ως πότε, σύντροφοι, με τα σκατά;
Οφείλουμε να αφιερώσουμε δύο αράδες ως ελάχιστο φόρο τιμής (τι miss!), έστω ίσα για να κοινοποιήσουμε ότι τη Δευτέρα (20 Μαρτίου) κλείνει τα 63 χρόνια της η κόκκινη Γαρυφαλλιά (πιο γνωστή ως όψιμη συντρόφισσα Λιάνα) της Εκάλης.
Το λέν’ τ’ αηδόνια στα κλαριά, τα τσόνια κι οι μπεκάτσες
το τραγουδούν οι πέρδικες, ρωτάνε τα κοτσύφια:
πώς γίνεται να μη βρωμάς δουλεύοντας στη βρώμα
για όλα κουβεντιάζοντας, τίποτε μην αλλάξει;
«Το λιγουρεύεστε;» ρωτά τσιριχτά και επανειλημμένα η υαλοθραυστική φωνή του Αδώνιδος, γνωστού ογκόλιθου της σκέψης, της διανόησης και της προσωπολατρίας από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Ωστόσο, δεν παύουν να υπάρχουν και εκείνοι οι ανιστόρητοι που ενοχλούνται και έβαλαν γκαζάκια στο βιβλιοπωλείο του στην Κηφισιά…
«Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το Ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία. Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία» (Ρούσσος Βρανάς).
Λιγόστεψαν, χάθηκαν, σίγησαν, δεν δραστηριοποιούνται όσο άλλοτε και όσο προστάζει το ειδικό βάρος τους, οι πάλαι ποτέ μεγάλοι χορηγοί της στήλης. Πού είναι τα βιβλία των εθνοπατέρων (αλήθεια, οι εθνομητέρες τι κάνουν; Με τι ασχολούνται στον ελεύθερο χρόνο τους;) που άλλοτε εκδίδονταν σωρηδόν (sorry Δον) και δεν προλαβαίναμε; Πού είναι οι δηλώσεις των εμβριθών ογκόλιθων της κοινοβουλευτικής –κυρίως- αλλά και εξωκοινοβουλευτικής διανόησης; Πού είναι οι λαμπρές μέρες του χθες; «Mais ou sont les neiges d'antan?» που αναρωτιόταν κι ο γάλλος ποιητής François Villon; Μια ανορεξία και μια κλινική καχεξία απλώνονται απ’ άκρου εις άκρο της μακάριας χώρας, ανεπίτρεπτη όμως για τους μπροστάρηδες πνευματικούς ταγούς. Ας ελπίσουμε (έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε κάτι άλλο για τίποτε, μόνο ελπίζουμε, ευχόμαστε και προσμένουμε) ότι η κατάσταση θα αλλάξει μετά την εαρινή ισημερία και τον ερχομό της άνοιξης.
Το όπλο που πυροβόλησε τον Νίκο Μαζιώτη στο Μοναστηράκι, ξαναπυροβόλησε. Αυτή τη φορά στην Καστοριά, εναντίον ταξιτζή. Και κατέδειξε για άλλη μια φορά τα γνωστά και χιλιοειπωμένα.
Πάντως, μέσα σ' όλα τα άλλα, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι είναι και διασκεδαστικός ο φόρτι φιφθ πρέσιdead των ενωμένων πολιτειών.
Αναβαθμίστηκε αισθητά το πολιτικό σκηνικό και ξανακέρδισε μέρος της αίγλης του, μετά τα tweets και τις αντεγκλήσεις Αλέξη και Κούλη για την Παρί Σεν Ζερμέν. Αν και θα περιμέναμε από τον δεύτερο να είναι πιο εύστοχος σε ό,τι αφορά στον άγιο γερμανό και σε άγιους Γερμανούς γενικώς…
«Οι περιπλοκές στις οποίες μας συμπαρασύρουν η μελέτη κι η σύγχρονη εκπαίδευση, ο σκεπτικισμός που αναγκαστικά κουβαλάμε για όλες τις υποκειμενικές κι αντικειμενικές εντυπώσεις, είναι τέλεια σχεδιασμένα για να μας κάνουν όλους μικρούς, αδύνατους, οξύθυμους και διστακτικούς» (Καρλ Μαρξ).
Αριστερά όπως κοιτάς στη σκιερή πλατεία
άμα προσέξεις θα με δεις εν ομφαλοσκοπήσει
με ύφος περισπούδαστο όξω απ’ το μαγαζάκι
την ώρα που γυπαετοί ορμάνε να με φάνε.
Και μέσα σε όλα τ' άλλα, οι κατά τόπους όμιλοι ιδιωτικών παρελάσεων –με προεξάρχοντα τον κεντρικό στην Αθήνα- οργανώνουν τις καγκελόφραχτες εθνικοπατριωτικές εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου. Φρόνιμα, με στόχο το φρόνημα.
«Το πρώτο θύμα των τυράννων / είναι το πνεύμα το δικό τους. / Πρώτα σ’ αυτό φορούν τις αλυσίδες» (Αλέξανδρος Παναγούλης).
Κοκκινοσκουφίτσα