ισχύει ότι καταστρέψαμε δήθεν τους όρους της επαναστατικής πολιτικής, επειδή προκαλέσαμε την καταστολή. Αυτά λέγονταν με ευκολία και τη δεκαετία του ‘70, όμως έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Και δίχως εμάς, οι κομμουνιστικές ομάδες δεν θα είχαν γράψει πάλι ούτε μια παράγραφο επαναστατικής ιστορίας. Το γεγονός ότι η αστυνομία χτυπάει δυναμικά δεν έχει να κάνει με εμάς, αλλά με το ότι το κράτος προασπίζει την εξουσία του και κάθε φορά που εξωκοινοβουλευτικές ομάδες δρουν αποτελεσματικά και αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας του, αντιδρά με καταστολή. Το γεγονός ότι το αντιπυρηνικό κίνημα ή οι καταληψίες στέγης έρχονταν μονίμως αντιμέτωποι με στρατιές αστυνομικών δεν οφειλόταν σ’ εμάς, αλλά στο ότι είχαν προσβάλει ευαίσθητα σημεία του καθεστώτος» (Irmgard Moller – R.A.F.).
Πρωτομινίστρε Κουίσλινγκ, εκεί εξαντλείται η… ευφυΐα κι η φαντασία σου; Στο «από αυτές τις εκλογές κρίνεται το μέλλον της χώρας;». Κρίμα τζόγια μου για τη μπαλόρντα μπαρτζολέτα να σε χαρώ, που θα ‘λεγαν και οι Ζακυνθινοί υπήκοοι. Ούφου ντου λούφου (αυτό το τελευταίο αξίζει να μεταφραστεί, γιατί σημαίνει «στα τσακίδια». Τα άλλα τ’ αφήνουμε αμετάφραστα για τη γλωσσική μαγεία τους)…
«Αναγνωρίζω την αδυναμία μου να πετάξω, μα αυτό δεν σημαίνει πως πάντα θα σέρνομαι» (Γιάννης Πολίτης – «Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν»).
Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα ρε γεγαμημένα και μ’ άλλα ακκισμένα απομεινάρια του γένους των ανθρωπιδών να μου στέλνετε mails και sms; Και πόσοι από εσάς θα το κάνετε και την επόμενη βδομάδα; Γνωριζόμαστε; Εχουμε καμιά παρτίδα και δεν το ξέρω; Είναι δυνατό να περιμένει ο,τιδήποτε από την Κοκκινοσκουφίτσα το κρετίνικο μυαλό σας; Αει σιχτίρ ξεπουλημένα καθάρματα.
«Πάντα σε καλύβια και τρύπες μέναμε, θα καταφέρουμε λοιπόν να συνεχίσουμε εκεί μέσα για λίγο καιρό. Μην ξεχνάτε όμως πως ξέρουμε και να χτίζουμε. Εμείς είμαστε εκείνοι που χτίσαμε τα παλάτια και τις πόλεις στην Ισπανία, στην Αμερική και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς οι εργάτες μπορούμε να χτίσουμε καινούργια στη θέση τους, καινούργια και καλύτερα. Δεν φοβόμαστε τα συντρίμμια. Τη γη εμείς θα την κληρονομήσουμε, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ας κάνει η αστική τάξη τον κόσμο της κομμάτια προτού αποχωρήσει από τη σκηνή της ιστορίας» (Buenaventura Durruti).
Κοκκινοσκουφίτσα