Θα οργανωθούμε
ή τζάμπα θα χαθούμε;
ή τζάμπα θα χαθούμε;
Με θλίψη αναγγέλλουμε στο βιβλιόφιλο κοινό μας ότι αυτή την εβδομάδα δεν εκδόθηκε ούτε ένα νέο βιβλίο βουλευτή ή πολιτικού, με αποτέλεσμα να στερηθούμε όλοι μας την αγαπημένη διασκέδαση της βιβλιοπαρουσίασης. Μια άλλη φορά συντρόφια, υπομονή και δεν θ’ αργήσει το επόμενο πνευματικό απόσταγμα κάποιου εκ των πολλών σοφών…
«Ασφαλώς χρειαζόμαστε την ιστορική γνώση, τη χρειαζόμαστε όμως αλλιώτικα απ’ ό,τι τη χρειάζεται ο καλομαθημένος αργόσχολος μέσα στον κήπο της γνώσης. Εμείς τη χρειαζόμαστε για τη ζωή και για την πράξη και όχι για το βολικό αποτράβηγμα από τη ζωή και την πράξη ή –ακόμη χειρότερα– για τον εξωραϊσμό της φίλαυτης ζωής και της δειλής και φαύλης πράξης» (Friedrich Nietzsche – «Ιστορία και ζωή»).
Τι δράμα! Να φοράς στολή κάθε μέρα της μίζερης, ξεπουλημένης ζωής σου και τώρα να πρέπει να βρεις μιαν άλλη για να μεταμφιεστείς κι εσύ σε κάτι «σαν άνθρωπος» στο αποκριάτικο πάρτι! Στ’ άρματα, στ’ άρματα λοιπόν, τα καρναβαλικά και μόνο αυτά αφού η στήλη είναι μοντέρνα και «καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» (δε γαλέγω) για να τιμήσουμε τας λαμπράς παραδόσεις του έθνους. Σ’ ένα καρναβάλι δίχως αρχή και τέλος, χωρίς λογική. Τι κι αν η Εκκλησία δεν το θέλει; Η νοητική τρικυμία του αστικού πολιτισμού και των λοβοτομημένων ακόλουθων δεν μπαίνει σε τέτοιες αναζητήσεις. Το πρωί στην εκκλησία και μετά στην καρναβαλική παρέλαση, why not; Την καθαρή Δευτέρα στα νηστίσιμα και τη βρώμικη Τρίτη στο φαστφουντάδικο. Αυτή είναι η ηθική τους, αυτή η ιδεολογική συγκρότησή τους, αυτός ο πολιτισμός της υποκρισίας τους και η υποκρισία του πολιτισμού τους…
«Σ’ ένα κόσμο κυβερνημένο από την εμπορευματική παραγωγή, το προϊόν ελέγχει τον παραγωγό και τα αντικείμενα είναι ισχυρότερα από τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα γίνονται ξένο πράγμα που ρίχνει μακριούς ίσκιους, γίνονται "μοίρα" και daemon ex machina. Τη βιομηχανική κοινωνία δεν τη χαρακτηρίζει μόνο η αντικειμενοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, αλλά ένας αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας και η όλο και μεγαλύτερη ειδίκευση. Ο άνθρωπος καθώς εργάζεται κατακερματίζεται. Η σύνδεσή του με το όλο έχει χαθεί, γίνεται εργαλείο, ένα μικρό εξάρτημα μιας τεράστιας μηχανής. Και όπως αυτός ο κατακερματισμός της εργασίας κάνει το ρόλο του ανθρώπου πιο μερικό, έτσι και το οπτικό του πεδίο γίνεται πιο περιορισμένο, όσο πιο έξυπνη είναι η διαδικασία της εργασίας τόσο λιγότερο έξυπνη είναι η δουλειά που απαιτείται και τόσο πιο οξεία η αλλοτρίωση του ατόμου από το σύνολο (Ernst Fischer – «Η αναγκαιότητα της τέχνης»).
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε νυχθημερόν το παρεκκλήσι της Καπέλα Σιξτίνα, απ’ όπου θα ξεπηδήσει λευκός καπνός και ένας νέος πάπας. Σε μία «μάχη» χωρίς φαβορί (γι’ αυτό και δεν ποντάραμε) 115 καρδινάλιοι από 48 χώρες αποφασίζουν για τον επόμενο διαχειριστή –μεταξύ άλλων– κάποιων σεξουαλικών σκανδάλων και υποθέσεων διαφθοράς, που βέβαια αποτελούν μεμονωμένα και κατακριτέα περιστατικά που θα παταχθούν αμείλικτα για να λάμψει η διαφάνεια και η δικαιοσύνη στον όμορφο και αγγελικά πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο (άλλη μια κάσα μπύρες, παρακαλώ). Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές ίσως να ξέρετε το όνομα του νέου ποντίφικα. Αν είναι Πέτρος την κάτσαμε για λόγους που παραθέτουμε σε παλαιότερο Κοντρόφυλλο.
«Στρατηγοί, κληρικοί, διαφημιστές, κυβερνώντες, όλοι έχουν σημαντικούς λόγους να αποστρέφονται την ιδέα μιας γενικής εκπαίδευσης στην ορθολογική χρήση της γλώσσας. Στη στρατιωτική, κληρική, προπαγανδιστική και απολυταρχική σκέψη, μια τέτοια άσκηση φαίνεται – και πολύ σωστά άλλωστε – βαθιά ανατρεπτική» (Neil Postman – Charles Weingartner – «Η εκπαίδευση σαν μέσο ανατροπής του κατεστημένου»).
Ιδιαίτερη άνθηση παρουσιάζει και πάλι τελευταία στην επαρχία η κυπ-ουρική. Από ευπαρουσίαστους κυρίους…
«Μπορείς εσύ, τρυφερή προλετάρισσα μάνα, να κουκουλώνεις το παιδί σου στο κρεβατάκι του χωρίς να βλέπεις τα σφαγμένα παιδιά, τα εγκαταλειμμένα στους δρόμους σαν ψοφίμια; Μπορείς να παίζεις τρυφερά με το παιδί σου, χωρίς να σκέφτεσαι τα παιδιά που κείτονται σακατεμένα στα νοσοκομεία; Κι όμως, διαβάζεις τις αριστερές σου εφημερίδες και ξέρεις ότι υπάρχουν πόλεις που πνίγονται στο αίμα, που σκίζονται και καίγονται από τις εκρήξεις των βομβών» (Καμίλο Μπερνέρι).
Ηπιες τις ήπιες μεταρρυθμίσεις; Ποιες; Πιες! Εις έτη πολλά και σε περιμένουν εισέτι πολλά… (από παλιότερο μονόπρακτο της Κοκκινοσκουφίτσας με τίτλο «Μονόλογοι μπροστά στον καθρέφτη»).
Κοκκινοσκουφίτσα