Μια τυπική ταινία δρόμου που φιλοδοξεί να μας ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική. Ο Σεμπάστιαν και η φίλη του μετακομίζουν σε νέο διαμέρισμα στο Μπουένος Αιρες. Το τηλέφωνο του διαμερίσματος εκεί ανήκει σε μια εταιρία μεταφορών, γεγονός που ο Σεμπάστιαν εκμεταλλεύεται. Πνιγμένος από τις οικονομικές του δυσκολίες, θα δεχτεί να δουλεύει ως παράνομος ταξιτζής. Μια μέρα, ένας πελάτης θα του ζητήσει να τον πάει στη Λα Παζ της Βολιβίας, ώστε από εκεί να συνεχίσει το ταξίδι του προς τη Μέκκα. Ο Σεμπάστιαν δέχεται και ξεκινούν το ταξίδι τους. Μαζί τους ταξιδεύουμε κι εμείς στη λατινοαμερικάνικη γη.
Διανύοντας τόσα χιλιόμετρα, ο σκηνοθέτης βρίσκει την ευκαιρία να προβληματιστεί πάνω σε διάφορα ζητήματα. Ερωτήματα πάνω στη διαφορετικότητα που προκύπτει από την κουλτούρα, τη θρησκεία, ή ακόμα και… την ηλικία και τα προσωπικά βάρη που καθένας καλείται να ξεφορτωθεί, τις κομφορμιστικές τάσεις, τα χαμένα αργεντίνικα όνειρα κλπ. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να μας συγκινήσει συνδυάζοντας το δρόμο και ό,τι αυτό συνεπάγεται με μια διάθεση ανάλαφρου προβληματισμού και συγκίνησης, που προκύπτουν από την περίεργη συνύπαρξη δυο εντελώς διαφορετικού τύπου ανθρώπων.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος στην οικογένεια των μεγάλου μήκους ταινιών αργεντίνος σκηνοθέτης καταφέρνει να φτιάξει ένα συνεκτικό κινηματογραφικό σύμπαν, το οποίο δεν περνά αδιάφορο. Κάποιες αδυναμίες του όμως δεν επιτρέπουν στην ταινία να απογειωθεί. Σεναριακές ευκολίες, κλισέ και απλουστεύσεις, που ενίοτε οριακά δεν καταλήγουν προσβλητικές (όπως η κάπως φολκλορική παρουσίαση της μουσουλμανικής μειονότητας της Αργεντινής), δεν μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε την ταινία με ενθουσιασμό.
Ελένη Π.
