Μεγάλη μέρα για τη ρωμιοσύνη (μην τη κλαις) η Τετάρτη 29 Ιουλίου, καθώς μια τέτοια μέρα πριν από ενενήντα χρόνια γεννιόταν ο Μίκης Θεοδωράκης.
Μεγάλη μέρα όμως για τη (β)ρωμιοσύνη (να την κλαις) κι αυτή που υπουργοποιήθηκε ο εκ Κατακώλου ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης (προηγήθηκαν άλλοι high κάλοι) από την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση της ελπίδας. Παρένθεση: η ελπίδα βρήκε φριχτό θάνατο καθώς ερχόταν. Διαψεύδοντας και την μυθ-ιστορική ανακρίβεια ότι πεθαίνει τελευταία. Κλείνει η παρένθεση.
«Προσμέναμε οι μαύροι με ανοιχτό το στόμα / στα πράγματα να έλθη και το δικό μας κόμμα / να πάρωμ’ επί τέλους και ‘μεις καμιά μερίδα / να ζήσωμε για λίγο καιρό απ’ την πατρίδα» (Γεώργιος Σουρής).
Τελικά η αριστερή (τι γελάτε ρε;) ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε μια ιστορική συνεισφορά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, καθώς απέδειξε –μέσω του επικεφαλής της- γιατί το έρπειν και ο έρπης έχουν κοινή ρίζα…
Δεν είναι μόνο αυτά. Μακρύς ο κατάλογος, θα μπορούσαμε να γεμίσουμε στήλες επί στηλών επί στύλων. «Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον πρόεδρο Obama, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική τους συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε». Ολική επαναφορά Σημίτη μετά από δεκαεννιά χρόνια, μόνο που αυτή τη φορά έχει άλλο πρόσωπο… Τα παραπάνω λόγια προέρχονται από συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στο ραδιοφωνικό όργανο του ΣυΡιζΑ «στο Κόκκινο» και στον διευθυντή του σταθμού Κώστα Αρβανίτη. Ο αντιπρόεδρος του ΣυΡιζΑ ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει τους… «φίλους και συμμάχους Αμερικανούς», αλλά ο ραδιοσταθμός δεν τη συμμερίστηκε (μάλλον… οσφραινόμενος τις επιπτώσεις) και έσπευσε να υποβαθμίσει τη δήλωση γράφοντας στην ιστοσελίδα του (όπου μπορείτε να ακούσετε και το ηχητικό με τη συνέντευξη) ότι «ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε χαρακτηριστικά ότι θα άξιζε ένα “ευχαριστώ’’ στις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Obama, που συνέβαλαν στο να αναδειχθεί το ζήτημα του μη βιώσιμου χρέους». Ολα αυτά για το νέο μνημόνιο που έρχεται να τσακίσει τη χώρα! Εχουν ξεφύγει!…
Η επίθεση με τόξο στο σπίτι του Σημίτη στους Αγίους Θεοδώρους έρχεται να καταδείξει ότι η κρίση άγγιξε και το κίνημα. Πάντως αποδείχθηκε ότι η σφεντόνα κάνει καλύτερη δουλειά, εγγυημένα.
Απειλείται πια ανοιχτά από τον Χρήστο Θηβαίο η πρώτη θέση του Τζίμη Πανούση και του μόνιμου κάτοχου Γιώργου Νταλάρα, καθώς και άλλων. Ο υιός τενόρου της λυρικής που τον μεγάλωσε σε κοινόβια ένα gay ζευγάρι, αυτός που μετέπειτα έγινε γαμπρός του Θάνου Μικρούτσικου (συγνώμη αν σας πέτυχα στο φαγητό) και μαθητής του Ουμβέρτου (echo, echo, echo…), κλέβει την παράσταση με τις δηλώσεις που έκανε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης. Δεν χρειάζεται να τις επαναλάβουμε, είναι άλλωστε πολλές αλλά και γνωστές πια σε όλους, ειδικά μετά την ετυμηγορία του κόσμου και τη σωρεία των απόλυτα πετυχημένων σχολίων στο διαδίκτυο. Για γέλια και για κλάματα οι… στρατευμένοι καλλιτέχνες.
Φυσικά τα δρώμενα της απέραντης θεατρικής σκηνής δεν εξαντλούνται εδώ. Και οι Ισπανοί πήραν μια γεύση από το (πιθανό ή λιγότερο πιθανό, θα δούμε στο τέλος της χρονιάς) μέλλον τους, ακούγοντας τον επικεφαλής του «Podemos» Πάμπλο Ιγκλέσιας και πολιτικό σύμμαχο του Alexis να λέει ότι «η συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της προσφέρει τουλάχιστον σταθερότητα και έναν ορίζοντα για την αναδιάρθρωση του υπέρογκου χρέους». Μην παραλείποντας να προσθέσει -όπως κάθε σουπιά που σέβεται τον εαυτό και τον σάκο με το μελάνι της- ότι «σ’ εμένα, όπως και στον Αλέξη, δεν αρέσει η συμφωνία, όμως ήταν μια κατάσταση στο όριο: είτε η συμφωνία είτε μία έξοδος από το ευρώ».
Και στη γειτονική με την Ισπανία χώρα, οι Πορτογάλοι αφήνουν τα σκουπίδια τους μπροστά στις πόρτες των τραπεζών. Μ’ ένα σμπάρο δύο, τρία, πολλά τρυγόνια. Εμείς ούτε γι’ αυτή τη στοιχειώδη, παιδιάστικη μα καταδεικτική αντίδραση δεν είμαστε πλέον ικανοί.
Κοκκινοσκουφίτσα
