παρόν και μέλλον: σκότος πηχτό
Τα 22 χρόνια της στις επάλξεις του αγώνα και της ενημέρωσης κλείνει την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου η «Κόντρα» και οι ευχές (χρειάζονται κι αυτές, ειδικά στους σκοτεινούς καιρούς μας κι ακόμη περισσότερο σε όσους αγωνίζονται για την ανατροπή τους) δεδομένες.
Και επειδή από κανένα χώρο δεν λείπουν τα… συντροφικά μαχαιρώματα, ας το επιβεβαιώσουμε ιστορικά αναφερόμενοι σ' ένα καταγεγραμμένο συμβάν που επαναλαμβάνεται τακτικά:
Υπάρχει ένας σύντροφος -ακούω τη φωνή του-
απεγνωσμένα που ζητά λόγια της Αυλωνίτου
μα που εκτός από αυτή, «πονάει το δοντάκι»
και για λόγια του γίγαντα του Μιχελογιαννάκη.
Ελα κοντά μας σύντροφε, σ' εμάς που 'χουμε άλλα
ινδάλματα και πρότυπα απείρως πιο μεγάλα:
τις Κατερίνες, τη Θεανώ, την Ελενα, την Εφη,
που κάθε λέξη τους γλυκιά μας στέλνει ως τα νέφη.
Παλιά είχαμε τον Byron Manygift, τον Πανίκα
ογκόλιθους και γίγαντες πολύφερνους με προίκα
αλλά η ψήφος του λαού εν είδει θείου ελέους
μας έριξε στα τάρταρα, σ' ΑνΕλ και συριζαίους.
Για να επαναφέρουμε και την καταργηθείσα λαϊκή επιμόρφωση (α ρε Αντρέα, τι ζημιά έχεις κάνει… Ε, Αλέξη;) το τελευταίο δίστιχο γράφεται κι αλλιώς:
Αλλά η ψήφος του λαού εν είδει ελέους θείου
μας έριξε στην αγκαλιά του κάθε ηλιθίου.
«Οι περιπλοκές στις οποίες μας συμπαρασύρουν η μελέτη κι η σύγχρονη εκπαίδευση, ο σκεπτικισμός που αναγκαστικά κουβαλάμε για όλες τις υποκειμενικές κι αντικειμενικές εντυπώσεις, είναι τέλεια σχεδιασμένα για να μας κάνουν όλους μικρούς, αδύνατους, οξύθυμους και διστακτικούς» (Καρλ Μαρξ – Γράμμα στην Τζένη φον Βεστφάλεν, 21/6/1856).
Εκλογικεύσου. Ασε τις εκλογές και τις εκ law yes κι ασχολήσου μ' άλλα Κούλη. Μ' άλλα Κούλη.
Λέτε να 'χει πρόβλημα η Α.Μ. (Αυτού Μηδαμινότης) ο Βοναπαρτίσκος ο Ασήμαντος, που η χώρα του γιορτάζει το «όχι»;
Είπαμε Α.Μ. και θυμηθήκαμε την Α.Ε. που παρέλαβε επίσημα τους τέσσερις πρώτους τόμους του φακέλου της Κύπρου. Ομού μετά λοιπών τινών.
Δεν χρειαζόμασταν την ΕλΣτατ να μας το πει, καθώς όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται στα σπίτια μας, στα σπίτια των οικογενειών της εργατικής τάξης. Ωστόσο το κατέδειξαν και τα στατιστικά στοιχεία: στα χρόνια της κρίσης (πιο συγκεκριμένα στην περίοδο 2012-2017 στην οποία αναφέρονται τα στοιχεία), αυξήθηκε η κατανάλωση ρυζιού και ζυμαρικών, καθώς και –λιγότερο- γιαουρτιού και οινοπνευματωδών. Και έπεσε «τσεκούρι» σε κρεατικά, ψάρια, γάλα, τυρί, φρούτα, ελαιόλαδο, ακόμη και στο ψωμί! Οι στατικοί γίναμε στατιστική. Κι αν στην επανάσταση είναι τα «νηστικά αρκούδια» που χορεύουν αντιστρέφοντας τη γνωστή παροιμία, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ιστορικό υποκείμενο-αρκούδι που δεν χορεύει… γενικώς.
– …κι έτσι σ' αγάπησα πολύ λεβεντονιέ μου Πάνο
σαν είδα πως χωρέσαμε σε μιάμιση καρέκλα
εσύ θηρίο να κρατάς εμένα από πάνω
μα και εγώ το βάρος σου εύκολα να σηκώνω.
– Κι εγώ σ' αγάπησα πολύ Αλέξη όταν είδα
πόσο απλά είν' όλα σαν ταιριάζουν οι δαγκάνες,
οι απολήξεις, τα κεντριά, τοξίνες, προβοσκίδα
όμως «φορτώνω» και θαρρώ ότι θα κλάψουν μάνες.
Και η λαϊκή μούσα να θέλει να ουρλιάξει όπως εκείνος ο ταλαίπωρος στη «Φωλιά του κούκου» που ούρλιαζε γιατί ήθελε «να συμβεί κάτι». Μα δεν ουρλιάζει, το πνίγει κι αυτό. Και μέσα στην απόγνωσή της απαγγέλλει στίχους από τον «Ξενερωτόκριτο», αφού πλέον δεν είναι μόνο οι «γενίτσαροι του Harvard και του Yale» που γονατίζουν τις κοινωνίες, αλλά πλέον ο κάθε φιλόδοξος προσκυνημένος:
Κατέχω και ας μαθητευτεί εκείνο οπού ξετρέχω
εσίμωσε το τέλος μου και πλιο ζωή δεν έχω.
Κουβέντες κάνω άβουλος κι ανταλλαγές e-mail
σαν με πηδάν’ γενίτσαροι του Harvard και του Yale
και μόνο μερικές φορές λίγο αποξεχνιέμαι
με κάτι Καραγκιόζηδες κι έτσι αποκοιμιέμαι.
Κοκκινοσκουφίτσα
