Δύο χιλιάδες έντεκα και τζάμπα φασαρία
Αναζητείται έξοδος απ’ την προϊστορία…
Ο λαός δεν αντέχει άλλο. Να ξεκινήσει τώρα διάλογος για τον διαχωρισμό κράτους – αστυνομίας!
Και αφού διασκεδάσαμε με ένα ακόμη σοβαρό και ουδόλως διασκεδαστικό –αλλά τι να κάνουμε– σύνθημα, ας σημειώσουμε ότι σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα γονέων και σχολείων, για να επιτείνουμε την τόσο απαραίτητη στις μέρες μας διασκέδαση. Ας θυμίσουμε επίσης ότι σαν αύριο πριν από πενήντα πέντε χρόνια, η βασιλική χορηγία αυξήθηκε στο ετήσιο ποσό των εντεκάμισι εκατομμυρίων δραχμών, με απόφαση της κυβέρνησης του εθνάρχου Καραμανλή βεβαίως-βεβαίως… Τέλος, αφού αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι «μαζί τα φάγαμε», όπως λέει κι ένας χοντρομαλάκας εδώ στη γειτονιά, ας κλείσουμε με τα των ημερών θυμίζοντας ότι πέρασαν κιόλας δεκατέσσερα χρόνια από τότε που η μετέπειτα υποψήφια με τον ΛαΟΣ Νατάσα Αθήνη–Τσούνη χαστούκιζε τη Δήμητρα Λιάνη–Παπανδρέου. Η χείρα της πρώτης έπεφτε επί την χήρα Παπανδρέου την ώρα που η τελευταία υπέγραφε βιβλία αναγνωστών της, σε παρουσίαση στη «Στοά Βιβλίου».
Να μας συμπαθάτε, αλλά δεν μπορούμε να μην αντιγράψουμε επακριβώς τη δήλωση που έκανε την περασμένη Τρίτη ο αναπληρωτής υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Σωκράτης Ξυνίδης στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Ξάνθη, η οποία γιόρταζε την επέτειο της απελευθέρωσής της. Τα σημεία στίξης τα τοποθετήσαμε εμείς, μήπως και μπορέσετε να βγάλετε άκρη μ’ έναν παραληρηματικό, ξύλινο και αδιάφορο λόγο (πέρα από το γεγονός ότι βρίθει αοριστολογιών, ανακριβειών και σημείων ικανών να εξοργίσουν). Ιδού: «Πρέπει να κρατήσουμε ότι ο ελληνισμός και ιδιαίτερα η Θράκη έχει δεχθεί στο διάβα των αιώνων πολλούς εισβολείς, πολλές δυσκολίες και όμως κατάφερε κρατώντας τη συνοχή της η κοινωνία, προσηλωμένη στις αρχές και στις παραδόσεις της να διατηρηθεί, να είναι σήμερα ένα κομμάτι του σύγχρονου ελληνισμού που έχει κι αυτός τις δυσκολίες του. Αλλά ξεκινώντας απ’ αυτή την περιοχή κι απ’ αυτά που έχουμε μάθει να μπορούμε να ζούμε με ομόνοια και εργαζόμενοι για κοινό σκοπό, μπορούμε να δώσουμε ένα μήνυμα κι ένα καλό παράδειγμα και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα για το τι είναι αυτό το οποίο πρέπει να κάνουμε. Η Ελλάδα έχει μπροστά της αισιόδοξες μέρες, έχει μπροστά της την πρόοδο, αρκεί να μπορέσουμε αυτή τη δύσκολη στιγμή να βάλουμε όλοι πλάτη και να μπορέσουμε να εργαστούμε για τον κοινό σκοπό. Πιστεύω ότι από δω και μετά, περνώντας αυτή τη δυσκολία σ’ αυτό το έτος θ’ αρχίσει για την Ελλάδα μια περίοδος αισιόδοξη που είναι αντάξια του λαού μας και της ιστορίας του». Ουγκ!…
Αφού έφαγαν και έσκασαν επί μακρά σειρά ετών, αφού έφτασαν στο σημείο να θέλουν να μην μείνει ούτε σέντσι που να μην περάσει στα χέρια των νέων φεουδαρχών, οι τύποι που εκφράζονται διά στόματος (και μεγέθους) Βενιζέλου, τον έβαλαν να μας πληροφορήσει ότι τα λεφτά επαρκούν μέχρι τα μέσα του Νοέμβρη. Για να ξεκαθαρίζουμε: η Κοκκινοσκουφίτσα δεν νομίζει (κι ας λένε ό,τι θέλουν η Χιονάτη και οι άλλες) ότι αυτό αποτελεί σημαντική είδηση, ικανή να συνεγείρει ή να εμπνεύσει κάτι. Κι ας έρχεται στο νου η 17η Νοέμβρη που οριοθετεί τα «μέσα του Νοέμβρη». Απλά την αναφέρει, αφού δεν είναι η καταλληλότερη ώρα να γυρίσουμε τη συζήτηση σε μοντέλα κινητών ή σε κινητά μοντέλων…
Μην ξεχάσετε το βράδυ να δείτε τη βροχή διαττόντων, αφού οι ειδικοί λένε ότι θα πέφτουν μέχρι και οχτακόσια, μπορεί και χίλια αστέρια την ώρα! Σαν τα μέτρα που προωθούν την κινεζοποίηση και εξαθλίωσή μας ένα πράμα δηλαδή… Σαν τις καρπαζιές των τελευταίων χρόνων! Αλλά εμείς εκεί…
Ας τελειώσουμε όπως αρχίσαμε, ζητώντας συγνώμη απ’ όσους –ξέρουμε– εκνευρίζονται: «…Αυτή η αμήχανη συνάφεια μεταξύ υπέρτατης εξουσίας και λειτουργίας της αστυνομίας εκφράζεται στον χαρακτήρα της απαραβίαστης ιερότητας που, στις αρχαίες διατάξεις, συνέδεε τη φιγούρα του υπέρτατου άρχοντα με εκείνη του δήμιου. Και αυτή δεν έγινε ίσως ποτέ τόσο εμφανής όσο στο τυχαίο περιστατικό (το οποίο αναφέρει ένας χρονικογράφος) της 14ης Ιούλη 1418, όταν σ’ ένα δρόμο του Παρισιού συναντήθηκε ο δούκας της Μποργκόνια, που μόλις έμπαινε στην πόλη ως κατακτητής επικεφαλής των στρατευμάτων του, με τον δήμιο Coqueluche που εκείνες τις μέρες δούλευε ακούραστα για χάρη του. O δήμιος γεμάτος αίματα πλησίασε τον κυρίαρχο και του έπιασε το χέρι φωνάζοντας “αγαπημένε αδελφέ”!» (Giorgio Agamben).
Κοκκινοσκουφίτσα
