Δύο χιλιάδες δέκα! Είναι ραγιαδισμός
να παραμένει άτρωτος ο καπιταλισμός…
Μερικές χιλιάδες αντιφρονούντες, εγκάθετοι και υποκινούμενοι πράκτορες της αντίδρασης, διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη την δήθεν αντίθεσή τους στο κυβερνητικό έργο νοικοκυρέματος της χώρας. Αμαυρώνοντας την εικόνα της πτωχής πλην τιμίου Ελλάδος και παραβλέποντας την ανάπτυξη και την τάξη που ριζώνουν πια στην ισχυρή, αυτόβουλη, αυτάρκης και με κομβικό ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις χώρα, οι δήθεν δυσαρεστημένοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν κλίμα αναταραχής, συνεπικουρούμενες και από δυσαρεστημένα ΜΜΕ που παίζουν το παιχνίδι των δικών τους συμφερόντων.
Τι ελληνικά! Αυτά των ελληναράδων, που μπροστά τους ωχριά ακόμη κι ο Τζέφρι! «Τέτοιες προσπάθειες δεν θα σωπάσουν τις μεταρρυθμιστικές μας προσπάθειες». Πέρα από τα διασκεδαστικά, όμως, δικαιώσατε και σε άλλες παραμέτρους του (αυτές του «στρίβειν μετά φόβου») το ρόλο του λαγού mister Μίχαλε. Ελπίζουμε να μην τις εξαντλήσετε όλες (περί το στιφάδο ο λόγος)…
Φωτίστηκε το μυστήριο του εκκωφαντικού ήχου κουδουνιών που ακούστηκε το πρωί της Δευτέρας κι έκτοτε ακούγεται σποραδικά σε όλη τη νέα επαρχία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμειακού imperium en imperii. Σύμφωνα με απολύτως διασταυρωμένες πληροφορίες της στήλης, πρόκειται για 15.000 κουδούνια που καλούν σε χώρους μαζικής συγκέντρωσης μικρούς και νεαρούς ανθρώπους. Οι εν λόγω βρίσκονται σε διαδικασία γενετικής τροποποίησης (μετάλλαξης) ώστε να μετατραπούν σε πρόβατα, είδος απαραίτητο για την επιβίωση, αναπαραγωγή και μακροημέρευση του καπιταλισμού. Το φετινό μότο καθησυχασμού των πειραματόζωων και των οικογενειών τους είναι «πρώτα τα πρόβατα», όπως διατυπώθηκε από κορυφαία (πάνω) χείλη της παιδιάς.
Δεν θα σας κουράσουμε σήμερα με ιστορικές αναδρομές, παρά μόνο με μία: σαν σήμερα και πριν από 176 χρόνια, η πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους μεταφερόταν από το Ναύπλιο στην Αθήνα, ένα ιστορικό κεφαλοχώρι 7.000 κατοίκων. Η συνέχεια είναι γνωστή τοις πάσι (και τοις μπάτσι)…
Είπα μπάτσι (πρόκειται για την ιταλική λέξη «φιλιά») κι έκανα τον εξής αξιοσημείωτο συνειρμό (τον περιγράφω βαθμηδόν, μήπως και τύχω της επιστημονικής συνδρομής κάποιου συντρόφου): μπάτσι, φιλιά, Ιούδας, προδοσία, ανυπακοή, απομάκρυνση, Κατερίνα Μπατζελή! «Τώρα θέλω να ηρεμήσω» δηλώνει η άλλοτε «σιδηρά κυρία του κάμπου». Κι εμείς καλή μου… κι εμείς. Εσείς με ποτά στη Σκουφά κι εμείς με σκουφιά («καπέλα») στα ποτά… Εστω…
Παιδιά, τις προάλλες οι Οικολόγοι έβγαλαν ανακοίνωση για τις δηλώσεις του Τσόκλη περί βιασμού! Φήμες που φτάνουν στη στήλη κάνουν λόγο για νέα ανακοίνωση που θα έρθει από βδομάδα, τη φορά αυτή για τα χτυπήματα του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Να μαζευόμαστε πού και πού, να τα λέμε…
«Ομως νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε ανυπόμονοι, ότι πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι. Το κράτος σημαίνει υπομονή και υπό τις δύο έννοιες: υπομονή με την έννοια της αναμονής, περιμένοντας τις επόμενες εκλογές, αναμονή έως ότου χτίσουμε το κόμμα ή την οργάνωση που μπορεί να κερδίσει, επηρεάσει ή πάρει την κρατική εξουσία. Υπομονή επίσης με την έννοια της παθητικότητας, με την έννοια της αποδοχής ότι είμαστε τα αντικείμενα και όχι τα υποκείμενα της κοινωνικής αλλαγής. Δεν μπορούμε να περιμένουμε: η διαδικασία της ανθρώπινης αυτοκαταστροφής είναι πάρα πολύ γρήγορη. Επίσης δεν μπορούμε να περιμένουμε, επειδή η αναμονή είναι στην πραγματικότητα ενεργός συνενοχή: φτιάχνουμε την κεφαλαιοκρατία κάθε ημέρα και πρέπει να σταματήσουμε να την φτιάχνουμε. Αρνηση. Η πρώτη ερώτηση είναι πώς αρνούμαστε και πώς ενισχύουμε αυτές τις αρνήσεις; Και άρνηση σημαίνει ανυπομονησία, σπάζοντας τον χρόνο, σπάζοντας την ιστορία. Αλλά το προφανές πρόβλημα με την άρνηση είναι ότι εάν αρνούμαστε να υπηρετήσουμε το κεφάλαιο, απειλούμαστε με λιμοκτονία. Η υπαγωγή στο κεφάλαιο είναι η πρόσβασή μας στα μέσα της επιβίωσης. Εάν αρνούμαστε να υπαχθούμε πώς μπορούμε να επιζήσουμε; Εδώ νομίζω ότι η άρνηση πρέπει να συμπληρωθεί με την ανάπτυξη ενός εναλλακτικού πράττειν, ενός πράττειν μέσω εναλλακτικών κοινωνικών σχέσεων. Και ναι, εδώ είναι ένα θέμα υπομονής. Αυτό είναι το δύσκολο μέρος. Αλλά η υπομονή πρέπει να γίνει κατανοητή ως ενίσχυση της ανυπομονησίας, όχι ως καταστολή της. Η παραδοσιακή επαναστατική θεωρία είναι ο αντίστροφος τρόπος: πρέπει να περιμένουμε μέχρις ότου ο καιρός είναι ώριμος, να περιμένουμε την επόμενη σημαντική κρίση της κεφαλαιοκρατίας, να περιμένουμε έως ότου το κόμμα χτιστεί, και τα λοιπά: η ανυπομονησία υπάγεται στην υπομονή. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λανθασμένος τρόπος. Η υπομονή πρέπει να υπαχθεί στην αντι-κεφαλαιοκρατική ανυπομονησία, η φρόνηση της εμπειρίας πρέπει να εξυπηρετεί την ανυπομονησία της νεότητας» (John Holloway, μαζί με την καληνύχτα μας…).
