Από τις πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, με πολλά αστεράκια στις κριτικές στήλες και την υπογραφή ενός σκηνοθέτη που απολαμβάνει την τιμή του να χαρακτηρίζεται το «τρομερό παιδί» του σύγχρονου γαλλικού σινεμά, το «5 Φορές το 2» δημιουργεί έναν ορίζοντα προσδοκιών πολύ ευρύτερο των πραγματικών του διαστάσεων.
Πέντε αυτονομημένες μεταξύ τους φάσεις στη ζωή ενός νεαρού ζευγαριού γάλλων μεσοαστών, από το τέλος προς την αρχή, από το διαζύγιο προς τη γνωριμία τους: Η τελευταία, θλιβερή συνάντησή τους σ’ ένα ξενοδοχείο, ένα δείπνο με φίλους κατά την κρίση του γάμου τους, η γέννηση του παιδιού τους, η μέρα του γάμου τους, η πρώτη τους συνάντηση σε παραθαλάσσιο θέρετρο.
Ο Οζόν αποφεύγει τις επεξηγήσεις και την ψυχογραφία. Εμμένοντας στην επιφάνεια και με το ερμηνευτικό πλεονέκτημα των χαρισματικών του πρωταγωνιστών, κινηματογραφεί τα πέντε επεισόδια αποτίοντας στυλιστικό φόρο τιμής σε διαφορετικές προσεγγίσεις που περιλαμβάνουν από το ψυχόδραμα του Μπέργκμαν ως τα αμερικανικά διαφημιστικά στερεότυπα. Παρά την τεχνική του δεινότητα, την πρόθεσή του να δημιουργήσει μια ανοιχτή δομή που θα μας επιτρέψει να στοχαστούμε αβίαστα, ο Οζόν οδηγείται καθυστερημένα στα νωχελικά βήματα του Ρομέρ, σε μια εποχή, όμως, που η αθωότητα του γαλλικού νέου κύματος έχει προ πολλού απωλεσθεί και που η επίδειξη δεξιοτεχνίας άνευ ουσιαστικής πρότασης, στην οποία επιδίδεται, προκαλεί πλήξη στα κορεσμένα μάτια του σημερινού θεατή.
Ε.Γ.
