Μακράν η καλύτερη ταινία αυτής της εβδομάδας, το «Head on» διαθέτει και περγαμηνές, αφού κέρδισε τη φετινή Χρυσή Αρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου. Ο τριαντάχρονος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν, μετανάστης δεύτερης γενιάς ο ίδιος στη Γερμανία, πραγματεύεται στην ταινία αυτή δύο κυρίως θέματα: το χάσμα ανάμεσα στην ισλαμική παράδοση και το γερμανικό (δυτικό) τρόπο ζωής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχοσύνθεση των νεότερων γενιών μεταναστών, και τη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης, τον καταστροφικό και δημιουργικό της ρόλο και την υπονόμευση της ιδέας περί καλού και κακού.
Οι ήρωες του Φατίχ Ακίν, Γερμανοί τουρκικής καταγωγής και οι δύο, συναντώνται σε μια ψυχιατρική κλινική, μετά από κάποια απόπειρα αυτοκτονίας. Αυτός, ένας «τελειωμένος» σαραντάρης, εξαρτημένος από ουσίες, ορμώμενος από μια περιστασιακή συμπόνια, δέχεται να παντρευτεί με λευκό γάμο τη νεαρή Σιμπέλ, προκειμένου εκείνη να ξεφύγει από την αυστηρή μουσουλμανική της οικογένεια. Στην πορεία, ο έρωτας θα μπει στη ζωή τους και θα τους οδηγήσει σε δύσβατα μονοπάτια…
Ο Φατίχ Ακίν επικεντρώνεται σε μια απόλυτη ιστορία αγάπης, υποβαθμίζοντας το κοινωνικό φόντο μέσα στο οποίο αυτή εκτυλίσσεται. Και βέβαια, όταν μιλάμε για Τουρκία και Κωνσταντινούπολη, αυτό είναι λίγο δύσκολο να το αγνοήσεις, εκτός αν οι πολιτικές και κοινωνικές σου ανησυχίες είναι από υποτυπώδεις ως ανύπαρκτες. Ο Φατίχ Ακίν μοιάζει στ’ αλήθεια να βρίσκεται πολύ μακριά από τις κινηματογραφικές παρακαταθήκες του Γιλμάζ Γκιουνέι για παράδειγμα. Αντίθετα, η ταινία του θυμίζει μια ανάλογης θεματολογίας ταινία της ελληνοαυστραλής Αννας Κοκκίνου, με τον ίδιο τίτλο μάλιστα και τα ίδια προτερήματα επίσης: μοντέρνα, γρήγορη κινηματογράφηση και μια διεισδυτική ματιά στην αγωνία, το άγχος, τα αδιέξοδα και τη σύγχυση ταυτότητας που χαρακτηρίζει τους μετανάστες δεύτερης γενιάς απανταχού της γης. Κοντά στα παραπάνω, ο Φατίχ Ακίν προσθέτει στους ήρωές του κάτι από την ποιητική αυτοκαταστροφή τύπων όπως ο Κερτ Κομπέιν, ο Τζιμ Μόρισον ή ο Τζέιμς Ντιν, μερικές φορές σε μεγάλες δόσεις.
Ανεξάρτητα πάντως από τις αδυναμίες του, ο Φατίχ Ακίν είναι σίγουρα ένας προικισμένος σκηνοθέτης. Είναι ενδεικτική η έμπνευσή του να χρησιμοποιήσει ένα τσιγγάνο μουσικό, τον Σελίμ Σέσλερ, και έναν ηθοποιό και σκηνοθέτη, τον Ιντίλ Ουνέρ ως τραγουδιστή για να σχολιάσει σαν σε θεατρική τραγωδία τα δρώμενα της ταινίας του. Μόνο που σ’ αυτές τις περιπτώσεις το ταλέντο δεν αρκεί. Οι μεγάλες ταινίες βασίζονται συνήθως και σε ισχυρές ιδέες.
Ελένη Σταματίου
