Δύο χιλιάδες δώδεκα. Μεγάλη κατηφόρα…
Χρέος μας η ανατροπή. Φωτιά-τσεκούρι, τώρα!
Μα είναι δυνατό ο Γεράσιμος Λιόντος να είναι τόσο δημοφιλής; Είναι δυνατό οι Beatles να είναι πιο δημοφιλείς απ’ τον Χριστό; Είναι δυνατό τόσοι αγώνες για την κοινωνική καθυπόταξη, με στρατιές αρωγών και μίσθαρνων τζουτζέδων, να μην αποδίδουν; Oh god, πού βαδίζουμε; Και τι θα κάνουμε την επαύριο της Κυριακής των απόκρεω που ακολουθεί αυτή του ασώτου, ήτις ακολούθησε αυτή των τελώνου και φαρισαίου; Μαύρο καρναβάλι…
«Αυτός εδώ λιθοβολεί / κι αυτός εκεί λιθοβολείται / ο άλλος πάλι κάθεται / μετράει τις πέτρες» (Γιώργος Δανιήλ – «Λιθοβολία»).
Εδώ είμαστε κι αυτή τη βδομάδα, στο κατά Ριζοσπάστη «γνωστό έντυπο κάποιας ομάδας αντιεξουσιαστών». Πάλι καλά που δεν χρησιμοποίησε την προσφιλή του έκφραση «αυτοαποκαλούμενοι» ή δεν διατύπωσε τις θέσεις του για την ονομασία (ποιων Σκοπίων ρε;) της Κόντρας. Γι’ αυτό κι εμείς φερόμαστε ιπποτικά, παραβλέπουμε το γεγονός ότι είμαστε σατιρική στήλη και τον αναφέρουμε ως ριζοσπάστη, όπως αυτοπροσδιορίζεται. Και όχι ρυζοσπάστη ή καρυοθραύστη ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να τον περιγράψει η φαντασία μιας Κοκκινοσκουφίτσας. Πάντως, το τελευταίο δεκαήμερο διαπιστώνουμε ότι έπεσε «σύρμα» να μην αφεθεί αναπάντητο και ασχολίαστο από το ΚΚΕ (και από το ΠΑΜE) κανένα δημοσιογραφικό δημοσίευμα σε έντυπο και ηλεκτρονικό Tύπο. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το πογκρόμ που βλέπουμε από Αθήνα μέχρι και τις εσχατιές της χώρας…
«Φοβού τους Κυρίους που βρίσκονται μυστικά ανάμεσά μας. Οι Κύριοι είναι μέσα μας. Γεννημένοι από οκνηρία και δειλία» (Jim Morrison – “The new creatures”).
«Παρακαλούμε πάρα πολύ τον ΣυΡιζΑ και το ΚΚΕ να αποτανθούν στους ιδεολογικούς συγγενείς τους στην Βόρεια Κορέα για να μας βοηθήσουν στην κρίση που περνά η χώρα. Δεν περιμέναμε περισσότερη σοβαρότητα», δήλωσε ο φυγόστρατος πατριώτης Κωστής Αϊβαλιώτης του ΛαΟΣ. Κι εμείς βέβαια –πέρα από τη γελοιότητα του σχολίου– δεν περιμέναμε καλύτερη γνώση των ελληνικών από τους μαχόμενους υπέρ κάθε ελληνικού στοιχείου, από τη γλώσσα μέχρι την τσιπούρα και από τα σύνορα μέχρι τα τσίνορα. Και περιχαρείς διαπιστώσαμε –για άλλη μια φορά– ότι τα… μεγάλα πνεύματα συναντώνται! Υπενθυμίζουμε ότι την ίδια φράση (“να πάτε στη Βόρεια Κορέα”) την είπε και η κυρία Μπακογιάννη-Μητσοτάκη-Κούβελου δυο μέρες πριν σε διαμαρτυρόμενους στον δήμο Θερμαϊκού.
«Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης / ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε. / Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί / οι ηγεμόνες δυναμώνουν / ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν / των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν. / Ετούτων των αμίλητων το πετσί / περίεργα θα ‘λεγες είναι φτιαγμένο. / Τους φτύνουνε καταπρόσωπο / κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο. / Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους / και που το παράπονό τους να πούνε; / Απ’ του μισθού τα ψίχουλα / πώς να αποχωριστούνε; / Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους / μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους. / Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι! / Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους / άλλο δε μας μένει» (Vladimir Mayakovsky).
Εξίσταμαι και εξανίσταμαι για την παραίτηση του Νίκου Παπανδρέου από το ΙΣΤΑΜΕ, αλλά… Παρηγορούμαι τουλάχιστο στη βαρυσήμαντη διαπίστωση του υπουργού Πολιτείας του Προστάτη ότι «στο internet ελλοχεύουν κίνδυνοι». Βέβαια κίνδυνοι ελλοχεύουν και αλλού, αλλά ας μην ταράξουμε τη νιρβάνα του πραιτορίου…
Μια θέση ρε παιδιά, μια θέση, να τεθώ. Στο λαοφορείο, στην ταβέρνα, στην ουρά, στο δημόσιο, στο σινεμά, στην ιστορία. Μια θέση όπου να ‘ναι, σας παρακαλώ. Θέστε με.
Η Κοκκινοσκουφίτσα θέλει να καταγγείλει την αντικομμουνιστική υστερία που στόχο έχει να πλήξει το κόμμα του λαού. Παράλληλα, θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα του κόμματος να χρησιμοποιεί τη λέξη «κλιμάκωση» με τη διττή έννοια που έχει. Διότι «κλιμάκωση» δεν είναι μόνο η ανοδική αλλά και η καθοδική επί κλίμακος πορεία. Και εξαρτάται βέβαια από τον προσανατολισμό σου και από το πού θέλεις τελικά να πας. Να σταματήσουν λοιπόν οι αντικομμουνιστές (όλοι οι πλην ΚΚΕ δηλαδή) και οι καλοθελητές να χλευάζουν το κόμμα –ένα είναι το κόμμα– για τη χρήση της λέξης.
«Το θέμα είναι τώρα τι λες. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ, μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες» (Μανόλης Αναγνωστάκης – «Ο στόχος»).
Γιατί η Ελλάδα ποτέ! Then πεθαίνει.
Κοκκινοσκουφίτσα
