ως πότε, σύντροφοι, με τα σκατά;
Η ανάδειξη του Ντόναλντ (ποιου Ντακ ρε;) σε πλανητάρχη είναι ένα ιστορικό ορόσημο που σηματοδοτεί τη νέα εποχή της αμεσότητας και των παστρικών δουλειών. Για όσους δεν το αντιλήφθηκαν, τέρμα πια το υπηρετικό πολιτικό (και πωλητικό) προσωπικό. Μόνοι τους και απευθείας θα κάνουν τις δουλειές τους, καλύτερα και ασφαλέστερα, οι καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές. Χωρίς μπάτλερ, οικονόμους και θεραπαινίδες, αχυρανθρώπους, παχυλά αμειβόμενες μαριονέτες και πειθήνια κρέατα. Μην ξεχνάμε ότι «trump» σημαίνει ατού, βαρβαριστί. Και οι πρώτες μέρες αποδεικνύουν περίτρανα (συμφωνία Ειρηνικού, αμβλώσεις, τείχος με Μεξικό κ.ά.) την αποτελεσματικότητα αυτού του ατού της αμεσότητας και της παράκαμψης περιττών διαμεσολαβήσεων…
Πέρα από την ορκωμοσία του Ντόναλντ (σίγουρα εκείνο το «Trump» γράφεται με «u»;), ασφαλώς η είδηση της προηγούμενης εβδομάδας είναι η ηρωική πράξη αντίστασης της συντρόφισσας Τατιάνας (μία είναι η Τατιάνα, όπως ένα είναι και το κώμα). Δυστυχώς, λίγο μετά επισκιάστηκε από τους πάνδημους πανηγυρισμούς για τα δύο χρόνια αριστεράς, ελπίδας και ανάπτυξης, ωστόσο άφησε βαριές παρακαταθήκες και μηνύματα στο κίνημα. Που στο πρόσωπό της βρίσκει μία πολύτιμη σύμμαχο και σε συνδυασμό με την άλωση του δόλιου Δ.Ο.Λ. από τους συριζομουλόπουλους, προαναγγέλλει την επερχόμενη μεγάλη ανατροπή εκ των (χ)έσω! Αλλωστε γράφηκε πληθώρα σχολίων στον ημερήσιο και νυχτερινό Τύπο, αλλά και συνθημάτων στους τοίχους. «Ενα περιπολικό έξω από το σπίτι μου για ώρες κι ένα έξω από το «Εψιλον» μέχρι τα μεσάνυχτα. Ούτε η Πόλα Ρούπα!» έγραψε στο blog της η αγωνίστρια, τοποθετώντας εαυτόν στο κάδρο των μαχητών! «Η στοχοποίησή μου από το ναζιστικό μόρφωμα προφανής», συνέχισε με πολιτικούς όρους που φανερώνουν ότι το (σταρ) σύστεμ τρέφει στους κόρφους του ένα φίδι που θα το φάει, μία συνειδητοποιημένη επαναστάτρια. Και κατέληξε γράφοντας: «Θέλω λοιπόν να σας διαμηνύσω ότι αν και γυναίκα… φοράω συχνά παντελόνια. Δεν σας φοβάμαι (…) Αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Τατιάνα». Σύντροφοι, δεν ξέρω για εσάς, αλλά η ευαίσθητη Κοκκινοσκουφίτσα ανατρίχιασε.
«Ποτέ δεν υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο δύσθυμοι και μελαγχολικοί. Αλλωστε, αυτό εξηγεί από μία άποψη την τρομερή και μέχρις αηδίας οργάνωση της ευθυμίας. Καμιά εποχή δεν είχε οργανώσει τόσο πολύ την ευθυμία όσο η δική μας. Σε καμιά εποχή δεν έπαιζε πρωί-πρωί στα σπίτια το ραδιόφωνο εύθυμες μουσικές, για να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μελαγχολικοί και σχεδόν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν» (Γιάννης Τσαρούχης).
Αντί μνημόσυνου για τις σαράντα μέρες από τον θάνατο του Αργύρη Τσακαλία, παραθέτουμε… χαμογελαστά αποσπάσματα από το βιβλίο του «Βίος και πολιτεία του Χριστοδούλου του Ξηρού του εν Ακαμάτρα Ικαρίας και των συν αυτώ»:
Διετέλεσε ιδιοκτήτης, εκδότης, διευθυντής και αρχισυντάκτης σατιρικού περιοδικού με τίτλο «Κουρελιάρικη σημαία» η οποία εκδιδόταν ταυτόχρονα σε έξι γλώσσες: αρχαία ελληνικά («Ρακώδης σημαία»), νέα ελληνικά («Κουρελιάρικη σημαία»), τουρκικά («Κουρελί μπαϊράκ»), ρωσικά («Σημαιόνοβα τσουλόφσκαγια»), γαλλικά («Κουρελιέρ σημαιά») και αγγλικά («Κουρέλαρυ Σεμάια»).
Καταγεγραμμένα ρητά από τις γλώσσες του Χριστόδουλου: «Παν μέτρον άχρηστον», «τω περδομένω αντιπέρδεσθαι χρη», «μουνίεις νάμπω (μου ανοίγεις να μπω; – ικαριακή διάλεκτος), «σουζάρ σανμλάρ» (σουζάρει σαν μουλάρι), «κλαν ημάνας» (καλά είναι η μάνα σου), «τσεχς τσάς» (τους έχεις τους άσους), «νάις πάρτι» (να η Σπάρτη), «μλαρ τσούντρας» (μουλάρι της UNRRA), αρνιό-μουνα, στεκό-μουνα κ.α. Κνίτες αεί ψεύται (κατά παράφραση του «Κρήτες αεί ψεύται»). Οικογενειακές φυλακές Κορυδαλλού. Οχι στον αθηναϊκό τρόπο ζωής – Κομμουνιστική Νεολαία Σπάρτης. Σούπερ μάρκετ «η θεία χάρις» – τιμαί λογικαί – πωλείται άγιον πνεύμα σε σπρέι (γράφτηκε στον καθεδρικό ναό του Ευδήλου Ικαρίας).
Μ' αυτά και με άλλα κύλησαν άλλα δυο χαμένα χρόνια πάνω από τις χαμένες, τσαλαπατημένες ζωές μας, λειαίνοντάς τις ακόμη περισσότερο. Δυο χρόνια ξετσίπ(ρ)ωτης πολιτικής αγυρτείας και απατεωνιάς δίχως προηγούμενο. Ο,τι και να γραφεί θα είναι λίγο, άλλωστε έχουν γραφεί και ειπωθεί τόσα… Και δυστυχώς, μερικά πράγματα δεν χωράνε ούτε στις περιεκτικότερες βρισιές της πλούσιας μα τόσο φτωχής –τελικά- γλώσσας…
«Τι καθάρματα που είναι αυτοί οι έντιμοι άνθρωποι!» (Emil Zola).
Κοκκινοσκουφίτσα
