Ο Φίλιππος Τσίτος έγινε ευρέως γνωστός από την προηγούμενη ταινία του «Ακαδημία Πλάτωνος», που είχε βραβευτεί σε διάφορα φεστιβάλ. Βραβευμένη και αυτή η ταινία του, με πρωταγωνιστές καλούς ηθοποιούς (Αντώνης Καφετζόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστος Στέργιογλου, Σοφία Σεϊρλή), που έχουν δώσει στην ταινία πολύ καλές ερμηνείες.
Κεντρικός ήρωας στη νέα ταινία του Τσίτου είναι ο Σωτήρης, ανακριτής της Αστυνομίας, ο οποίος μια μέρα, κι- νούμενος από τα υπαρξιακά του προβλήματα, αποφασίζει να αποδίδει δικαιοσύνη, με αποτέλεσμα να κάνει ένα φόνο. Η μόνη αυτόπτης μάρτυρας στο περιστατικό είναι η Δώρα, η οποία έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Μέσα σ’ όλ’ αυτά, τελικά οι δυο τους ερωτεύονται.
Η ταινία του Τσίτου στον πυρήνα της θέτει τα υπαρξιακά προβλήματα των πρωταγωνιστών της. Μπορεί σ’ έναν άδικο κόσμο να αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη; Και ο έρωτας τι θέση έχει σ’ αυτόν; Σ’ έναν κόσμο άγριο, που ο καθένας προσπαθεί να πιαστεί από οπουδήποτε προκειμένου να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή επιβίωση, ο τρόπος που τίθενται στην ταινία αυτά τα περίπλοκα ερωτήματα είναι αφελής και ανεπαρκής. Αυτό φαίνεται και όταν προσπαθήσει κανείς, μέσα από τους ήρωες και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, να ορίσει τι είναι δίκαιο και τι άδικο τελικά. Οταν τέτοιες έννοιες αντιμετωπίζονται μόνο ως υπαρξιακές αναζητήσεις μεμονωμένων ανθρώπων (και μάλιστα ενός ασφαλίτη με υπαρξιακές αγωνίες!), χωρίς να διασυνδέονται σε βάθος με τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες αυτοί δρουν, αλλά και τη λειτουργία του συστήματος, όταν κάποιος έχει θεσμικό ρόλο και μάλιστα στον κατασταλτικό μηχανισμό, τότε η προσέγγισή τους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σ’ έναν αποπροσανατολισμό διά της τέχνης.
Ελένη Π.
