Δύο χιλιάδες έντεκα και τζάμπα φασαρία
Αναζητείται έξοδος απ’ την προϊστορία…
«Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε», που τραγουδάει και ο άνθρωπος που έβλεπε τα καλοκαίρια να περνούν… Δεν προτιθέμεθα να προβούμε σε ανασκοπήσεις σε καιρούς που απαιτούνται ανασκολοπίσεις… Τσιμπάμε μονάχα μερικά επιλεγμένα μεζεδάκια γεγονότων και τσαλαβουτάμε στα απόνερα της ειδησεογραφίας. Απόνερα που –ω του θαύματος– έγιναν διαυγέστατα μετά τη μνημειώδη αναφορά των φίλων, συμμάχων και τιμητών της αδέσμευτης, ανεξάρτητης και μάχιμης δημοσιογραφίας προς τον Alexis (ποια Joan Collins ρε; Για τον παπα-Hellas λέω που βούιξε ο τόπος και ήδη αρχίσαμε να τον αντιγράφουμε όλοι οι φερέλπιδες νέοι αρθρογράφοι). Τι έπαινοι, τι τιμή, τι περηφάνια…
Ηταν 4 Σεπτέμβρη του εθνοσωτηρίου ολυμπιακού έτους 2004, όταν μετά τον αγώνα των εθνικών ομάδων Ελλάδας – Αλβανίας ξεσπού-σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ εναντίων των αλβανών μεταναστών. Το αβγό του φιδιού έσκασε με καταγεγραμμένα κρούσματα στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στο Κιλκίς, στην Ηλεία, στην Καβάλα, στη Ζάκυνθο, στα Ιωάννινα, στην Πάτρα, στην Κέρκυρα, στην Πάρο, στο Ρέθυμνο, στην Καλαμάτα, στο Βόλο, στη Ρόδο, σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας όπου ζουν αλβανοί μετανάστες. Στη Ζάκυνθο, o 20χρονος αλβανός μετανάστης Γκραμός Παλούσι έπεσε νεκρός από τη μαχαιριά του Παναγιώτη Κλαδή, ενώ άλλοι δύο βρέθηκαν στο νοσοκομείο.
«Ο κλήρος στην τουρκοκρατία είχε μεγάλα προνόμια που τα είχε δώσει ο ίδιος ο σουλτάνος, για να μπορεί μέσω του κλήρου να κυβερνάει (δηλαδή να ληστεύει) καλύτερα τους ραγιάδες. Είχε διοικητικές και δικαστικές αρμοδιότητες. Το πόσο περιζήτητη ήταν η θέση του πατριάρχη φαίνεται από το ότι ο σουλτάνος έβγαζε σε πλειστηριασμό τον πατριαρχικό θρόνο και οι υποψήφιοι πατριάρχες πλήρωναν πολλά λεφτά για να προτιμηθούν. Μερικά παραδείγματα: 1476: Ο Συμεών Τραπεζούντιος έδωσε 1.000 φλουριά πεσκέσι στον σουλτάνο. 1572: Ο Ιερεμίας 2.000 φλουριά και άλλες 2.000 στον διάδοχο Μουράτ. 1584: Ο Παχώμιος Πατέστας ανέβασε το πεσκέσι σε 10.000 δουκάτα και έστειλε στην φυλακή τον προηγούμενο πατριάρχη. 1604: Ο Λεόντιος Λαρίσης 10.000 άσπρα. 1755: Ο Χίου Διονύσιος 6.000 άσπρα. Τα εκκλησιαστικά κτήματα επί τουρκοκρατίας ήσαν το 1/4 ή σχεδόν το 1/3 της Ελληνικής γης. (Αν φαίνεται απίστευτο, ας σκεφτεί κανείς ότι σήμερα στην Κύπρο η Εκκλησία έχει το 43% της καλλιεργήσιμης γης, δηλαδή σχεδόν τη μισή Κύπρο). Από τα 68 χωριά της Χίου η Εκκλησία είχε τα 32 ιδιοκτησία της και συντηρούσε 300 μοναστήρια και 700 εκκλησίες και παρεκκλήσια και πολλά μοναστήρια. Ο κάθε χριστιανός ήταν υποχρεωμένος να δίνει το 1/3 από τα εισοδήματά του στην Εκκλησία. Επί πλέον υπήρχε ειδική φορολογία για τον Πατριάρχη, 12 άσπρα ανά οικογένεια και ένα φλουρί ανά ιερέα, και άλλα τόσα για τον αρχιερέα» (Αθ. Υψηλάντη – «Τα μετά την άλωσιν» και Ιστορία Πιπινέλη – σελ. 35).
Με ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να… εκδιδόμαστε, θα πρέπει να πλέξουμε το εγκώμιο (ίσως κι ένα σκουφάκι, γιατί πολλοί δεν αντέχουν την ξινή φάτσα της) μιας εξαίρετης γυναίκας που πρωταγωνίστησε μεσούντος του θέρους και θα μείνει στο προσκήνιο και μετά το άνοιγμα των εκπαιδευτικών κάτεργων, αλλά δεν θα το κάνουμε σήμερα λόγω αδιαθεσίας. Βλέπετε, δεν έχουμε σταθερό κύκλο κι ας μην σπεύσουν οι συντρόφισσες σουφραζέτες να μας κατηγορήσουν για σεξισμό.
Πάντως, όπως μου έγραψε την Τρίτη κι ένας φίλος και σύντροφος, «η εξυγίανση στο ποδόσφαιρο που απόfasistηκε από τον Γερουλάνο, ολοκληρώθηκε: μόνο δύο οι χτεσινοί μαχαιρωμένοι (κι αύριο μέρα είναι…)». Την ίδια ώρα, ο Μάκης Ψωμιάδης έρχεται να πλαισιώσει τον Στέλιο Παπαθεμελή στη λίστα των αγνώστου διαμονής δημοσίων προσώπων (θυμάστε;).
«Η εθνικότητα του εργάτη δεν είναι σερβική, αλβανική ή ελληνική, αλλά είναι η εργασία, η ελεύθερη σκλαβιά, το παζάρεμα του εαυτού του. Η κυβέρνησή του δεν είναι ούτε σερβική ούτε αλβανική ή ελληνική, είναι το κεφάλαιο. Ο αέρας της πατρίδας του δεν είναι ούτε σερβικός ούτε αλβανικός ούτε ελληνικός, είναι η μολυσμένη ατμόσφαιρα του κοινωνικού εργοστασίου. Το έδαφος που του ανήκει δεν είναι ούτε “σερβικό” ούτε “αλβανικό” ούτε ελληνικό. Βρίσκεται μερικά μέτρα κάτω από τη γη» (Karl Marx – «Η αυταπάτη της εθνικής οικονομίας»).
Και τώρα ας προσευχηθούμε εν όψει του μαύρου Σεπτέμβρη, της Οκτωβριανής επανάστασης, της 17 Νοέμβρη και των Δεκεμβριανών. Κάπου θα κάτσει, δεν μπορεί… Ο κύριος (μεγάλοι οι χάροι του) ας μας οπλίσει με υπομονή, αφού δεν μας οπλίζει με κανένα κυπριακό container να τελειώνουμε…
Κοκκινοσκουφίτσα
